บทที่ 03 หวงออกหน้า
1760 คำ
#เช้าวันต่อมา
หลังจากที่ดูแลเรื่องอาหารเช้าให้กับคุณยายเรียบร้อยแล้ว บัวแก้วก็ออกมายืนอยู่ตรงมุมกำแพง มองเข้าไปในตัวบ้านของนายหัวพญา มองดูลูกน้องของเขาที่กำลังยืนเรียงรายกันอยู่ชนิดที่ว่านับจำนวนคนไม่ได้ ทั้งหมดเตรียมที่จะออกไปทำงานในสวนเหมือนเฉกเช่นทุกวัน
เธอก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก ยืนมองเป็นอาหารตาแค่นั้นแหละ แต่ละคนก็หุ่นล่ำดี ผิวคล้ำๆ หัวนมเข้มๆ ถ้าไม่มองว่านี่จะออกไปทำงานในสวนกัน เธอนึกว่าเกณฑ์ทหารไปรบที่ไหนนะเนี่ย
ขณะที่กำลังยืนมองและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั้น สายตาพิฆาตก็มองผ่านประตูออกมา จ้องมองอยู่อย่างนั้นจนเธอรู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งจับจ้อง และหันไปเห็นนายหัวพญากำลังยืนขมวดคิ้วมองเธออยู่ด้วยความไม่พอใจ นั่นจึงทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไปในทันที
"มอง อะ ไร?" เป็นการพูดแบบไม่ออกเสียง แต่ถ้าอ่านปากก็จะรู้ว่าเธอพูดคำว่าอะไร
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบแต่สีหน้าก็ยังคงบูดบึ้งอยู่เหมือนเดิม ไม่รู้ว่าอารมณ์ค้างจากเมื่อคืนหรือโกรธที่เธอยืนมองลูกน้องของตัวเองกันแน่
หลังจากนั้นลูกน้องทุกคนก็พากันขึ้นหลังรถกระบะหลายคันที่จอดอยู่นอกรั้วบ้าน ก่อนที่รถจะพากันขับเข้าไปในสวนลึกเข้าไปด้านใน
ปึก!
"ซี๊ดโอ๊ย! อะไรเนี่ยหยอง ดีดหน้าผากทำไมเจ็บนะ หัวแตกขึ้นมาทำไง?"
ขณะที่กำลังยืนเหม่อบัวแก้วไม่รู้เลยว่านายหัวพญาเดินเข้ามาหาเธอตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็โดนดีดหน้าผากแล้ว เจ็บเป็นบ้าเลย นิ้วอย่างใหญ่แรงอย่างเยอะ ตัวใหญ่แล้วจะข่มใครก็ได้หรือไงกัน!
"ดีดแค่นั้นมันไม่แตกหรอก หัวเธอแข็งจะตาย"
"จิ๊! แล้วมาทำไม?"
"นี่มันบ้านฉันนะ ที่เธอยืนอยู่นี่ก็บ้านของฉัน บ้านที่เธอนอนก็ที่ของฉัน"
"ทำไม อยากให้ออกเหรอ?"
"อยากโดนอีก?"
นายหัวพญาทำท่าจะดีดหน้าผากของบัวแก้วอีกครั้ง แต่เธอรู้ทันจึงรีบเอามือปิดหน้าผากของตัวเองแล้วก็ถอยตัวออกห่างจากอีกฝ่ายให้อยู่ในระยะปลอดภัย ให้แน่ใจว่าถ้าเขาจะดีดอีกครั้งหรือทำอะไรเธอเธอก็จะหนีทัน
"มายืนมองอะไรอยู่ได้ หาข้าวหาปลาให้ยายกินแล้วหรือไง"
"เรียบร้อยตั้งแต่เช้าละ"
"แล้วมายืนทำไม?"
"ก็หาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อย เป็นอาหารตา"
"พวกมันมีเมียกันหมดละ"
"แล้วจะบอกทำไม"
"ก็บอกเผื่อไว้ ถ้าดันไปชอบใครขึ้นมา เดี๋ยวจะโดนเมียเขาตามตบเอา เป็นห่วง.."
"หรา...ไม่ต้องห่วงหรอก"
"กลับเข้าไป"
"ไปไหน?"
"ในบ้านไง ไม่ต้องออกมายืนแบบนี้อีก เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าเธอเป็นโรคจิต"
"ยืนมองคนงาน ก็โดนหาว่าเป็นโรคจิตได้เหรอ?" บัวแก้วยิ้มแบบแหยๆ กัดเขี้ยวกัดฟันอดทนเพราะเธอรู้ว่าเขากำลังใช้คำพูดกวนอารมณ์ของเธออยู่ แต่เช้าๆ แบบนี้เธอไม่อยากอารมณ์เสียเลย
"จะเข้าไปดีๆ หรือจะให้ฉันจับโยน"
"กล้าหรือหยอง นี่บัวแก้วสู้คนนะ"
"ตัวเท่าลูกหมา ฉันอุ้มเธอแขนเดียวก็โยนเข้าไปข้างในได้ละ จะเข้าไปดีๆ หรือจะให้โยน?"
"ก็ลองทำดูสิ จะฟ้องยายให้ดู"
"ฮึ! ยายเธอน่ะไม่กล้าว่าอะไรฉันหรอก"
"เดี๋ยวก็เข้าไปเองน่า ไม่ใช่เด็กสักหน่อย ไม่มีงานอะไรให้ทำด้วย อย่ามาสั่งนะไม่ใช่เจ้านาย"
"ฉันให้เธอทำงานที่นี่ได้"
"ห๊ะ?"
"คราวนี้ฉันเป็นเจ้านายของเธอแล้วใช่ไหม"
"???"
"งั้นฉันขอสั่งในฐานะเจ้านาย กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้ อย่ามายืนมองอีก!"
"เอ้า อะไรเนี่ย! พูดเองเออเอง เอาแต่ใจชะมัดเลย"
"ต่อไปก็ตื่นเช้าแล้วก็ไปทำงานในครัว ถ้าเห็นมายืนมองคนงานแบบนี้อีก ฉันจะหักเงินเดือนเธอให้เหลือครึ่งเดียว"
"ใจร้ายชะมัดเลย จะฟ้องกรมแรงงานคอยดู"
"เชิญตามสบาย ถ้าอยากบอกใครต่อใครว่า ที่โดนหักเงินเดือนก็เพราะมายืนดูคนงานแก้ผ้า"
"ยะ หยอง! มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย พูดมั่วแล้วนะ บัวไม่ได้ดูใครแก้ผ้าสักหน่อย!"
"หึหึ พูดไปใครจะเชื่อเธอ เด็กเลี้ยงแกะ!"
นายหัวพญายิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะเดินไปขึ้นรถและออกไปทำงานตามคนงานของตัวเองที่เพิ่งจะออกไป ทิ้งให้บัวแก้วยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว จะไม่ให้โมโหได้ยังไง เขาพูดมั่วไม่มีความจริงเลย เธอไม่ได้ยืนดูใครแก้ผ้าสักหน่อย!
รอก่อนเถอะนะหยอง ไว้มีโอกาสสัญญาจะเอาคืนแน่นอน ตอนนี้มันแค่ยังไม่ใช่เวลาของตัวเองแค่นั้นแหละ!
**************
#เวลาต่อมา
"บัวเอ้ยบัว"
"จ๊ะยาย"
"เดี๋ยวตอนเย็นถ้าคนงานของนายหัวเขาไปตลาด ฝากตังค์เขาไปซื้อยาให้ยายหน่อยนะ"
"ยายจะเอายาอะไรเดี๋ยวบัวออกไปซื้อให้เดี๋ยวนี้เลย"
"เกลือแร่ ยายจะเอามาไว้ชงกิน"
"เดี๋ยวบัวออกไปซื้อให้ ยายไม่ต้องให้ตังค์หรอกเก็บเอาไว้เถอะ"
พูดจบเธอก็เดินออกมาจากบ้านหลังเล็กของคุณยาย จำได้ว่าข้างบ้านมันมีจักรยานคันนึงจอดเอาไว้อยู่ คงจะเป็นของคนงานที่นี่แหละ
"ของใครไม่รู้ แต่ยืมก่อนนะเดี๋ยวเอามาคืน" พูดกับใครก็ไม่รู้หรอก เพราะยืนพึมพำอยู่คนเดียว เจ้าของจักรยานคงออกไปทำงานแต่เดี๋ยวถ้าคนงานกลับมาเธอก็จะไปหาถามและก็จะบอกเองว่ายืมจักรยานไปข้างนอกมา
"จะออกไปไหน?"
"เฮ้ย! ตกใจหมด" บัวแก้วสะดุ้งโหยงก่อนจะหันมองไปยังต้นทางของเสียง ไม่ให้ตกใจได้ยังไงมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ถามว่าจะไปไหน?"
"ไปไหนก็ได้ ที่อยากจะไป"
"อย่ากวนถามดีๆ"
"ไม่ไปทำงานหรือไง มายืนแอ๊กท่าอยู่ได้เนี่ย คิดว่าเท่เหรอ?"
"......"
บัวแก้วหันมองอีกครั้งแล้วเบะปากใส่ นายหัวพญาใส่แค่กางเกงวอร์มสีเทาขายาว เสื้อกล้ามสีดำ ยืนเอามือล้วงกระเป๋าเอนตัวพิงกับขอบประตู พร้อมกับมือนั้นถือแก้วกาแฟอยู่ด้วย ไม่ให้คิดว่ายืนแอ๊กท่าได้ยังไง ท่าทางให้ขนาดนั้น
"จักรยานไม่มีโซ่เธอจะขี่ยังไง"
"อ่าว..."
"ถามว่าจะออกไปไหน"
"ยายให้ไปซื้อยา"
"รอไปตอนเย็นพร้อมกัน"
"ห๊ะ?"
"ตอนเย็นจะออกไปซื้อของอยู่ ค่อยออกไปพร้อมกัน แถวนี้ไม่มีร้านยาให้เธอหรอก ต้องเข้าไปในเมือง"
"อะไรเนี่ย มาสร้างบ้านอยู่ในที่กันดารได้ยังไง เจ็บป่วยขึ้นมาอยู่ยังไง?"
"ก็ซื้อยามาติดบ้านไว้ไง"
"จิ๊! ไม่เป็นไร เดี๋ยวบัวนั่งรถไปเองก็ได้ ไม่อยากไปด้วย กลัวมีบุญคุณ"
"จะไปดีๆ หรือจะไปด้วยน้ำตา"
"ขู่อีกแล้วนะหยอง!"
"ถ้าฉันเห็นเธอเดินออกไปนะ โดนดีแน่"
"จะทำอะไรบัว?"
"ฉันจะให้ลูกน้องเอาปางนูไล่ยิงเธอ"
"หยอง!"
( ปางนู ในภาษาใต้ แปลว่าหนังสติ๊กในภาษากลางนะคะ )
"กลับเข้าไปในบ้านได้แล้ว"
"เชอะไปก็ได้"
บัวแก้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่ก่อนจะเข้าไปก็ไม่ลืมที่จะหันหน้ากลับมาและแลบลิ้นกลิ้งตาใส่อีกฝ่ายที่เพิ่งจะใช้อำนาจใส่เธอ
"หึหึ! แสบไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ยัยบัวบอน!"
ตอนเด็กๆ ทั้งสองมักจะตั้งฉายาให้กันและกัน ถึงจะอายุค่อนข้างห่างกันแต่ก็เคยเป็นเพื่อนเล่นที่สนิทสนมกันมาก่อน นายหัวพญา ตอนเด็กๆ ก็ชื่อเล่นพญาเท่านั้น แต่บัวแก้วตั้งฉายาให้ว่าหยองหยอย ซึ่งมาจากผมของเขาที่ตอนเด็กๆ จะหยองหยอยยุ่งเหยิงมากๆ ส่วนบัวแก้วเองก็มีฉายาไม่ต่างกัน เพราะด้วยความแสบความดื้อซนของเธอ จึงได้รับฉายาว่าบัวบอน ซึ่งบอนก็มาจากบอนธรรมดา ที่มันจะมีความคันอยู่ในตัว
*************
"อ้าว ไปซื้อมาแล้วรึ?" ยายแพงเอ่ยถามหลานสาว เมื่อเห็นบัวแก้วเดินกลับมาในบ้าน
"ยังหรอกยาย นายหัวของยายบอกว่าให้ไปด้วยกันตอนเย็น แถวนี้ไม่มีร้านยา"
"ก็บอกแล้วไม่ฟัง แถวนี้ไม่มีหรอก ถึงให้ฝากคนงานไปซื้อในเมือง"
"ยาย...เวลายายไม่สบายยายอยู่ยังไง"
"โอ้ย ถ้าไม่สบายเจ็บปวดตรงไหนก็กินยาแก้ปวดเอา ข้าไม่เคยเจ็บป่วยเข้าโรงพยาบาลสักที"
"ถ้ายายเป็นอะไร เจ็บปวดตรงไหน ต้องรีบบอกบัวเลยนะ"
"รู้แล้วๆ"
"บัวเองก็ไม่ค่อยมีเงินหรอก แต่บัวจะขยันทำงาน แล้วก็จะเก็บเงิน พอบัวมีเงินแล้วเราย้ายออกไปอยู่ข้างนอกกันนะยาย"
"......"
"บัวรู้ว่ายายอยากอยู่ที่นี่ ผูกพันกับที่นี่ แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรานะ"
"เออรู้แล้ว"
"บัวไม่รู้ว่ามันเมื่อไหร่ แต่บัวจะพยายามนะ บัวจะดูแลยายเอง ยายจะได้ไม่ต้องลำบาก"
"อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร นายหัวเขาดูแลเป็นอย่างดี"
"ยายไม่อยากไปเหรอ?"
"ก็ไม่รู้ ข้าเกิดแล้วก็โตอยู่ตรงนี้ ถ้าตาย..ก็อยากตายอยู่ตรงนี้เหมือนกัน"
"ยาย..."
"ข้าพูดจริง คนแก่แบบนี้จะอยู่ไปได้สักอีกกี่ปีกัน เดี๋ยวก็ตายแล้ว เอ็งนั่นแหละ...ถ้ามีโอกาสได้ใช้ชีวิตดีๆ ก็ไปเถอะ"
"บัวไม่ไปหรอก บัวจะอยู่กับยาย อยู่ด้วยกันไปตลอดเลย บัวรักยายนะ"
"เออๆ ยายก็รักเอ็งเหมือนกัน"
"ยายรักบัวแค่คนเดียวนะ ห้ามรักหยอง"
"หื้อ! เอ็งก็นะ"
"เข้าใจไหมยาย"
"เออไม่รักหรอก"
"คิกคิก บัวรักยายที่สุดในโลกเลย"
- ผู้เขียน
