3 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1241 คำ
3
( ต้องมนตรา )
𓂃𔘓𓂃
"ลิด้า โอเคค่ะ คุณพ่อคุณแม่" ลิด้าฉีกรอยยิ้มสดใสให้มารดากับบิดาที่อยู่ในสายวีดีโอคอลมาจากเมืองไทย ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ที่ล็อบบี้ในโรงแรม
หลังราเชนทร์กับไอด้ารู้ข่าวว่าที่กรุงโรมมีเหตุการณ์ประท้วงครั้งใหญ่ ก็เป็นห่วงลูกสาวกันมาก
"คุณลิด้าของพ่อไม่ได้โดนใครมาคุกคามใช่ไหม ในกลุ่มผู้ประท้วงมีผู้ก่อเหตุจลาจลด้วย" น้ำเสียงห่วงใยของราเชนทร์ถามลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของตน
"ไม่มีค่ะ ใครจะกล้ามารังแกลูกสาวของท่านราเชนทร์กับคุณไอด้าล่ะคะ" ลิด้าจำใจโกหกบิดากับมารดา เกิดทั้งสองรู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง วันพรุ่งนี้คงได้บินตรงมาถึงอิตาลีแน่นอน
"แล้วนี่ ลูกสาวคุณแม่จะกลับไทยวันไหนคะ คิดถึงหนูจะแย่แล้ว" เสียงอ่อนหวานของมารดาถามลูกสาว
"เดือนหน้าค่ะ ลิด้ากลับไทยรอบนี้ จะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ยาว ๆ เลยค่ะ"
"โอเค นั้นเจอกันค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ"
"ค่ะ คุณแม่" ลิด้ายิ้มให้มารดากับบิดาในสายคลอ ปกติเธอทำงานอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ เลยไม่ค่อยได้กลับไทยไปใช้เวลาอยู่กับครอบครัว
"วันพรุ่งนี้ช่วงสิบโมง มีถ่ายแบบที่เมืองเวนิสค่ะ" เบเบ้เดินเข้ามาแจ้งตารางงานของลิด้า
"นั้นช่วงเย็นค่อยออกเดินทาง อย่าลืมจองโรงแรมนะ" ลิด้าบอกเบเบ้ แล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ดวงตาเหลือบมองกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงิน เลยเอื้อมมือคว้ามาเปิดดู เป็นเข็มกลัดเพชรสีดำที่เธอกำไว้ในวันนั้น
"นั้นเบเบ้ขอไปจัดการเรื่องจองโรงแรมก่อนนะคะ" เบเบ้กำลังจะออกไป
"วันนั้นเธอเห็นหน้าคนที่มาส่งฉัน ชัดเจนไหม?"
"ชัดเจนค่ะ ถ้าเห็นอีก เบเบ้ต้องจำเขาได้แน่นอน"
"เข็มกลัดของเขา น่าจะมีมูลค่ามาก ถ้าฝากไว้ให้ทางโรงแรม เขาจะมารับคืนไหมนะ" ลิด้าเอ่ย เพราะช่วงเย็นเธอต้องออกเดินทางไปเมืองเวนิส คงไม่ได้กลับมาที่โรงแรมนี้อีก
"ของราคาแพงขนาดนี้ คงต้องมารับคืนแน่ ๆ ค่ะ" เสียงของมหึมาที่เพิ่งเดินกลับมาจากห้องน้ำ
"นั้นก็ฝากไว้ที่นี่ ฉันไม่อยากเอาของคนอื่นติดตัวไปด้วย" ลิด้าลุกยืนจากโซฟา กำลังจะปิดกล่องกำมะหยี่ ทว่าดันมีเสียงของผู้เข้ามาใหม่ดังขึ้น
"สวยงามจัง ถ้าจะเพชรธรรมชาติหายาก"
"...." ลิด้ามองผู้หญิงที่สวมชุดเดรสสีดำลากยาว รวบผมสูงทรงหางม้า แม้วันนี้เธอจะแต่งหน้าโทนเข้มแต่เธอก็จำได้แม่น ว่าเป็นเจ้าของเหรียญที่ให้เธอได้ขอพรตรงบ่อน้ำพุเทรวี
"เจอกันอีกแล้วนะคะ คุณกับฉันช่างดึงดูดกันจริง ๆ" เธอกล่าวพร้อมส่งรอยยิ้มให้ลิด้า
"วันนั้นฉันจะขอบคุณ แต่หันมาอีกทีคุณไปไหนแล้วก็ไม่รู้" ลิด้ายังดูสงวนท่าทีกับคนแปลกหน้า เพราะเธอไม่ใช่คนไว้ใจใครง่าย ๆ
"โตมาสวยมาก สวยราวกับเทพีเซเลเน่"
"อะไรของคุณน่ะ อย่ามาตีสนิทกับคุณลิด้านะ" เบเบ้ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ทันที
"เบเบ้ อย่าเสียมารยาทกับเธอ" ลิด้าตวัดใบหน้ามาเอ็ดผู้จัดการสาว แล้วหันกลับมามองผู้หญิงตรงหน้า
ลิด้ารู้สึกแปลกใจขึ้นเรื่อย ๆ สายตาผู้หญิงคนนี้ตอนมอง เหมือนกับสายตาของมารดาเวลาเอ็นดูเธอ
"ฉันชื่อต้องมนตรานะคะ" คนตรงหน้าเอ่ยแนะนำตัว พร้อมยื่นดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งก้านส่งมาให้
"ให้ฉันหรือคะ ให้ทำไม?" ลิด้าไม่ยอมรับดอกกุหลาบ เอียงหน้ามองด้วยความมึนงง
"เมื่อวานคุณเจอเหตุการณ์ไม่ดีมา ฉันให้ค่ะ"
ลิด้าขมวดคิ้วขึ้นข้างนึง ต้องมนตราผู้นี้แปลกทั้งชื่อ รวมถึงการมาของเธอ ราวกับเหมือนมีคนขีดเส้นไว้ ให้เธอต้องเจอกับผู้หญิงคนนี้
"ขอบคุณนะคะ" ลิด้าตัดสินใจ ยื่นมือรับช่อดอกกุหลาบจากต้องมนตรามาถือไว้ แล้วมองเข้าไปในดวงตาของผู้หญิงคนนี้ เธอดูมีความสวยสง่า และมีความลึกลับ
"ขอฉันดูเพชรเข็มกลัดของคุณได้ไหมคะ เมื่อกี้เห็นไม่ชัดเจนเท่าไหร่?" ต้องมนตาเหลือบมองกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในมือของลิด้า
"...." ไม่รู้ทำไมใจลึก ๆ ถึงมีความหวงของชิ้นนี้ ลิด้ากำลังจะเอ่ยปฏิเสธต้องมนตรา "อ่อ ความจริงแล้วของชิ้นนี้..."
"ไม่ใช่ของตัวเอง ไม่ควรสัมผัสสิ"
น้ำเสียงขรึมแสนคุ้นเคยแบบนี้ ลิด้ายืนกำก้านดอกกุหลาบไว้แน่น แน่นจนทำให้เศษหนามที่ยังตัดออกไม่หมดบาดเข้ามือ
เจ้าของร่างสูงก้าวมาหยุดยืนข้างเธอ และจ้องหน้าต้องมนตรานิ่ง ทว่าในสายตาคมกับมีรังษีความเย็นเยียบ
"เหมันต์ นี่นายหวงของกับฉันหรือ?" ต้องมนตรากระตุกริมฝีปากยิ้มให้ชายหนุ่ม
"คุณคนนี้ไงคะ ที่อุ้มคุณลิด้ากลับมาที่โรงแรม" มหึมากล่าวในสีหน้าปลื้มปริ่ม บิดกายไปมาด้วยความเขิน
"...." ลิด้าหันมองคนข้างกายนิ่ง ไม่ยอมพูดจา ดวงตากลมโตฉายความหงุดหงิด เธอวางกล่องกำมะหยี่ลงบนโต๊ะตามเดิม
"ขอตัวนะคะ" ลิด้าบอกต้องมนตรา โดยเธอไม่แม้แต่หันมองใบหน้าของเหมันต์ หญิงสาวหันหลังก้าวฝีเท้าออกมาทันที
"คุณลิด้าขา จะไปไหนคะ รอมาตี้ด้วย" มหึมารีบกระโดดวิ่งตามหลังนางแบบสาวไป
"ตายจริง ดูถ้ายัยหนูของนาย จะโกรธนะ" ต้องมนตราแสร้งยกมือทาบอกใส่เหมันต์ที่ยืนทำหน้าไร้อารมณ์
ด้านลิด้า เดินก้าวออกมาจากโรงแรมในสีหน้าบูดบึ้ง ไม่ได้เจอบุคคลนี้ในรอบหลายปี เขากับทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดใจได้ถึงเพียงนี้ หงุดหงิดจนต้องหนีออกมา เพราะไม่อยากเห็นใบหน้ารูปปั้นของเขา
"คุณลิด้าขา อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวสิคะ" เสียงมหึมาวิ่งเข้ามาดักหน้าหญิงสาวไว้ ตามด้วยเบเบ้ที่วิ่งตามมาติด ๆ
"...." ลิด้าไม่พูดจาอะไรกับลูกน้องทั้งสอง เธอหยิบดอกกุหลาบในมือขึ้นมาดู ก่อนจะปาทิ้งลงพื้น ยกเท้าเหยียบขยี้จนเละไม่เหลือความสวย
"น่ารำคาญ" น้ำเสียงสบถไม่สบอารมณ์ แล้วสะบัดใบหน้าเดินออกไป
"อ้าว คุณลิด้า อย่าโมโหสิคะ ดอกกุหลาบผิดอะไร มาตี้งง" ลูกน้องทั้งสองพากันยกมือปาดเหงื่อ วิ่งตามลิด้าต่อ
อีกมุมนึงไม่ไกลนัก เหมันต์ยืนมองดูหญิงสาวในความนิ่งสงบ ภาพลิด้าปาดอกกุหลาบทิ้ง ยกเท้าเหยียบขยี้มันช่างดูเกรี้ยวกราดเหลือเกิน
"ยัยเด็กคนนี้ โมโหร้ายใช่เล่น" ต้องมนตราหันมาพูดด้วยยิ้ม ๆ ในอีกไม่ช้าคงได้เห็นเหมันต์รับมือกับความเอาแต่ใจของหญิงสาวแน่นอน
"ก็แค่เด็กเอาแต่ใจไม่รู้จักโต"
"ฮึ เธอโตแล้วเหมันต์" ต้องมนตรากล่าว เมื่อครู่เธอเข้าใจดีว่าลิด้ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
𓂃𔘓𓂃
- ผู้เขียน
