ตอนที่ 2 เพ้อหา
1112 คำ
แพรไพรนั่งโต๊ะแล้วสั่งอาหารพร้อมเครื่องดื่ม ดวงตาคู่สวยเห็นชายหนุ่มเขาคือผู้โดยสารคนนั้นที่ลงจากเครื่องเป็นคนสุดท้าย หญิงสาวนั่งมอง ทำไมเธอถึงต้องสนใจเขาด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“แพร เป็นอะไร” เรวัตเห็นหญิงสาวจ้องมองจึงหันไปดู เห็นผู้ชายใบหน้าใส หน้าตาดีกำลังยกแก้วดื่มเบียร์คนเดียวยกแล้วยกอีก กินเหมือนเป็นน้ำเปล่า
“นี่ แพร” เรวัตหันกลับมาเรียกเพื่อนสาวเสียงดัง แพรไพรสะดุ้ง
“อะไรแก”
“มองใครเหรอ”
“อะไร ใครมองใคร ฉันก็มองไปเรื่อยแหละแก” หญิงสาวทำเฉไฉ
“อย่าบอกนะว่ามองผู้โดยสารคนนั้น”
“อืม เห้ย เปล่าๆ”
“อย่าบอกนะว่าแกชอบเขา”
“บ้า เจอกันแปบเดี๋ยวจะชอบได้ยังไงเล่า เขาเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย” แพรไพรเถียง
“แล้วแบบนี้พ่อเลี้ยงอรรถกรรู้ จะไม่โกรธเอาเหรอ” เรวัตพูดถึงพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ที่มักมาตามจีบหญิงสาวอยู่เสมอ โชคดีที่พ่อเลี้ยงไปดูงานต่างจังหวัด จึงไม่ได้ตามเฝ้าด้วยตัวเอง แต่ก็แอบส่งลูกน้องมาคุมซึ่งนั่งมองอยู่อีกโต๊ะ
“บ้า ฉันไม่ได้ชอบพ่อเลี้ยงนั่นสักหน่อย” แพรไพรถอนหายใจ ถ้าแม่ไม่ติดหนี้พ่อเลี้ยงอะไรนั่นเธอคงไม่ต้องมาฝืนใจปั้นหน้ายอมคุยกับพ่อเลี้ยงแบบนี้หรอก
แพรไพรแอโฮสเตสสาววัย ยี่ยิบสองปี อาศัยอยู่กับแม่สองคน พ่อของเธอนั่นทิ้งไปตั้งแต่ยังไม่เกิด แม่เสียใจมาก หันมาคลายเครียดด้วยการเล่นพนัน ทำให้ติดหนี้ก้อนโต โชคดีที่พ่อเลี้ยงอรรถกรหนุ่มใหญ่วัย สี่สิบปี ยื่นมือเข้ามาช่วยไว้ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็คอยตามจีบและเอาใจอยู่เสมอ โชคดีที่พ่อเลี้ยงยังมีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอ ไม่บังคับจิตใจและไม่ใช้กำลังข่มเหง
‘พี่จะรอเมื่อวันที่แพรไพรรักพี่ด้วยหัวใจที่แท้จริง’หญิงสาวอดนึกถึงคำพูดของเขาในวันนั้นไม่ได้ คำพูดยังก้องเข้ามาในหัว
“กินเถอะแก พรุ่งนี้มีบินแต่เช้า รีบกินรีบกลับ” แพรไพรสลัดคำพูดเหล่านั้นออกจากหัวรีบเปลี่ยนเรื่องคุย หากสายตายังชำเรืองมองเขายกแก้วดื่มทุกครั้ง
1 ชั่วโมงต่อมา
เรวัตเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีส่งสายตามาให้ เขายิ้มส่งทำตาหวานใส่ จากนั้นเขาเดินไปเข้าห้องน้ำ ชายหัวใจหญิงลุกขึ้นรีบเดินตามออกไป
“เดี๋ยวแกจะไปไหน”
“ไปห้องน้ำเดี๋ยวมา” เรวัตหันมาบอก จากนั้นรีบก้าวเท้าเดินตามชายหนุ่มคนนั้นไป
พศิกรนั่งดื่มจนเบียร์เรื่อยๆจนหมดขวดที่เก้า จึงสั่งมาเพิ่มอีก ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มเดินมาถึงห้องน้ำ ตกใจเห็นผู้ชายสองคนกำลังจับไม้จับมือพูดคุยกัน
“ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อยครับ” พศิกรเอ่ยขึ้นรีบเดินไปยืนฉี่ เขามองผู้ชายสองคนยังพูดคุยกัน และแล้วเรวัตก็หันมา ต่างคนต่างมองหน้ากัน ชายหนุ่มฉี่เสร็จพอดีจากนั้นรีบเดินออกจากห้องไป
“เขาเป็น....” พศิกรไม่พูด ก่อนจะเดินกลับไปนั่งโต๊ะตามเดิม
แพรไพรนั่งดื่มเพียงลำพัง พารัญกับภาคินสองลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงอรรถกรเดินเข้ามา
“สวัสดีครับคุณแพร พ่อเลี้ยงเชิญไปพบเดี๋ยวนี้ครับ” ภาคินเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
“ไหนว่าพ่อเลี้ยงไปต่างจังหวัดไง”
“พ่อเลี้ยงกลับมาแล้วครับ อยากเจอคุณแพร เชิญครับ”ภาคินผายมือเชื้อเชิญ ทันทีเขารายงานไป พ่อเลี้ยงก็โทรสั่งให้แพรไพรไปหาทันที
“ไม่ไป นี่มันเป็นเวลาพักผ่อนของฉัน”
“ไปด้วยกันเถอะครับ” น้ำเสียงของพารัญเอ่ยแทรกขึ้นมา
พศิกรมองไปทางโต๊ะหญิงสาว เห็นผู้ชายร่างใหญ่สองคนยืนอยู่ ชายหนุ่มสังเกตท่าทางของหญิงสาวดูไม่ค่อยเต็มใจมากนัก ด้วยความเมา ร่างสูงลุกขึ้นยืนเดินตรงไปหาทันที
“ขอโทษนะครับ ผู้หญิงไม่ไปด้วยก็อย่าบังคับกันสิ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ดวงตาฉ่ำปรือมองแอร์โฮสเตสสาว พศิกรมองเข้าไปในดวงตา แพรไพรส่งสายตาขอความช่วยเหลือ
“แกเป็นใครวะ” พารัญถามเสียงเข้ม
“ผมเป็นแฟนของเธอ เราเพิ่งตกลงคบกัน” พศิกรโมเมหน้าตาเฉย
“ว่าไงนะ” สองลูกน้องคนสนิทพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ
“จริงครับ” พศิกรทำทีเดินเข้าไป โอบเอวหญิงสาวแสดงความเป็นเจ้าของ
“อย่ามาโกหกดีกว่า ฉันเห็นแกนั่งอยู่อีกโต๊ะ” ภาคินหรี่ตามองไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด เขาจับตาดูแพรไพรอยู่ตลอดเวลาไม่เห็นมีผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้แม้แต่นิดเดียว
“ผมนับ 1 -3 เราวิ่งนะครับ” พศิกรทำทีจะหอมแก้มแต่แอบกระซิบบอก
“แกรู้มั๊ยนี่ผู้หญิงของใคร”
“1”
“อย่าโกหกจะดีกว่านะ”
“2”
“3”
โครม
พศิกรยกโต๊ะใส่หน้าชายทั้งสองคน รีบจับมือบางวิ่งตามหลังมุ่งไปยังรถยนต์ของเขา
“เข้าไปๆ” แพรไพรรีบเข้าไปนั่งในรถ พศิกรรีบเปิดประตูฝั่งตัวเอง ก่อนจะถูกด้ามปืนสั้นทุบเข้าหัวจังๆ
“คุณ” แพรไพรร้องลั่น พศิกรกัดฟันสู้หันมาชกเข้าใบหน้าชายร่างใหญ่เต็มแรงจนล้มลง เขารีบเปิดประตูแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“คุณไหวมั๊ย” แพรไพรถามชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
“ไหวครับ” พศิกรกัดฟันขับรถ
“ไม่ไหวหาโรงแรมพักก่อนก็ได้ นั่นไง” เธอรีบชี้นิ้ว พศิกรมองตามเลี้ยวตามที่เธอบอก
แพรไพรประคองชายหนุ่มเข้ามาในห้อง สำรวจบาดแผลโชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก เขาคงมึนจากการดื่มจริงๆ เธอสั่งเกตุว่าเขาดื่มแล้วมาหลายขวด
“นอนพักก่อนนะคะ” หญิงสาวจัดชายหนุ่มนอนบนเตียง จากนั้นรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้
“ศิ กร ขอโทษนะ กรขอโทษ” พศิกรนอนเพ้อถึงศิริลนภา แพรไพรนั่งฟัง
“อกหักนี่เอง มิน่าละ ดื่มไปขนาดนั้น” หญิงสาวบ่น
“ขอบคุณนะคะ ที่มาช่วยฉัน”
“ศิ กรขอโทษ ศิ” พศิกรยังคงพร่ำเพ้อหา ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืน เดินเอาผ้าไปเก็บไว้ ก่อนจะกลับมานอนโซฟาตัวใหญ่
“พรุ่งนี้มีบินเช้า นอนก่อนนะ ฝันดีแล้วกัน” ว่าแล้วเธอก็ล้มตัวนอนลงทนฟังเสียงพร่ำเพ้อของเขาตลอดทั้งคืน
- ผู้เขียน
