วิศวะร้อนซ่อนรัก(ร้าย)

ตอนที่ 10 กลับไม่ได้รับปากไว้แล้ว

“มันเรื่องของฉัน!” เร็นมองหน้าสวยหวานของรุ่นพี่สาวสายตาที่เขามองเธอมันเต็มไปด้วยความเย็นชาจนไอรีนนั้นเริ่มทนไม่ไหว

ปัง!!

เธอตบโต๊ะอาหารอีกครั้ง เรื่องของฉันอย่างนั้นเหรอ ไอ้เด็กบ้านี่มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ

“พูดจาห้วนๆแบบนี้อีกแล้วนะ ฉันแก่กว่านายนะ ไอ้เด็กบ้านี่!!” ไอรีนใบหน้ายู่ ชี้มือด่ากราดไปยังเด็กหนุ่มนิสัยไม่ดีตรงหน้า มีอย่างที่ไหนที่รู้จักกันแล้วแต่ก็ยังคงทำตัวพูดจาเดิมๆห้วนๆแบบนี้ใส่เธออยู่อีก

“ไม่เอาน่าไอรีน ปล่อยน้องไปเถอะถือว่าพ่อขอแล้วกัน” พ่อเอื้อมมือมาจับแขนไอรีนพร้อมทั้งเอ่ยขอร้องแทนลูกชายของภรรยาใหม่ ไอรีนมองมือของพ่อที่จับแขนของเธอ นี่แค่วันแรกที่มันเข้ามาเหยียบในบ้านเองนะ พ่อยังขอร้องเธอให้มันขนาดนี้

แล้วต่อๆไปเธอไม่กลายไปเป็นหมาหัวเน่าเลยเหรอ...

“แต่ว่า..ก็แล้วแต่พ่อแล้วกันค่ะ ไอรีนขอตัวก่อนนะคะ” เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย ถ้าพ่ออยากให้พอเธอก็จะพอตามใจพ่อก็แล้วกัน ไอรีนหยัดกายลุกขึ้นยืนเมื่อคิดว่าตรงนี้ไม่น่าจะใช่ที่ของเธอแล้ว

เธอเดินสาวเท้าขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน เดินเข้าไปยังในห้องนอนของตัวเองและไม่ลืมที่จะบ่นไปยังได้เด็กผู้ชายคนนั้นคนที่กำลังจะได้เป็นลูกชายคนใหม่ของพ่อเธอ

“ไอ้เด็กบ้า!! ตั้งใจกวนประสาทฉันแน่ๆ”

2 เดือนผ่านไป

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งดูรายการทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอยู่นั้นเสียงของพ่อที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ก็พูดดังขึ้นซึ่งนั่นจึงทำให้ฉันรีบหันไปมองดูก่อนที่จะพบว่าพ่อกับน้าผกากำลังเดินถือกระเป๋าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ

“ไอรีน พ่อกับน้าผกาจะไปเที่ยวกันนะ ลูกอยากไปด้วยหรือเปล่า” ไอรีนรีบส่ายหน้าปฏิเสธกลับไปทันที มันเรื่องอะไรที่เธอจะต้องไปเป็นกขคให้กับพวกเขาทั้งสองด้วยและอีกข้อที่ฉันไม่อยากไปก็คือเบื่อการนั่งรถในการเดินทางเพราะกว่าจะถึงแต่ละทีมันใช้เวลานาน

“พ่อจะให้ไอรีนไปเป็นกขค ทำไมละคะ ไอรีนไม่ไปหรอกค่ะ เชิญไปเที่ยวกันตามสบายได้เลยน้า เดี๋ยวเฝ้าบ้านให้เองค่ะ” เธอส่งยิ้มให้กับพ่อพร้อมทั้งหันกลับมาให้ความสนใจกับการดูรายการทีวีเช่นเดิม

“เดี๋ยวพ่อให้เร็นเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน”

พรึ่บ!

ไอรีนรีบหันกลับมามองหน้าพ่อของเธอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างนี่พ่อของเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงจะให้ไอ้เด็กนั่นเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เป็นเพื่อนเธอ

“โห ไม่เอานะคะ ไอรีนอยู่คนเดียวได้สบายมาก” “ไอรีนส่ายหน้าไปมาเธอยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่าสามารถอยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนี้คนเดียวได้ สบายมาก

คงสบายกว่าการที่ต้องอยู่ร่วมกับไอ้เด็กนั่นนั่นแหละ...

“แต่พ่อเรียกน้องมาแล้วนี่น่ะสิ” แล้วพ่อของเธอเอาเวลาไหนไปเรียกมันมาเนี่ยและคนอย่างมันยอมมาง่ายๆด้วยเหรอหรือว่าพ่อมีของรางวัลอะไรให้มัน ฮึ่ย คิดแล้วเจ็บใจ พ่อบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าไปหลอกล่อมันมาด้วยวิธีไหน

“พ่ออ่า~” ไอรีนใบหน้าบูดบึ้งคิดว่าจะได้อยู่เดียวแล้วแท้ๆแต่กลับต้องมาอยู่ร่วมกับไอ้เด็กบ้านั่นเสียได้แต่เอาเถอะเดี๋ยวหลังจากพ่อไปแล้วก็ค่อยไล่มันกลับบ้านไปก็ยังไม่สาย

“งั้นพ่อไปก่อนนะ” พ่อพูดเพียงแค่นั้นก่อนที่จะลากกระเป๋าเดินออกไปเตรียมที่จะขึ้นรถ น้าผกาที่เห็นสามีเดินออกไปแล้วก็หันมาส่งยิ้มให้กับลูกเลี้ยงเช่นไอรีนและเธอก็ไม่ลืมที่จะฝากฝังลูกชายให้ไอรีนได้ช่วยดูแลเพราะถึงยังไงเร็นก็ยังเป็นเด็กในสายตาแม่อย่างเธออยู่ดี

“หนูไอรีน น้าขอฝากเร็นไว้ด้วยนะลูก” โตขนาดนั้นยังต้องให้ช่วยดูแลอีกเหรอคะน้าผกา ไอรีนยิ้มแห้งพูดถามออกไปตามตรง

“โตแล้วน่าจะดูแลตัวเองได้แล้วมั้งคะน้าผกา”

“รายนั้นโตแต่ตัวต่างหาก งั้นน้าไปก่อนนะแล้วเดี๋ยวยังไงจะรีบกลับและซื้อขอมาฝาก” น้าผการีบส่ายหน้าพร้อมทั้งยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงใบหน้าของลูกชายอย่างเร็น อยู่ม.4 ตัวสูงตัวโตก็จริงแต่นิสัยยังคงเหมือนเด็กประถมที่ทั้งนิ่ง ดื้อรั้นและไม่ยอมใครและเมื่อพูดเสร็จผกาก็เดินตามสามีออกไปขึ้นรถในทันที ไอรีนรีบตะโกนตามหลังไปติดๆ

“ขอบคุณค่ะ เดินทางปลอดภัยทั้งคู่เลยนะคะ”

30นาทีต่อมา

เร็นเดินสาวเท้าเข้ามาในบ้านพร้อมกระเป๋าสะพายสีดำใบใหญ่ เขาเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าไอรีน หญิงสาวรุ่นพี่รีบเบะปากแสดงท่าทีไม่ชอบใจออกมาอีกทั้งเธอก็มองไปที่หน้าของเร็นก่อนจะพบว่าใบหน้าหล่อนั้นนิ่งจนคิ้วแทบจะชนกันอยู่รอมร่อ

“จะมาทำไมเนี่ยแล้วดูหน้าตา รู้เลยว่าโดนบังคับมาแน่!”

“…” เร็นยังคงมองหน้าไอรีนต่อไปโดยที่เลือกที่จะไม่พูดอะไรตอบกลับ

“กลับไปก็ได้นะฉันไม่บอกพ่อกับแม่ของนายหรอกแต่นายต้องเรียกฉันว่า ‘พี่’ ก่อน” ไอรีนเปลี่ยนไปนั่งด้วยท่าไขว่ห้าง สายตาที่มองไปยังเร็นยิ้มเยาะอย่างชอบใจที่ตัวเองนั้นเป็นฝ่ายที่เหนือกว่ามีสิทธิ์มีอำนาจในการต่อรอง

“กลับไม่ได้ รับปากไว้แล้ว” เด็กหนุ่มถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งลงยังโซฟาฝั่งตรงข้ามกับไอรีน เขาจะไม่มีวันยอมกลับไปเด็ดขาดเพราะได้รับปากไว้กับพ่อของรุ่นพี่สาวไว้แล้วว่าไม่ว่าไอรีนจะว่าอย่างไรก็ขอให้เขา ‘ห้ามกลับโดยเด็ดขาด’

แล้วไหนจะคำขอร้องจากแม่ของเขาอีกที่ไม่รู้ว่าจะห่วงอะไรยัยนี่นักหนา ก็แค่ลูกเลี้ยงไม่ใช่ลูกแท้ๆอย่างเขาเสียหน่อย...

‘เร็น..ไม่ว่าพี่ไอรีนเขาจะว่าหรือบอกให้กลับไปยังไงเร็นต้องห้ามกลับไป ลูกอย่าทิ้งพี่ไอรีนไว้คนเดียวนะ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆแล้วต้องอยู่ในบ้านตามลำพังแบบนั้นมันน่ากลัว แม่ขอนะช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาที’

“ฉันอยู่ได้น่าไม่ต้องห่วง ไม่ฟ้องหรอก” ไอรีนมองหน้าคนน้อง เธอเข้าใจว่าไอ้เด็กนี่คงโดนพ่อของเธอกับน้าผกาบอกให้เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนนั่นแหละแต่คนอย่างเธอสามารถอยู่คนเดียวได้ไง

“พูดมาก ไปทำอะไรให้กินหน่อย หิว ยังไม่ได้กินอะไรเลย” เร็นส่ายหน้าไปมาพร้อมทั้งไล่ให้รุ่นพี่สาวไปทำอาหารให้เขากินเพราะก่อนหน้าที่จะมาเขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้แต่ข้าวสักเม็ดก็ไม่มี

“พูดเพราะๆก่อนสิแล้วจะไปทำให้” ไอรีนนั่งกอดอกหลังตรงแววตาที่มองไปยังเร็นมีความคาดหวัง หวังว่าไอ้เด็กนี่มันจะพูดเพราะๆกับเธอแต่ทว่าสิ่งที่เธอตั้งใจไว้กลับล่มไม่เป็นท่า

“ไปทำอาหารมาให้กินหน่อย” ไอรีนหน้าเหวอนี่เพราะของมันแล้วเหรอเนี่ย เธอถอนหายใจออกมาหลังจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะเดินไปยังในครัว

“นี่เพราะแล้วเหรอ เฮ้อ~ ก็ได้ เห็นแก่ที่น้าผกาฝากนายไว้ เดี๋ยวเดินไปดูก่อนแล้วกันว่ามีอะไรให้ทำกินบ้าง”

เรือนร่างเล็กเดินเข้าไปในครัว เธอเปิดตู้เย็นแล้วก็พบว่าในนั้นไม่มีอะไรสักอย่างแล้ววันนี้แม่บ้านก็ขอลาหยุดด้วยนี่น่ะสิ เธอจะทำอย่างไรดี งั้นออกไปสั่งอาหารให้ไอ้เด็กนั่นแล้วกันเพราะมันทั้งสะดวกและเธอก็สั่งอยู่เป็นประจำ

“ในตู้เย็นไม่มีอะไรให้ทำเลย เอาไงดีให้สั่งให้ไหม อยากกินอะไร” ไอรีนเดินออกมาบอกเร็น มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาเตรียมพร้อมที่จะกดเข้าแอพสั่งอาหารให้เร็นแต่ทว่าเร็นกลับลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาไอรีนที่ยังคงดูรายการอาหารอย่างไม่สนใจใคร

“ออกไปกินข้างนอก” เขาพูดเพียงเท่านั้นและเมื่อเห็นว่าไอรีนเหมือนจะไม่ได้ยินเขาจึงเอื้อมมือไปจับแขนของรุ่นพี่สาวเอาไว้พร้อมกับออกแรงดึงรั้งพาเธอให้เดินออกไปขึ้นรถ

“ไม่ไป! มันร้อน อะ นี่อย่าดึงสิ! ฉันไม่อยากไปมันร้อน!!” ไอรีนรีบยื้อแย่งไม่ยอมเดินเพราะอากาศข้างนอกนั้นมันช่างร้อนระอุ เธอพยายามสลัดมือของเด็กนี่ทิ้งแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเขาแข็งแรงกว่ารุ่นพี่อย่างเธอและในตอนนี้คนทั้งคู่ได้เดินมาหยุดยืนตรงบริเวณลานจอดรถของบ้าน

“ขับรถเป็นใช่ไหม” เสียงทุ้มเข้มถามไปยังรุ่นพี่สาวที่ยังคงทำหน้าบึ้งตึงและทันทีที่ได้ยินคำถามว่าขับรถเป็นไหมเธอก็พยักหน้าอย่างขอไปที

“ก็ต้องเป็นสิ ปี1 แล้วนะ” เธอส่งสายตาคาดโทษมองไปยังชายหนุ่มรุ่นน้อง