เหมือนทุกครั้งเวลาที่ได้จูบเธอ หากปล่อยให้ถลำลึกแล้วยากจะถอนตัวได้ง่ายๆ เฌอมาวีร์แหงนหน้ารับจูบ...และจูบตอบเขาอย่างสู้คน หากก็เอนไปด้านหลังจนเขาต้องใช้มือข้างหนึ่งดันแผ่นหลังให้เธอจูบกับเขาจนกว่าจะพอใจ
ริมฝีปากร้อนผ่าวที่สร้างความร้อนวาบหวามในปากเธอยอมถอนจูบดูดดื่มยาวนานนั้น เฌอมาวีร์ก็รู้สึกว่าต้องหายใจเข้าแรงๆ สักที
“เฌอ ตรงนี้ได้ไหม” กระซิบเสียงพร่าข้างหู จูบแก้มหนักๆ หยอกเย้าอ้อนออดจนเธอเกือบเคลิ้ม แต่ก็ขืนตัวออกจากเขา มองด้วยความตกใจ
“พี่พร้อม”
“มืดขนาดนี้ไม่มีใครมองเห็นหรอกน่า” ระเบียงห้องของเขามีความเป็นส่วนตัวพอสมควร มันไม่ได้เปิดโล่งจนใครต่อใครจะมามองเห็นชีวิตประจำวันของเธอกับเขาขนาดนั้น แต่เธอไม่กล้าหรอก
พริษฐ์ยิ้ม ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นสีหน้าแหยๆ ของเธอ เขาอุ้มเธอจากเก้าอี้ก้าวดุ่มๆ เข้าไปในห้อง ไม่ได้เอาแต่ใจจะทำตามใจตัวเอง เห็นความไม่มั่นใจเลยของเฌอมาวีร์ก็รู้แล้ว
