ตอนที่ 4 ตามสามีกลับจวน
2245 คำ
เช้าวันใหม่ในห้องสามี
"อืม... แสบตา กี่โมงแล้วเนี่ยทำไมนาฬิกาไม่ยอมปลุกล่ะเนี่ย"
"หา!! ตายๆๆๆ สายแล้ว สามี!! "
ซีเย่ดีดตัวลุกจากที่นอน เพิ่งนึกได้ว่านอนในห้องสามี แต่พอตื่นมา บนที่นอนสามีก็ว่างเปล่า นางเก็บเครื่องนอนกลับห้องทำภารกิจส่วนตัวเรียบร้อยแล้วไปออกกำลังกายที่หลังจวนเช่นเคย
นางฝึก MMA หรือการต่อสู้แบบผสมผสานหลายเชื้อชาติ เพื่อในการรับงานสตั๊นและของนาง นางฝึกอยู่เป็นประจำจึงทำได้อย่างคล่องแคล่ว
"นางรำมวยอะไรของนาง แปลกประหลาดนัก แม้จะขัดตาไปบ้างแต่ท่าทางดูแข็งแกร่งและรุนแรง นางไปฝึกตั้งแต่เมื่อใด ปกติไม่เห็นนางจะสนใจเรื่องแบบนี้" ใต้เท้านักการทูตแอบมองดูฮูหยิน วิปลาสอยู่ไกลๆ ความสงสัยในตัวนางนั้น เหมือนว่ามันจะเพิ่มมากขึ้นๆ ทุกที
เมื่อออกกำลังกายเสร็จ นางก็เดินกลับห้องด้วยท่าทีเมื่อยล้า พลางเดินทุบแขนทุบขาเพื่อจัดการกับความปวดเมื่อยที่มี
"โอ๊ยยย....ปวดทั้งตัวเลย กล้ามเนื้อฉีกขาดแน่ๆ เจ้าของร่างนี้วันๆ ไม่วิ่งไม่เดินบ้างหรือไงนะ" นางคว้าสเปรย์น้ำมันนวดแก้อาการปวดจากแหวนมิติออกมาฉีดพ่นจนอาการทุเลา
"ท่านเทพบอกว่าจะให้กูเกิลข้า แล้วมันอยู่ที่ไหนนะ ลองถามลี่ๆ กับเสี่ยวหงดูดีกว่า"
"พวกเจ้าพอจะรู้ไหมว่า ข้าพอมีอะไรติดตัวที่เป็นหยกมาบ้าง" สองสาวใช้มองหน้ากันอย่างฉงน
"คุณหนูลืมเสียสิ้นแล้วหรือเจ้าคะ ว่าคุณหนูเกลียดหยก!"
'โอ้วก๊อดดด....นอกจากหาเรื่องคนแล้วยังหาเรื่องหยกได้อีกหรือนี่' ซีเย่ระอากับความงี่เง่าของเจ้าของร่างเดิม คนอะไรจะน่าชังได้มากถึงเพียงนี้
"ทำไมล่ะ"
"คุณหนูน่าจะสมองกระทบกระเทือน จนจำความใดไม่ได้ เจ้าก็เล่าให้นางฟังสิ ลี่ลี่" สองสาวใช้เกี่ยงกันที่จะเล่า เพราะเกรงคุณหนูจะโมโหกับเรื่องเดิมๆ
"คือ คุณหนูอย่าเพิ่งโกรธนะเจ้าคะ ครั้งหนึ่งมีคนนำของมาเป็นของขวัญให้นายท่านเป็นหยกหายากหลากสี ทุกคนในบ้านได้ครอบครองมัน ยกเว้นคุณหนู"
"ข้าเลยอาละวาดงั้นสิ" ซีเย่เอ่ยเดาทางอย่างรู้ทัน
"ไม่เพียงเท่านั้น คุณหนูทำลายมันสิ้นเลยเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะหยกเก่าหยกใหม่ จะเหลือรอดก็แต่..."
"แต่อะไร?"
"หยกประจำตัวของนายหญิง ท่านแม่ของคุณหนู ที่ถูกเก็บไว้เป็นอย่างดีเจ้าค่ะ"
"เฮ้อ!...ค่อยยังชั่ว รีบเอามันมาให้ข้า"
"สักครู่นะเจ้าคะ" ลี่ๆ ไปนำตราหยกมาให้นาย ส่วนเสี่ยวหงไปนำอ่างเล็กใส่น้ำตามที่นายตนสั่ง
"โอ้ อากู๋ของข้า" นางยิ้มอย่างพึงพอใจ สองสาวอดนึกสงสารนางไม่ได้ เพราะเข้าใจว่านางคงคิดถึงนายหญิงผู้เป็นมารดาจนมีอาการเช่นนี้
นางนำป้ายหยกวางลงในอ่าง แล้วอธิษฐานจิตถาม "สามีข้าอยู่ที่ใด" ไม่มีสิ่งใดปรากฏในอ่างน้ำนั้น แต่กลับมีความรู้สึกแล่นเข้ามาในหัวโดยตรง
"ท่านพี่ไปโรงน้ำชาทำไม...หรือว่า! ไม่ได้การล่ะ อากู๋ ท่านพี่ทำอะไรอยู่"
"......"
"อะไรเนี่ย ถามได้แค่คำถามเดียวเหรอ 5G รุ่นนี้นี่ไม่ไหวจะเคลียร์ ลี่ลี่ เสี่ยวหง พวกเจ้า ตามข้าไปโรงน้ำชา"
"หา!! คุณหนูจะไปที่แบบนั้นทำไมกันเจ้าคะ"
"ตามสามีกลับบ้าน"
………………………………
"เถ้าแก่ ใต้เท้าหานอยู่ที่ใด"
"ไม่มีนะขอรับคุณหนู ข้าไม่รู้ไม่เห็นเลยขอรับ" นางหยิบเงิน 1 ตำลึงวางตรงหน้าเถ้าแก่ เขายิ้มกว้างแล้วรีบรับเงินโดยเร็ว
"รู้สึกว่าคุ้นๆ นะขอรับ ขอข้าหาในสมุดจองก่อน" นางหยิบขึ้นมาอีก 3 ตำลึง
"อ้อ น่าจะห้องพิเศษชั้นสองขอรับ แต่คุณหนูอย่าเพิ่งขึ้นไปรบกวนเลยนะขอรับ ข้าขอร้อง" แม้จะจ่ายเงินไปแล้ว แต่ก็ยังถูกห้ามอยู่ดี เถ้าแก่ร้านนี้ ทำการค้าหน้าเลือดยิ่งนัก
"เถ้าแก่ให้ข้ายกเหล้าขึ้นไปห้องใต้เท้าหานเลยหรือไม่" เถ้าแก่ทำหน้าเหวอ เมื่อสตรีหน้าเทาของโรงน้ำชาที่ทำหน้าที่ดูแลแขกห้องนี้เข้ามาได้จังหวะพอดี
"ไม่ต้อง เจ้าไปทำงานของเจ้าเถอะ" นางให้ลี่ๆ ส่งเงินให้สตรีคนนั้น เพื่อไล่นางพ้นทาง และ 1 ตำลึงทองสำหรับเถ้าแก่เพื่อจัดการให้นางกลายเป็นสาวโรงน้ำชา
สาวโรงน้ำชาร่างอรชรทั้ง 3 ยกเหล้าเข้าไปให้ใต้เท้า ที่กำลังคุยงานอยู่กับท่านทูตผมทองนัยน์ตาสีฟ้ารูปงาม กับอีก 1 บุรุษที่ท่าทางเป็นดังชายสูงศักดิ์ พวกนางใช้ผ้าขาวบางปิดบังใบหน้าเพื่อพรางตัว หน้าที่ของพวกนางคือคอยรินเหล้าและบริการให้พวกเขาพอใจ
บุรุษทั้ง 3 คุยกันเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งก็เป็นอีก 1 ความถนัดทางภาษาของนาง แน่นอนนางรู้เรื่องทุกคำ ที่พวกเขาพูดกันเป็นอย่างดี
"หากมีโอกาสได้ไปบ้านเมืองข้า ข้าจะพาพวกท่านเที่ยว จะได้รู้ว่าสาวตะวันตกแตกต่างจากสาวฮั่นเช่นไร"
"เนอปะ!!! " (แปลว่าไม่) บุรุษทั้ง 3 หันขวับมาที่ร่างบาง
"เอ่อ... ข้าหมายถึงเหนื่อยหรือเปล่าเจ้าคะ มาค่ะข้านวดให้"
นางเดินเข้ามาหาใต้เท้าหาน เพื่อจะนวดให้เพราะกลัวเขาจับพิรุธได้ แต่กลับถูกใต้เท้าผมทองดึงตัวไว้ นางร่วงหล่นมานั่งบนตักของเขา แทนที่จะเป็นใต้เท้าหานผู้เป็นสามี
"ข้าก็อยากรู้เช่นกัน ว่าสาวฮั่นจะมีรสเป็นเช่นไร" ใต้เท้าผมทองมองตานางราวกับจะกัดกินเสียให้ได้ ใต้เท้าหานจึงดึงตัวนางมาจากใต้เท้าฝรั่งหน้าหื่นผู้นั้น
"ข้าชอบคนนี้ เจ้าไปเลือกเอาคนใหม่ ปิแอร์" เขาปรายตามองอีก 2 นางที่เหลือ
"เอ่อ นางสองคนเพิ่งมาใหม่ยังไม่รู้งานเจ้าค่ะ เจ้า 2 คนไปตามนางที่ผีมือดีมาสองคน เร็ว คุณชายรอสักครู่นะเจ้าคะ" ซีเย่หลบอยู่หลังใต้ท้าวหาน เพราะเริ่มรู้สึกกลัวบุรุษตาสีฟ้าคนนั้น ไม่นานคณิกามืออาชีพสองนางก็เข้าประจำที่ ประกบคู่คุณชายทั้งสอง
"เจ้ามีหน้าที่ปรนนิบัติข้าใช่หรือไม่" ห้าวเฟยเอ่ยถามร่างบาง ที่ซ่อนอยู่ด้านหลังตน
"เจ้าค่ะ"
"เช่นนั้น...." เขาอุ้มนางนั่งบนตักเขา
"ป้อนสิ" สายตายิ้มเย้ยของเขา จ้องร่างบางอย่างผู้มีชัย
นางคีบอาหารป้อนเขาอย่างว่าง่าย ' หนอยแน่ ถ้าข้าไม่มา ท่านก็จะทำเจ้าชู้เรี่ยราดกับสตรีอื่นสินะ น่าเจ็บใจนัก' ด้วยความโมโหนางจึงยัดอาหารเข้าปากเขา
"อุ้ย!! ข้าขอโทษเจ้าค่ะคุณชาย" นางวุ่นวายอยู่กับการเช็ดปากให้เขา เขาจึงจับมือเรียวของนางไว้ แล้วกระซิบข้างหูนาง
"เจ้าคิดจะทำอะไร"
"ก็เช็ดให้ท่านไงเจ้าคะคุณชาย"
"เจ้าตามข้ามาทำไม ฮูหยิน"
"หา!! ทะ ทะ ท่านรู้!" ซีเย่เบิกตากว้างตกใจ คิดว่าปลอมตัวได้อย่างแนบเนียนแล้ว ยังมิวายให้โดนเขาจับได้อีก
"แม้เป็นขี้เถ้าข้าก็ยังจำเจ้าได้"
'อะไรกัน เขาเกลียดฮูหยินตัวเองไม่ใช่เหรอ ไยใส่ใจได้เพียงนี้ หรือเขาแอบรักนางกันแน่' ความคิดวุ่นวายวิ่งวุ่นอยู่ในหัว จนเกือบลืมว่าไม่ได้อยู่นี่เพียงสองคน
"ฟร้อด!"
"เฮ้ย! นี่ท่านแอบหอมข้าก่อนได้ไง ข้าไม่ยอมหรอกนะ"
"แล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้"
ฟร้อด!!!
"หายกัน"
ใต้เท้าหนุ่มทำตาโต ไม่คิดว่านางจะกล้าทำเช่นนี้ต่อหน้าคนมากมาย กลายเป็นเขาเองที่เขินอายจนทำตัวไม่ถูก
"ไปรินเหล้าไป" เขาเพียงสั่งนางแก้เขิน แต่นางกลับยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของบุรุษสายเย็นชา ที่นางตั้งฉายาให้
"นางน่าจะชอบเจ้ามากนะคุณชายหาน" คุณชายสูงศักดิ์เอ่ยแซวจนร่างใหญ่หน้าแดงถึงใบหู
"เอาหละ ข้าว่าวันนี้เราคุยกันเท่านี้ก่อน พวกเจ้าจะได้มีเวลาไปหาความสุขกัน" บุรุษผู้สูงศักดิ์กล่าวปิดการประชุม
"โอ้ว์ ปิแอร์ชอบมาก ขอบคุณองค์ชาย โอ้ว ไม่สิคุณชาย"
"องค์ชายเช่นนั้นหรือ? " ซีเย่ย่นคิ้วเพ่งมองบุรุษทรงสูงศักดิ์
"เจ้าฟังภาษาฝรั่งเศสออกจริงๆ ด้วย" ห้าวเฟยหรี่ตามองนางอย่างเอาเรื่อง หลายอย่างมากมายที่นางเปลี่ยนไปหลังจากที่นางรอดตายครานั้น เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าซีเย่ที่อยู่เบื้องหน้านี้ จะใช่ซีเย่ที่เขาเคยรู้จักหรือไม่
...............................................
ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินกลับบ้าน
"เจ้าตามข้ามาทำไม เจ้ายังไม่ตอบข้าเลย"
"คือ ข้า ข้า อยากมาเที่ยว" นางตอบอึกอักเพราะไม่กล้าที่จะบอกว่าตามมาหวงสามี
"เช่นนั้นหรือ" สายตาเขาบ่งบอกว่าไม่เชื่อนางเลยสักนิด
กรุบกับๆๆๆๆๆ
"หลีกไปคุณชายตงจะผ่าน"
"หา!!! อันตราย" มีเด็กน้อยอายุประมาณห้าหนาวเห็นจะได้ ยืนเก้กังไม่รู้จะไปทางไหน นางไม่รอช้า รีบพุ่งกระโจนไปช่วยเด็กคนนั้นให้รอดพ้นจากอันตราย ขบวนรถม้าวิ่งคับถนนไม่สนใจคนเดินเท้าแม้แต่น้อย ช่างยิ่งใหญ่เสียจริง
"เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วนะสาวน้อย อย่าร้องนะเดี๋ยวเจ้าจะไม่สวย"
"ขอบคุณพี่สาวที่ช่วยข้า อึก อึก" เด็กน้อยยังคงตกใจสะอึกสะอื้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ตายแล้ว!! นางคุณหนูปีศาจ เจ้าทำอะไรลูกข้า ปล่อยลูกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ เจ้าข้าเอย นางคุณหนูปีศาจรังแกลูกข้า ช่วยด้วย" หญิงผู้เป็นมารดาเด็กน้อยผู้นั้น ป่าวร้องประกาศให้คนทั้งตลาดได้รู้เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม
"ไม่ใช่นะ พี่สาว ข้าแค่ โอ๊ย" ไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยอันใด ผัก ผลไม้ ก็ถูกขว้างมาที่นาง ไม่เว้นแม้แต่น้ำล้างเนื้อล้างปลา
"พอแล้ว! อย่าทำคุณหนูข้านะ นางเป็นคนดีแล้ว หยุดเถอะพวกท่านทำเกินไปแล้ว" สตรีทั้ง 3 ถูกชาวบ้านขว้างปาขยะใส่จนเหม็นคลุ้งไปทั่ว
"หยุดเดี๋ยวนี้!" ชาวบ้านมองมาที่เจ้าของเสียงน่าเกรงขามนั้น
"ใต้เท้าหาน ท่านเป็นคนดี ดีทุกอย่างไม่น่าจะมาตกหลุมพรางนางคุณหนูปีศาจนี่เลย น่าเสียดายจริงๆ"
"ใช่ๆๆๆ" ชาวบ้านต่างเห็นดีเห็นงามพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่านางไม่คู่ควร
"เรื่องเป็นเช่นไรพวกเจ้าน่าจะลองถามเด็กดูบ้างนะ" ห้าวเฟยยืนนิ่งเพราะรู้ว่าการเข้าปกป้องนางโดยตรง มิใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดีนัก
"ว่าไงหลิงหลิง นางปีศาจทำอะไรเจ้า บอกชาวบ้านไปเลย" แม่เด็กหันมาถามลูกของตน
"เมื่อครู่มีรถม้าวิ่งมาข้าตกใจมาก ข้ากลัวข้าเลยร้องไห้ แต่พี่สาวคนนี้ช่วยข้าไว้ ท่านแม่ อย่าว่าพี่สาวเลยนะ" เมื่อชาวบ้านได้ยินเพียงเท่านั้นต่างพากันแยกย้ายหนีหายราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครสักคนที่จะแสดงตนว่าเป็นเจ้าของ น้ำล้างเนื้อล้างปลา และผักเน่าพวกนี้
"ขอบคุณที่ช่วยข้านะ ใต้เท้า"
ร่างใหญ่ยื่นมือมาจะจับแขนนาง แต่นางกลับหลบมือหนานั้นของเขา
"ไม่นะเจ้าคะ ข้าเนื้อตัวเหม็นเปื้อน ท่านเดินห่างๆ ข้าจะดีกว่า"
เขาไม่ฟังคำพูดใด จับแขนจูงมือนางเดินกลับบ้าน ทำเอาสองสาวใช้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตามกัน
……………………………………..
ก๊อกๆๆ
"อะฮึ่ม ข้าเข้าไปได้หรือไม่" เสียงทุ้มที่คุ้น ทำให้รู้ตัวตนของผู้มาเยือน ซีเย่เร่งสั่งให้สองสาวใช้รีบเปิดประตูต้อนรับ
"ข้าเอายามาให้ พวกเจ้าใช้ทาให้นายของเจ้าซะ ยานี้ดีนักได้มาจากหมอหญิงมีชื่อนอกเมือง"
"หือ! หมอหญิงที่อยู่กระท่อมเชิงเขา กับแม่เฒ่าคนหนึ่งใช่หรือไม่"
"อืม ทายาแล้วนอนพักเสีย" นางรับคำอย่างว่าง่าย จนลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าร่างจริงขิงนางคือหมอหญิงผู้นั้น
ห้าวเฟยยื่นยาให้นางแล้วยืนมองอยู่ห่างๆ มันไม่ใช่วิสัยของนาง ที่โดนกระทำเช่นนี้แลวยังวางเฉยอยู่ได้ หากสตรีผู้นี่ไม่ใช่โจวซีเย่แล้ว นางจะเป็นใครไปได้อีก ความคิดสับสนนั้นพลันกระเจิงเมื่อได้ยินเสียงหวานจนน่าขนลุก
"สามีจ๋า...." เสียงดังลากยาวมาแต่ไกล ทำเอาคนหน้าขรึมหงุดหงิด
"เจ้าพูดดีๆปกติไม่เป็นหรือ?" หน้าขรึมเอ็ดเจ้าของเสียงลากยาว
"คือ ยาที่ท่านให้ข้า มันดีเลิศประเสริฐศรีมณีเด้ง ข้าเลยอยากจะไปซื้อมาไว้เยอะๆ เจ้าค่ะ"
"เดี๋ยวข้าฝากคนซื้อมาให้"
"ไม่ๆๆ คือข้าอยากไปหาเอง ท่านพาข้าไปได้หรือไม่"ซีเย่รบเร้าทำอ้อน
"อยากออกไปซนล่ะสิ"
"แฮะๆ สามี..ท่านนี้รู้ใจข้าเป็นที่สุด"
- ผู้เขียน
