ผ่ามิติทะลุโลกันตร์

เขาวงกต

เอ็มและลีโอวิ่งไม่คิดชีวิต วิ่งโดยไร้จุดหมายเพราะไม่รู้หนทาง จึงวิ่งอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก พอรู้ตัวอีกทีว่าเหนื่อยทั้งสองได้หยุดพัก และ ได้มองไปรอบๆซึ่งมีแต่ต้นไม่ใหญ่เหมือนกันทุกตน ไม่มีต้นเล็กต้นน้อย แม้แต่หญ้ายังไม่มีเลย บนพื้นมีแต่ใบไม้ของต้นไม้ใหญ่แค่นั้น ซึ่งสร้างความแปลกประหลาดใจแก่ทั้งคู่ยิ่งนัก โดยเฉพาะลีโอหนุ่มที่ช่างสงสัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย

“เอ็มนายว่าแปลกไหมที่นี่”

ลีโอจ้องหน้าเอ็มด้วยอยากได้คำตอบ แต่เขาเห็นเพียงแต่ใบหน้าที่นิ่งเฉยขรึมเก็กอยู่เช่นเคย จึงเกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะต้องอาศัยเอ็ม เพื่อให้พากลับบ้านซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าเอ็มจะพาไปไหม ข้อสำคัญอีกอย่างเอ็มจะพาไปถูกหรือเปล่า

“ตอนแรกคิดว่าแปลก แต่ในเมื่อคิดอีกทีก็ไม่ได้แปลกอะไรนิ เพราะนี้ไม่ใช่โลกของเราที่จากมาไม่ใช่เหรอ จำได้ตอนรถตกเหวมีแสงอะไรก็ไม่รู้ที่นำพาพวกเรามาที่นี่”

ในตอนนี้เอ็มมีท่าทีครุ่นคิดไม่ได้นิ่งขรึมเก็กหล่ออย่างเคย เพราะด้วยเหตุการณ์ในตอนนี้ยังไม่น่าไว้ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก

“ก็จริงของนายพวกเรายังไม่รู้เลยว่าจะเดินไปทางไหน เพื่อไปยังโลกของเราที่จากมา”

ลีโอถอดถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม เพราะเขาอยากกลับไปบ้านหาพ่อหาแม่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปได้อย่างไร

“ไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นเรากับนายต้องแยกกันไปคนละทาง เพราะอยู่กับนายแล้วมีแต่เรื่องราวตลอด เราเลยคิดว่าแยกกันกลับบ้านจะดีกว่า”

เมื่อเอ็มพูดจบก็เดินจากไปในทันที เพราะเขาไม่อยากจะเสียเวลาอีกต่อไปด้วยยังคิดว่าลีโอเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้นมา

“นายจะทิ้งเราไม่ได้นะคนใจดำ”

ลีโอรีบเดินตามเอ็มไปอย่างกระชั้นชิด แต่เอ็มก็รีบเดินให้ห่างมากยิ่งขึ้น เพราะไม่อยากจะอยู่ใกล้ชิดลีโออีกต่อไป

“ยังจะตามมาอีกอยู่ตรงนั้นแหละ”

เอ็มวิ่งอย่างไว ในขณะเดียวกันลีโอก็วิ่งตามอย่างเร็ว ทั้งคู่วิ่งวนมาวนไปอย่างไม่รู้ตัว มาคิดได้ตอนที่รู้สึกเหนื่อยและกลับมาอยู่ที่เดิม

“เอ็มนายไม่สงสัยอะไรบ้างเหรอที่นี่มันที่เมื่อกี้ที่เรายืนคุยกันไม่ใช่เหรอ”

สายตาของเอ็มมองไปรอบๆก็เป็นจริงอย่างที่ลีโอพูดทุกอย่าง แต่เขาก็ยังไม่เชื่อซะทีเดียวยังเหลือความคิดอื่นไว้บ้าง

“ป่าในนี้ต้นไม้มันก็เหมือนกันทุกตนไม่ใช่เหรอ นายจะมาสงสัยอะไรอีก”

“ใช่เหมือนกันทุกต้นและขนาดใหญ่มาก เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเดี๋ยวเราทำสัญลักษณ์ไว้ดีไหมแล้วเดินไปอีกครั้ง”

“อืม”

เมื่อเอ็มพูดจบก็ควักมืดพกที่ติดตัวมาด้วย ขีดข่วนไว้บนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างตัวของเขา หลังจากนั้นเก็บมีดพกไว้ที่เดิม

“ถ้างั้นเราไปกันเลย”

ลีโอรีบเดินนำหน้า แต่เอ็มยังยืนอยู่ที่เดิม และมองลีโอที่รีบจะเดินไปก่อนเขาซะอีก สักพักนิดๆลีโอก็หยุดเดินและหันมามองเอ็มที่ยืนนิ่ง

“ยืนหล่ออยู่นั่นแหละเดินตามมาสิ”

ลีโอยืนยิ้มให้เอ็มเพื่อแสดงสัมพันธ์ไมตรี สักพักเอ็มก็เดินมายังตรงหน้าลีโอ และจ้องมองอย่างไม่กระพริบตา

“มองอยู่นั่นแหละไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอ”

“คนหล่อกว่านายเยอะแยะ แม้แต่เรายังหล่อกว่านายเลย ที่เรามองนายไม่ใช่หลงชอบหรอกนะ แค่อยากจะบอกว่าเราจะเดินทางด้วยกันแค่นี้ หลังจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นคลี่คลายเราต้องต่างคนต่างไป”

“ได้ ไม่ต้องพูดมากนี่ก็ใกล้ค่ำแล้วเรารีบเดินออกจากป่านี่ดีกว่า”

สาเหตุที่ลีโอรับปาก เพราะตัดความรำคาญด้วยใจจริงยังอยากร่วมเดินทางไปด้วยกัน ถึงแม้ถ้าทุกอย่างไร้ข้อกังขา เมื่อถึงตอนนั้นจริงๆลีโอคิดว่าค่อยแก้ไขหน้างานเอาก็แล้วกัน

เมื่อทั้งสองตกลงพร้อมใจกันที่จะร่วมทาง ต่างคนต่างรีบเดินไปจากที่นี่โดยไม่พูดจาอะไรกันอีกเลย เพราะสายตาได้แต่จ้องมองต้นไม้ขนาดใหญ่เพื่อดูว่ายังกลับมาที่เดิมอีกหรือไม่ โดยเฉพาะเอ็มด้วยความเป็นบอดี้การ์ดจ้องไม่พลาดต้นไม้ทุกต้น เขาจ้องมองตลอดทางที่เดินมาจนแล้วเขาก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เพราะต้นไม้ที่ทำสัญลักษณ์ไว้อยู่ตรงหน้าเขาและลีโอ

“หยุดก่อนนี่ไงต้นไม้ที่เราทำสัญลักษณ์ไว้เมื่อกี้”

ลีโอหยุดกึกมองต้นไม้ต้นนั้นทันที ทำให้ลีโอขนลุกซันเพราะเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นนั้นช่างน่ากลัวสำหรับเขาอย่างมาก

“ต่อไปเราจะทำอย่างไงเพราะเดินต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เดินไปเดินมาก็กลับมายังที่เดิมไม่เปลื่ยนแปลงเลย”

ลีโอถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็ต้องทำใจให้สงบเมื่อเจอสีหน้าที่นิ่งเฉยของเอ็ม เขาจึงได้หันหลังให้แล้วเดินออกห่างมองไปรอบๆ เผื่อจะคิดอะไรออกบ้าง ในขณะที่ลีโอกำลังมองไปทางอื่นอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงร้องของเอ็มดังอยู่ข้างหลัง

“ช่วยเราด้วย”

ลีโอรีบหันไปในทันที และ สิ่งที่เขาเห็นนั่นคือเถาวัลย์พันร่างกายของเอ็มไว้เต็มตัวไปหมด

“ช่วยเราด้วยลีโอ มีดอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเรา มือของเราถูกเถาวัลย์พันไว้หมดแล้ว”

ลีโอจ้องมองเถาวัลย์ที่เลื่อยรัดเอ็มไว้แน่นไม่ว่าจะเป็นลำตัวเท้าและมือเต็มไปด้วยเถาในตอนนี้ลีโอเกิดความกลัวขึ้นมาทันที เพราะถ้าไปช่วยเอ็มเขาก็จะเกิดอันตรายไปด้วย แต่ถ้าไม่ไปช่วยเขาก็ไม่สามารถที่จะเดินทางไปคนเดียวได้ ในท้ายที่สุดลีโอก็ตัดสินใจเข้าไปช่วยอย่างเต็มใจ

“เร็วๆสิตอนนี้มันรัดเราแน่ไปหมดแล้วนะ”

สองเท้าของลีโอค่อยๆก้าวไปอย่างระมัดระวัง เพราะเขาก็กลัวเถาวัลย์นั้นเหมือนกัน เมื่อได้เดินเข้าใกล้ๆเอ็ม ลีโอเขาจึงหยุดนิ่ง

รีบควักมีดในกระเป๋าเรา อย่าช้านะเดี๋ยวนายจะโดนมัดไปด้วยหรอก”

เสียงบอกกล่าวของเอ็มทำให้ลีโอได้สติ เขามองเอ็มที่นอนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์พันรอบ ลีโอจึงไม่รอช้าอีกต่อไปเอื่อมมือไปที่กระเป๋ากางเกงในทันที แล้วรีบดึงมีดออกมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขารีบวิ่งห่างออกไปจากตัวเอ็ม

“นายจะไปไหน”

“ก็ช่วยนายไง เราต้องตัดต้นต่อของมัน ถ้าตัดตรงนี้เราคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไร นายนี่ไม่รู้เรื่องอะไรซะเลย”

เมื่อลีโอพูดจบก็รีบเดินไปยังใต้ต้นไม้ทันที พร้อมจับเถาวัลย์ไว้และใช้อีกมือที่ถือมีด ปาดเถาวัลย์จนขาดไปได้เส้นหนึ่ง หลังจากนั้นเดินไปปาดอีกเส้นหนึ่ง ในขณะเดียวกันมีเถาวัลย์เส้นใหม่มาพันแขนของเขาไว้ ลีโอทำอะไรไม่ถูกเพราะยังมีเถาวัลย์อีกเส้นหนึ่งมาพันแขนที่ถือมีดไว้ รัดแน่นจนมีดล่วงหล่นลงกับพื้น

“ช่วยด้วย”

ลีโอตะโกนอย่างดังส่วนสายตาก็มองไปยังเอ็มเพื่อขอความช่วยเหลือ ในขณะนั้นเขาก็กำลังเห็นเอ็มแกะเถาวัลย์ที่ตายแล้วออกจากตัว ไม่นานนักเถาวัลย์นั้นก็หลุดออกจนหมด เอ็มจึงรีบเดินเข้ามาหาลีโอ และดึงมีดจากลีโอออกมาจากมือ หลังจากนั้นรีบตัดเถาวัลย์สองเส้นที่มัดมือของลีโอไว้จนขาดหมดสิ้น

“เร็วไปจากที่นี่กัน”

เมื่อเอ็มพูดจบก็จับมือของลีโอไว้แล้วดึงให้วิ่งตามเขามา ในช่วงเวลานี้เองที่ลีโอรู้สึกประหลาดใจที่เอ็มคนเดินกลับมา ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเขาเหมือนตอนที่ยังไม่หลงเข้ามาในที่แห่งนี้

เอ็มพาลีโอวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต มารู้สึกตัวอีกที่ก็พบกับที่โล่งเป็นทุ่งหญ้าขนาดใหญ่มองไปสุดลูกหูลูกตา เอ็มจึงหยุดวิ่งในทันที แต่มือยังจับมือของลีโอไว้แน่นไม่ได้ปล่อยแต่อย่างใด

“เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ นายน่าจะปล่อยมือเราได้แล้ว”

ลีโอพูดไปพรางอมยิ้มไปด้วย เมื่อคำพูดที่ลีโอพูดไปนั้นสิ้นสุด เอ็มหันมามองมือของเขาที่กำข้อมือของลีโอไว้แน่น

“ใครเขาอยากจับ”

เอ็มรีบปล่อยมือนั้นทันที แล้วรีบหันหน้าไปทางอื่นแก้เขิน เพราะเขาก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำเช่นนั้นไปได้อย่างไร

“ไม่อยากจับแต่จับไม่ปล่อยเลย ถ้าเราไม่บอกก็คงยังไม่ปล่อยหรอกใช่ไหม”

“พูดไปเรื่อย เลิกพูดได้แล้ว เพราะเราต้องแยกทางกัน ในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี”

“นายมันเป้นคนบ้าคิดสั้นๆ ถ้าเมื่อกี้ไม่มีเราอยู่ด้วยนายจะรอดไหม เราเกือบตายเพราะช่วยนาย แต่นายก็ยังช่วยเรา เห็นไหมถ้าเราอยู่กันสองคนสามารถที่จะช่วยเหลือกันได้ แต่ถ้าแยกกันพวกเราแย่นะ ใครจะช่วยใครได้นายเห็นข้อดีของการอยู่กันสองคนหรือยัง”

ในความรู้สึกของเอ็มตอนนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของลีโอเขาก็เห็นด้วยขึ้นมาในทันที เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ได้พิสูจน์แล้วว่าถ้าเดินทางไปด้วยกัน แล้วเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก็สามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้

“ได้ แต่ถ้าออกไปจากที่แห่งนี้แล้ว ไปอยู่ในที่พวกเราจากมาก เมื่อถึงที่นั่นเราแยกทางกันเลยนะ เพราะเราไม่อยากจะเขาไปพัวพันกับพวกนายอีกแล้ว”

“โอเค ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้าไปถึงที่นั่นแล้วก็ตัวใครตัวมัน แต่นายจะทำได้เหรอ เพราะเมื่อกี้จับมือเราไม่ปล่อยเลย”

“พูดไปเรื่อย”

เอ็มรู้สึกอายนิดๆเลยแก้เขินด้วยการเดินหนีไปในทันที ส่วนลีโอก็ยืนยิ้มอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นก็รีบเดินตามเอ็มไปอย่างกระชั้นชิด