ซือหลิวเยี่ยนโยนชุดคลุมสีดำใส่สตรีหน้าหวาน ที่นางต้องใช้อีกฝ่ายเป็นเครื่องมือ ก่อนจะถอดชุดสีแดงแล้วฉีก แคว่กๆๆ จนขาด “เจ้าออกไปเถอะ ข้ากับพี่ซัวหยางจะได้นอนพัก”
เย่วซินกัดริมฝีปากเพื่อข่มความเจ็บพร้อมกับก้มหยิบชุดคลุมสีดำมาคลุมร่างของตนเอาไว้ จุดมุ่งหมายคือหน้าต่างห้องหอของพี่ซัวหยางเอง เส้นทางด้านหลังคือเส้นทางที่นางคุ้นชินและไม่คิดว่าจะมีผู้ใดอยู่ตรงนี้นอกจากพี่เสี่ยวเม่าและสาวใช้ของซือหลิวเยี่ยน
ซือหลิวเยี่ยนฟังเสียงย่างกรายและปิดหน้าต่างบานนั้น จนภายในห้องเงียบสงัด เห็นบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีนอนเปลือยเปล่าข้างกายกำลังหลับไม่ได้สติ พลันนึกย้อนไปถึงเหตุผลที่นางต้องแสร้งขอความช่วยเหลือจากสตรีอย่างเย่วซิน นั่นเพราะ…นางไม่มีเลือดพรหมจรรย์ให้เสียแล้วอย่างไรเล่า!! ระดูรึก็หาได้มีในยามนี้ ต้นเหตุของความผิดพลาดมันมาจาก ตัวนางเผลอไปเห็นบ่าวชายคนใหม่ในจวนสกุลซือ กำลังยืนกระทำเรื่องดีงามกับส
