เด็กสาวตั้งใจทำแผลให้เขาจนเสร็จ มองคราบเลือดเปรอะเปื้อนบนมือตนอย่างตัดพ้อ เหม็นคาวและสกปรกยิ่ง แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาให้เขาเชือด ทำเพียงลุกออกไปล้างออกและจะต้องเปลี่ยนเสื้อนอกใหม่มันเลอะฝืนใส่ต่อไม่ไหว
ชายหน้าเข้มล้วนมองออกว่าคนเขาไม่เต็มใจ แต่อย่าพูดให้ได้ยิน รอจนคนออกไปล้างทำความสะอาดจนกลับเข้ามา ชายคนดังกล่าวจึงหันมามองหน้าดรุณีน้อยนิ่ง ๆ
“แผลก็ทำแล้ว ท่านยังจะเอาอะไรอีก” นั่งมองยังกับจะสิง โรคจิต
“ข้าอยากนอนพัก นำข้าไปยังห้องของเจ้า”
“ไม่ได้นะ! / อย่าพาเขาไป!”
“หา! ไปห้องข้า ไม่ได้เด็ดขาด!”
“เจ้าไม่กลัวตายรึ”
“กลัว! แต่ต้องไม่ใช่ห้องของข้า!”
ต่อให้เอามีดมาคอจ่อนางจะไม่ทำตามแล้ว ขืนท่านแม่รู้เข้านางได้ถูกฉีกเนื้อเป็นชิ้น ๆ ตาบ้า! จะนอนที่ไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ห้องสตรี
“ห้องนี้ยังว่างอยู่ จะนอนนานเท่าไรก็เชิญ แต่ห้ามมายุ่งที่ห้องข้ากับห้องท่านแม่”
“เจ้าช่างแปลกคนยิ่ง ยอมตายไม่ยอ
