ตอนที่ 11 เรียกใครว่าป้า
1704 คำ
อย่าบอกนะว่าเขาจะให้เธอเป็นคนขับรถให้น่ะ ไม่เอา ไม่มีทาง
พรึ่บ!
เร็นโยนกุญแจรถใส่มือรุ่นพี่สาว ไอรีนรีบคว้ากุญแจนั้นเอาไว้โดยทันทีและเธอก็จำได้เลยว่านี่คือกุญแจรถของเธอ ว่าแต่นี่เขาไปหยิบมันมาตอนไหนและหยิบมันมาได้ยังไงแล้วทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าเขาหยิบมาและที่สำคัญเลยนะเธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากุญแจรถของเธอมันวางไว้ที่ตรงไหน...
คนทั้งคู่ขึ้นมานั่งบนรถเป็นที่เรียบร้อย ไอรีนรีบถามคนที่หิวข้าวว่าต้องการที่จะกินอะไร
“อยากกินอะไร”
“แล้วแต่เธอ” แต่คนที่คิดไม่ออกว่าอยากกินอะไรก็โยนคำถามนี้ให้ไอรีนได้เป็นผู้คิดและเลือกสรร ไอรีนที่ได้ยินแบบนั้นก็เหวออ้าปากค้าง ไอ้เด็กบ้านี่มันบ่นว่าหิวแต่พอถามว่าอยากกินอะไรกลับบอกว่าแล้วแต่เธอได้อย่างไร
แบบนี้มันเรียกกวนประสาทกันหรือเปล่า อยากลองดีกับเธอใช่ไหม...
“เอ้าแล้วแต่ฉันได้ไง นายคนกินนะ”
“....” เร็นเงียบก้มหน้าก้มหน้าเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือโดยที่ไม่คิดที่จะสนใจไปกับคำพูดของรุ่นพี่สาวเลยสักนิด ท้ายที่สุดไอรีนถอนหายใจพลางเลือกในสิ่งที่ตัวเองอยากกิน
“งั้นเดี๋ยวพาไปกินไก่เคเอฟซีแล้วกัน” เมื่อคิดได้แบบนั้น ไอรีนก็เริ่มสตาร์ทรถยนต์พร้อมกับขับเคลื่อนออกไปทันที
เธอพาเร็นมายังห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน...
ห้างสรรพสินค้า
ไอรีนพาเร็นเดินเข้ามาในร้านKFC สายตาทุกคู่ต่างมองมายังพวกเขาทั้งสองเป็นตาเดียว
‘แก 2คนนี้ดูเหมาะกันมากเลย ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย’
‘เออจริง ผู้ชายหน้าตาหล่อมาก ฉันน่ะอิจฉาผู้หญิงคนนี้จังเลย’
เฮ้อ~
เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้งใจนึกอยากพูดสวนกลับไปแต่ทว่าปากคนก็คงไม่ยอมหยุดนินทากันง่ายๆหรอก เอาเป็นว่าปล่อยไปแล้วกันในเมื่อมันไม่ใช่ความจริงสักหน่อย แล้วเธอก็ไม่ได้แคร์หรือคิดอะไรกับไอ้เด็กบ้านี่ด้วย
เพราะถ้าเผลอไปคิดเรื่องรักใคร่กับไอ้เด็กนี่เมื่อไหร่มีหวังฟ้าได้ผ่าตายแน่!! และที่สำคัญเลยนะคือเธอไม่ชอบผู้ชายที่เด็กกว่า อย่างเธอน่ะต้องผู้ชายที่โตกว่า อายุเยอะมากกว่าเธอ
ยกตัวอย่างเช่นพี่เก้าไง..
พี่เก้า..ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของยัยเชอน่ะ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หล่อดูดีชะมัดแถมยังเป็นว่าที่คุณหมอฟันด้วยนะ ฮึ่ย! พูดไปแล้วก็อยากเห็นหน้าพี่เขาจังหวังว่าจะได้เจอกันที่มหาลัยอีกนะ
“เอาชุดไหนดี” ไอรีนเอ่ยถามไปยังเร็นที่ดูจะเฉยชาเสียยิ่งกว่าเธอซะอีก ก็ดีเป็นแบบนี้ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่และดูเหมือนว่าเขาคงจะไม่ตอบ งั้นเธอก็คงหนีไม่พ้นที่จะต้องเป็นฝ่ายเลือกชุดไก่ทอดให้เขาด้วยแน่ๆ
“ไปนั่งรอที่โต๊ะนั้นแล้วกัน” เธอชี้มือไปไปยังโต๊ะริมที่อยู่ไม่ไกล เร็นเปรยตามองเธอเพียงนิดพร้อมกับเดินสาวเท้าไปยังโต๊ะนั้นในทันที
5 นาทีต่อมา
หลังจากที่ไอรีนได้ชุดไก่ทอดและแก้วน้ำสำหรับใส่น้ำอัดลมไม่อั้นมาแล้วเธอก็รีบเดินนำไปวางที่โต๊ะที่เร็นนั่งรออยู่และทันทีที่ถึงโต๊ะเธอก็รีบวางพร้อมกับยื่นแก้วน้ำวางไว้ด้านหน้าของไอ้เด็กนี่
“นี่แก้วไปเติมน้ำเอาเองนะ ฉันไม่รู้ว่านายชอบกินน้ำอะไร” ไอรีนพูดไปตามความจริงก็เธอไม่รู้นี่เนอะว่าไอ้เด็กบ้านี่มันชอบน้ำอะไร แล้วถ้ากดน้ำมาแล้วไม่ถูกใจมันเข้า มันจะไม่โวยวายเธอเอาเหรอ
“โค๊ก” เร็นเปล่งเสียงบอกรุ่นพี่สาวทำเอาไอรีนที่ได้ยินกรอกตามองบน นี่ใจคอไอ้เด็กนี่มันจะไม่เดินไปบ้างเลยใช่ไหมกะจะใช้เธอเป็นคนรับใช้เลยหรือไง ไอรีนนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมทั้งยกมือขึ้นกอดอกเอ่ยเตือนไปยังชายหนุ่มรุ่นน้องที่เอาแต่นั่งก้มหน้ากดเกมในมือถือ
“เดินไปเอาเองบ้าง นี่ฉันทั้งขับรถ ออกเงินซื้อของกินให้ นายยังจะเอาเปรียบใช้ฉันไปเติมน้ำอีกเหรอ”
เฮ้อ~
เสียงถอนหายใจดังขึ้นเร็นวางมือถือลงบนโต๊ะ เขามองไปยังใบหน้าสวยหวานของไอรีนที่กำลังมองเขาด้วยสายตาดุอย่างกับแมวตัวน้อยๆ
“ก็แค่อยากให้ ‘ป้า’ แก่ๆอย่างเธอได้ออกกำลังกายบ้างก็เท่านั้น เดี๋ยวฉันไปเองก็ได้ เธอเอาน้ำอะไรล่ะเดี๋ยวฉันจะกดมาให้”
อืม ไอ้เด็กนี่มันก็มีน้ำใจอยู่บ้างแต่เมื่อครู่นี่มันพูดว่าอะไรว่า พูดว่า ‘ป้า’ อย่างนั้นเหรอ นี่มันกล้าเรียกเธอว่าป้าอย่างนั้นเลยเหรอ เรียกป้าทั้งๆที่เธอออกจะหน้าตาน่ารักสวยหวานขนาดนี้เนี่ยนะ
ฮึ่ย ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี!!
“นี่เรียกใครว่าป้า! ฉันแก่กว่านายแค่ 3ปีเองนะ ฉันอยู่ปี1เองจะมาเรียกว่าป้าได้ยังไง ฮึ่ย!” เธอเริ่มโมโหขึ้นมาทันที มือเล็กยกขึ้นชี้หน้าผู้เป็นน้องชาย ใบหน้าสวยยู่เหมือนเด็กน้อยที่โดนกลั่นแกล้ง ใจนึกอยากลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปบิดหูไอ้เด็กนี่ให้ขาดให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
“แก่กว่าฉันเรียกป้าหมดนั่นแหละ!!” ชายหนุ่มรุ่นน้องหัวเราะลั่นออกมา ดวงตาคมมองไปยังไอรีนตาไม่กระพริบเขายิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างร้ายกาจ ไอรีนมองภาพนั้นด้วยอารมณ์ที่กรุ่นโกรธเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครเรียกเธอแบบนี้มาก่อนเลย
สัญญาเลยว่าอาหารมื้อนี้จะเป็นมื้อสุดท้ายที่เธอจะเลี้ยงไอ้เด็กปากเสียนี่...
เธอหายใจเข้า หายใจออก แล้วก็เริ่มพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง หญิงสาวให้กำลังใจตัวเอง
‘ใจเย็นเข้าไว้เพราะมันไม่เป็นความจริงสักหน่อย ฉันไม่ได้แก่แต่ไอ้เด็กบ้านี่มันเด็กกว่าเธอเองต่างหาก’
และเมื่อคิดได้แบบนั้นแล้วเธอก็ชี้หน้าบอกให้เร็นเดินไปเอาน้ำให้เธอ...
“นี่!! ช่างเถอะ ฉันกินก่อนดีกว่า ไปเอาน้ำมาสิ เร็วๆ” ไอรีนกลับมาให้ความสนใจไปกับไก่ทอดร้อนๆในถาดสีแดง เธอเริ่มหยิบไก่หอมๆร้อนๆขึ้นมาฉีกและป้อนเนื้อไก่ใส่ปากตัวเองทันใดนั้นเธอตาโตขึ้นมาทันที
หืม อร่อยมากบอกเลย นี่เธอหิวหรือไก่อร่อยมากกันแน่...
“เร็น.. ” เสียงเรียกดังขึ้นจากทางด้านหลัง ไอรีนกับเร็นต่างก็มองไปยังต้นทางของเสียงก่อนจะพบว่าเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาสวยผิวขาว ว่าแต่เธอเป็นใครกันนะหรือว่าเป็นผู้หญิงของไอ้เด็กบ้านี่
ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยทั้งนั้น ก็แค่..พี่สาวคนหนึ่งที่พาน้องชายมากินข้าวก็เท่านั้น
“นิวเยียร์มาได้ไง” เร็นเอ่ยเสียงเรียบออกมา เขาถามไปยังผู้หญิงคนนั้นแล้วชื่อ ‘นิวเยียร์’ ที่พูดออกมาคงจะเป็นชื่อของเธอคนนั้นสินะ ไอรีนมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของเร็นที่มองไปยังเธอคนนั้น
“เรามาเดินห้างกับมังกรน่ะว่าแต่นี่ใครเหรอ เร็นมากับใคร” เธอคนนั้นฉีกยิ้มหวานให้เร็นพร้อมกับเปรยตามองมาที่ไอรีนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม สักพักเด็กผู้ชายอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามาก็เอ่ยเสียงเข้มขึ้น เขาทำราวกับว่าผู้หญิงคนนี้ดูเป็นคนที่ชอบยุ่งวุ่นวายยังไงยังงั้น มือหนาของเด็กหนุ่มเอื้อมมาจับเข้าที่แขนเล็กของหญิงสาว
“แล้วจะไปยุ่งอะไรกับมันนักหนา!!”
“ก็แค่อยากรู้ไง ปกติไม่เคยเห็นเร็นมาเดินห้างกับผู้หญิงคนไหน” เธอหันไปพูดบอกด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและก็มองมายังไอรีนอีกครั้ง ไอรีนถอนหายใจเธอเริ่มรับรู้แล้วว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คงจะต้องสงสัยเธอกับไอ้เด็กบ้าเร็นนี่แน่
งั้นคงต้องพูดอะไรออกไปสักหน่อย...
“สวัสดีค่ะ น้องเป็นเพื่อนของเด็กนี่เหรอ พี่ชื่อไอรีนนะคะเป็นพี่ของเด็กนี่ค่ะ” ฉันฉีกยิ้มหวานเจี๊ยบพลางชี้มือไปยังเร็นที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมแนะนำฉันให้กับเด็กพวกนี้ได้รู้จักบ้างเลย
“พี่เหรอคะ เร็นมีพี่ด้วยเหรอ” เธอคนนั้นตาโตลุกวาวรีบถามเร็นกลับไปทันที
“....” เร็นเอาแต่นั่งนิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถามเพื่อนตัวเองกลับไป ทำเอาไอรีนชักเริ่มรำคาญ เธอเอ่ยเสียงหวานมองเด็กผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตายิ้มๆก่อนที่จะเปรยตามองไปยังเร็นที่ยังคงนิ่งต่อไป
“ไปคุยกันก่อนดีไหมคะ พี่ขี้เกียจอธิบายแล้วไว้นายไปอธิบายให้เพื่อนฟังเองแล้วกันนะ”
“แล้วไอ้โจชัวล่ะ” เร็นมองไอรีนก่อนที่จะหันกลับไปส่งยิ้มให้กับเพื่อนผู้ชายของเขาคนที่ชื่อมังกรอะไรนั่น
มังกรที่ได้ยินแบบนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา นี่ไอ้เร็นมันจะไปถามถึงไอ้โจชัวมันทำไมในเมื่อทั้งเขาและมันต่างก็ไม่เคยที่จะเห็นมันโผล่หัวออกมาเดินห้างอยู่แล้ว
- ผู้เขียน
