‘น้องชายเพื่อน' 02
2611 คำ
EPISODE 02
ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊งโป๊ะ ตึ๊งโป๊ะ ตึ๊ง!!!
เสียงกลองดังกระหึ่ม ผู้ชายร่างสูงโปร่งตีกลองอย่างเมามันพร้อมขยับร่างกายไปตามจังหวะอย่างสนุกสนาน ข้าง ๆ กันมีโต๊ะยาววางอยู่พร้อมกับมีรุ่นพี่สามคนที่นั่งประจำโต๊ะ บนโต๊ะมีรายชื่อรุ่นน้องปีหนึ่งทั้งหมด ต้นเเถวมีรุ่นน้องต่อเเถวกันยาวเหยียดเพื่อเข้าเเถวลงชื่อการรับน้องวันเเรก
"ฮิป ฮิป ฮิป ฮิปโป โอโห้! ตัวมันใหญ่ โอโห้ตัวมันใหญ่ มันเดินอ้วยอ้าย มันเดินอ้วยอ้าย ตาลัลล้าตาลัลล้า! ตาลัลล้าตาลัลล้า!"ข้างหน้าคนตีกลองก็มีรุ่นพี่สองคนยืนร้องเพลงประกอบการเต้นที่ใครผ่านมาเป็นต้องหยุดดู สกิลการเต้นนั้นไม่เคยเป็นสองรองใคร! ที่ว่ามาทั้งหมดคือสาขาฉันเองวันนี้มีงานรับน้อง ฉันรู้สึกตื่นเต้นม้ากกก กิจกรรมรับน้องเป็นกิจกรรมที่ฉันชอบมากที่สุดเพราะพื้นฐานฉันเป็นคนเฮฮาอารมณ์ดี กิจกรรมสันทนาการจึงค่อนข้างถูกโฉลกกับฉัน
"เอาละครับน้อง ๆ ใครลงทะเบียนเสร็จเเล้วก็อย่าลืมรับป้ายชื่อที่พี่เตรียมให้ไปแขวนคอไว้นะครับ แขวนป้ายชื่อเเล้วรีบมานั่งเป็นเเถวให้เรียบร้อย ไม่ต้องรีบมากก็ได้ครับพี่ ๆ รออยู่"ไอ้ที่พูดอยู่เนี่ยชื่อไอ้นัท เป็นพี่ว้ากประจำปีนี้ สาเหตุที่ให้มันรับหน้าที่เป็นพี่ว้ากก็เพราะว่ามันหน้าดุเเละเสียงดัง ยิ่งมันทำหน้านิ่ง ๆ ยิ่งโคตรดุทั้งที่ความเป็นจริงเเล้วไอ้เนี่ยขี้เล่นที่สุดในห้องเเล้ว ส่วนฉันรับหน้าที่เป็นพี่ปลอบเวลาน้องมีอาการไม่ค่อยดีตอนโดนรับน้องก็ต้องดึงออกมาดูเเลเเละคอยปลอบอย่างใกล้ชิดสาเหตุที่ฉันได้รับหน้าที่นี้ก็เพราะว่าฉันมีหน้าตาเเละน้ำเสียงที่ดูใจดี อันนี้ก็รู้ตัวอยู่เเล้วละนะเรื่องหน้าตาน่ารักฉันมั่นใจว่าตัวเองมีไม่น้อยไปกว่าใคร (ตบนางเอกข้อหาหมั่นไส้)
"เอาเร็ว ๆ ครับ!!! ใครนั่งเป็นคนสุดท้ายพี่จะให้ออกมาปั่นจิ้งหรีดหน้าเเถว!!"ไอ้นัทเริ่มเข้าสู่บทพี่ว้ากเต็มตัว องค์พ่อลงตะโกนเรียกน้องเสียงดัง ความหน้าดุคิ้วขมวดของมันทำให้น้องต่างวิ่งกันมานั่งอย่างหน้าตาตื่นบางคนถึงขั้นหอบ แฮ่ก แฮ่ก กันเลย
"กูไปเตรียมอาหารว่างให้น้องก่อนนะ มึงกับไอ้น้ำก็ดูน้องดี ๆ ละกัน"ไอรีนกับพิมพ์มีหน้าที่ดูเเลเรื่องอาหารว่างของน้อง ส่วนน้ำก็เป็นพี่ปลอบเหมือนฉัน
เหตุผลน่ะเหรอ? ก็เพราะเราหน้าตาดูใจดีเหมือนกันไง
"เฮ้ย! ไอ้น้องผู้ชายคนนั้นอยู่เอกอะไร!"ตาขวาฉันกระตุก แบบนี้ต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเเน่ ๆ ยิ่งเห็นไอ้รุ่นน้องผู้ชายที่เดินเฉิดฉายอย่างชิว ๆ เหมือนไม่กลัวอะไรฉันยิ่งกลัว! ไอ้นี่นะเจ้ากรรมนายเวรของฉันเลยแม้กระทั่งสาขามันยังลงเหมือนกัน!
"น้องมึงไอ้น้ำ"ฉันใช้ศอกสะกิดไอ้น้ำให้หันไปดูน้องชายตัวเองที่ทำท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวเดินล้วงกระเป๋าเดินตรงมา
"กูจะบ้าตายกับมัน!"
"เอกอะไรครับ!! พี่ถามตอบด้วย!!"คิ้วเข้มขมวดเข้ากันยุ่ง สายน้ำยกนิ้วขึ้นไปเกาคิ้วตัวเองด้วยท่าทางกวน ๆ คิ้วข้างที่เกายกขึ้นสูงพร้อมมองไอ้นัทที่ว้ากใส่ด้วยสายตาไม่ได้มีความเกรงกลัวเลยสักนิด
"ป้ายใหญ่เท่าบ้านขนาดนี้ต้องโรงเเรมป่ะพี่ พวกพี่เป็นคนทำสัญลักษณ์นี้เองไม่ใช่เหรอ?"ดูปากมัน!!
"เอ่อ! พี่รู้ครับ! รีบมานั่งสิวะ! ทุกคนรออยู่"เสียงว้ากของไอ้นัทเริ่มเข้มข้นขึ้นเมื่อถูกรุ่นน้องปีนเกลียวกวนตีนใส่
"เสียงดังมาก ๆ ระวังปวดคอนะพี่ ผมยืนอยู่ข้าง ๆ เนี่ยจะตะโกนทำไม"
"สายน้ำ! มานั่ง!"น้ำใสกรีดสายตาข่มขู่ไปให้น้องชายตัวดีที่ตอนนี้หันมามองหน้ามันตอบก่อนที่สายตากวนตีนนั้นจะค่อย ๆ เลื่อนมามองหน้าฉันเเล้วเหยียดยิ้มใส่ ประสาท!
"ได้"ยักไหล่ขึ้น ก่อนจะยอมมานั่งร่วมเเถวกับเพื่อน ๆ ไอ้เด็กเวรคนนี้หน้าตามันดูดีอันนี้ฉันไม่เถียงดูสิรุ่นน้องผู้หญิงในเเถวต่างพากันมองเป็นตาเดียวบางคนถึงขั้นกรี๊ดกร๊าดอย่างออกหน้าออกตา กลอกตาบนใส่รัว ๆ!
"มดกัดต้นขาหรือไงคะ! ถึงได้ยุกยิกกันใหญ่เลย!"ผู้หญิงร่างใหญ่คนนี้คือเเก้มรับหน้าที่ว้ากเหมือนกัน เธอส่งสายตาขู่เข็ญไปให้บรรดารุ่นน้องที่กรี๊ดกร๊าดสายน้ำอย่างลืมตัว
"เอาล่ะ! เข้าสู่พิธีการ!! พี่จะบอกถึงกฎระเบียบในการรับน้องให้ฟัง! หนึ่ง!!น้อง ๆ ทุกคนต้องเข้ารับน้องทุกวันห้ามขาด ห้ามลา ยกเว้นมีกรณีฉุกเฉินให้ติดต่อขอลากับพี่คุณหนูญาคนนั้น"นัทชี้มาทางฉันรุ่นน้องหันมามองอย่างพร้อมเพรียงฉันจึงฉีกยิ้มหวานกลับไป ทุกคนยิ้มให้ฉันตอบยกเว้นไอ้เด็กเวรที่ทำหน้าเบื่อใส่ฉัน มันน่าจับมาทุ่มลงพื้น!
"สอง!! เรื่องป้าย! บังคับว่าต้องเเขวนไว้ที่คอทุกวันจนกว่าจะรับน้องเสร็จใครลืมใส่! ใครทำหาย! ใครทำชำรุด! จะต้องถูกลงโทษทุกคน!! สาม!! น้อง ๆ ทุกคนจะต้องเคารพเเละเชื่อฟังรุ่นพี่ทุกคนไม่ว่าตัวเองจะซิ่วมาหรือมีอายุมากกว่าก็ต้องเคารพรุ่นพี่เพราะถือว่ามาก่อนเป็นพี่มาหลังเป็นน้อง! สี่!! เวลารับน้องต้องมาให้ตรงต่อเวลาใครมาสายทุกคนในเอกจะต้องถูกทำโทษ กฎมีเท่านี้เข้าใจมั้ยครับ!!"นัทตะโกนถามเสียงดังจนรุ่นน้องบางคนสะดุ้งเเรงมาก เห็นมันใช้เสียงหนักละอยากยื่นยาอมให้กลัวเสียงหาย อิอิ เเซว
"เข้าใจเเล้วค่ะ!!/เข้าใจเเล้วครับ!!"
"ว่าไงนะ!! ไม่ได้ยิน!!!"นี้ก็ปั่นน้อง
"เข้าใจเเล้วครับ!!!/เข้าใจเเล้วค่ะ!!"น้องก็ตอบกลับมาจนหน้าดำหน้าเเดงแต่ละคนคอแทบเเตก
"มีใครสงสัยกฎข้อไหนให้ยกมือถามทันที!!"
พรึ่บบ...
มีน้องผู้ชายคนหนึ่งยกมือขึ้นสูง ฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี หน้าตาอ้ปป้าน่ารักจนอยากเก็บไปเลี้ยง งื้อออ
"ว่าไงเเทฮยอง"นั้นไงว่าเเล้ว! น้องหน้าเกาหลีมาก! ฉันเดาไม่ผิดเลยเพราะเเค่ชื่อน้องก็รู้เเล้วว่าเป็นลูกครึ่งสเป็กพี่สาวเลย
"ผมจะถามถึงกฎข้อที่หนึ่งครับถ้าเกิดวันหนึ่งผมมีเหตุจำเป็นต้องลาขึ้นมาผมจะต้องติดต่อกับพี่คุณหนูญาได้ทางไหนบ้างครับ?"น้องถามนัทก่อนจะหันมายิ้มกว้างใส่ฉัน เห็นฟันครบสามสิบสองสี่เลยลูก ตะมุตะมิมากแม่ เเต่ออกอาการมากไม่ได้เดี๋ยวโดนเพื่อนดุ
"พี่คุณหนูญาครับกรุณาทิ้งเบอร์ติดต่อให้น้อง ๆ ด้วยครับ ทุกคนหยิบมือถือขึ้นมากด"เร็วทันตาเห็น มหาอำนาจเเห่งความเกรี้ยวกราดของแป้งทำให้รุ่นน้องทุกคนหยิบมือถือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"เบอร์พี่นะคะ 097-xxxxx"กำลังจะบอกเบอร์ครบสิบตัว เเต่!
"เฮ้ย!! เเมลงสาบ!
"ไหน!! กรี๊ดดด!!!"ฉันที่คีพลุคเป็นรุ่นพี่ใจดีเบิกตากว้างเมื่อเห็นเเมลงสาบปลอมที่ลอยมาอยู่ที่เท้าตอนไหนไม่รู้ ปากส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นดิ้นสะบัดไอ้เเมลงสาบบ้านั้นออกจากขา
"ใจเย็นมึงใจเย็นของปลอม"ได้ไอ้น้ำที่เข้ามาห้ามเเล้วหยิบเเมลงสาบนั้นทิ้งไป คิดเเล้วขนลุกจะเป็นฝีมือใครไม่ได้นอกจาก!! ไอ้สายน้ำ!! หงุดหงิดโว๊ย! ฉันหันขวับไปมองหน้ามันที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"พี่ขอโทษค่ะ พอดีพี่ตกใจ"ฉันรวบสติกลับมาอีกครั้งก้มหน้าให้น้องเล็กน้อยเเล้วกล่าวคำขอโทษไป
"พี่น่ารักจัง"คำชมจากปากน้องเเทฮยองทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองน้องอย่างอึ้ง ๆ ไม่ใช่ไรมันเขิน ชมซึ่ง ๆ หน้างี้เลยผู้เกาไม่ธรรมดา
"แฮะ ๆ"ยิ้มเเห้งอย่างน่ารัก
"- -+"จะจ้องหน้าหาพระเเสงอะไรล่ะ! ไอ้ตัวต้นเหตุ! ฉันส่งสายตาขู่กลับไปหาสายน้ำ
"เอาล่ะ! กลับสู่สภาวะปกติ เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะเเจกสมุดล่าลายเซ็นให้ทุกคนตามล่าลายเซ็นพี่ทุกคนในเอก ถ้าใครอยากได้เบอร์พี่คุณหนูญาก็ไปขอเองเหลืออีกแค่สองตัว ทุกคนยืดอก!!"
พรึ่บบบ!!!
เเถวตรงขึ้นมา น้องบางคนเเทบจะลืมหายใจยกเว้นไอ้หลุมดำนั้น สักพักก็มีรุ่นพี่ที่เหลือมาเเจกสมุดล่าลายเซ็นให้น้องจนครบทุกคน
"เอาละครับได้สมุดกันครบทุกคนเเล้วที่นี้ให้น้อง ๆ ออกมาเเนะนำตัวข้างหน้าพร้อมสโลเเกนสามคำที่พูดถึงตัวเอง คนที่หนึ่งออกมา!"
"อะ เอ่อ.."น้องทำหน้างงหนักมาก สายตาเลิ่กลั่กไปมามองฉันทีน้ำใสที ปากเริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้ น้องคงไม่ทันตั้งตัวเลยอาจจะกลัวฉันเลยเดินไปยืนข้างหน้าใกล้ ๆ น้องตามประสาพี่ปลอบ เข้าไปโอบเอวน้องไว้เเล้วฉีกยิ้มอย่างใจดี
"หายใจเข้าลึก ๆ นะคะ ตั้งสติไม่ต้องตื่นเต้น ใจเย็น ๆ นะ"น้องทำตามที่ฉันบอกอย่างว่านอนสอนง่าย
"เอาละที่นี้ค่อย ๆ บอกชื่อตัวเองให้พี่เเล้วก็เพื่อน ๆ ฟัง"ฉันว่าพร้อมลูบหลังน้องไปด้วย ฉันเข้าใจนะน้องยังใหม่ยังไม่มีประสบการณ์เลยทำให้รู้สึกตื่นเต้นจนเกิดอาการเเพนิคซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาที่สามารถเกิดขึ้นได้
"เเต่หนูไม่รู้จะใช้สโลเเกนอะไร"
"อะไรที่บ่งบอกถึงตัวน้องล่ะ?"ฉันว่าพลางกรีดตามองลักษณะเด่นของน้อง
"เเว่น"น้องชี้เเว่นหนาเต๊อะที่ตัวเองสวมใส่อยู่
"ใช่ เอาเลยพี่เชื่อว่าน้องทำได้"ฉันพยักหน้าให้ น้อง สูดหายใจเข้าเต็มปอดเเล้วกำมือไว้เเน่น
"สะ สวัสดีค่ะ!! น้องชื่อปริตา นิติกุล สโลเเกนประจำตัวน้องคือ น้องเเว่นค่ะ!"อื้ม! เป็นการใช้สโลเเกนที่ซื่อตรงมากบ่งบอกตัวตนของตัวเองได้ชัดเจนมาก
"เก่งมากค่ะ ตบมือให้เพื่อนด้วยค่ะ"ฉันชื่นชมความกล้าของน้องตบมือชื่นชมเสริมเเรงบวกอีกชุดใหญ่ น้องหันมายิ้มกว้างให้ฉันอย่างดีใจก่อนจะเข้าไปนั่งเเละน้องคนต่อไปก็ออกมาบางคนมีกลัวบ้าง อายบ้าง หรือบางคนก็พกความมั่นใจมาเกินร้อยชนิดที่ว่าฉันยังต้องอึ้ง จนมาถึงน้องคนนั้น อ้ปป้าเเห่งสาขา
"พี่คุณหนูญา"น้องออกมาเเล้วเรียกชื่อฉันเป็นอย่างเเรก
"ค่ะ พร้อมนะ"ฉันยิ้มหวานตอบน้องกลับไป พูดเลยว่าน้องคือความน่ารักของโลกใบนี้
"ครับ!! ผมชื่อ ชาง เเทฮยองครับ สโลเเกน ยิ้มนี้เพื่อคุณ ^______^"แล้วน้องก็หันมายิ้มร่าใส่ฉัน รู้สึกเหมือนโดนเด็กเต๊าะ กระชุมกระชวยหัวใจไม่ใช่น้อย~
เเป๊ะ เเป๊ะ เเป๊ะ
เสียงตบมือดังขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง น้องเเสดงท่าทางเขินอายก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปนั่งในเเถว เเละคนสุดท้ายที่เดินออกมาเป็นสายน้ำ อารมณ์ที่สดใสของฉันเเทบจะดิ่งลงเหว ใจอยากจะเดินออกไปจากตรงนั้นเเต่กลัวคนอื่นจะมองว่าไม่ยุติธรรมเลยต้องยืนตรงนั้นต่อ สายน้ำเดินออกมาสายตาจับจ้องมาที่ฉัน เเววตาดูมีความหงุดหงิดมองฉันเหมือนรำคาญ อะไรของมันหาเรื่องได้ตลอดเวลาสายตาพร้อมจับฉันมาเชือดมาก
เเป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ
สายน้ำยังไม่ทันจะเเนะนำตัวเสียงตบมือก็ดังขึ้นมาก่อน เสียงดังกว่าคนอื่นด้วยเเค่ฟังก็รู้ว่าเด็กคนนี้ฮอตใช่ย่อย
เหอะ.. แต่มันเอาเเต่จ้องหน้าฉันนี้สิ
"มองอะไร! แนะนำตัวไปสิ!"ฉันกัดฟันกระซิบบอกสายน้ำผ่านไรฟันให้ได้ยินกันสองคน มันก็เอาเเต่จ้องฉันด้วยสายตาอาฆาตเเค้นเหมือนฉันไปแย่งขนมมันมากินอะ
"มีอะไรครับ! ทำไมไม่รีบเเนะนำตัว"เวลาเลยผ่านมาเกือบนาทีจนนัทเป็นคนถามขึ้นมา สายน้ำละสายตาจากฉันเเล้วหันไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง
"ชื่อสายน้ำ ประติภาร สโลเเกนประจำตัว อ่อยเก่งมาก"ตรงสโลเเกนไม่รู้ทำไมมันถึงหันมามองหน้าฉัน เด็กคนนี้มันมีสายตาหาเรื่องอยู่ตลอดเวลา รู้สึกตะหงิด ๆ เหมือนโดนมันด่า! แต่จะด่าฉันทำไมไม่เห็นมีเหตุผลรองรับ
"วู๊วววว!!!"
แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ
เเม้กระทั้งรุ่นพี่ในเอกยังส่งเสียงกรี๊ดเเล้วตบมือให้ สายน้ำควรจะยิ้มเเละขอบคุณพี่ ๆ ที่ดูสนใจตัวเองเเต่เปล่าเขายังหน้าบูดแล้วกลับไปนั่งที่เดิมด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
"เอาละครับคราวนี้พี่จะให้น้อง ๆ เเกะสติกเกอร์หลังชื่อตัวเองตรงที่ป้ายชื่อออก มันจะมีรหัสตัวเองอยู่"น้อง ๆ ก้มหน้าไปแกะสติกเกอร์หลังชื่อตัวเองตามที่นัทบอก รหัสสามตัวหลังจึงปรากฏเเก่สายตารุ่นพี่ รุ่นพี่ไม่มีใครรู้ไงว่าคนไหนเป็นน้องรหัสตัวเองเป็นการเซอร์ไพร์ให้รุ่นพี่ตื่นเต้นเล่น ๆ ส่วนรุ่นน้องก็ต้องตามหารุ่นพี่ที่มีรหัสเหมือนกัน ฉันกวาดตามองหารหัสสามตัวหลังที่เหมือนกันขอให้เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่สายน้ำ
"เห็นรหัสกันเเล้วใช่มั้ยครับ!!"
"ครับ!! ค่ะ!!!"
ไม่นะ..
"นั้นคือรหัสของน้อง หน้าที่หลังจากนี้คือตามล่าหาพี่รหัสให้เจอโดยคำใบ้จะอยู่ข้างหลังของป้าย พลิกค่ะ!"
พรึ่บ!!
น้องรหัสของฉัน รู้สึกอยากจะกัดลิ้นให้ตายตรงนี้!!! ไอวอนนาดายยย ฮือออออ
"????"รอยยิ้มเเบบนี้ ไอ้สายน้ำคงไม่ได้ฉลาดจนถึงขั้นรู้ว่าใครเป็นพี่รหัสหลังจากที่อ่านสโลเเกนที่ฉันเขียนลงไปหรอกนะ! ใช่! สายน้ำคือน้องรหัสฉัน รหัสของฉันคือ 007 ซึ่งตรงกับสายน้ำเป๊ะ! แบบเป๊ะมาก! ไม่มีบิดเบี้ยวเลยสักตัว สโลเเกนที่ฉันตั้งใจใบ้น้องรหัสตัวเองคือ 'นางฟ้าที่พร้อมจะดูแลน้องเป็นอย่างดี' มันไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นตัวฉันขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย เป็นไปไม่ได้ที่มันจะรู้ ฉันพยายามปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อให้สายตาจะเลิ่กลั่กมากก็ตาม
"เวรกรรมไอ้สายน้ำเป็นน้องรหัสมึง"น้ำใสเข้ามากระซิบข้างหู น้ำเสียงมันไม่ได้เห็นใจฉันเลยสักนิดติดจะเย้ยกันด้วยซ้ำ ไอ้เพื่อนทรพี~~~~
"เอาล่ะ!! พี่จะปล่อยให้ไปตามหาพี่รหัสเเละตามล่าลายเซ็นพี่ทุกคน คิดว่าใครเป็นพี่รหัสเราก็วิ่งเข้าไปถามเลย จำไว้ต้องหาพี่ให้เจอภายในหนึ่งเดือน เอ้า!! ลุกขึ้น!!"
- ผู้เขียน
