2 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1222 คำ
2
( ยังเหมือนเดิม )
𓂃𔘓𓂃
เกิดเหตุประท้วงก่อม๊อบจำนวนมากกลางใจกรุงโรม ไม่มีประกาศแจ้งเตือนให้นักท่องเที่ยวผู้มาเยือนอิตาลีได้ทันระวังตัว ทำให้บริเวณพื้นที่รอบเมืองเกิดความชุลมุนวุ่นวาย เพราะมีกลุ่มผู้ไม่หวังดีก่อการจลาจล ไล่เผารถ ร้ายแรงสุดคือการปล้น ทำร้ายผู้คน
เสียงร้องของผู้คนดังเต็มท้องถนน ลิด้าที่กำลังเดินออกมาจากอีกเส้นทางนึง เริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เงยมองเห็นกลุ่มควันสีดำลอยขึ้นกลางอากาศ
"ประท้วงหรืออะไรกันแน่" เสียงพูดพึมพำของนางแบบสาวพร้อมหยุดชะงักฝีเท้า รีบคว้าผ้าพันคอมาคลุมศีรษะปกปิดใบหน้า
"หนีเร็ว ระวังโดนทำร้าย หนี!" ฝรั่งหัวสีทองวัยกลางคนกำลังวิ่งจากการถูกไล่ล่าของกลุ่มชายฉกรรจ์สามคน มุ่งตรงมายังลิด้า
"ซวยแล้ว!" ลิด้ารีบหมุนฝีเท้าวิ่งเข้าไปอีกซอย ไม่รู้มันเวรกรรมหรืออะไร เธอเพิ่งกลับมาจากขอพรแท้ ๆ ต้องมาเจอกับเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้
ตู้ม! เสียงระเบิดเหมือนไล่ตามหลังมาติด ๆ เมื่อตวัดใบหน้าหันมอง พบกลุ่มชายฉกรรจ์ชุดดำกำลังวิ่งมาทางเดียวกัน
"โอ้ย พวกเวร!" ลิด้าถึงกับสบถคำหยาบ ตัดสินใจวิ่งเข้ามาในตรอกซอยแคบแห่งหนึ่ง เมื่อหันมองซ้ายขวา พบว่ารอดจากการไล่ตามแล้ว จึงหยุดฝีเท้าพิงหลังทาบกับกำแพง ยกมือเช็ดเหงื่อบนใบหน้า
"โทรศัพท์" เสียงหอบเหนื่อยพึมพำพร้อมเลื่อนมือลงในกระเป๋าเสื้อทั้งสองข้าง หวังโทรแจ้งบอกบอดี้การ์ดกับผู้จัดการของเธอที่อยู่โรงแรม แต่เหมือนจะซวยคูณสอง ทั้งโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ไม่ได้อยู่ที่ตัวเธอ
"โอ้ย ทำไงดีเนี่ย" ลิด้ายกเท้าถีบถังขยะใกล้ ๆ ทว่าความซวยคูณสามกำลังจะมา ชายฉกรรจ์กลุ่มเดิมวิ่งกลับมา ยกนิ้วชี้หน้าเธอ
"แม่นางฟ้าฮอลลีวูด จะไปไหน"
"...!!" ลิด้าตกใจสุดขีด มองชายร่างกายใหญ่โตกำลังชูผ้าพันคอของเธอขึ้น ยกยิ้มอย่างโรคจิตใส่ แสดงว่าเมื่อกี้นี้ตอนวิ่งหนี ผ้าพันคอที่ใช้ปิดหน้าคงหลุดไป
"อย่ามายุ่งกับฉันนะ ไอ้พวกบ้า!" ลิด้าตะโกนด่าลั่น ดีที่วันนี้เธอใส่รองเท้าบูทไม่มีส้น ทำให้วิ่งสะดวก
"เฮ้ย ตามเร็ว จับตัวให้ได้!"
"กรี๊ด! ไอ้พวกคนสารเลว!" เสียงด่าพร้อมทั้งเสียงกรีดร้องลั่นตรอกซอยในกรุงโรม ลิด้ามุ่งหน้าวิ่งหนีด้วยความเร็วสุดชีวิต
"จับได้ พวกเราจะเอานางฟ้าทำเมีย!"
"หลุดไปได้ ฉันจะให้คนของคุณพ่อมาตามเก็บให้หมดเลย!" ลิด้าว่าด้วยความแค้นใจ เธอเริ่มมีความหวาดกลัวขึ้นไปทุกที วิ่งหนีมาไกลแค่ไหน ก็ยังถูกตามไล่ล่ามาติด ๆ จนตอนนี้เธอแทบจะก้าวเท้าไปต่อไม่ไหวแล้ว
แขนเรียวถูกกระชากจนร่างถลาถอยหลังมากระแทกกับร่างแข็งของชายฉกรรจ์ คนพวกนี้วิ่งตามเธอมาได้ทัน
"จับได้แล้ว เล่นเอาเหนื่อยเลยนะ แม่นางฟ้าคนสวย!"
"ปล่อยฉันนะ อย่ามาถูกตัวฉัน ไอ้พวกสารเลว!"
ลิด้าพยายามดิ้นจากการถูกจับกุม ดวงตาเริ่มแดงก่ำด้วยความกลัว ผ้าโปะยาสลบกำลังยื่นมาปิดจมูกโด่ง ทว่าในขณะนั้นเอง มีแสงสว่างเป็นเส้นเหมือนสายฟ้าผ่า พุ่งเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกแสบตามาก
"เฮ้ย อะไรวะนั่น!" ชายทั้งสามกระโดดออกห่างจากลิด้าทันที มือข้างที่จับแขนเรียวมีแผลลึกเหมือนโดนมีดฟัน
ลิด้าหันมองชายทั้งสาม คนพวกนี้หงายหลังลงพื้น พากันนอนดีดดิ้นราวกับถูกบางอย่างทรมาน ซึ่งเธอก็มองไม่ออกว่าเป็นสิ่งใด
"โอ้ย เจ็บเหมือนฟ้าผ่า อั้ก!" เสียงร้องโหยหวน ตามตัวชายฉกรรจ์เริ่มมีกลิ่นไหม้ มีควันออกมา
ลิด้าเห็นภาพนี้เริ่มยืนตัวเซ พยายามจะก้าวเดินต่อ มือเรียวยกขึ้นกุมหัว รู้สึกหน้ามืด กำลังจะล้มลงแต่มีอ้อมกอดนึงรับร่างไว้ทัน
เจ้าของร่างสูงใช้ลำแขนตวัดอุ้มร่างหญิงสาวขึ้นมา ดวงตาคมกริบจ้องหน้าเรียวสวยนิ่ง ไม่พูดจาใด ๆ
"คุณเป็นใคร" ลิด้ายังพอมีสติ ลืมตาอันพร่ามัวมอง เธอเห็นหน้าคนผู้นี้ไม่ชัด ด้วยความหวาดกลัวอยู่ เลยเลื่อนมือขึ้นไป กำเสื้อเขาไว้แน่น
"อย่าทำอะไรฉันนะ ไม่นั้น ฉันจะให้คุณพ่อมาตามฆ่านายแน่" สิ้นเสียงแผ่วเบา คนตัวเล็กสลบลงไปทันที ฟุบใบหน้าแนบลงไปในอกแข็งแกร่ง
"ฮึ เด็กอวดเก่ง" เขาก้มมองเธอด้วยดวงตาที่ยากจะคาดเดา ใบหน้าเย็นชาตวัดไปบอกอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"เก็บกวาด ส่งพวกมันไปปรโลกให้หมด คาลี"
"ครับ นายท่าน"
สองชั่วโมงต่อมา
"คุณลิด้าฟื้นแล้ว!"
"ใครน่ะ เบเบ้เหรอ?" ลิด้าส่งเสียง ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เห็นลูกน้องทั้งสองคนกำลังนั่งเฝ้าอยู่ตรงข้างเตียงนอน เหตุการณ์ในซอยแคบยังตราตึงอยู่ในใจ นี่เธอไม่ได้ฝันร้ายอย่างแน่นอน
"คุณลิด้าสลบไปตั้งสองชั่วโมง มาตี้รู้สึกใจไม่ดีเลย"
"ฉันกลับมาโรงแรมนี้ได้ยังไง มีคนมาส่งใช่ไหม?" ลิด้ารีบขยับตัวลุกนั่ง มองหน้าลูกน้องทั้งสองเพื่อเอาคำตอบ
"ใช่ค่ะ มีผู้ชายคนนึง หน้าตาหล่อราวกับเทพบุตร อุ้มคุณลิด้ามาส่งค่ะ" มหึมาบอกเจ้านายสาว พร้อมบิดตัวเขินไปมา
"หล่อมากจริงอยู่ แต่เบเบ้สัมผัสได้ถึงความลึกลับ แปลก ๆ มาจากตัวเขา"
"ลึกลับเหรอ?" ลิด้าขมวดคิ้วมุ่น แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้ง ในมือเธออีกข้างกำบางอย่างไว้แน่น
"มาตี้พยามแกะมือคุณลิด้า แต่ไม่ออกค่ะ" มหึมาชะเง้อหน้ามามองมือหญิงสาวด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"...." ลิด้าคลายมือออก เข็มกลัดเพชรสีดำล้อมด้วยเพชรสีขาวเม็ดเล็ก ทรงรูปคล้ายหัวคทา ห้วนให้นึกถึงเหตุการณ์ตอนเธอกระชากเสื้อของเขามากำไว้แน่น จากนั้นจึงสลบลงไป
"ใคร เห็นหน้าก็ไม่ชัด" ลิด้าพึมพำมองเข็มกลัดในมือ เขาคนนี้เป็นใครกันแน่ ตอนตาเธอพร่ากำลังจะปิด ทำให้เห็นใบหน้าเขาไม่ชัด แม้แต่น้ำเสียงก็ยังไม่ได้ยิน
"แต่พวกเราสองคนเห็นชัดมากค่ะ หล่อเหลือเกิน ถึงบุคลิกจะดูดุ แต่มาตี้ไอเลิฟค่ะ ว่าแต่ จะได้เจอเขาอีกไหมน้า"
"...."
อีกด้าน
"จัดการส่งพวกมันไปทั้งหมดแล้วครับนาย"
'เหมันต์'ฟังคำรายงานของคาลี เหมือนไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นัก บนแขนหนามีงูตัวยาวเกล็ดสีดำมันเงากำลังเลื้อยขึ้นมายังข้อมือ
"ส่วนคุณลิด้าฟื้นแล้วครับ ไม่ได้ดูตกใจอะไรมากนัก"
ดวงตาคมกริบที่กำลังมองงูเลี้ยงชนิดหายากของตน เหยียดมุมปากขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ฟังคำรายงานเรื่องของหญิงสาว น้ำเสียงสุขุมพูดขึ้นมา "เธอยังเด็กเหมือนเดิม โตขึ้นได้แค่นี้เองหรือ"
𓂃𔘓𓂃
- ผู้เขียน
