บทที่ 3 อคติ
1048 คำ
ปัจจุบัน
@คาสิโนของเตชินท์
“โห ฉันเคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่คิดเลยว่าของจริงจะหรูขนาดนี้” เสียงของฝ้ายที่เดินเข้ามาด้านในของคาสิโนหรูที่ชั้นล่างถูกตกแต่งให้เป็นสถานบันเทิงสำหรับคนดังมีชื่อเสียงและคนที่มีอำนาจ เพราะที่นี่ค่อนข้างจะได้ชื่อว่าเป็นสถานที่สำหรับเศรษฐีเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยหากนักศึกษาอย่างพวกเธอจะไม่เคยได้มีโอกาสเข้ามา
“ฉันรู้ว่าเธอรวยมาก แต่ไม่คิดว่าชีวิตจะดีขนาดนี้นะเนี่ย ดูสิมีพี่ชายที่ทำธุรกิจสถานบันเทิงชื่อดังที่สุดในประเทศ อิจฉาเลยอะ~”
ลลินทำได้แค่ยิ้มเป็นการตอบกลับไปเท่านั้น ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วชีวิตของเธอไม่ได้น่าอิจฉาแบบที่ทุกคนเห็นเลยแม้แต่น้อย หากไม่มีแผ่นดินที่เอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวจริง ๆ แล้ว หญิงสาวก็ไม่รู้แล้วว่าจะสามารถพูดคุยกับใครได้อีก
ระหว่างนั้นดวงตากลมโตก็กำลังไล่สำรวจสิ่งแปลกตาตรงหน้าไปด้วย เพราะทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งใหม่สำหรับลลินทั้งหมด ก่อนที่เธอและเพื่อนจะเดินไปที่โต๊ะซึ่งแผ่นดินเป็นคนเตรียมไว้ให้ และตามมาด้วยเพื่อนคนอื่น ๆ ที่เข้ามาทีหลัง
“นายครับ...”
“น่ารำคาญ” ดวงตาคมที่แฝงไปด้วยความดุดันจ้องมองกลุ่มของนักศึกษาที่กำลังนั่งสังสรรค์กันอยู่พลางพ่นควันบุหรี่ขาวคลุ้งออกจากปากไปด้วย ในสายตาของเขาคนพวกนี้ไม่ต่างจาก ‘แกะดำ’ ที่อยู่ท่ามกลางผู้คนซึ่งเป็นลูกค้าของเขาเลยแม้แต่น้อย หากไม่ติดว่าแผ่นดินเป็นคนจัดเตรียมทุกอย่าง ผับของเขาก็คงจะไม่ต้องเปลืองพื้นที่ไปให้กับคนไร้ประโยชน์พวกนี้
“ให้คนของเราไปดูแลแขกคนอื่น”
“แต่ว่า...” แต่ว่าคุณดินสั่งให้ดูแลคุณหนูนะครับ...ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจอย่างไม่กล้าจะพูดออกมาเท่าไรนัก
“เราไม่มีความจำเป็นจะต้องดูแลคนอื่นที่ไร้ประโยชน์ เด็กพวกนั้นดูแลตัวเองได้”
“ทำตามที่กูสั่ง”
“ครับ” เมื่อไม่มีทางเลือกบอดี้การ์ดหนุ่มจึงทำได้แค่ยอมรับคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น เพราะในที่แห่งนี้เตชินท์เป็นคนที่มีอำนาจในการตัดสินใจมากที่สุด และลูกน้องทุกคนต่างก็เกรงกลัวเขาทั้งนั้น
ใครจะกล้าขัดคำสั่งเจ้านายอย่างเขากัน
“คุณหนูครับ” เสียงเรียกของบอดี้การ์ดหนุ่มที่เดินเข้ามาหาด้านข้างทำให้ลลินเอี้ยวหน้ากลับไปมอง เธอเลิกคิ้วพลางวางแก้วน้ำในมือลงเมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขา
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“พอดีว่าวันนี้มีลูกค้าคนสำคัญของคุณเตชินท์เข้ามาแล้วคนของเราไม่พอ ผมเลยจะขออนุญาตให้บอดี้การ์ดไปดูแลลูกค้าก่อนน่ะครับ”
“แต่ถ้าคุณหนูต้องการอะไรเพิ่มเติมสามารถติดต่อผมได้เลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูแค่มาฉลองกับเพื่อนธรรมดา ไม่จำเป็นต้องมีบอดี้การ์ดคอยดูแลก็ได้”
“หนูไม่บอกพี่ดินหรอกน่า~ เพราะฉะนั้นคุณบอดี้การ์ดไม่ต้องคิดมากนะคะ” รอยยิ้มไร้เดียงสายิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดมากกว่าเดิมที่ต้องพูดโกหกออกไป
ลลินดาเชื่อเขาอย่างไร้ข้อสงสัยว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติไปหรือไม่ หญิงสาวไม่ถาม ไม่โวยวายเรียกร้องที่จะได้รับการปฏิบัติในฐานะของลูกเจ้านายใหญ่ ความใสซื่อของเธอยิ่งทำให้ชายหนุ่มอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดเจ้านายหนุ่มของตัวเองถึงได้จงเกลียดจงชังเด็กผู้หญิงตรงหน้ามากขนาดนี้
ถึงลลินจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของคุณท่านทั้งสองคน แต่เธอก็วางตัวดีมาโดยตลอด รวมถึงด้านการศึกษาก็ไม่เคยที่จะน้อยหน้าใครให้คนที่บ้านต้องอับอาย คนที่เพียบพร้อมทุกอย่างขนาดนี้ เพียงแค่ไม่ได้เกิดจากฉัตรพลและกานต์พิชชา ทำให้เตชินท์ต้องเกลียดชังคนตัวเล็กได้มากขนาดนี้เชียวหรือ?
เขาไม่เข้าใจความคิดอคติของเจ้านายตัวเองเลยจริง ๆ
“นี่ ๆ” ระหว่างที่กำลังมองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงออกไป นิ้วเรียวยาวของเพื่อนลลินอีกคนก็เอื้อมมาสะกิดที่ต้นแขนเล็กอย่างกระตือรือล้นด้วยความสนใจ ก่อนแก้มจะเท้าคางแล้วเอ่ยถามเพื่อนสาวเมื่อเห็นว่าชายฉกรรจ์ในชุดสูทได้เดินออกไปแล้ว
“มีอะไรเหรอ?”
“ปกติที่บ้านของเธอเรียกเธอว่าคุณหนูแบบนี้ทุกครั้งเลยรึเปล่าอะ”
“เอ่อ...ก็ส่วนมากนะ”
“อร๊ายยย ชีวิตเจ้าหญิงสุด ๆ ไปเลย แล้วถ้าฉันเป็นเพื่อนกับเธอแบบนี้ เขาจะเรียกฉันว่าคุณหนูบ้างรึเปล่า”
“พอเลยเธอน่ะ ถามอะไรไร้สาระอยู่ได้” ตั้มที่นั่งฟังอยู่นานส่ายหัวเบา ๆ กับท่าทางที่เกินพอดีของเพื่อนตัวเอง
เทพพิพัฒน์เป็นตระกูลของเศรษฐีอันดับต้น ๆ ในประเทศอยู่แล้ว รวมถึงลูกพี่ลูกน้องของฝั่งพ่อลลินก็ทำธุรกิจด้านโรงแรมดังหลายสิบแห่งทั่วประเทศ ดังนั้นทุกคนต่างก็รู้ดีว่าครอบครัวของเธอร่ำรวยมากแค่ไหน ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยหากลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนแบบหญิงสาวจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากลูกน้องของพี่ชายตัวเอง
ในขณะที่ลลินดาเองก็ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมอะไรต่อ ไม่ใช่เพราะว่าเธออับอายที่จะต้องบอกว่าตัวเองมาจากไหน เพียงแค่ฉัตรพลและกานต์พิชชาไม่อยากที่จะให้ใครต้องรู้เกี่ยวกับอดีตของลูกสาวตัวเองให้เป็นข้อครหาของคนอื่นได้
ทั้งสองคนไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องของลลินเป็นเรื่องที่น่าอายเลย เพียงแต่หากมีใครเอาลูกสาวของตนไปพูดเสีย ๆ หาย ๆ มันก็คงจะน่ารำคาญใจไม่น้อย ดังนั้นทุกคนจึงเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องในอดีตเหล่านั้นอีก เพราะถึงอย่างไรทั้งปัจจุบันและอนาคตข้างหน้า ลลินก็ยังคงเป็นลูกสาวคนเล็กของเทพพิพัฒน์ตลอดไปอยู่ดี
- ผู้เขียน
