ชะตารักพยัคร้าย

เล่ม 1 บทที่ 2 หมู่บ้านตงไห่

บ้านเรือนสร้างด้วยไม้เสียส่วนใหญ่อยู่ตรงหน้า ตามรายทางมีเพียงไม่กี่หลังที่มีความเป็นอยู่ทีดี จนสามารถสร้างเรือนด้วยอิฐได้มีน้อยเป็นอย่างมาก หญิงสาวเพียงถอนหายใจเบาแต่ไม่ได้จะกระทำสิ่งใดในตอนนี้

หลังชายชรามาส่งยังจุดหมาย เมื่อนำสัมภาระเข้าเรือนทั้งหมดแล้วซือเซียนจึงให้เขากลับไป เพราะอยากจัดการทุกอย่างด้วยตนเอง อีกทั้งยังไม่อยากให้ชายชรากลับมืดค่ำ ขนาดเดินทางมาตั้งแต่ฟ้าไม่สว่าง พอมาถึงหมู่บ้านห่างไกลตะวันก็ตรงหัวพอดี

ยืนมองเรือนขนาดกลางตรงหน้านิ่ง ที่นี่คือที่ตนจะต้องมาอาศัยชั่วคราวหลายเดือน ..หรืออาจจะเป็นปี

..ได้แต่คิดอย่างปลงตก ดูเหมือนถูกปล่อยทิ้งร้างไร้คนดูแลมาเนิ่นนาน นอกจากคราบฝุ่นชั้นหนา ยังมีแม้กระทั่งหยากไย่พาดผ่านเป็นเส้นสายจนเป็นฝ้าขาวไปทั้งเพดาน

เอาละนะ... มาเริ่มทำงานใหญ่นี่ก่อนเถอะ

กว่าจะเสร็จก็เย็นพอดี ซือเซียนนำซาลาเปาที่ซื้อไว้เยอะมาตั้งแต่เช้าออกมาอุ่นบนเตาในครัวเล็ก เนื่องจากรั้วรอบบ้านสูงเพียงอกของนางเท่านั้น ด้วยความเคยชินนางจะต้องกวาดสายตาเพื่อดูสิ่งปกติ ดังนั้นจึงพบเข้ากับร่างสูงของคนผู้หนึ่งด้านฝั่งตรงข้าม

เพื่อนบ้านหรอกหรือ ?

...และเขาเอง ก็กำลังยืนมองซือเซียนอยู่ก่อนแล้ว

ร่างสูงในชุดสีขาวสะอาดยืนนิ่งเงียบงันมองตรงมา ชุดไหมเนื้อดีถูกลมยามเย็นพัดแผ่ว ลากไล้พลิ้วไหวคล้ายเวลาเดินช้าลง

กระพริบตาเพียงครั้งคนผู้นั้นก็หายไปเสียแล้ว นางเดินตรงมาริมรั้วเพื่อมองสำรวจอย่างระมัดระวัง และมองเข้าไปในบ้านหลังนั้นที่เงียบงันราวกับไร้ผู้คน ในไม่ช้าดวงตาคู่หวานก็หยุดอยู่ที่ห่อเล็กถูกหุ้มด้วยใบไม้บางชนิด

" แปลกจริง..ไม่ได้คิดไปเองเสียหน่อย ดูจากห่อเล็ก ๆ นี่ละนะ "

หญิงสาวกล่าวผู้เดียวแล้วจึงคว้าห่อเล็ก ๆ นั่นมาตรวจดู ถ้าเป็นของกินก็ดีสำหรับนาง

เพราะตอนนี้มีซาลาเปาเหลือเพียงสามลูก กินหนึ่งลูกกับสิ่งที่อยู่ในห่อนี้ พรุ่งนี้เช้านางยังสามารถมีอะไรได้กินตอนเช้าแล้วค่อยออกไปหาเสบียงไว้

หลังเปิดห่อนางจึงตรวจสอบอาหาร เมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้ว จึงได้เริ่มลงมือนำอาหารเติมใส่ท้องน้อย ๆ ของตนเอง หลังจากนั้นจึงได้คว้าเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำตรงลำธารเล็กบนเขา

แสงอาทิตย์ของวันหมดไปนานแล้ว คาดว่าหมู่บ้านตงไห่ แห่งนี้คงไม่มีใครออกมาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ

แต่เพราะซือเซียนชาชินจากการฝึกมาตั้งแต่เด็ก เพียงหยิบมีดสั้นเหน็บเอวไว้ แล้วจึงได้เร้นกายไปยังเป้าหมายโดยไม่เกรงกลัว

..ทันทีที่มาถึง หลังแน่ใจแล้วว่ารอบ ๆ บริเวณไม่มีผู้คน ซือเซียนวางเสื้อผ้าที่นำมาไว้บนโขดหินใกล้ ๆ เริ่มปลดอาภรณ์ชั้นนอกออกจากร่าง มือเรียวไล่ปลดออกไปทั้งหมดทุกชิ้นจนเผยเนื้อนวลเปล่งปลั่งงดงาม

ท่ามกลางแสงจันทร์รำไร ร่างอรชรแหวกว่ายคล้ายเงือกสาว ความงดงามประจักษ์เบื้องหน้าทำให้ผู้ที่แอบซ่อนตัวอยู่คล้ายตกอยู่ในภวังค์

ตึก ตึก เหตุใดใจถึงได้เต้นผิดปกติเช่นนี้

แล้วเหตุใด...

ข้าถึงได้เกิดความร้อนรุ่มในบริเวณใต้ท้องนัก ทั้งที่...

ควับ !

..ร่างงามหยุดแหวกว่าย ฉับพลันสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างจ้องมองมาจากต้นไม้ตรงจุดที่ห่างไปไม่ไกลนัก จึงได้หันไปมองตามสัญชาตญาณ แต่กลับมีเสียงหนึ่งร้องเบา ๆ จากหลังต้นไม้นั่น

เหมี๊ยว....

หืม...แมวหรอกหรือ เจ้าตัวขนนั่นตามมาหลอกหลอนนางถึงที่นี่เชียว เพราะคิดว่านี่คือเรื่องไร้สาระเป็นแน่แท้จึงได้กระพริบตาถี่ แล้วยกมือเรียวงามขึ้นมาขยี้ตาซ้ำ มองใหม่อีกครา..

ไม่มีอันใด...นี่

นางคงตาฝาดแน่ ๆ แล้ว

เมื่อนึกสมเพชตนเองเพียงครู่ จึงไม่คิดอะไรไร้สาระอีกต่อไป ร่างงามเดินขึ้นมาจากน้ำอวดโฉมอร้าอร่าม ดอกบัวตูมคู่งามกลมกลึงท้าทายสายตาเป็นอย่างยิ่ง นี่ไม่ใช่ร่างของสาวแรกแย้มที่ดูอ้อนแอ้นคล้ายยอดอ่อน แต่คือร่างงามเต็มวัยสวยงามงอนเด้งไปทุกส่วน

ด้วยเพราะอากาศเย็นอยู่บ้าง ยอดถันเล็ก ๆ จึงได้แข็งขืนจนผู้มองได้แต่กลั้นหายใจ

เมื่อเช็ดร่างกายจนไม่มีหยดน้ำเกาะอีกต่อไป นางจึงนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวมบนร่างตนเอง เมื่อเรียบร้อยดีจึงได้สะกิดปลายเท้าเร้นกายกลับบ้านด้วยวิชาตัวเบาเฉพาะตัว ไม่นานก็มาถึงเรือน

เมื่อปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อย นางจึงได้เดินไปดับตะเกียงในห้องแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน

ต่อให้วันนี้เดินทางตั้งแต่เช้ามืด ทำความสะอาดบ้านไปครึ่งวัน แต่ร่างงามกลับไม่ได้มีทีท่าว่าจะหลับสนิท จึงได้หลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่เป็นนาน

อือ...

ได้ยินเสียงคล้ายหงุดหงิดของร่างงาม ผู้เฝ้ามองอยู่กลับทนไม่ไหวอีกต่อไป วางกระเบื้องที่ตนถอดออกเพื่อแอบมองอยู่ด้านบนเงียบ ๆ ลง ร่างสูงพลิ้วกายลงจากหลังคา ท่วงท่างดงามคล้ายเทพเซียนผู้อยู่เหนือโลกใบนี้

แกรก..

..เพียงขยับแผ่วเบา กลอนจากด้านในถูกมือที่มองไม่เห็นเลื่อนออกคล้ายเล่นกล ..แต่มันเกิดขึ้นแล้ว ประตูเบื้องหน้ายังได้เปิดขึ้นเองคล้ายต้อนรับ แต่ทั้งหมดนี่กลับเกิดเพราะพลังของเขาทั้งนั้น

ร่างงามบนเตียงพลิกกายไปมาครึ่งหลับครึ่งตื่น เพราะดิ้นอยู่นานชุดนอนจึงหลุดร่นขึ้นเล็กน้อย เขาได้แต่มองข้าม.. และพาร่างสูงใหญ่ทิ้งกายลงข้างกายนางด้านหนึ่ง เสียงหวานครางแผ่วด้วยความพึงพอใจ

อืม..

เพียงกลิ่นอายที่คุ้นเคยแนบร่าง นางจึงได้สงบลงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ

ร่างสูงจับจ้องใบหน้างามหวานล้ำ ปกตินางจะปิดบังความสวยงามนี้ด้วยการแต่งใบหน้าเพื่อลดความล้ำค่าลง เหลือเพียงใบหน้าหญิงสาวธรรมดาท่วงท่าคล้ายคุณหนูผู้หนึ่ง นับว่าเป็นสิ่งที่เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

...ว่าทำไม ถึงได้พอใจที่นางทำเช่นนั้น

สลัดสิ่งที่เขาไม่เข้าใจออกไปจากความคิด แล้วจึงก้มใบหน้าหล่อเหลาคมคายลงไป ชายหนุ่มแลบลิ้นออกมา แล้วบรรจงเลียที่แก้มของนางไปหนึ่งครั้ง แต่ก็ราวกับยังไม่พอใจจึงได้เลียซ้ำลงไปที่ริมฝีปากนุ่มนิ่ม

ตรงนี้นิ่มมาก...

ด้วยความติดใจการเลียริมฝีปากของคนหลับ รู้สึกไม่ค่อยหนำใจสักเท่าใด จึงได้คืนร่างกลับมาเป็นเจ้าขนปุยสีขาวราวหิมะ นัยน์ตาสีฟ้าแซมน้ำเงินเปล่งประกายท่ามกลางความมืด

มันแวววาวเปล่งประกายเพียงครู่ เจ้าตัวจึงปีนขึ้นมาบนอกนุ่มนิ่มเพื่อจะได้เลียปากของหญิงสาวได้ถนัด

มันอร่อยจนเขาไม่อยากหยุดเลยจริง ๆ

แผล็บ ๆ