วันนี้ทั้งวันใช้เวลาอยู่กับลูกได้คุ้มมากเขารู้สึกแบบนั้น
“อาทิตย์หน้ามาโรงเรียนน้องไม่ร้องไห้นะคะ”
“ไม่ร้องหรอก”
“สัญญากันแล้วนะ”
“สัญญาเลย”
นานนับชั่วโมงที่เขาปล่อยให้ลูกชายเดินสำรวจโรงเรียน เด็กก็คือเด็กอยู่วันยันค่ำเห็นเครื่องเล่นก็แวะนานหน่อย กว่าจะยอมกลับก็ปาไปเกือบหมดวันเลยทีเดียว
“หิว” ไม่ใช่เสียงบ่นของลูกแต่เป็นเสียงบ่นของพี่เลี้ยงคนสวยต่างหาก “อยากกินช็อกโกแลตอยากกินอะไรเผ็ด ๆ และก็อยากกินไอศกรีมด้วย” ได้ยินแบบนั้นเขาถึงกับขมวดคิ้วเลยทีเดียว
“ตกลงอยากกินอะไรกันแน่”
“ทุกอย่างเลยค่ะ!”
“เป็นวันนั้นของเดือนหรือไง”
“น่าจะ...”
แค่เพียงไม่นานเขาก็จอดแวะคาเฟ่ริมทาง บรรยากาศค่อนข้างดีเลยทีเดียว
“หญ้า” เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมกับชี้มือประกอบคำพูด
“ไม่ใช่ค่ะนั่นทุ่งนา” ธาวินทำหน้างงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด “ต้นข้าวค่ะ เขาเรียกว่าทุ่งนาไม่ใช่หญ้านะคะ”
“ข้าวที่กินหยอ”
“ใช่ค่ะ”
