'น้องชายเพื่อน' 03.1
2415 คำ
"มาค่ะ พี่เซ็นให้ .. น่ารักมากเลย"ยื่นมือไปรับสมุดล่าลายเซ็นจากน้องเเต่ก็ไม่ลืมที่จะชมน้องไปด้วย เด็กมันดีใจฉันดูออกยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูขนาดนั้นใครบ้างจะดูไม่ออก น่าเอ็นดูจริง ๆ น้องเหมาะกับการเป็นน้องชายมาก เหมาะกับการที่ผู้หญิงป้า ๆ อย่างเราจะเรียกว่า 'น้องงง~' เเล้วทำหน้าเคลิ้มไปด้วย
"สายน้ำ แกได้ลายเซ็นคุณหนูญายัง? มาดิมาขอตรงนี้เลย เนี่ย.. น้องแทฮยองพึ่งเเลกเสร็จพอดี"ฉันยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองเพราะกำลังจดจ่อกับการเซ็นลายเซ็นลงไปกับสมุด แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกถึงการถูกจับตามอง..
ขนกายมันลุกขึ้นมาแปลก ๆ มันรู้สึกชัดมากจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง เเล้วสายตาก็สบเข้ากับสายตาดุดันของผู้ชายตรงหน้าที่ยืนมองฉันอยู่ ยืนมองนิ่ง ๆเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เเต่เพราะเขานิ่งมากฉันถึงรู้สึกแปลก ๆ ใช่.. ผู้ชายคนนั้นคือสายน้ำ
"ดี..."สายน้ำว่าพร้อมก้าวเท้ายาว ๆ ตรงมาหาฉันแล้วก็ยื่นสมุดล่าลายเซ็นของตัวเองมา ไม่มีใครเซ็นเลยสักคน คงยังไม่ได้ออกไปล่าทำตัวเหมือนไม่กลัวใครเลยสักคนเด็กคนนี้นี่มันยังไงกัน
"ให้ทำไรเพื่อ 'แลก' กับลายเซ็น"
นั้นสิ .. ทำอะไรดี.. ฉันรับสมุดล่าลายเซ็นมาถือไว้
"อื้ม.. ทำไรดีนะ"ฉันท้าวมือไว้กับคางทำท่าครุ่นคิดอย่างหนักใจ
"ป้า.. อย่าลีลา"เเละไอ้เด็กใจร้อนคนนี้มันก็มีความอดทนต่ำกว่าคนอื่น ส่งสายตาที่มีกระเเสความหงุดหงิดมาข่มขู่ฉัน
เหอะ!..
รู้ว่าทำหน้าดุเเล้วน่ากลัวก็ทำอยู่ได้..
"เอางี้.."
"......"
"นายเห็นสระน้ำตรงนั้นมั้ย"ฉันชี้ไฟยังสระน้ำที่อยู่หน้าตัวอาคารที่ฉันกับเพื่อนเอาไว้รับน้องเป็นสระน้ำขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาก
"ถ้าอยากได้ลายเซ็นนายก็ต้องออกไปเต้นริมสระน้ำนั้น เพลงที่นายต้องเต้นก็คือเพลิง baby shark"
"......"ทุกคน
เงียบกริบ..
"หึ.."มีเเค่สายน้ำที่แค่นเสียงต่ำออกมาจากลำคอ
"กล้าปะล้า~"ฉันยิ้มเย้ยไปหนึ่งยก
"ปัญญาอ่อน"มันด่ากลับมาในยกที่สอง
"หึ.. ป๊อดอะดี๊~"ฉันกอดอกตัวเองเเล้วก้าวไปตรงหน้าสายน้ำหนึ่งก้าวเเสระยิ้มหวานอมเปรี้ยวไปให้สายน้ำยุกยิกในใจเล่น ๆ
"เล่นงี้ก็ได้.. แต่ไม่ทำ"
"อ้าว ก็แล้วเเต่นะ"ฉันบุ้ยปากอย่างไม่เเคร์ แต่รู้มั้ยสายน้ำมันพูดอะไรต่อจากนั้น?
"เดี๋ยวก็รู้ว่าฉันมีวิธี 'ล่า' ลายเซ็นเธอมายังไง"มันทิ้งประโยคที่เหมือนเป็นระเบิดลูกใหญ่พร้อมเเสระยิ้มร้ายเเล้วก็เดินจากไปเลย ทั้งที่กิจกรรมรับน้องวันนี้ยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ! จะบ้า! มีน้องรหัสทั้งทีทำไมถึงต้องเป็นไอ้บ้านี้ด้วย! : (
วันต่อมา
เวลา 24.00 น.
นอนไม่หลับ..
วันนี้ตอนเย็นฉันดื่มน้ำคาปูชิโน่ปั่นความง่วงเลยไม่ทำงาน ฉันเป็นคนจำพวกคออ่อนมาก ๆ จิบกาเเฟเเค่นิดเดียวก็คือไม่ง่วงเเล้ว เพราะคิดว่าคงเป็นคาปูชิโน่คงไม่เป็นไรเเต่ไม่ไง.. ตาสว่างมาก..ดีนะ.. พรุ่งนี้วันเสาร์
จ๊อก..
ข้อเสียของการนอนไม่หลับก็คือ..
มักจะหิว!
เคยได้ยินกันมั้ย? ยิ่งดึกจะยิ่งหิว เมื่อก่อนก็ไม่เชื่อหรอกนะเเต่ตอนนี้เชื่อเเล้ว ฉันจึงลุกขึ้นจากเตียงนอนตั้งใจจะเดินลงไปหาไรกินในครัวสักหน่อยเผื่อจะได้ง่วงกับเขาบ้าง
"ว้าย!!"เดินได้สามก้าวก็ตกใจที่เห็นตัวเองในกระจก
"ตกใจหมดเลย"ลืมไปว่ามาสก์หน้าทิ้งไว้อีกห้านาทีถึงจะเอาออกได้ฉะนั้นฉันตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างทั้งอย่างนี้เเหละ
"เฮ้ย!!!!"
"อะ อะ ไร! มีอะไร!"ฉันวิ่งเข้าไปหาสายน้ำที่นั่งดูทีวีอยู่คนเดียว อยู่ ๆ มันก็ร้องลั่นขึ้นมาเเล้วทำเหมือนตกใจอะไร หน้าเหมือนคนเห็นผีเเล้วฉันเป็นคนขวัญอ่อนไงสติกระเจิงวิ่งไปหาสายน้ำเเล้วยื่นมือไปเกาะชายเสื้อมันไว้หลับตาไว้เเน่นด้วย ปิดสนิทอย่างหวาดกลัว
"ป้า! บ้าปะเนี่ย! ดึก ๆ มาทำตัวหลอนไรแบบนี้!"
มันผลักฉันออกเล็กน้อย อะไร? งง.. จู่ ๆ ก็มาด่ากันปาว ๆ เรางงเราทำอะไรผิด ก็เธอร้องเสียงดังเราเลยตกใจเราผิดเหรอ?
"หลอนอะไรก็นายร้องเสียงดังอ่า ฉันตกใจนายเห็นอะไรห้ามบอกว่าผีนะ!"มันมองหน้าฉันเหมือนคนหมดคำจะพูด ถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนคนกำลังเหนื่อยใจมาก อะไรของมันล่ะ..
"ยิ่งกว่าผี"
"จริงเหรอ! ไหนอะไหน ฮืออ ไม่เอานะฉันกลัว.."คราวนี้ฉันคว้าชายเสื้อสายน้ำมาจับไว้อีกครั้ง จับไว้เเน่นเเต่ก็ไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้ เป็นสายน้ำที่ขยับเข้ามา
โป๊ก!
แล้วก็เขกหัวฉันไปหนึ่งที
"โอ๊ย! เจ็บ... เขกหัวฉันทำไมฉันเป็นพี่นายนะสายน้ำ!"ฉันย่นจมูกขึ้นอย่างไม่พอใจ อายุก็มากกว่าตั้งสองปีทำไมถึงไม่เคยคิดที่จะเคารพกันบ้าง!
"พี่เเค่อายุนะสิ เเต่สมองโคตรเด็ก ถามมาได้ตกใจอะไรป้าไม่รู้ตัวหรือไงว่ามาสก์หน้าลงมา แม่ง! ดึก ๆ มาเเบบนี้อย่างหลอน!"
มาสก์หน้า?
อ๊ะ!
ลืมไปเลย กะว่าจะมาถอดมาสก์หน้าออกในครัว ฉันที่ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ เป็นต้องขยับมือลงมาที่ใบหน้าเเล้วค่อย ๆ ถอดมาสก์หน้าออก ตบ ๆ หน้าเบา ๆ เพื่อให้เซรั่มที่หลงเหลืออยู่ซึมเข้าไปในผิวโดยมีสายน้ำยืนมองอยู่
เเป๊ะ เเป๊ะ แป๊ะ
"โอ๊ย! ทำอะไรของนายฉันเจ็บ!"
"ก็เห็นป้ายืนตบหน้าตัวเองฉันเลยอาสาช่วยไง"
"ไอ้เด็กบ้าหยุดได้แล้ว!"
ที่ฉันโวยวายเพราะสายน้ำมันกำลังช่วยฉันตบเซรั่มเข้าผิวไงเเต่มันเป็นผู้ชายมือหนัก ตบทีหน้าฉันร้อนผ่าวเลย โหดร้ายมาก เราตัวเเค่นี้เองทำไมต้องรุนเเรงกับเราด้วย อุแง๊~
"เป็นไง ซึมสนิท"
เพียะ!
"นี่เเหน่ะ!"ฉันตบแก้มสายน้ำเบา ๆ เป็นการเอาคืนไปหนึ่งที เเต่หนึ่งทีในที่นี้คือตบทั้งสองข้าง
"เล่นงี้ อยากโดน?"โดนอะไรเล่า!
"ฉันไม่อยากคุยกับนายเเล้วเสียเวลา!"ฉันผลักสายน้ำออกต้องรีบหนีไปเพราะฉันเห็นสายตาที่มีเเววความจริงจังอยู่ในนั้น เป็นความจริงจังที่ถ้าฉันยังเเหย่เขาอีกนิดเขาจับฉันทุ่มเเน่ฉะนั้น โน่ว.. คุณหนูญาคนนี้จะไม่ขอเสี่ยงค่ะขอเลี่ยงไปหาไรกินในครัวดีกว่า
ตุ๊บ!
"อ๊ะ!"ฉันที่กำลังเปิดตู้เย็นออกเป็นต้องตกใจที่มีเเรงประมาณหนึ่งดันมือปิดตู้เย็นจนตู้สั่น เเล้วเจ้าของเเรงนั้นก็ยืนทาบฉันอยู่ข้างหลัง ใกล้กันจนรู้สึกถึงความร้อนของลมหายใจ
"เป็นเเต่หนี ป๊อดวะ.."เสียงกระซิบชิดใบหูฉันมากจนฉันต้องเอี้ยวหน้าหนีเพราะมันมีความรู้สึกขนลุก..
"ใครหนี ฉันเเค่หิว อะ ออกไป"พยายามดันเขาให้ออกไป แต่เด็กร่างยักษ์คนนี้สูงกว่าฉันมากยืนเเบบนี้ฉันอยู่เเค่ระดับอกเขาเเค่นั้นเองอีกทั้งยังมีเเรงเยอะเหมือนกินควายไปทั้งตัวอีก
"เห็น ๆ อยู่ว่าป๊อด.."จะกระซิบอะไรใกล้ชิดขนาดนั้น ปลายจมูกนายชิดใบหูฉันเเล้วนะ ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจกันเเน่.. ดูไม่ออกเลย
"อย่ามาใกล้.."ฉันหันหน้าเข้าหาเด็กผีทะเลเพราะต้องการจะผลักเขาออกด้วยฝ่ามือตัวเองเเต่พอหันไปปลายจมูกของฉันก็เฉียดเข้ากับปลายจมูกของสายน้ำก่อนจะเปลี่ยนเป็นการเเนบชิดลงมาอย่างใกล้ชิด ความรู้สึกของฉันตอนนี้คือมันร้อนไปทั้งตัว ใจเต้นเป็นจังหวะที่ไม่อยากจะยอมรับ.. เด็กคนนี้เอาเเต่มองหน้าฉันโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร ไม่ยอมขยับออกไปด้วยเอาเเต่จ้องลึกลงมาอย่างจ้าบจ้วงจนฉันทนจ้องกลับไปไม่ไหว ต้องก้มหน้าลงต่ำ กำเสื้อตรงหน้าอกเขาไว้เเล้วออกแรงผลักออกไป
"ปล่อยพี่.."เวลาฉันจริงจังฉันจะเเทนตัวเองว่าพี่ จริงจังเเล้วกลัวจริงจังเเล้ว เเบบนี้มันใกล้ไป ยิ่งนับวันสายน้ำยิ่งเเกล้งฉันเเรงขึ้นจากที่เเค่เถียงขยับมาเป็นด่า จากที่เเค่ด่าเริ่มโดนตัวจากที่เเค่โดนตัวเริ่มกระชากลากถู่จากที่แค่กระชากลากถู่เริ่มใกล้ชิดจนอันตราย อันตรายเกินไป
"เธอกลัว? ป๊อดก็ยอมรับว่าป๊อด"
เกลียดเวลาที่สายน้ำรู้ว่าตัวเองชนะที่สุด น้ำเสียงมีความเย้ยหยันอย่างน่าเจ็บใจ เเต่ด้วยสถานการณ์มันบอกว่าฉันไม่ควรซ่าถ้าไม่อยากเสี่ยงโดนเล่นหนัก ๆ เข้าให้
"อะ อื้ม.. ยอมรับเเล้ว ปล่อยสิเลิกแกล้งเลยพี่หิว.."จังหวะที่บอกว่าพี่หิวฉันก็ช้อนสายตาขึ้นไปมองสายน้ำอย่างขอร้อง จากที่ใบหน้ากำลังเเสระยิ้มร้ายกลับเรียบตึงขึ้นมากะทันหัน
"แม่ง.."แล้วก็สบถคำหยาบต่อหน้าฉัน นี้ถึงขั้นด่าเเม่งใส่เเล้ว ปากเสียที่สุด
"อ่อ!"จะขยับออกไปแล้วเชียวยังขยับกลับมาอีก อะไรอะ!
"อะไรอีกล่ะ!"หงุดหงิดแล้วนะ
"เซ็นลายเซ็นให้ฉันซะ"
"ทำไมฉันต้องเซ็นด้วย นายยังไม่ได้ทำไรเลย"
"หรือจะให้ทำ?"
อะไร.. ทำอะไร? เเกล้งฉันอีกแล้ว นิสัยเสีย! ยื่นหน้าเข้ามาอยู่ได้!
"หยุดแกล้งเลยนะไอ้เด็กนิสัยไม่ดี!"
"หึ.. หยิบของที่อยากกินออกมาเเล้วไปนั่งรอที่โซฟาหน้าทีวี จะไปเอาสมุดล่าลายเซ็นมาให้เซ็น ห้ามคิดหนีไม่งั้นเจอดี"ขู่ได้ขู่ดี!
"รู้เเล้วน่า"แล้วสายน้ำก็ยอมผละออกไป ฉันกลับมาหายใจทั่วท้องอีกครั้ง
เห้อ... จะบ้า.. เเกล้งเกินไปแล้ว ได้เเต่มองค้อนคนที่หันหลังใส่ เปิดตู้เย็นหยิบสตรอว์เบอร์รีที่อยู่ในกระปุกออกมาพร้อมนมจืดอีกหนึ่งขวด ดีนะที่ซื้อตุนไว้ ฉันจำต้องเดินไปนั่งรอสายน้ำที่โซฟาหน้าทีวีตามที่โดนเขาขู่ ข้างหน้าเป็นทีวีที่มีบอลฉายอยู่ฉันหยิบรีโมตขึ้นมาเปลี่ยนช่องอย่างไม่ลังเล เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนเจอช่องที่ถูกใจ การ์ตูนบาร์บี้นั้นเองเป็นการ์ตูนที่ฉันชอบมากแต่ถ้าตุ๊กตาละก็ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นหมี
"โตจนควายจะเลียตูดไม่ถึงอยู่เเล้วยังจะดูการ์ตูนอีก"
"......"หยาบ..
"อ้อ ลืมไปป้าเตี้ยควายต้องเลียถึงอยู่เเล้ว"ฉันมองค้อนมันไปอย่างไม่พอใจ เเละดูสายน้ำจะพอใจมากที่ทำให้ฉันหงุดหงิดได้
"เอาไป เซ็นซะ!"มันเมินความไม่พอใจของฉันเเล้วโยนสมุดกับปากกามาให้ หยาบคายที่สุดเด็กนรกแตกที่เเท้จริง
"ห้ามเปลี่ยนช่องนะ!"ฉันรับสมุดเล่มนั้นมาถือไว้แต่ก็เห็นจากห่างตาว่าสายน้ำกำลังจะเปลี่ยนช่องคงจะกลับไปดูบอลฉันเลยห้ามไว้ก่อนเเต่ดูเหมือนสายน้ำจะไม่สนใจฉันเลยส่งเสียงห้ามไปอีกที
"ห้ามเปลี่ยนนะ~ อยากดูบาร์บี้ก่อน~"ฉันกะพริบตาขอร้องไปสามที สายน้ำชะงักแล้วผลักหัวฉันหนึ่งที
โอโฮ!! นี้พี่นะเว้ย ด่ามันไม่ได้ได้เเต่กัดปากตัวเองไว้เเล้วมองมันตาขวาง
"เซ็นไปไม่ต้องพูดมาก"สายน้ำขู่ฉันกลับมาเเทน แต่เขาก็ยอมวางรีโมตลงโดยไม่ได้เปลี่ยนช่องไปไหน ฉันยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ได้ดูบาร์บี้ต่อแล้วเซ็นลายเซ็นลงไปที่สมุดล่าลายเซ็นอย่างง่ายได้
(จบการบรรยาย :: คุณหนูญา)
สายน้ำ Talk
1 ชม. ผ่านไป
"ฮ่า ๆ โอ๊ยตลก ฮ้าวว~"เป็นผู้หญิงที่ดูมีความสามารถพิเศษ หัวเราะไปพร้อมกับหาวได้ด้วย เธอยอมเซ็นลายเซ็นมาให้ตามที่ผมบอกเพราะกลัวถูกผมข่มขู่ แต่ก็แปลกไอ้คนที่ทำท่าทางเหมือนกลัวผมเมื่อกี้กลับนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาเดียวกับผมเป็นชั่วโมง ชอบมันนักละไอ้การ์ตูนเด็กเนี่ย ห้ามไม่ให้กูเปลี่ยนช่องอีกทั้งที่อยากดูบอลเเต่กลัวคนเเก่จะงอแง รำคาญ
พรึ่บ..
อะไร.. หัวคนชราไหล เมื่อกี้ยังนั่งหัวเราะอยู่เลยตอนนี้กลับหัวไหลลงมาพิงไหล่ผมเสียอย่างงั้น
"อ้าว.."ผมหันไปมองปรากฎว่าเธอหลับ หลับสนิทด้วย ได้ไงวะร่างกายทำอะไรหลาย ๆ อย่างได้พร้อมกันขนาดนี้เลย?
"อื้ม.."
"ป้า อย่าซน"ขนาดหลับยังหาเรื่องปั่นประสาทผมอีก ดูสิดู..
"อุ่นจัง.."เธอเอามือขึ้นมากอดเอวผมไว้เเล้วซบหน้าลงกับไหล่ผมมากขึ้นกว่าเดิม นอนกอดยังไม่พอยังจะเพ้อว่าอุ่นอีก น่ารำคาญ..
"วุ่นวาย"ผมว่าเสียงเนือย หันหน้าไปด้านข้างด้วยใบหน้าที่เรียบตึง
"......"เธอไม่โต้ตอบ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอหลับสนิทเเล้ว ผมหันมามองเธอเคลื่อนสายตาลงไปมองหน้าผู้หญิงที่เเก่กว่าผมสองปีเเต่เธอกลับตัวเล็กกว่า เตี้ยกว่า เเละหน้าก็ดูปัญญาอ่อนกว่า .. ดูสินอนกอดผมเหมือนเด็กสามขวบเห็นเเล้วรำคาญ โคตรวุ่นวาย ถ้าไม่เกรงใจจะเหวี่ยงทิ้งไปเลย ผมมองสำรวจใบหน้าเล็กนั้นค้างไว้ไม่รู้อะไรดลใจให้เคลื่อนสายตาลงไปมองอวัยวะที่อยู่ต่ำกว่าจมูก อื้ม..
จุ๊บ..
เปล่าผมเปล่าขโมยจูบเธอนะ ผมเปล่า.. เฮ้ย! เชื่อกันบ้างดิ!
ริมฝีปากที่เเตะริมฝีปากเธออย่างฉวยโอกาสผละออกมานั่งตัวตรงเเล้วกลับไปดูการ์ตูนที่เธอเปิดทิ้งไว้อย่างเดิม วุ่นวาย.. โคตรวุ่นวาย
Talk
เธอช่างปากไม่ตรงกับใจ เธอช่างซึนเหลือเกินน้องน้ำของพี่
- ผู้เขียน
