'น้องชายเพื่อน' 02.1
1730 คำ
พรึ่บ!!
น้องทุกคนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเเต่ก็ยังยกเว้นสายน้ำที่ไม่ได้มีท่าทางรีบร้อนหรือเกรงกลัวรุ่นพี่เหมือนคนอื่น
"เสียดายจังครับที่พี่ไม่ได้เป็นพี่รหัสผม"น้องเเทฮยองคือน้องคนเเรกที่วิ่งดุ๊กดิ๊กแล้วมายืนทำตาละห้อยใส่ฉัน เเล้วน้องรู้ได้ไงว่าฉันไม่ใช่พี่รหัส
"น้องรู้ได้ไง พี่อาจจะเป็นพี่รหัสน้องก็ได้นะ"ฉันเเกล้งปั่นให้น้องมันงงเล่น เเต่ดูแล้วเด็กน้อยคนนี้ไม่ได้หลงกลฉัน นางพลิกป้ายชื่อไปด้านหลังเเล้วอ่านสโลเเกนให้ฉันฟัง
"เท่ ใหญ่ ดุ สโลเเกนนี้ไม่ได้เข้ากับพี่เลย ใช่พี่ดุ ๆคนนั้นมั้ยครับ"น้องยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูฉัน ท่าทางที่น้องเเสดงออกเหมือนสนิทกับฉันมาเป็นสิบปีไอ้เราเป็นพี่ยังมีเเอบเกร็งที่น้องเฟรนด์ลี่มาก น้องชี้ไปยังเเก้มพี่ว้ากคนดุคนดังของเอกเรา
"เดาเองสิ สู้ ๆ นะ"ฉันขยิบตาให้น้องหนึ่งที
"ครับ ไว้ผมมาคุยเล่นด้วยใหม่นะตอนนี้ขอไปอ้อนพี่เขาก่อน"
"จ้าา"
"ป้าใช่พี่รหัสฉันป่ะ?"คำพูดคำจาน่าโดนเหวี่ยงด้วยส้นเท้าเเบบนี้ไม่มีใครเเล้ว สายน้ำเดินตรงมาหาฉันด้วยคำถามที่ไปในทิศทางที่กวนส้นตีนมากถามจบมันก็เดินมาพร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุงเเก้มเเล้วมองหน้าฉันอย่างกวนประสาท
"ไม่ใช่! แล้วก็เรียกฉันให้ดี! ฉันไม่ใช่ป้านาย! อีกอย่างที่นี่มหาลัยฉันเป็นรุ่นพี่นาย นายต้องให้ความเคารพฉัน ไม่อย่างนั้นนายจะโดนฉันรับน้องแบบโหด ๆ ฉันเตือนไว้ก่อน!"ฉันกระเเทกเสียงใส่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเเล้วใช้ฝ่ามือผลักหน้าอกมันไปหนึ่งที สายน้ำขยับถอยหลังออกไปแค่นิดหน่อยบ่งบอกว่าเด็กบ้านี้เเรงเยอะ!
"หึ.. จริงดิ กลัวฉิบหายเเม่งขนอย่างลุก ซู่ซ่าไปทั้งตัว"
ไอ้เด็กผี!
กวนประสาท!
ทำท่าลูบไล่ต้นเเขนเเสดงท่าทางหวาดกลัวอย่างเสเเสร้งจนฉันอยากถอดคัดชูส้นเเหลมมาตบใส่กระบาลมัน! มันน่าโดนฟาดนักแสบในอกโว๊ย!
"ไอ้เด็กบ้า!"คุยกับมันก็มีเเต่เส้นเลือดในหัวจะเเตก ต่างคนต่างอยู่คือดีที่สุด
"เดี๋ยวดิ ไปไหน? บอกมาดิใช่พี่รหัสฉันมั้ย?"ฉันเดินหนีมัน มันก็เดินตามหลังมาเเต่ให้ตายฉันก็ไม่มีทางหันกลับไปแน่นอนปล่อยเดินตามเป็นหมาบ้าอยู่นี้เเหละสมน้ำหน้า
"เฮ้ย! ถามให้ตอบเว้ยป้า"
พรึ่บ!
ไอ้เด็กเวร! มันดึงคอเสื้อฉัน หลังเเทบหงาย!
"ไอ้สายน้ำ!"ตกใจขนาดนี้ฉันก็เเหกปากเรียกมันเสียงดังลั่นพลิกตัวหันไปหาตัวต้นเหตุเเล้วฟาดไปที่เเขนมันไปแรง ๆ หนึ่งที ต้นเเขนขาว ๆ ของสายน้ำขึ้นสีเเดงระเรื่อเเต่เจ้าตัวกลับเเสระยิ้มกวนตีนใส่ฉันไม่เลิก
"เสียงดังไรนักหนาคนมองเเล้ว"
ฉิบหาย!
ลุคที่แอ๊บไว้หลุด! มองกันทั้งน้องทั้งเพื่อน
"อ๊ะ ฮ่า ๆ"ถึงกับต้องหันไปยิ้มเเห้งใส่ทุกคน มันทำให้ฉันต้องเสียภาพพจน์ตั้งเเต่วันเเรกที่เจอกัน!
"ไม่มีอะไรค่ะ เล่นกันตามประสาพี่น้อง"ยิ้มจนตาหยีกะพริบตาปริบ ๆ แล้วก็หันมาโฟกัสสายน้ำแล้วก็ฉีกยิ้มชนิดที่เเข็งทื่อให้มันไป
"ใช่ม่ะ! น้องสายน้ำเป็นน้องของน้ำใสเราก็เลยรู้จักกัน เนอะ! ^^"ทุกคนร้องอ้อ ออกมาพร้อมกัน
แต่ไอ้หน้าเด็กนี้เหมือนมีเเผนชั่วในใจ สายตามันกำลังบอกแบบนั้น ขนลุกเลยเเม่ อันตราย!
"ใช่ครับ ผมกับป้า เอ้ย! พี่คุณหนูญารู้จักกันดีเลย ดีชนิดที่ว่าเคยเห็นพี่เเกนอนเพลินจนน้ำลายยืดลงพื้น ลื่นล้มตกบันไดจนกระโปรงเปิด หน้าสดตอนที่ยังไม่เเต่งหน้า อ้อ! ตอนอยู่บ้านก็ไม่ค่อยอาบน้ำด้วยนะครับ"
ว่าเเล้วเชียว! ไอ้เด็กปากหมา! กำลังแฉฉันหมดเปลือก กรี๊ดดดดด แม่เลิ่กลั่กมากงานนี้มือไม้ตีลมกลางอากาศอย่างร้อนรนสายตาสั่นไหวควานมือขึ้นไปปิดปากเจ้ากรรมนายเวรที่มาในรูปแบบน้องชายเพื่อน!อย่างรวดเร็ว
"พะ พูด อะไรออกมานะสายน้ำอย่าเเกล้งพี่สิคะ ฮ่า ๆ น้องเขาเเบบนี้เเหละขี้เเกล้ง"โกรธยังไงอีนี่ก็ยังคงต้องยิ้มสยามเเบบนางสาวไทยทำเหมือนไม่ได้โกรธเป็นคนดี จิตใจงามเหมือนนางฟ้าเข้าไว้
"มึงกับน้องดูสนิทกันดีวะ"เป็นไอ้นัทที่เอ่ยออกมาเเล้วยิ้ม ๆ เป็นรอยยิ้มที่มีความจับผิดอยู่หลายเปอร์เซ็นต์ คิดอกุศลเเน่นอน!
"น้องน้ำใสไง เห็นตั้งเเต่ตัวเล็ก ๆ สนิทเเหละ"ฉันตอบเสียงใส
"ปล่อยดิ!"มันดึงมือฉันออก กำลังจะอ้าปากเหมือนจะพูดไรสักอย่างเเต่คราวนี้ฉันฉุดมือมันไปก่อน
"ขอตัวก่อนนะ พอดีน้องเขาขอลายเซ็น คุณหนูญากะจะรับน้องโหด ๆ ซะหน่อย ปะ! ไปทางนู้นกัน"สิ้นคำบอกเพื่อน ฉันก็จัดการลากไอ้เด็กยักษ์ที่ยืนทำหน้าบูดเหมือนคนขี้ไม่ออกมาเป็นปีมาทางหลังอาคารที่ใช้รับน้อง
เพียะ!
"เฮ้ย! ป้า! กล้าดียังไงมาตีปากฉัน!"มันโวยวายเสียงดังเมื่อถูกฉันตบปากไปหนึ่งที
เพียะ เพียะ เพียะ!
"เฮ้ย! ป้า! เจ็บนะเว้ยทำบ้าไรวะ!"หน็อยยย ยังมีหน้ามาทำโมโหใส่ คนที่ต้องโมโหต้องเป็นฉันมั้ย! กล้าดียังไงมาเเฉภาพลักษณ์ด้านลบฉันต่อหน้าคนเป็นสิบเเบบนั้น โมโห! ตบปากรัว ๆ
"นายมันปากหมาไง ไปพูดแบบนั้นได้ยังไง! รู้มั้ยว่าฉันเสียหาย!"
เพียะ เพียะ!!
หงุดหงิดมากขอตบให้หายเเค้นสักหน่อย!
"บอกว่าเจ็บไงวะ!"มันดึงมือฉันมาบีบไว้ทั้งสองข้าง เเรงเยอะมาก!
"ก็นายอยากปากหมาทำไมเล่า ไอ้เด็กบ้า! ปล่อยฉัน!"ฉันสะบัดและดึงมือกลับมาเเต่สายน้ำก็จับไว้เเน่นไม่ยอมปล่อยมือฉันให้ไปเป็นอิสระ กลัวโดนตบอีกอะดิ!
"ทำไม? ทีตอนพูดกับฉันเธอก็ปากดีอยู่นี้ ต่อหน้าคนอื่นละทำเป็นเรียบร้อยหน้าไหว้หลังหลอก"
โอโฮ้!
โอโฮ้!!! ดูปากมันสิคะ! ควันออกหูมากหัวร้อนพร้อมระเบิดมากตอนนี้งับเเม่ง!
งับ!!!
กัดมือให้เลย!
"ป้า! บอกให้หยุด"
ตุ๊บ!!
สายน้ำเหวี่ยงฉันใส่ผนังอาคาร มันกดมือฉันทั้งสองข้างไว้กับผนังเเละเเทรกตัวเข้ามาซ้อนทับ ใบหน้าไม่สบอารมณ์ยื่นเข้ามาใกล้ฉันอย่างหัวเสีย โมโห? โกรธ? เอาสิ! โมโหให้อกแตกตายไปเลย!
"ปล่อยฉันนะ!"ฉันฉุดมือตัวเองลงมาเเต่ก็ถูกสายน้ำดึงกลับไปกดกับผนังใหม่อีกครั้ง
"ไม่ปล่อย! ถ้าไม่มีปัญญาขัดขืนฉันได้ก็อยู่นิ่ง ๆ อย่าเสียเวลา!"ดูปากมันสิ คมยิ่งกว่ามีดซะอีก! ปากหมาเรียกพ่ออะ ด่าเเต่ละคำคือเฉือนเข้าลึกถึงหัวใจ แล้วทำไมต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้กันด้วยไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราต้องใกล้ชิดกับคนที่เกลียดกันขนาดนี้
"ไอ้เด็กบ้า! ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!"
"ฮึ.. ปากดีอีกดิเดี๋ยวฉันจะได้รับน้องให้เธอเอง :) "
"ฉันเป็นพี่นายตั้งสองปี! เคารพกันบ้างสิสายน้ำ!"ฉันจ้องกลับไปโต้ตอบสายตาดุดันของสายน้ำอย่างไม่ยอมเเพ้
"หึ.."มันเเค่นเสียงต่ำในลำคอ ริมฝีปากกระตุกขึ้นอย่างกวนประสาทเเล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนปลายจมูกชนกัน ลมหายใจร้อนกรุ่นรดอยู่ตรงใบหน้าฉัน .. บ้าที่สุด! ออกไปเลยนะ!
"อะ ออกไป!"เสียงสั่นทำไมวะเนี่ยไอ้คุณหนูญา ดูดิ! เด็กมันได้ใจเเล้ว!
"ทำไม? กลัว? ปากดีอีกดิ? กลัวไรนักหนานี้น้องกว่าเธอตั้งสองปีเลยนะเว้ย!"เด็กที่อายุน้อยกว่าฉันสองปีทว่ากลับมีรูปร่างนำหน้าฉันมากโข ทั้งสูงกว่า ตัวใหญ่กว่า เเรงเยอะกว่า เเละปากหมากว่า เบียดเสียดร่างกายตัวเองเข้ามาเเนบชิดกับร่างกายฉันจนแผ่นหลังฉันเเนบสนิทกับผนังที่เย็นชื้น
"ไอ้เด็กบ้า.. ละ เลิก เข้ามาใกล้ นะ นี่.."เสียงฉันขาดห้วงเบาหวิวราวกับไม่มีเเรงจะเปล่งเสียงออกมาเมื่อถูกปลายจมูกโด่งของสายน้ำดันเข้ามาชิดกับจมูกฉัน สายตาเเหลมคมนั้นเอาเเต่จ้องหน้าฉันอย่างไม่เกรงกลัว ไม่มีท่าทีประหม่าที่ต้องมายืนจ้องหน้ากันอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ ผิดกับฉันที่ไม่สามารถทนมองหน้าเด็กบ้านี้ในระยะใกล้ชิดแบบนี้ได้ จนต้องเบี่ยงหน้าไปด้านข้าง เเต่เหมือนจะคิดผิดเพราะการที่ฉันเบี่ยงหน้าไปด้านข้างมันทำให้ปลายจมูกโด่งของสายน้ำกดลงมาบนเเก้มฉัน ไม่รู้ทำไมมันถึงฝั่งลึกลงมาจนเเก้มยุบลงไปทั้งที่น่าจะเเค่เฉียด ๆ
ฉันชะงัก.. แทบจะลืมหายใจ บ้าที่สุด.. จมูกเขามันร้อนจนฉันตัวสั่น
"นะ นี่.."ฉันหดหน้าให้เข้ามา
"อ่อย?"ดูมันพูด!
"อ่อยบ้าอะไร ปล่อยดิ!"ฉันเถียงมันไปเสียงเเข็งเเต่ก็ยังไม่ยอมหันหน้าไปสู้สายตาอยู่ดี
"หึ.. ป๊อด.."สายน้ำปล่อยมือฉันออก เขาถอยออกไปสามก้าว ตัวฉันได้รับอิสรภาพกลับมาอีกครั้ง จะบ้าตายทำไมฉันถึงยืนตัวสั่นขนาดนี้น่าอายที่สุด
"ไอ้เด็กเวร"ก่นด่ามันทิ้งท้ายเเล้วก็รีบวิ่งออกไปทันทีอย่างรวดเร็ว เรียกว่าสับตีนเเหลกเลยก็ว่าได้ เกลียดเด็กคนนี้ที่สุดเลยมันชอบเเกล้งฉันทุกครั้งที่มีโอกาส เเกล้งหนักขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย!
Talk
แกล้งเค้าบ่อย ๆ ระวังจะตกหลุมฝั่งตัวเองนะจ้ะสายน้ำ พี่เตือนไว้ก่อน~
- ผู้เขียน
