บทที่ 1 จิรากับการตัดสินใจ
1464 คำ
จิราได้เจอคุณชายโม่หวังตอนที่เขาอายุสิบแปดที่มหาวิทยาลัย ในตอนนั้นเขาได้รับทุนการศึกษาจากคุณนายมี่เหม่ย มารดาของคุณชายโม่หวัง แต่ความบังเอิญมันไม่ได้หมดแค่นั้น เพราะป้าของจิราญาติเพียงคนเดียวที่จิราเหลืออยู่ทำงานในบ้านของคุณชายโม่หวังหลังจากนั้นจิราและคุณชายโม่หวังก็ได้เจอบ่อยขึ้นเพราะเขาต้องย้ายมาอยู่กับป้าเพื่อลดค่าใช้จ่าย และที่นั่นก็คือบ้านสกุลหลงของคุณชายโม่หวังนั่นเอง
ในตอนแรกๆเขาไม่ค่อยได้เจอคุณชายบ่อยหนัก เพราะเจ้าตัวพักอยู่คอนโดส่วนตัว ที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่าบ้านสกุลหลง แต่จุดที่ทำให้จิราต้องมาอยู่ใกล้ชิดกับคุณชายโม่หวังเกิดขึ้นในคืนหนึ่งที่โม่หวังเมามากแล้วเข้ามาในห้องของเขา เราก็มีอะไรกัน และหลังจากนั้นเขาก็ถูกโม่หวังขอตัวไปอยู่ด้วย ซึ่งจิราเองก็จำรายละเอียดตรงนั้นไม่ได้แล้วว่าคุณชายทำอย่างไรป้าของเขาถึงได้เอ่ยตกลงให้จิราไปอยู่กับโม่หวังได้เพราะเรื่องนี้ก็ผ่านมาเกือบสิบปีได้แล้ว
สิบปีนับว่านานอยู่เหมือนกันกับสถานะที่เป็นได้แค่เจ้านายลูกน้องกับคู่นอนแบบนี้
มาถึงตอนนี้จิราเองก็แอบทึ่งกับตัวเองเหมือนกัน เขาอยู่กับโม่หวังมานานขนาดนี้เลยหรือ
“ดูท่าจะดื้อน่าดู”
จิราลูบหน้าท้องพร้อมกับมองดูแท่งพลาสติกที่แสดงผลว่าเขานั้น ‘กำลังตั้งครรภ์’ ด้วยความรู้สึกปลงตกหลังจากนั่งตั้งสติอยู่นาน แอบว่าเจ้าตัวน้อยเบาๆไม่ได้ทั้งๆที่เขาก็คุมกำเนิดมาตลอดหลายปี อีกทั้งแท่งยาคุมก็ฝังอยู่ใต้แขนแท้ๆก็มานอนในท้องของเขาจนได้
ในตอนที่เห็นผล จิรามีความรู้สึกที่หลากหลายอย่างมากทั้งตกใจ ทั้งกลัว แต่ที่ชัดเจนมากที่สุดคือเขาดีใจ….
ดีใจที่ในตอนนี้เขากำลังจะมีเจ้าตัวน้อยเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่ไม่มีใครเลย ดีใจที่กำลังจะมีชีวิตน้อยๆ ให้เขาได้รัก
แต่ในตอนนี้เขาขอคิดก่อนจะบอกเรื่องนี้ยังไงกับโม่หวังดี….
ถึงเด็กคนนี้จะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็พร้อมจะดูแลเจ้าเด็กคนนี้แม้ว่าคุณชายโม่หวังอาจจะยอมรับหรือไม่ยอมรับในตัวเด็กคนนี้ก็ตามเพราะสำหรับคุณชายโม่หวัง จิราก็แค่เลขา เบ้ หรือที่ระบายอารมณ์ของโม่หวังก็เท่านั้น ซึ่งจิราไม่ซีเรียสเลยสักนิดหากอีกฝ่ายจะไม่ยอมรับลูกของเขา เขาพร้อมที่จะดูแลเลี้ยงดูและมีเงินมากพอสำหรับอนาคตของลูกในท้อง
“จิ เสร็จหรือยัง ปวดฉี่”
“ครับเสร็จแล้ว”
จิรานำที่ตรวจครรภ์ใส่ลงในกล่องของมัน ก่อนจะโยนทิ้งลงในถังขยะ ใช้กระดาษชำระกลบก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ใส่เสื้อบ้างเถอะครับ ขอร้อง”
“อายอะไร เห็นมาเป็นสิบปีแล้วนะจิรา”
“ไม่ได้อายครับ แต่ช่วงนี้ผมเหม็นคุณชายต่างหาก”
“ห๊ะ??”
“ทางที่ดีใส่เสื้อด้วยนะครับ อุจาดตา”
“อะไรวะ”
โม่หวังได้แต่เกาหัวมึนงงกับสิ่งที่จิราเอ่ย เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมช่วงนี้จิราถึงดูเหม็นหน้าเขานัก เรื่องอย่างว่าก็ไม่ให้ทำ ตัวก็ไม่ให้แตะแถมอารมณ์ก็ฉุนเฉียวผิดปกติ ที่น่าแปลกใจคือกับคนอื่นไม่เห็นเป็น เป็นแค่ตอนที่เห็นหน้าเขาแค่คนเดียว
“วันนี้ไปบ้านใหญ่ก่อนไปทำงานนะ”
“ได้ครับ”
“งั้นผมไปเองดีกว่า มีงานตอนเช้าต้องทำ”
ทันทีที่จิราได้ยินคำสั่งของโม่หวังที่เอ่ยกับพี่คนขับรถ เขาก็ขอที่จะแยกไปทำงานคนเดียวเพราะเขาต้องไปเตรียมเอกสารการประชุมตอนเช้าก่อนและรีบเคลียร์งานของวันนี้ให้แก่คุณผู้ช่วยเพราะในตอนบ่ายจิราจะออกไปข้างนอก
“ไม่ต้อง เลื่อนประชุมให้แล้ว ไปด้วยกัน”
“คุณชายเลื่อนเมื่อไหร่ครับ”
“ตอนนี้แหละโทรไปเลื่อนเลยโดนคนแก่เรียกหาตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว เร็วสิจิรา”
คำสั่งที่แสนเอาแต่ใจทำให้จิราต้องถอนหายใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนจิราคงทำตามที่อีกคนสั่ง แต่ในวันนี้เขามีสิ่งสำคัญกว่าจะต้องไปทำในช่วงบ่าย ถ้าเลื่อนการประชุมตอนนี้คงจะเสร็จไม่ทันเวลาที่หมอนัดแน่ๆ
จิราอยากจะไปเอาแท่งยาคุมกำเนิดออก เพราะเขาไม่รู้ว่ามันมีผลต่อเจ้าตัวน้อยในท้องมากแค่ไหน จึงอยากจะไปปรึกษาคุณหมอถ้าเอายาคุมออกได้เขาก็จะเอาออกทันที แต่ที่สำคัญอีกอย่างก็คือเขาจะไปฝากครรภ์ด้วย
“จิรา”
“แต่ผมมีธุระสำคัญตอนบ่ายนะ”
“งั้นก็ยกเลิกไปเลย มาเร็ว”
โม่หวังรั้งข้อมือจิราให้เข้ามานั่งในรถด้วยกัน ซึ่งมาถึงตอนนี้จิราทำอะไรไม่ได้นอกจากโทรไปบอกหัวหน้าแผนกที่นัดประชุมว่าให้เลื่อนไปพรุ่งนี้แทน รถหรูเคลื่อนเข้าบ้านหลังใหญ่ของสกุลหลง บ้านของเจ้าพ่อแก๊งมังกรทอง
โม่หวังนั้น แม้ว่าเป็นหนึ่งในทายาทแก๊งมาเฟียที่แสนยิ่งใหญ่ แต่ก็เลือกที่จะหันหลังให้แก๊งไปทำงานธุรกิจแทนให้คุณหนูโม่ลี่เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งแทน
เมื่อรถจอดนิ่ง โม่หวังกับจิราก็เข้าไปในบ้านที่มีนายท่านไท่ติ่งรออยู่เพียงคนเดียว เพราะสมาชิกคนอื่นๆของสกุลหลงพากันไปเที่ยวหมด
ตั้งแต่ถูกย้ายไปอยู่กับโม่หวังเขาก็มาที่บ้านหลังนี้แค่เสาร์อาทิตย์เพื่อมาเยี่ยมป้า แต่หลังจากที่ป้าของเขาเสีย จิราก็ไม่มาหากไม่จำเป็น อย่างหรือโม่หวังสั่งให้มา เช่น เอาของขวัญมาให้คนในบ้านแทนคุณชาย หรือมาพร้อมคุณชายเหมือนครั้งนี้
“ปีนี้แกอายุสามสิบแล้วใช่ไหมอาหวัง”
นายท่านไท่ติ่ง ผู้อาวุโสของบ้านเอ่ยถามหลานชายในขณะที่กำลังนั่งทานอาหารเช้า ทำให้โม่หวังหยุดชะงักและวางช้อนที่ใช้ตักข้าวต้มลง เพราะเขารู้ว่าต่อไปปู่จะพูดอะไร
“ใช่ครับกง”
“เมื่อไหร่จะแต่งงาน”
“กง”
“ถึงแกจะไม่ต้องรับตำแหน่งต่อ แต่ยังไงแกก็เป็นคนของมังกรทอง เป็นคนของสกุลหลง ยังไงก็ต้องมีทายาทนะอาหวัง”
“ครับผมรู้แล้ว”
โม่หวังถอนหายใจก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ แต่นายท่านไท่ติ่งก็ไม่ได้ลดละความพยายามเกลี้ยกล่อมให้โม่หวังแต่งงานเสียที
“แกจำคุณหนูต้นข้าวได้ไหม ลูกชายท่านรัฐมนตรีกระทรวงการคลัง”
“………”
“กงนัดดูตัวเอาไว้ ยังไงก็ไปหน่อยสิ”
ไท่ติ่งเอ่ยความประสงค์แบบอ้อมๆนั่นทำให้โม่หวังทานข้าวไม่ลงอีกต่อไป โม่หวังคิดว่าปู่จะมีธุระสำคัญแต่แท้จริงแล้วแค่คิดอยากจะให้เขาแต่งงานกับคุณหนูลูกหลานคนมีอำนาจ
เขารู้ว่าป๊ากับม๊าไม่บังคับถ้าเขาคิดจะรักใครชอบใคร แต่กับปู่มันไม่ใช่ปู่อยากให้เขาแต่งงานกับคนที่เสริมอำนาจแก๊ง ถึงได้เรียกเขามาคุยในวันที่ไม่มีใครอยู่บ้านเลย
“หนูจิรา อาหวังมันว่างวันไหนบ้าง”
คราวนี้นายท่านไท่ติ่งเอ่ยถามเลขาอย่างจิราบ้าง นั่นทำให้จิราเองก็หมดอารมณ์ที่จะทานข้าวเช้าต่อ
“ว่างทุกวันครับท่าน หลักๆในช่วงนี้มีแค่ประชุมกบแต่ละฝ่ายช่วงเช้า ตั้งแต่บ่ายก็ยังไม่มีอะไรเข้ามาครับ”
“ดี งั้นพรุ่งนี้แกก็ไปรับหนูต้นข้าวไปทานข้าวหน่อย เข้าใจไหม”
“ครับ ไปก็ไปครับ”
โม่หวังเอ่ยตอบรับไปให้มันจบๆ เพราะปู่จะได้ไม่ต้องเซ้าซี้เขาเรื่องนี้อีก แต่การรับปากของโม่หวังทำให้จิราสามารถตัดสินใจได้เรื่องลูกในท้อง
ว่าเขา……จะไม่บอกเรื่องเด็กคนนี้กับสกุลหลง
เก็บเงินมาเยอะมากแล้ว ถึงเวลาเอาออกมาใช้แล้วสินะจิรา…..
บ้านสักหลังอยู่กับลูกสองคน เงินที่มีก็มากพอจะส่งให้เจ้าตัวเล็กเรียนโรงเรียนดีๆไปจนจบเลย
- ผู้เขียน
