บทที่ 5 เรียกทำงานใช้หนี้
1279 คำ
“ตามมาทางนี้”
หลังจากที่นั่งรออยู่นานหลายชั่วโมง สุดท้ายชายชุดดำก็เดินเข้ามาเรียกตัวของซัมเมอร์ให้เดินเข้าไปที่ห้องรับรองห้องหนึ่งซึ่งอยู่ด้านในของคาสิโน
มือของซัมเมอร์เริ่มสั่นเมื่อได้เข้ามาในสถานที่อันตรายแบบนี้ แต่เพราะว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเธอจึงตัดสินใจที่จะใช้การเจรจา โดยหวังว่ามันจะพอช่วยเหลือซันได้บ้าง
ที่ผ่านมาทั้งคู่ได้ลองเอาที่ดินไปจำนองแล้ว รวมถึงไปติดต่อกู้ยืมเงินนอกระบบเพื่อเอามาใช้หนี้พนัน ทว่าจำนวนเงินที่ได้มานั้นมันก็ยังคงไม่เพียงพอจะใช้หนี้หกหลักที่ซันติดไว้ได้อยู่ดี ทำให้ซัมเมอร์จึงเลือกมาที่นี่ด้วยความหวังว่าจะช่วยพี่ชายได้บ้างโดยที่เธอเองก็ไม่ได้บอกกับซันไว้ก่อน เพราะกังวลว่าจะทำให้พี่ชายอย่างเขาต้องกังวลเหมือนกัน
หลังจากเข้ามาภายในห้องแล้ว ซัมเมอร์ก็ถูกเชิญให้นั่งที่โซฟาตัวยาว โดยภายในห้องนั้นเป็นเพียงแค่ห้องโล่ง ๆ ที่ไม่ได้มีอะไรมากมายราวกับว่ามีไว้เพื่อรับรองแขกจริง ๆ ทว่าในตอนที่เธอกำลังจะพูดถึงเรื่องหนี้ของพี่ชาย ผู้ชายในชุดสูทก็ได้เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“คือว่า...”
“นายของพวกฉันตัดสินใจแล้วว่าจะให้เธอมาทำงานที่นี่เพื่อใช้หนี้แทน”
“ค คะ?”
“ทำไม? หรือว่าทำไม่ได้หรือไง ถ้าทำไม่ได้ก็แค่หาเงินมาใช้หนี้ให้หมดภายในสองวันที่เหลืออยู่ก็แค่นั้น”
“ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ” ซัมเมอร์รีบปฏิเสธความเข้าใจผิดเหล่านั้นทันที เพียงแต่เธอไม่คาดคิดว่าทุกอย่างจะดำเนินไปในทิศทางที่ง่ายดายแบบนี้ก็เท่านั้น
“หนูทำได้ค่ะ ไม่ว่าจะงานทำความสะอาด พนักงานเสิร์ฟ หรือตำแหน่งไหนในนี้หนูทำได้หมดเลยค่ะ”
“...” บอดี้การ์ดหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแม้ว่าหญิงสาวจะเข้าใจผิดแบบนั้นก็ตาม
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนอ่อนต่อโลกมากกว่าที่พวกเขาคิดไว้ถึงไม่รู้ ‘ด้านมืด’ ของคาสิโนแบบนี้เลย เพราะหากที่คนเข้าใจโลกมากพอย่อมรู้ดีว่าการทำงานใช้หนี้พนันที่คาสิโนแบบนี้มันไม่ได้สวยงามเหมือนที่งานถูกกฏหมายอื่น ๆ ที่คนทั่วไปทำอยู่แล้ว
“ขะ...ขอบคุณมากเลยนะคะ ตอนแรกหนูคิดว่าพวกคุณจะไม่ยอมรับฟังคำขอของหนูแล้ว”
“ไม่ต้องขอบคุณ เพราะเธอมาทำงานเพื่อใช้หนี้ให้พี่ชายเท่านั้น และเธอต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ”
“หนูจะตั้งใจทำงานค่ะ แต่ว่าพวกคุณจะไม่ทำร้ายพี่ชายของหนูแล้วใช่มั้ยคะ”
“ถ้าเธอทำงานได้เต็มที่แบบที่บอกเอาไว้ ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล”
“ได้เลยค่ะ หนูสัญญาว่าหนูจะทำอย่างเต็มที่แน่นอน” ซัมเมอร์ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจกับการที่สามารถช่วยพี่ชายไว้ได้ ทุกอย่างมันดูง่ายดายกว่าที่เธอคิดไว้ตอนแรกมากจนทำให้หญิงสาวหลงคิดไปว่าคนพวกนั้นยังมีเมตตากับลูกหนี้อย่างเธออยู่
“งั้นให้หนูเริ่มงานวันไหนดีคะ หนูพร้อมทำงานทุกอย่างที่พวกคุณสั่งเลย”
“ไม่ต้องรีบ เพราะเธอจะได้ทำงานเพื่อใช้หนี้ให้พี่ชายของเธอแน่นอน”
“รู้ไว้แค่ว่าเร็ว ๆ นี้ก็พอ”
เขาบอกกับหญิงสาวเสียงเรียบหลังจากการเจรจาทุกอย่างผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ซัมเมอร์ยังคงแสดงท่าทีโล่งใจและดีใจออกมาอยู่ตลอดซึ่งแตกต่างจากในตอนแรกที่เธอมานั่งรออย่างสิ้นเชิง โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่ากำลังมี ‘อีกคน’ ที่นั่งมองภาพเหตุการณ์ทุกอย่างภายในห้องอยู่ผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์
ด้านควินตัน
“นายมีอะไรที่ต้องการเพิ่มมั้ยครับ?” เอซเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มเมื่อเห็นว่าควินตันยังคงนั่งมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ โดยที่ไม่พูดอะไรออกมา ทำให้ควินตันเอ่ยตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องมองหญิงสาวในจออยู่อย่างไม่ละสายตา
“ไม่มี” ควินตันยังคงมองซัมเมอร์อยู่ตลอดจนกระทั่งการพูดคุยเสร็จสิ้นตามที่เขาสั่ง
เพราะว่าลูกหนี้ของที่นี่นั้นมีจำนวนหลายคนจึงทำให้ควินตันไม่ค่อยมีเวลาสนใจพวกเงินจำนวนน้อย ๆ เท่าไรนัก นอกจากแค่ให้ลูกน้องช่วยจับตาดูและสืบถึงทรัพย์สินมีค่าที่จะเป็นประโยชน์กับเขาเท่านั้น
ทว่าในครั้งนี้นั้นได้ต่างออกไป หลังจากที่เขาได้เห็นหญิงสาวที่เป็นน้องสาวของลูกหนี้คนนั้น
และมันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของหญิงสาวที่บังเอิญเจอที่มหาวิทยาลัยในตอนนั้น ทว่าเธอกลับอยู่ในความทรงจำที่เขาจำได้ดีตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา
และมันทำให้ควินตันเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา
สามวันต่อมา (มหาวิทยาลัย)
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง...” ซัมเมอร์ที่เพิ่งวางสายจากซันพึมพำออกมา เพราะตั้งแต่วันนั้นเธอก็พยายามโทรเช็คพี่ชายของเธอตลอดในช่วงที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งซันเองก็ยังคงปลอดภัยดีและไม่ได้โดนคนพวกนั้นมาทำร้ายแล้วแม้จะครบกำหนดวันที่ต้องจ่ายหนี้แล้วก็ตาม
เพราะงั้นจึงทำให้ซัมเมอร์พอจะสบายใจขึ้นนิดหน่อยว่าอย่างน้อยคนพวกนั้นก็ยังคงรักษาสัญญาที่จะไม่ทำร้ายพี่ชายของเธอ ซึ่งหลังจากนี้ก็คงทำได้แค่รอว่าพวกเขาจะเรียกตัวเธอให้ไปทำงานเมื่อไหร่ก็เท่านั้น
ครืดดด
“อ๊ะ! จะทำอะไร?!”
ทว่าในตอนที่เธอกำลังจะเดินออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อกลับไปที่ห้อง จู่ ๆ ก็มีรถ Alphard สีดำ ขับเข้ามาจอดด้านข้างของเธอพร้อมกับประตูรถที่เปิดออก แล้วจากนั้นผู้ชายที่อยู่ด้านในรถจึงลงมาแล้วกระชากแขนของเธอขึ้นไปอย่างง่ายดายในช่วงที่ซัมเมอร์ไม่ทันตั้งตัว
“นี่! ปล่อย...ฮ ฮะ?” ซัมเมอร์ที่กำลังจะร้องขอความช่วยเหลือชะงักไปเมื่อเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ภายในรถ ซึ่งถึงแม้เธอจะเคยคุยกับเขาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ทว่าหญิงสาวกลับรู้จักเขาเป็นอย่างดี
‘ควินตัน’ รุ่นพี่หนุ่มวิศวะฯ สุดฮอตของมหาวิทยาลัยที่ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขา
“พี่ควินตัน?”
“เก่งหนิที่รู้จักชื่อฉัน”
“พี่จับหนูขึ้นรถมาทำไมคะ?”
ควินตันปรายตามองเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชาเช่นเดิม จนกระทั่งความเงียบของเขาเริ่มทำให้ซัมเมอร์ร้อนรน
“พี่ควินตัน”
“จำหน้าที่ของตัวเองไม่ได้หรือไงว่าต้องทำอะไรบ้าง?”
“คะ? หนูไม่เข้าใจที่พี่พูด พี่หมายความว่ายังไงกันแน่”
วิศวะฯ หนุ่มเค้นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อเห็นสีหน้าที่ยังคงไม่เข้าใจของคนตรงหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่แปลกที่ผู้หญิงคนนี้จะมีท่าทีแบบนั้น เพราะว่าไม่เคยมีใครที่ได้รู้จักตัวตนของเขาจริง ๆ สักคน
“ตอนแรกฉันคิดว่าจะให้เธอมาทำงานรับแขกเพื่อใช้หนี้...”
“...แต่ว่าตอนนี้ที่เปลี่ยนมาเป็นของบำเรอให้ฉันแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน”
- ผู้เขียน
