Again เดิมพันเสน่หา(ยัดเยียด)

ตอนที่ 7 หนีได้หนี

" อื้ม....ทำไมมันเมื่อยขนาดนี้เนี่ย.... "

พิพิมพ์งัวเงียบิดขี้เกียจไปมาอย่างเมื่อยขบในเช้าตรู่ของวันใหม่ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำเอาเธอปวดหัวไปหมดจนกุมขมับ สายตาที่เริ่มปรับโฟกัสได้สำรวจไปรอบๆห้องก็ต้องตกใจ ทำไมมันไม่คุ้นเลยนะ

" เชี่ย!!!! "

ประโยคอุทานแรกที่ออกมาจากหญิงสาววัย 27 ปี อย่าง พิพิมพ์ รัตนอนันกุล หญิงสาวตัวเล็กไซส์มินิเพราะเธอสูงแค่ 160 เซนติเมตร เธอมองมายังข้างกายของตัวเองที่ตอนนี้ที่มีผู้ชายคนที่เมื่อคืนเธอคิดว่าเขาคือเหยื่อแต่สุดท้ายเธอนั่นแหละคือเหยื่อของเขา เขามันเสือต่างหากตอนนี้เขาหลับเหมือนตายอยู่ตรงนี้ ทั้งที่เธออุทานตกใจเสียงดังลั่นขนาดนี้เขายังไม่มีวี่แววจะลืมตาตื่นขึ้นมาเลย

พิพิมพ์มองใบหน้าของชายที่นอนเปลือยกายหลาตรงหน้าเธออย่างพิจารณา เขานอนหงายเธอจึงได้เห็นใบหน้าของเขาเต็มๆตาไม่ใช่แค่แสงไฟในผับอย่างเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมา ชายหนุ่มใบหน้าออกไปทางฝรั่งจ๋าเลย สูง ขาวมาก แถมซิกแพคหกลูกนั่นอีกแน่นสุดๆ ไหนจะวีไลน์ของเขาที่มีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาดูแล้วน่ากลัวอีก รวมๆแล้วหล่อชิบหาย เธอมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จะมีก็แต่ตรงส่วนนั้นลูกชายของเขาที่กำลังชี้หน้าเธอตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ถูกเธอปิดเอาไว้ด้วยผ้าห่มเพียงหมิ่นเหม่ แต่มันก็แทบปิดไม่มิดอยู่ดีเธออ่านกินเขาไปหมดแล้วล่ะ

" เชี่ย!! ยัยพิมพ์ แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ! หยุด! หยุด! "

พิพิมพ์ส่ายหน้าไปมาสลัดความคิดบ้าๆให้ออกจากสมองของเธอ ใช่ เขาหล่อ ใครบ้างไม่ชอบมองคนหล่อ แต่....แต่...มันผิดแผนไปจากที่เธอตั้งใจไปหมดนี่สิ เธอคงไม่รอให้เขาตื่นขึ้นมาเจอหน้ากันหรอกนะ

" หนี ใช่ ต้องหนีก่อน ขอกลับไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน "

พิพิมพ์ในตอนนี้คิดได้เพียงเท่านี้จริงๆ เธอต้องถอยกลับไปตั้งหลักก่อน เธอยังนึกไม่ออกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา จำได้แค่ว่าตัวเองเมาจนแทบไม่มีสติ ไม่แทบสิ เธอไม่มีสติเลยต่างหาก สิ่งที่คิดกับสิ่งที่ทำทำไมมันสวนทางกันแบบนี้ล่ะ จบกัน!

สาวสวยร่างเล็กไซส์มินิรีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอนขนาด 6 ฟุตที่สามารถรองรับการนอนได้แบบสบายๆสำหรับ 2 คน เธอก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน ไม่รู้ว่าอยู่ที่เดิมเมื่อคืนหรือว่าถูกลากออกมา ทันทีที่เท้าเล็กแตะพื้นเธอก็ล้มลงทันทีด้วยความปวดหน่วงที่กลางกาย

" โอ้ย! ซี๊ดดด....เจ็บเป็นบ้าเลย "

ร่างเล็กยกมือขึ้นมากุมท้องน้อยของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับกัดฟันลุกขึ้นอีกครั้งแล้วรีบหยิบชุดเดรสสีแดงเพลิงของตัวเองแล้วฝืนเดินเข้าห้องน้ำทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่าไปเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วแล้วกลับออกมาเก็บข้าวของที่มันกระจัดกระจายอยู่ทั่วห้องกลับเข้ากระเป๋าดังเดิมอย่างลวกๆ พลางคิดว่าเก็บหมดแล้วจึงรีบสาวเท้าเตรียมออกจากห้อง แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวขาถึงประตูก็ต้องชะงักพร้อมกับเดินกลับมาหาเขาคนนี้แล้วเปิดกระเป๋าหยิบแบงค์พันจำนวน 6 ใบ ออกมาแล้ววางมันลงที่โต๊ะข้างหัวเตียงพร้อมกับเขียนโพทอิทติดไว้ที่เงินนั่นด้วยข้อความที่ว่า

" ค่าห้องน่าจะไม่เกิน 3 พันฉันออกเองเอาไปจ่ายซะ แล้วที่เหลือคือค่าตัวคุณ! "

พิพิมพ์เขียนด้วยความรีบร้อนแล้วเดินออกไปจากห้องนั้นทันทีตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบๆ 05:00 น. ออกมาถึงหน้าร้านจึงรู้ว่าที่นี่มันคือร้านเหล้าที่เธอมาเมื่อคืน แสดงว่าเมื่อคืนต้องมีคนเปิดห้องไม่เธอก็เขา แต่ช่างมันเถอะเธอจำไม่ได้แล้ว

พิพิมพ์มาถึงคอนโดของตัวเองในช่วงสายของวัน ดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดของเธอพอดีอาทิตย์ละ 1 วัน ทำงานอย่างกับแรมโบ้ดีไหมล่ะ เมื่อหัวถึงหมอนก็รู้สึกถึงอุณหภูมิของร่างกายที่มันเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่ได้แวะร้านขายยาด้วยสิ คงต้องซัดยาพาราไปก่อนเม็ดเดียวครอบจักรวาลจริงๆ ด้วยอุณหภูมิของร่างกายที่มันสูงมากจึงทำให้เธอเผลอหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว

วิชยุตม์ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียในช่วงบ่ายของวัน พร้อมกับมองหาหญิงสาวตัวเล็กไซส์มินิที่เมื่อคืนมอบความสุขให้กับเขาอย่างเร่าร้อนจนตัวเขาเองคลั่งเธอแทบบ้า แต่เมื่อมองหารอบๆห้องก็ไม่เจอเสียแล้ว

" หึหึ โดนไปขนาดนั้นยังมีแรงลุกอีกหรอ ยัยตัวเล็กนี่ถึกไม่เบาเหมือนกันนะ "

วิชยุตม์เผลอยิ้มออกมาบางๆโดยที่ไม่รู้ตัว พลันสายตาก็เหลือบไปมองข้างเตียงเพื่อดูนาฬิกาแต่แล้วก็เจอกับโพทอิทที่เขียนข้อความลงในนั้นเขาจึงรีบหยิบขึ้นมาอ่านพร้อมกับหยิบเงินจำนวนหนึ่งติดมือมาด้วย

" ค่าห้องน่าจะไม่เกิน 3 พันฉันออกเองเอาไปจ่ายซะ แล้วที่เหลือคือค่าตัวคุณ! "

เขาอ่านข้อความนั้นออกมาเพียงลำพังแล้วก็ต้องหงุดหงิดเมื่อนับเงินแล้วพบว่ามันมีแค่ 6 ใบเทาเท่านั้น

" นี่ค่าตัวผมแค่ 3 พันเองหรอ? หึหึ "

วิชยุตม์ที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลยสักครั้งก็ถึงกับลอบยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ความรู้สึกของการโดนเอาเงินฟาดหน้าเป็นแบบนี้เองสินะ ตลอดมาเขาเป็นคนให้เงินผู้หญิงพวกนั้นทุกครั้งที่จบเรื่องบนเตียงแต่ก็มากเพียงพอที่พวกเธอเหล่านั้นจะไม่เรียกร้องอะไรจากเขาอีก แต่ดูผู้หญิงคนนี้ทำสิ นอกจากจะไม่เรียกร้องยังจ่ายค่าตัวของเขามาอีก คอยดูนะถ้าเจอเมื่อไหร่จะจับตีก้นเสียให้เข็ดโทษฐานที่ตีค่าคนแบบเขาแค่เศษเงินแค่นี้

วิชยุตม์ลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาดแล้วออกมาแต่งตัวด้วยชุดเดิมเมื่อคืน เขาแยกกับพวกเพื่อนตัวแสบตั้งแต่ที่ยัยตัวเล็กนี่เมาปลิ้นไม่เป็นท่า แถมไอ้เพื่อนตัวดีอย่างไอ้ฟิวส์มันก็มากระซิบเขาก่อนออกมาว่าดันใส่ยาปลุกเซ็กส์ลงไปในแก้วเหล้าเธออีก ทำไงได้ทีนี้เขาถูกใจเธอมากก็เลยเปิดห้องแล้วลากเธอเข้าห้องมาสนุกด้วยกันเสียเลย เมื่อคืนเขารู้ว่าอะไรเป็นอะไรเพียงแต่จะรอคุยกับเธอในเช้านี้แต่เจ้าตัวกลับหายไปเสียแล้ว

ในขณะที่วิชยุตม์กำลังจะเดินออกจากห้องไป เท้าของเขาก็เหยียบกับอะไรเข้าสักอย่างจึงก้มมองดูแล้วก็เจอกับ

" บัตรประชาชน! หึหึ ยัยบ๊องเอ้ย สงสัยจะลืมไว้สินะ พิพิมพ์ รัตนอนันกุล อายุ 27 ปีแล้วหรอ แล้วทำไมหน้าเด็กจังวะ "

เขาหยิบบัตรประชาชนของเธอเก็บใส่ในกระเป๋าเสื้อสูทแบบไม่เป็นทางการตัวแพงของเขาพร้อมกับลิปสติกที่คิดว่าเป็นของเธอแน่ๆหยิบติดมือมาด้วยเพราะมันตกอยู่ห่างกันไปไม่ไกลนัก ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเขาถึงหยิบติดมือมาด้วยทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก ผู้หญิงชั่วคืนแบบนี้เขาไม่คิดจะเจอหรือตามหาอีกแน่ๆ แม้จะรู้สึกดีอย่างปฏิเสธไม่ได้แต่เขาไม่ชอบการผูกมัดหรือมีพันธะใดๆกับใครทั้งนั้น มันเสียระบบ!!