ว่าที่เจ้าบ่าว
1111 คำ
"นี่ลูกชายผมครับ" อคินพูดขึ้น
"คลาดกันกับอาหมวยอีนิดเดียวเอง" อาม่าพูดขึ้น
“ลูกชายผมเรียนวิศวะนะครับ อาจจะนิสัยห้าว ๆ หน่อย ขอโทษด้วยนะครับ" อคินพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอกครับ นิสัยผู้ชาย" ป๊าของขนมจีนพูดขึ้น
"เอา ๆ นั่ง ๆ เจี๊ยะ ๆ” อาม่าพูดขึ้น
"หน้าตาหล่อ เข้ม เหมาะกับอาหมวยของเราดีนะป๊า" ม้าของขนมจีนพูดขึ้น
"หลานสาวอั๊วเนี่ย อีน่ารัก สวย สดใส นิสัยดี งานบ้านงานเรือนไม่เป็นสองรองใคร เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ผับบาร์ไม่เคยเที่ยว เหล้ายาไม่เคยแตะเลยน่าาา" อาม่าพูดขึ้น
"อึก" อชิระลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ
"ลูกชายผมดื้อมากเลยนะครับ นิสัยเหมือนผมตอนหนุ่ม ๆ กล้าบ้าบิ่น" อคินพูดต่อ
"ดี ๆ จะได้มีคนช่วยดูแลอาหมวยอีน่าา" อาม่าพูดและผู้ใหญ่ก็คุยกันสนุกสนาน
"อวยซะ นี่คนหรือตุ๊กตาวะ จับวางยังไงก็ได้ด้วย" อชิระพูดขึ้นเบา ๆ หลังจากทานข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านไป
ณ หัวหิน
"หึ ไง ทุกวันนี้แสดงละครเก่งเหลือเกินนะ" ต้นรักพูดขึ้นทันทีที่ขนมจีนเดินเข้ามาถึง
"โห ก็มันไม่อยากอยู่นี่หว่า" ขนมจีนพูดขึ้น
"หึ แล้วแกเอาฉันไปอ้างนี่นะ" ต้นรักพูดขึ้น
"เอาน่า นี่ฉันเอามาฝาก ค่าจ้าง โคตรอร่อยบอกเลย" ขนมจีนพูดขึ้นและยื่นเซียนท้อให้ต้นรักทันที
"หึ เห็นแก่เซียนท้อลูกนี้หรอกนะ" ต้นรักพูดขึ้นและยิ้มออกมาทันที
"เอ่อ มีใครเห็นอชิระปะวะ" โรมถามขึ้นขณะเดินนำทุกคนเข้ามา
"เห็นบอกเดี๋ยวมา พ่อมันโทรมาตาม" ภาคินพูดต่อ
"จะสงสารหรือขำก่อนดีวะ ยิ่งหนี ยิ่งได้เจอ" แดนพูดขึ้น
"อ้าว มาตอนไหนเนี่ย" ภาคินทักขนมจีน
"พึ่งมาถึง" ขนมจีนตอบออกไป
"คืนนี้ดวลเหล้ากัน" ภาคินพูดต่อ
"ได้ดิ ไม่มีปัญหา" ขนมจีนพูดขึ้น
"อือ แล้วจันตาไม่มาเหรอ บุหลันไปไหนเนี่ย" ขนมจีนถามขึ้น
"อยู่บนห้องกับจันตา เดี๋ยวคงพากันลงมา" โรมพูดต่อ
"ถามจริง ว่าที่เจ้าบ่าวแกหล่อปะ" ต้นรักถามขึ้น
"ไม่รู้ดิ ตอนฉันออกมา เขายังมาไม่ถึง" ขนมจีนพูดต่อ
"ไม่เจอเหรอ" บุหลันเดินลงมาถามขึ้น
"จ้ะ ไม่เจอ ฉันออกมาก่อน จันตามานี่" ขนมจีนพูดกับบุหลันเสร็จก็หันไปหาจันตาทันที
"ค่ะ" จันตารับคำและเดินไปนั่งข้าง ๆ ขนมจีน
"อันนี้อร่อยมาก" ขนมจีนหยิบเซียนท้อให้จันตากับบุหลันคนละลูก
"พี่ขนมจีนชอบเหรอคะ" จันตาถามขึ้น
"ใช่ ม้าพี่ปลูกเองเลยนะ ต้นอยู่หลังบ้าน" ขนมจีนพูดขึ้น
"ของชอบเขาเลยล่ะ" ต้นรักพูดขึ้น
"หึ จะมีสักกี่คนที่ชอบกินลูกท้อ" บุหลันพูดขึ้น
"ไป ๆ เตรียมปาร์ตี้กันดีกว่า" ภาคินพูดขึ้น
"คืนนี้พี่ขนมจีนนอนกับจันตานะคะ นอนคนเดียวกลัวผีค่ะ" จันตาพูดขึ้น
"หึหึหึ" ภาคินขำในคอเบา ๆ
"ได้สิ ไม่มีปัญหา" ขนมจีนพูดขึ้น
"ไป ไปจิบเหล้าชิล ๆ ที่ชายหาดดีกว่า ปะ" ขนมจีนพูดและพาจันตาเดินออกมาก่อนทุกคน
"เหี้ย อะไรนักหนาก็ไม่รู้" อชิระวางกุญแจรถลงและสบถออกมา
"อะไรของมึง" แดนถามขึ้น
"อาหมวยอีน่ารักนะ งานบ้านไม่ขาดตกบกพร่อง ผับบาร์ไม่เคยเที่ยว เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ อีเชี้ย คนหรือตุ๊กตาเดินได้วะ" อชิระพูดขึ้น
"หนักใจแทนว่ะ" โรมพูดและเดินไปตบไหล่อชิระเบา ๆ
"ไปแด..กเหล้ากัน ขนมจีนรออยู่ที่ชายหาด" ภาคินพูดขึ้น
"ขนมจีนมาอ่อ" อขิระถามขึ้น
"อือ มาได้พักใหญ่ละ ไป คืนนี้ขนมจีนบอกจะดวลเหล้ากับกู" ภาคินพูดขึ้น
"หึ ไปดิ รอไร" อชิระพูดจบก็เดินนำทุกคนออกไป
ณ ชายหาด
"ไอ้เด็กโฮสต์ไม่มาด้วยเหรอ" อชิระถามขึ้น
"เกี่ยวไรกับนาย มาไม่มาแล้วเกี่ยวอะไรกัน" ขนมจีนถามขึ้น
"ก็ไม่ทำไม แค่อยากรู้" อชิระพูดออกไป
"ไม่แน่นะ เขาอาจจะตามมาก็ได้" ขนมจีนพูดต่อ
"ชอบมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ" อชิระเสียงเข้มขึ้น
"ก็มากนะ แต่จะมากแค่ไหน มีแต่ฉันกับเปรมเท่านั้นแหละที่รู้" ขนมจีนยังพูดต่อ
"หึ โดนมันทิ้งมาเมื่อไหร่จะรู้สึก" อชิระยังพูดต่อ
"ไม่มีวันหรอก คนอย่างอีขนมจีน ไม่มีทางโดนทิ้งอีกแน่" ขนมจีนพูดขึ้น
"อย่ามั่นใจอะไรให้มันมากไปหน่อยเลย"
"แล้วนายมายุ่งอะไรด้วย"
"ก็อยากยุ่ง"
"หึ คงว่างมากสินะ หรือไม่มีใครเอา" ขนมจีนพูดและหันมามองหน้าอชิระ
"อยากลองปะล่ะ เผื่อได้ลองแล้วจะติดใจ" อชิระพูดต่อ
"เก็บไว้เถอะ ฉันชอบชีวิตที่มีเด็ก ๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง ไม่ถนัดมีแบบเป็นตัวเป็นตน" ขนมจีนพูดขึ้น
"บางที ถ้าเธอลองมองมาแถว ๆ นี้บ้าง อาจจะเจอคนที่อยากใช้ชีวิตด้วยก็ได้นะ" อชิระพูดขึ้น
"แถวนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก" ขนมจีนพูดต่อ
"มีสิ แค่เธอไม่มอง"
"มองแล้ว แต่ไม่อยากเจ็บอีก" ขนมจีนพูดจบก็ลุกเดินไปหาจันตาทันที
ครืดดดด ครืดดดดด ครืดดดด
"อือ ว่าไง" ขนมจีนรับสาย
"พี่อยู่ไหนเนี่ย" เปรมถามขึ้น
"อยู่หัวหิน ทำไม"
"สงสัยคนที่ผมเจอเมื่อกี้คือพี่แน่เลย" เปรมพูดขึ้น
"มาทำไรที่หัวหิน"
"มากับลูกค้า นี้พึ่งเสร็จงาน เลยโทรหาเนี่ย" เปรมพูดขึ้น
"อือ จะมาปะละ"
"รบกวนไหมละค๊าบบ"
"ก็ไม่นะ อยากมาปะล่ะ" ขนมจีนถามต่อ
"เอาไว้คราวหน้าละกันพี่ ผมกลับไปทำงานดีกว่า" เปรมพูดขึ้น
"อือ ตามนั้น" ขนมจีนพูดจบก็วางสายทันที ห่างออกไปไม่ไกลจากที่ขนมจีนยืนอยู่
เปรม:
ที่ผมไม่เข้าไป ไม่ใช่เพราะมีงานต่อ แต่เป็นเพราะผมเห็นว่าพี่อยู่กับคนนั้น ถึงจะอยู่กันหลายคน แต่ผมก็มองออก ว่าพี่รักเขาหมดใจ พี่ขนมจีน ผมอยากเห็นพี่มีความสุข ไม่ใช่เหมือนทุกวันนี้ที่เวลาพี่อยู่ใกล้ ๆ พวกเขาพี่ทำเป็นมีความสุข พออยู่คนเดียวพี่ก็เมาและเพ้อถึงพี่คนนั้นอยู่แบบนี้
- ผู้เขียน
