บทที่ 04 แอบมอง 🔞
1633 คำ
#ตกค่ำวันหนึ่ง
"บัวเอ้ยบัว"
"อะไรยาย?"
"เอายาขึ้นไปให้นายหัวที"
"......" บัวแก้วมองนิ่งๆ เธออยากจะปฏิเสธเหมือนกัน แต่ก็กลัวยายจะเสียน้ำใจ อุตส่าห์นั่งต้มให้ตั้งแต่เมื่อตอนเย็นแล้ว จะบอกว่าเขาไม่กินก็คงจะรู้สึกเสียใจแย่ "ร่างกายเขาก็ดูแข็งแรงออก ทำไมยายต้องต้มให้เขาตลอดด้วย?"
"กินบำรุงร่างกาย คนทำงานนอกบ้านก็ต้องบำรุงแบบนี้แหละ เดี๋ยวร่างกายจะแย่เอา"
"ห่วงเขาจังเลยนะ"
"รีบเอาไปได้แล้ว เดี๋ยวยามันจะเย็นซะก่อน"
บัวแก้วยกโถยาอันเดิมแล้วเดินเข้าไปที่บ้านหลังใหญ่ พอถึงหน้าประตูเธอก็หันมองคนงานที่เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูใหญ่แต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
ร่างบางเดินเข้าไปในบ้านที่แสนจะเงียบเชียบ เร่งฝีเท้าขึ้นไปด้านบน จากนั้นก็ยืนเคาะประตูอยู่พักใหญ่ แต่กลับไม่มีใครเปิดประตูเลย แถมประตูก็ไม่ได้ล็อคอีกต่างหาก
แกร๊ก ~
"หยองอาบน้ำอยู่เหรอ?" ไม่มีการตอบรับอะไรจากใคร แต่ดูจากที่เธอขึ้นมาเวลาเดิมเขาก็คงอาบน้ำอยู่สินะ
"ซี๊ดส์ อ่าส์!"
"???"
จู่ๆ มันก็มีเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาให้เธอได้ยินแว่วๆ หู มันไม่ได้ดังมาก แต่ก็พอจะได้ยินว่ามันดังมาจากตรงไหน มันเป็นเสียงเหมือนคนที่กำลังร้องครวญครางหรือทรมานกับอะไรอยู่
ด้วยสัญชาตญาณที่รู้สึกเป็นห่วง บวกกับความอยากเผือกนิดๆ จึงค่อยๆ ก้าวเดินไปตามเสียงและหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ มือเรียวเล็กค่อยๆ ดันประตูห้องน้ำเล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้ปิดสนิทจนได้เห็นภาพข้างใน
"อะอ่าส์...แบบนี้แหละ ซี๊ดดีมาก อื้ม ~"
บัวแก้วรีบเอามือปิดปากของตัวเองแน่น พร้อมกับรีบถอยออกมาจากหน้าประตูห้องน้ำ เพราะสิ่งที่เธอเห็นคือนายหัวพญากำลังยืนรูดท่อนเอ็นขนาดมหึมาของตัวเองอยู่ พร้อมกับส่งเสียงร้องครวญครางท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวที่เปิดให้ไหลรินรดลงมาบนร่างกายของตัวเอง
เธอไม่ได้คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้ บอกตามตรงว่านอกจากหนัง AV ที่เคยดูแล้ว นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นอะไรแบบนี้แบบสดๆ ได้เห็นส่วนนั้นของผู้ชายจริงๆ ที่ไม่ใช่จากหนังxxที่เธอเคยดู ได้แต่คิดในใจว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่ามันขึ้นอยู่กับขนาดตัวของบุคคลด้วย เพราะนายหัวพญาเป็นคนร่างใหญ่กำยำส่วนนั้นมันก็เลยใหญ่ตามสัดส่วนของร่างกายไปด้วย
หญิงสาวหันมองรอบๆ ตัวเองจนกระทั่งเห็นโต๊ะทำงานของเขา เธอรีบเดินไปเปิดลิ้นชักและหยิบกระดาษออกมาเขียนโน๊ตติดเอาไว้บนโถยาที่คุณยายต้มมาฝาก
*ยายต้มมาให้ จะกินหรือไม่กินก็แล้วแต่ ตอนเช้าเดี๋ยวมาเอาโถคืนเอง ...บัว*
เธอเขียนโน้ตทิ้งเอาไว้แค่นั้นก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องนอนของนายหัวพญา เพราะถ้าเขาเดินออกมาและได้จ๊ะเอ๋กับเธอ คงได้มองหน้ากันไม่ติดแน่ๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำตัวยังไงถ้าได้เจอกับเขาในวันพรุ่งนี้อีก แต่ถึงยังไงก็ต้องได้เจอกันทุกวันอยู่แล้ว
ณ บ้านหลังเล็ก
"นายหัวกินแล้วรึ?" คุณยายเอ่ยถามพร้อมกับมองหาโถยาในมือของหลานสาว ซึ่งปกติเธอจะต้องถือลงมาด้วย
"ยังหรอก นายหัวของยายอาบน้ำอยู่ บัวก็เลยเอาวางไว้ให้ ขี้เกียจรอ.."
"อ๋ออืม..."
"บัวไปอาบน้ำนอนแล้วนะ"
"เออๆ"
บัวแก้วกลับเข้าห้องนอนของตัวเองก่อนจะรีบจัดการธุระส่วนตัวและรีบเข้านอน แต่เธอกลับนอนไม่หลับเลย เพราะในหัวมันมีแต่ภาพของนายหัวพญาที่กำลังยืนทำแบบนั้นอยู่ในห้องน้ำ ดูเหมือนเธอเป็นโรคจิตเลยนะ ทั้งที่เขาก็ทำอยู่ในพื้นที่ของเขาแท้ๆ แต่เป็นเธอเองมากกว่าที่อยากรู้อะไรไม่เข้าเรื่อง ก็เลยได้เห็นของดีเข้าไปจนนอนไม่หลับเลย
"ไม่เอาๆ บัว! เลิกคิดได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้เป็นตากุ้งยิงกันพอดี!"
#เช้ามืดวันต่อมา
บัวแก้วตื่นตามเสียงนาฬิกาปลุกที่ได้ตั้งเอาไว้ ก่อนจะรีบจัดแจงตัวเองและไปที่บ้านหลังใหญ่ เธอเดินเข้าไปในครัวจากนั้นก็ช่วยแม่บ้านที่ตื่นมาแต่เช้าตรู่นั้นทำอาหารเตรียมให้กับนายหัว บางครั้งก็แอบคิดในใจเหมือนกันว่าแค่คนคนเดียวทำไมถึงได้ดูยุ่งยากอะไรขนาดนี้ แต่มันก็พูดไม่ได้
ฟึ่บ!
"เชี่ย!" หญิงสาวสะดุ้งตกใจชนิดที่ว่าแทบจะกระโจนหนี เมื่อจู่ๆ ใครบางคนก็โผล่พรวดเข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง คนขี้ตกใจแบบเธอก็เลยเผลอหลุดปากอุทานคำหยาบออกไป
"เอามาคืน"
"ตกใจหมดเลยหยอง อะไรเนี่ย"
"เมื่อคืนมาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่รอ?"
"ทำไมต้องรอ เคาะประตูก็แล้ว เรียกก็แล้ว มัวแต่ทำอะไรอยู่?"
"อยากรู้จริงๆ หรือไง?"
"....." พอเขาพูดแบบนี้มันก็ทำให้เธอนึกถึงภาพเมื่อคืนขึ้นมา และก็แน่นอนว่าคำตอบของเธอก็คือไม่ เพราะเธอเห็นมาหมดแล้วว่าเมื่อคืนเขาทำอะไร
"วันนี้มีอะไรกิน?"
"หลายอย่างอยู่นะ แต่บัวไม่ได้ทำหรอก กลัวคนสั่งให้เอาไปเททิ้ง"
"นี่ยังไม่ลืมอีกหรือไง?"
"ให้ลืมได้ไง!"
"ฉันจะกินข้าวแล้ว มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"
"ก็กินคนเดียวไปสิ บัวยังไม่หิว ถ้าหิวเดี๋ยวก็กลับไปกินที่บ้านเองแหละ"
"ฉันสั่ง ในฐานะเจ้านาย"
"จิ๊!" บัวแก้วทำเสียงแบบไม่พอใจ เพราะถ้าเขาใช้อำนาจของคำว่าเจ้านายเมื่อไหร่ เธอจะไม่สามารถขัดใจอะไรเขาได้เลย
"ไปล้างมือ แล้วก็ไปนั่ง"
แล้วเธอทำอะไรได้บ้างล่ะนอกจากต้องทำตามคำสั่งของเขาแบบว่านอนสอนง่าย ประหนึ่งสุนัขตัวหนึ่งที่ถูกฝึกมาให้จงรักภักดีกับเจ้านายของตัวเอง
ระหว่างที่กำลังกินข้าวด้วยกันอยู่นั้น...
"เธอเรียนจบอะไรมา?"
"การบัญชี"
"มีบัญชีเกี่ยวกับโรงงานและเงินเดือนของคนงานและก็แม่บ้านตอนนี้ยังไม่มีคนดูแล สนใจหรือเปล่า"
"ให้ทำงานแม่บ้านด้วย?"
"เปล่า ให้เป็นพนักงานบัญชีคอยจ่ายเงินเดือนให้กับคนงานแล้วก็แม่บ้าน"
"ก็ได้อยู่"
"เอกสารบัญชีทุกอย่างอยู่บนห้องทำงาน ตู้เก็บเอกสารสีน้ำตาล ลิ้นชักที่สาม ระหว่างที่ฉันออกไปทำงานเธอก็ขึ้นไปเอามานั่งทำได้เลย"
"อือ..."
"เป็นอะไร หลบหน้าหลบตา"
"....." จะให้กล้าสบตาได้ยังไง ในเมื่อทุกครั้งที่เงยหน้ามองเขาภาพเมื่อคืนมันก็จะลอยเข้ามาในหัวทุกรอบเลย เธอกลัวว่าตัวเองจะเผลอหลุดปากพูดเรื่องนั้นออกไป เพราะความปากไวของตัวเอง
"ถามทำไมไม่ตอบ"
"เปล่าไม่ได้เป็นอะไร แค่ไม่อยากมอง"
"เดี๋ยวรอทุกอย่างที่นี่ลงตัว ฉันจะพาเธอไปดูในสวน จะได้จัดแจงเรื่องการบัญชีได้ถูก"
"เดี๋ยวบัวปั่นจักรยานไปดูเองก็ได้"
"สามวันเธอจะปั่นรอบไร่ไหมล่ะ?"
"ใหญ่ขนาดนั้นเชียว?"
"ฮึ! ก็แถบนี้ทั้งแถบ เป็นของฉันทั้งหมด"
"รวยเวอร์"
เขาก็พูดกวนอารมณ์เธอไปอย่างนั้นแหละ ความจริงมันก็ไม่ได้ใหญ่ถึงขั้นสามวันปั่นจักรยานไม่รอบไร่หรอก แค่กลัวว่าเธอจะหลงทางมากกว่า เพราะในไร่มันเต็มไปด้วยเส้นทางมากมายที่รถวิ่งเข้าไป ดีไม่ดีคงได้เจออันตรายเข้า มีทั้งสัตว์ป่ามีทั้งคนที่จ้องจะเข้ามาทำเรื่องไม่ดี
"เมื่อคืนฉันกินยาอยู่นะ ไม่ได้เททิ้ง"
"จะบอกทำไม บัวก็เขียนโน้ตไว้ให้แล้วนี่ จะกินหรือจะทิ้งก็ตามใจ เอาโถยามาคืนก็พอแล้ว"
"เธอมันใจร้าย เอายาของฉันไปเททิ้ง"
"แล้วใครบอกว่าไม่กิน?"
"ฉันก็จะบอกว่ายังไม่กินตอนนั้นไง"
"เชอะ! นี่บัวนะ ไม่ได้โง่สักหน่อย มาหลอกกันไม่ได้ง่ายๆ หรอก"
"ฮึ! ก็ใช่สิ เธอมันเก่งแต่หลอกคนอื่นนี่นา ยัยบัวบอน!"
"นายหัวพญาหยองหยอย"
"แสบ!"
"คิกคิก"
คนอื่นอาจจะไม่มีใครกล้าสู้เขา ไม่มีใครกล้าทำอะไรแบบนี้ ยกเว้นแต่เธอคนเดียว ที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขา กล้าพูดหรือเล่นอะไรแบบนี้ ในขณะที่คนอื่นนั้นกลัวว่าหัวจะหลุดออกจากบ่ากันใจแทบขาด
ก็ใช่น่ะสิ เธอยังไม่ได้รู้จักอีกด้านหนึ่งของเขาเลยนี่นา ถ้าไม่เก่งพอตัวก็คงไม่มายืนอยู่จุดนี้ได้หรอก ดูแลพื้นที่ไร่เป็นร้อยๆ ไร่ ดูแลคนงานอีกนับร้อยชีวิตได้ สืบทอดกิจการของตระกูลมาตั้งแต่สมัยเรียนวิศวะ ฝีมือของเขาแน่นอนว่าไม่ธรรมดาเลย
"อยากจะไปตลาดตอนไหนก็บอก"
"ทำไม จะพาไปหรือไง?"
"ฉันคงให้เธอเหาะไปหรอก"
"กวนละ"
"ก็จะไปส่ง ขืนให้ไปเอง โก๊ะๆ แบบเธอ คงได้ถูกหลอกไปขายชายแดน"
"ปากเสีย! บัวไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย"
- ผู้เขียน
