บทที่ 4 รับรู้ความจริง
1259 คำ
หลายวันต่อมา
“...พี่ซัน”
“พี่ซัน!”
“ฮ ฮะ? มีอะไรรึเปล่า?” ซันที่เพิ่งได้สติสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่น้องสาวของเขามาจับตัว ใบหน้าที่เคยสดใสของเขาในตอนนี้มีแต่ความหม่นหมองไร้สง่าราศีต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง จนซัมเมอร์ที่รับรู้ได้ถึงความแปลกไปของพี่ชายอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“นี่พี่ซันเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงนั่งเหม่อขนาดนั้น ซัมเรียกหลายรอบแล้วนะแต่พี่ไม่ได้ยินซัมเลยเหรอ...”
“เปล่าหรอก เมื่อกี้...พี่แค่คิดอะไรเพลิน ๆ นิดหน่อยน่ะ เราเรียกพี่มีอะไรรึเปล่า?”
“อย่ามาโกหกซัมสิ ช่วงนี้พี่ดูแปลกไปนะรู้ตัวรึเปล่า”
“...”
“มีเรื่องอะไรบอกซัมได้นะ ช่วงนี้พี่ดูเครียดมากเลย ไหนบอกว่าเราเป็นพี่น้องแล้วจะไม่มีความลับต่อกันไง ขนาดซัมเองยังบอกพี่ทุกเรื่องเลย”
ซันมองหน้าของน้องสาวด้วยความรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป ยิ่งเห็นว่าซัมเมอร์เป็นห่วงเขามากแค่ไหนเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเธอมากเท่านั้น
เขาเป็นหนี้พนันก้อนโต หลังจากที่พยายามไปเล่นเพื่อจะเอาทุนคืนอยู่หลายวัน แต่ว่าทุกอย่างมันกลับไม่ได้ง่ายดายเหมือนตอนแรก เพราะว่าหลังจากตอนนั้นเขาก็เสียเงินให้กับการพนันมาโดยตลอด
จะมีได้บ้างก็แค่บางครั้งเท่านั้นให้เขาพอมีความหวังว่าจะได้เงินคืน แต่ว่าเงินที่ได้มามันก็ยังเป็นจำนวนเงินที่น้อยนิดอยู่ดีหากเทียบกับที่เสียไป จนตอนนี้เขาทั้งหมดตัวและ ‘เป็นหนี้’ การพนันอย่างมหาศาล ที่ทำให้ซันเครียดอยู่ตอนนี้
“ขอเวลาพี่อีกหน่อย แล้วพี่สัญญาว่าจะบอกเราทุกอย่าง”
“...งั้นซัมจะให้เวลาพี่แค่ไม่นานเท่านั้นนะ เพราะถ้าพี่ซันยังเป็นแบบนี้ ซัมก็จะไม่อดทนแล้วเหมือนกัน”
“ถ้าภายในหนึ่งสัปดาห์พี่ซันยังเป็นแบบนี้อยู่ พี่ซันจะต้องบอกซัมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนะ”
“อืม...”
“สัญญากับซัมก่อน”
“พี่สัญญา”
“ความทุกข์ของพี่ก็เป็นความทุกข์ของซัมเหมือนกัน เพราะว่าซัมเป็นห่วงพี่มากเลยนะ”
ซัมเมอร์โอบกอดพี่ชายเอาไว้แล้วลูบหลังของเขาเบา ๆ เป็นการปลอบโยน แม้ว่าเธอจะเป็นห่วงซันมากขนาดไหน แต่เพราะว่าไม่อยากจะล้ำเส้นมากเกินไปจนทำให้อีกฝ่ายต้องอึดอัด ซัมเมอร์จึงยอมอดทนรอและให้เวลาตามที่ซันต้องการ
จนกระทั่งผ่านไปจนครบกำหนด ซัมเมอร์จึงได้รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทว่ามันกลับไม่ได้เกิดจากการที่ซันตั้งใจเล่าให้ฟัง แต่เพราะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดกับเขาจึงทำให้ซัมเมอร์รู้เรื่องนี้ขึ้น...
“อึก! ฮือออ...”
“อย่าร้องไห้นะซัม พี่ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้” ซันพยายามปลอบน้องสาวของตนเอง แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามปลอบซัมเมอร์มากเท่าไร เธอกลับยิ่งร้องไห้ออกมาหนักขึ้นเท่านั้น
“พี่ขอโทษ...ขอโทษที่ทำอะไรไม่คิดแบบนั้น ขอโทษที่ทำผิดพลาด”
“ฮึก! ไม่ใช่นะพี่ซัน ซัมไม่ได้โทษพี่ซันเลยนะ อ อึก...แต่ซัมร้องไห้เพราะสงสารพี่ต่างหาก” ซัมเมอร์สะอื้นไห้จนตัวโยนแล้วเอ่ยบอกกับพี่ชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง ยิ่งเธอมองเห็นร่องรอยของการถูก ‘ทำร้าย’ บนใบหน้าของซัน เธอก็ยิ่งรู้สึกสงสารในสิ่งที่พี่ชายต้องเจอมากเท่านั้น
วันนี้ซัมเมอร์ได้รู้เรื่องหนี้พนันที่เป็นต้นเหตุให้พี่ชายของเธอเครียดมาหลายวันแล้ว แต่ว่ามันก็เป็นวันเดียวกันกับที่ซันโดนคนพวกนั้นมาทำร้ายเพราะต้องการจะทวงหนี้ด้วยเหมือนกัน ซึ่งระยะเวลาที่พี่ชายของเธอได้รับในการใช้หนี้นั้นก็เหลือเพียงแค่อีกหนึ่งสัปดาห์เท่านั้นที่พวกนั้นให้โอกาสพี่ชายของเธอ
“งั้นเราเอาที่ดินกับบ้านของเราไปขายมั้ยคะ มันน่าจะพอช่วยพี่ซันใช้หนี้ได้”
“แต่นั่นเป็นบ้านของยายของนะ เราจะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอถ้าต้องขายบ้านนั้นไป”
“แต่ว่าตอนนี้ชีวิตของพี่ซันสำคัญที่สุดนะ ขนาดตอนนี้พวกนั้นยังส่งคนมาทำร้ายถึงขนาดนี้ แล้วถ้าครบกำหนดแล้วเราไม่มีเงินมาให้จะทำยังไง”
“ตอนนี้สิ่งที่ซัมห่วงมากที่สุดคือชีวิตของพี่ซันนะ” ซัมเมอร์กุมมือของพี่ชายเอาไว้ ทำให้ซันเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ที่ตรงนั้นเป็นที่ในชนบท แล้วก็ไม่ใช่ที่กว้างอะไรมาก พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะพอใช้หนี้ได้รึเปล่า...แต่พี่จะลองหาทางดูนะ”
“เดี๋ยวซัมช่วยอีกแรงค่ะ ถ้าเราช่วยกันหาเงินยังไงก็ต้องหามาได้แน่ ๆ”
“พี่ซันไม่ต้องคิดมากนะ ซัมไม่ได้โกรธพี่เลย เราจะต้องช่วยกันแล้วผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้แน่นอน” ซัมเมอร์สวมกอดพี่ชายทั้งที่ยังคงสะอื้นไห้ออกมาเพราะความสงสารพี่ชายของตนเอง เธอไม่โทษในสิ่งที่ซันทำผิดพลาดลงไปเลย เพราะว่าที่ผ่านมาเธอรู้ดีว่าซันเป็นคนที่ทำเพื่อเธอมาโดยตลอด และที่เขาทำก็เพื่ออยากให้ฐานะของทั้งคู่ดีขึ้นก็เท่านั้น
และตอนนี้ก็ถึงช่วงเวลาที่เธอจะต้องช่วยเหลือเขาแล้วเช่นกัน
ห้าวันต่อมา (คาสิโน)
“น่ารำคาญ”
ควินตันเอ่ยออกมากับลูกน้องหลังได้รู้ว่าตอนนี้มีลูกหนี้อีกคนที่เข้ามาวุ่นวายในคาสิโนเพื่อต้องการจะพบเขา แม้เขาจะรู้ว่าเธอมารอที่นี่เป็นเวลานานหลายชั่วโมงแล้วอย่างไม่ลดละความพยายาม แต่ว่าคนที่จิตใจโหดร้ายอย่างเขากลับไม่ได้มีความรู้สึกสงสารหรือเห็นใจอีกฝ่ายเลย
เพราะสิ่งที่เขาต้องการในการทำธุรกิจคือผลประโยชน์เท่านั้น ไม่ใช่การทำบุญกับใครแบบที่คนพวกนั้นต้องการ
“ลากคอมันออกไป แล้วเตือนความจำเรื่องเงินที่มันจะต้องจ่ายในอีกสองวันนี้ด้วย”
“เอ่อ...ขอโทษนะครับนาย” เอซที่ได้รับคำสั่งเอ่ยออกมาโดยที่ไม่ได้ลงมือจัดการตามคำสั่งของควินตันทันทีเหมือนครั้งอื่น ๆ สร้างความประหลาดใจให้กับมาเฟียหนุ่มไม่น้อยกับสิ่งที่แปลกไปของลูกน้องเขาแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นควินตันก็ยังยอมรับฟังสิ่งที่อีกคนตั้งใจจะบอกกับเขา
“ผมไม่รู้ว่านายจะจำลูกหนี้คนนี้ของเราได้มั้ย แต่ว่าผมไปสืบเกี่ยวกับทรัพย์สินที่มันพอมีมาแล้วครับ”
“แล้วยังไง?”
“ถ้าเราจะยึดทรัพย์สินผมว่าก็ไม่คุ้มกับหนี้ที่มันติดเราไว้ เพราะว่าทรัพย์สินที่มันมีตอนนี้มีแค่ที่ดินผืนเล็ก ๆ ในชนบทแค่นั้นครับ”
“แต่พวกมึงก็ยอมให้คนแบบนั้นติดหนี้เราเยอะขนาดนั้นน่ะเหรอ?” มาเฟียหนุ่มกดเสียงต่ำ
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ คือผมไปสืบมาแล้วว่าต่อให้มันจะไม่มีทรัพย์สินก็จริง แต่ว่ามันมีน้องสาวหน้าตาสวยอยู่คนหนึ่งครับ”
“...”
“ตอนนี้ที่คาสิโนของเราขาดผู้หญิงที่จะมาทำงานให้พอดี...ถ้าเราให้น้องสาวของมันมาทำงานใช้หนี้ แบบนั้นจะสร้างกำไรให้กับเรามากกว่านะครับ” มือขวาหนุ่มเสนอวิธีที่จะได้ประโยชน์มากที่สุด ทำให้ควินตันเงียบไปอย่างใช้ความคิดกับเรื่องนั้น
- ผู้เขียน
