'น้องชายเพื่อน' 04
1906 คำ
EPISODE 04
คิดหนัก..
ตอนนี้ฉันกำลังคิดหนักมาก ทั้งหนักหัวหนักใจ เป็นการฝืนทำที่ต้องใช้ความพยายามในการผลักดันเป็นอย่างมาก!
ทำไมนะเหรอ!
ก็เพราะช่วงนี้เป็นเทศกาลรับน้องไง ในฐานะรุ่นพี่! ฉันก็ต้องซื้อของไปให้น้องรหัสตัวเองเพื่อบอกใบ้ว่าพี่รหัสคนนี้มีลักษณะเป็นยังไง! ตั้งเเต่รับน้องฉันยังไม่เคยให้อะไรกับน้องรหัสตัวเองเลย นี้ก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว ทำไมถึงไม่ให้? คำตอบมีอยู่สองข้อ
หนึ่ง! น้องรหัสฉันคือสายน้ำ! ไอ้เด็กผีทะเลคนนั้นเป็นน้องรหัสฉันเเละดูเหมือนสายน้ำจะรู้ตั้งเเต่เเรกเเล้วว่าฉันเป็นพี่รหัสเเต่ใครจะยอมรับฉันปฏิเสธทุกเมื่อ!
สอง! ตั้งเเต่วันนั้นที่ฉันให้มันเต้นเบบี้ชาร์คมันก็ไม่โผล่หัวมารับน้องอีกเลย หายหัวเข้าไปในกลีบเมฆรุ่นพี่ถามหาก็ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าสายน้ำไปไหนทำไมถึงไม่มา ขนาดน้ำใสยังฉุดน้องตัวเองให้มาไม่ได้เลย ความซวยเลยตกอยู่ที่ฉันผู้เป็นพี่รหัส เพื่อนร่วมห้องเลยบีบบังคับให้ฉันไปตามล่าลากคอสายน้ำมารับน้องให้ได้ภายในอาทิตย์นี้ไม่อย่างนั้นทั้งฉันทั้งน้องปีหนึ่งจะโดนลงโทษทั้งคู่ ได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ ฉันผิดอะไร! ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย ฮืออออ
"พี่ค่ะหมวกใบนี้ราคาเท่าไหร่คะ?"ตอนนี้ฉันอยู่ในร้านขายหมวกค่ะเป็นหมวกเเบบ Bucket สีดำที่เดี๋ยวนี้วัยรุ่นผู้ชายนิยมใส่กัน
"อันนั้น 590 บาทค่ะตัวเนื้อผ้าจะดี ถ้าอีกแบบข้าง ๆ กันจะเป็นของราคาถูกลงมาหน่อย 150 บาทค่ะ"แม่ค้าหยิบหมวกสองใบที่มีลักษณะคล้ายกันมาให้ฉันเทียบ สีดำเหมือนกัน สไตล์เดียวกัน แต่พอได้สัมผัสเนื้อผ้าก็รู้เลยว่าทำไมราคาถึงต่างกัน
"ส่วนอันนี้ราคาจะสูงขึ้นมาหน่อยค่ะเป็นของไฮน์เอ็น 2500 บาท"ขึ้นชื่อว่าไฮน์เอ็นเเน่นอนว่าต้องเป็นของมียี่ห้อ ฉันมองหมวกที่เเม่ค้ายื่นมา
"อันนั้นไม่เอาค่ะ"
ที่ไม่เอาก็เพราะฉันไม่จำเป็นต้องซื้อของเเพงขนาดนั้นไปให้เด็กบ้าที่ชอบรังเเกฉันอยู่เรื่อยไง เเค่ลงทุนมาซื้อก็บุญแล้วในใจไม่ได้อยากซื้อเลยบอกตรง ๆ
"เอาใบนี้ค่ะ"ฉันยื่นใบที่ราคา 590 ไป สายน้ำมันปากหมาถ้าฉันซื้อของเนื้อผ้าธรรมดาต้องโดนมันจิกกัดแน่ ฉะนั้นต้องลงทุนหน่อยไม่งั้นเดี๋ยวนางไม่ยอมไปรับน้อง ฮือออ
ฉันจ่ายเงินเเล้วรับหมวกที่เเม่ค้าใส่ถุงให้เรียบร้อยมาถือไว้ ฉันไม่ได้จะเอาไปให้สายน้ำแล้วบอกว่าตัวเองเป็นพี่รหัสอะไรทำนองนั้นหรอกแต่ฉันจะใช้มุกพี่รหัสฝากมา ตอนนี้ฉันก็ลงมือเขียนโน้ตลงบนโพสอิทเเล้วเเปะไว้บนตัวหมวกแล้วด้วย
เวลา 24.30 น.
"ไงมึง เจอสายน้ำยัง?"น้ำใสพึ่งกลับจากผับพายุเพราะเธอไปช่วยพายุทำงานเกี่ยวกับเอกสารต่าง ๆ เธอถามฉันที่นั่งผงกหัวอยู่บนโซฟาหน้าทีวีคนเดียวเพราะพิมพ์เข้านอนเเล้ว
"เดียวคงกลับเเหละ เฝ้าไว้ ๆ เมื่อกี้เห็นจัดบาร์น้ำอยู่"ไอรีนก็เป็นอีกคนที่ทำงานที่ผับพายุหลังจากที่เธอย้ายออกจากบ้านที่เคยอยู่ไอรีนก็ต้องหางานเพื่อเลี้ยงตัวเอง ส่วนสายน้ำก็เป็นคนชงเหล้าที่ผับพายุมานานเเล้ว เอาจริง ๆ ฉันก็อยากลองทำงานเหมือนคนอื่นเขาบ้างประสบการณ์นอกบ้านฉันอ่อนหัดมากจริง ๆ
"ก็คงต้องเฝ้าเเหละ ไม่เป็นไรกูดูซีรี่ส์รอได้กูจะไม่ปล่อยให้เด็กนั้นหลุดมือเป็นอันขาด!"
ฟังนะ! สายน้ำ! เราจะไม่ปล่อยให้เธอเกเรได้อีกแล้ว เธอเป็นน้องรหัสเราเธอต้องเชื่อฟังเราสิ!
"ดีมาก! กูไปอาบน้ำล่ะ"
"กูก็เหมือน ฝันดีมึง"
"ฝันดี~"โบกมือกู๊ดไนท์เพื่อนทีสองทีฉันก็บังคับให้ตาเปิดกว้างขึ้นเเล้วจ้องซีรี่ส์ในทีวีต่อ ผ่านไปราว ๆ เกือบหนึ่งชั่วโมงฉันถึงได้ยินเสียงมอเตอร์ไซต์สายน้ำดังอยู่หน้าบ้าน เท่านั้นแหละจ้าจากที่ง่วงตาสว่างขึ้นมาทันตาเห็น หิ้วถุงหมวกที่ซื้อไว้วิ่งไปเปิดประตูบ้านทันที
"เฮ้ย!"ไม่รู้ว่าฉันรีบจนเกินไปหรือเปล่าเปิดประตูบ้านเร็วจนเกือบจะฟาดใส่หน้าสายน้ำไปแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้นเสียดายทำไมพลาด อิอิ
"หวัดดี"ทักทายประหนึ่งอรุณสวัสดิ์ยามเช้า
"อะไรวะป้า! ประตูเเม่งเกือบฟาดหน้า"สายน้ำที่อยู่ในชุดออลเเบล็กมองค้อนใส่ฉันอย่างหงุดหงิด ทำเป็นโวยวาย! ยังไม่เห็นโดนเลย โถ๊ะ!
"เอาไป! พี่รหัสนายฝากฉันมาให้นาย กำชับฉันด้วยนะว่าต้องให้นายกับมือ"
ฉันยื่นถุงที่มีหมวกไปตรงหน้าสายน้ำ สายน้ำปรายตามองถุงที่ว่าก่อนจะปัดมือฉันออกเเล้วเดินตัดหน้าฉันไปอย่างไม่สนใจไยดีชะนีที่นั่งรอเขาตั้งหลายชั่วโมง นั่งจนก้นเเทบจะฝังรากกับโซฟา!
"จะเดินหนีทำไมเนี่ย รับไปสิฉันจะได้หมดหน้าที่!"ฉันเดินตามหลังเด็กยักษ์ที่เดินตรงขึ้นบันไดไปแล้ว
"ใคร? ป้าไม่ใช่เหรอพี่รหัสฉัน"สายน้ำถามเเต่ก็ไม่ได้หันมา เป็นการถามในขณะที่เอาเเต่เดินทิ้งห่าง นี้ขาสั้นไงเลยต้องวิ่งตามไม่งั้นตามไม่ทันแน่
"เฮ๊ย.. ไม่ใช่! นายมั่วเเล้วพี่รหัสนายอะคนอื่นไม่ใช่ฉันสักหน่อย เนี่ยรับไปสิเเล้วเขาก็ยังฝากให้ฉันมาบอกนายด้วยนะว่าให้ไปรับน้องด้วยไม่อย่างนั้นพี่รหัสนายกับเพื่อน ๆ นายจะถูกรุ่นพี่ลงโทษสถานหนักเลยนะ น่ากลัว"ไอ้ตรงคำว่าน่ากลัวฉันพยายามแอคติ้งให้ดูเหมือนตัวเองกลัวมาก เอาจริง ๆ ก็กลัวเว้ยบทลงโทษไม่ธรรมดาเลยให้ออกไปเต้นหน้ามหาลัยต่อหน้าคนทั้งมหาลัยอะเเก อายมั้ยล่ะ!
"เรื่องของพี่มันดิ ไม่ไป!"เอ้า! ไอ้เด็กเวรนี่! พี่รหัสเเกยืนหัวโด่อยู่นี้ไง!
"ไม่ได้นะ!"
หมับ!!
ไอ้เด็กบ้านี้เปิดประตูห้องเเล้วกำลังจะปิดประตูห้องหนีฉันแล้วด้วย เเต่ครั้งนี้ฉันไม่ยอม! คว้าบานประตูมาจับไว้เเล้วส่งสายตาขู่เข็ญสายน้ำอย่างหนักหน่วง ขบกรามเเน่น..
"ป้า ปล่อย"
"โน่ว!"
"บอกให้ปล่อย"มันดึงประตูฉันก็ดึงกลับยึดไว้ด้วยเเรงทั้งหมดที่มี
"ไม่ได้! นายเข้าใจมั้ยว่านายต้องไปรับน้องเหมือนคนอื่น ๆ เขา ไม่อย่างนั้นคนอื่นเขาจะเดือดร้อน"พูดแล้วเเค้นไอ้เด็กบ้านี้ หงุดหงิดแล้วนะเว้ย!
"ไม่ไปโว๊ย! ไม่ไป! ป้าเข้าใจปะ!"ตะโกนดังลั่นใส่หู เเก้วหูเเทบเเตก!
"สายน้ำ! ไม่ได้! นายไม่สงสารพี่รหัสนายกับเพื่อนนายที่ต้องพลอยซวยไปด้วยหรือไง?"
"ไม่"โอโฮ! ไอ้เด็กเวรนี้เชื่อเลย หัวเดือดมากตอนนี้เดือดมาก
"รับไป"ฉันเม้มปากระงับความหงุดหงิดที่กำลังจะพุ่งออกมาเเล้วยื่นถุงหมวกนั้นไป
"ไม่รับ"สายน้ำเลิกคิ้วเเล้วปฏิเสธอย่างกวนตีน
เราเหนื่อยเเล้วนะ.. ทำไมเธอต้องดื้อด้วยเราตัวเเค่นี้เองทำไมต้องรังเเกให้เรายึดประตูที่มีเเรงยักษ์อย่างเธอดึงไว้ด้วยล่ะ มันเจ็บมือไปหมดแล้วเธอไม่รู้หรือไง.. เจ้าเด็กบ้า!
"สายน้ำ~"ก็ยอมรับว่าฉันโตแล้วเเต่โตแค่อายุไงเพราะตอนนี้ฉันกำลังงอแงเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าเบ้หน้าคว่ำกระทืบเท้ารัว ๆ
"ไม่ว่างจะอาบน้ำ"
"อาบน้ำให้เสร็จก่อนก็ได้ รอได้"
"แน่ใจว่าจะรอ?"
"อื้อ! แน่ใจ"เห็นว่าสายน้ำเริ่มมีท่าทีอ่อนลงฉันก็อดฉีกยิ้มเพราะดีใจไม่ได้ อย่างน้อยคืนนี้ต้องตื๊อให้นางกลับไปรับน้องให้ได้!
"ได้.."ทำไม.. สายตาสายน้ำถึงดูมีเลศนัย อันตรายจังเลยย
พรึ่บ!
นั้นไง!!
คิดอยู่ในหัวไม่ทันได้สลัดความคิดทิ้งเเขนฉันก็ถูกสายน้ำดึงเข้ามาในห้องเเล้วเขาก็ลงมือปิดประตูห้อง
ในห้องสี่เหลี่ยมที่เป็นห้องของสายน้ำในเวลาเกือบตีหนึ่งฉันเข้ามาอยู่ในห้องกับเขาสองคน ฉันอยู่ในห้องนอนกับผู้ชายสองคนกลางดึก! บ้าจริงเเม่รู้แม่ตีตายเเน่ ๆ
"ระ รอ ข้างนอกได้มั้ย?"ก็ไม่รู้ทำไมเมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลยพอโดนเด็กนี้ต้อนกลับตะกุกตะกักเหมือนคนลิ้นไก่สั้นซะอย่างนั้น
"ได้.."
"งั้นรอข้าง.."
"แต่ไม่รับปากว่าจะลงไปหา"
ตัดความฝันฉันอย่างไร้เยื่อใย!
ทำไงดีวะ..
ทำไงดี อุเเง๊~
"ก็ได้! แต่! นายต้องรีบหน่อยนะฉันเริ่มง่วงเเล้ว"ว่าจบฉันก็เดินตรงไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวเดี่ยวที่วางอยู่ข้างเตียงสายน้ำ ฉันไม่ลืมลากเก้าอี้ออกมาให้ไกลจากเตียงนอนสีเข้มนั้นด้วย
"หึ.."ยังจะมาเเค่นเสียงต่ำใส่กันอีก หมั่นไส้!
มือถือก็ลืมหยิบขึ้นมาทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ที่ไหน
"พรุ่งนี้นายต้องไปรับน้องด้วยนะ เข้าใจมั้ย?"ต้องพูดจะได้หายเกร็ง
"ไม่เข้าใจ"กวนตีนใส่กันอีก ขนาดหันหลังไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ยังเสียสละกวนประสาทฉันทางเสียงได้อีก
"นี่... อย่ากวนได้มั้ย.."เราเหนื่อยเเล้วนะ เราง่วงมากด้วย แง๊..
"ไม่ได้"ยักไหล่ใส่
"......"หมดคำจะพูด เหนื่อย! แบตเตอรี่ในร่างกายใกล้จะหมด
พรึ่บ!
ฉันที่จ้องสายน้ำอยู่มีสะดุ้ง เพราะจู่ ๆ เด็กยักษ์ตรงหน้าก็ถอดเสื้อยืดสีดำออกต่อหน้าต่อตาฉัน เผยให้เห็นมวลกล้ามเนื้อที่หน้าท้องมันลอนเรียงตัวอย่างดี บ่งบอกว่าเด็กคนนี้ออกกำลังกายหนักขนาดไหน เเต่บ้าจริง! ถึงจะดูดีเเต่ไม่ควรเปลือยต่อหน้าฉันมั้ยล่ะ! เสียสายตาหมด!
"สายน้ำ! ฮือ! ไอ้เด็กบ้าทำไมไม่ไปถอดเสื้อในห้องน้ำ~"ฉันยกมือปิดตาตัวเองหันหลังใส่เขาอย่างรวดเร็วจากที่นั่งหาวตานี้สว่างขึ้นมายิ่งกว่าหลอดไฟฟ้าเกรดเอเสียอีก
"ก็สะดวกแบบนี้มีไรปะ?"
"กรี๊ด~ อย่ามากระซิบข้างหูนะ ออกไป!"แกล้งกันอีกแล้ว เขายื่นหน้ามากระซิบข้างหูฉัน ริมฝีปากเหมือนจะสัมผัสโดนหูฉันด้วย ขนลุกมาก.. แกล้งไม่เข้าเรื่องเลย! ฮืออ
"ฮ่า ๆๆๆ ป้าโคตรป๊อด"ใครจะไปใจกล้าบ้าบิ่นมองผู้ชายเเก้ผ้าล่ะ แฟนยังไม่เคยมีกลับต้องมานั่งดูเด็กผีเเก้ผ้าต่อหน้าต่อตา เสียขวัญหมด!
"ไปเลยนะ ไปเลย!"ฉันไม่เห็นว่าสายน้ำอยู่ไหนเลยปัดมือไล่สายน้ำกลางอากาศไปเรื่อย ได้ยินมันหัวเราะสะใจที่ได้เเกล้งฉันเเล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
เด็กบ้า!
แกล้งอะไรไม่เข้าเรื่อง!
หน้าฉันร้อนผ่าวหมดแล้ว
จ้อง..
จ้อง...
จ้อง.....
ฉันนั่งจ้องนาฬิกาบนผนังผ่านไปเเล้วราว ๆ ครึ่งชั่วโมง
- ผู้เขียน
