CHAPTER 8
2076 คำ
CHAPTER 8
PORSHE TALK
วันนี้ผมคงนั่งทำงานอย่างมีความสุขทั้งวันเลยล่ะมั้ง ก็ไอ้คำพูดของเธอที่บอกว่าน้ำลายผมก็หวานนั่นมันมีอิทธิพลต่อความรู้สึกผมจริงๆ เธอมีใจให้ผมเข้าเต็มๆแล้วล่ะ บอกแล้วถ้าผมรุกจีบเธอหนักๆมีเหรอจะพลาด? ไม่มีทางหรอก แล้วเนี่ย อีกไม่กี่วันผมก็จะหลอกล่อเธอให้ไปนอนค้างอ้างแรมกับผมที่บ้านได้แล้ว
นึกไปก็เสียใจที่โกหกแม่เธอว่าเธอทำงานไม่ดี นี่ก็ไม่รู้ว่าแม่ว่าอะไรเธอบ้างหรือเปล่า รู้สึกผิดแต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะความอยากมีเมียมันบังตา อยากได้ลูกสาวเขามาเป็นเมียจะทำยังไงได้
เธอคือเนื้อคู่ คือทฤษฎีรักของผมและต้องเป็นของผมคนเดียว
แต่วันนี้เธอคงเขินผมน่าดูเลยที่ผมจูบเธอตั้งแต่เช้า ตอนเข้ามาอ่านเอกสารต่างๆไม่มองหน้าผมเลยสักนิด มีแต่ผมที่มองเธอไม่ละสายตา นี่ถ้ากินเธอลงท้องได้ผมกินไปแล้ว ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ดูนิ่มนิ่มไปหมดจะจับตรงไหนก็พอดีมือ ปั้นหยาไม่ใช่คนผอมเธอเป็นคนค่อนข้างมีเนื้อมีหนังแบบพอดีๆ จับตรงไหนก็นิ่มแล้วถ้าเป็นหน้าอกล่ะ? มันต้องดีมากๆเลยถูกไหมแต่ผมยังไม่เคยจับเลยนะ เอ๊ะ ผมคิดลามกอะไรอยู่เนี่ย
ก๊อก ก๊อก
“คุณพอร์ชคะ หยาจะมาถามว่าจะทานข้าวเลยไหมคะหยาจะได้จัดใส่จานมาให้เลย”
“ครับ”
ปากบอกครับแต่ในใจนี่อยากจะตะโกนออกไปดังๆว่ากินหยาแทนได้ไหมอะไรแบบนั้น ล่อแมวเข้าถ้ำได้เมื่อไหร่เสือตัวนี้จะขย้ำให้หมดแรงเลยคอยดูเถอะ แหม่ ได้แค่คิดยังกระปี้กระเป่าขนาดนี้
เธอถืออาหารมาวางไว้บนโต๊ะ ที่ผมได้กินอาหารของแม่เธอวันนี้เพราะผมเอ่ยปากบอกแม่เธอไปเองว่าผมอยากกินและขอให้ห่อข้าวมาให้ผมเหมือนที่ทำให้ปั้นหยาด้วย ให้คิดว่าผมเป็นลูกชายอีกคนก็ได้
เชื่อไหมล่ะว่าตั้งแต่เกิดผมยังไม่เคยได้กินอาหารฝีมือแม่ตัวเอง
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณพอร์ช ทานให้อร่อยนะคะ อ่อ เดี๋ยวแผนกการตลาดจะส่งรายงานสรุปการประชุมแผนกมาให้นะคะ พี่เขามาบอกหยาไว้แต่ไม่รู้จะเอาขึ้นมาให้เมื่อไหร่ ขอตัวนะคะ”
“มากินด้วยกันสิ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหยาออกไปนั่งทานที่โต๊ะดีกว่าเผื่อใครมาติดต่องานอะไรจะได้ไม่เสียเวลา”
“นี่เวลาพัก ใครจะมา”
เธอจะมาเคอะเขินอะไรอีกก็ยอมๆผมไปซะทุกอย่างสักทีสิจะได้จบๆ วันนี้มันวันหื่นแห่งชาติเหรอทำไมผมถึงคิดแต่เรื่องใต้สะดือทั้งวัน
“มันไม่เหมาะมั้งคะคุณพอร์ช หยาเป็นลูกน้องจะมาตีตนเสมอเจ้านายได้ยังไงคะ อีกอย่างที่นี่ที่ทำงานด้วย”
เคร้ง!!
ผมขว้างช้อนลงบนโต๊ะแล้วถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
“เลิกพูดคำว่าไม่เหมาะสักทีได้ไหม!!! คุณจะเอาคำว่าไม่เหมาะที่คุณคิดเองเออเองมาตัดสินความรู้สึกผมตลอดเลยหรือไง!! เมื่อไหร่เหรอปั้นหยา เมื่อไหร่คุณจะเลิกมองถึงความเหมาะสมความต่างรอบข้างแล้วมองมาแค่ผมกับคุณสักที? คุณจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน!!!”
หมดความอดทนแล้วจริงๆ ผมไม่ใช่คนพูดเยอะแต่ครั้งนี้ผมไม่ไหวกับคำพูดที่มันแบ่งกั้นทำให้ผมกับเธอห่างกันอยู่เสมอ เธอสะดุ้งตัวโยนตั้งแต่ผมขว้างช้อนจนถึงตอนนี้ก็ได้แต่ยืนก้มหน้าไม่สบตาผมเลย ห้องตกอยู่ในความเงียบ ผมจ้องมองไปที่เธอเพื่อหวังว่าเธอจะพูดอะไรบ้างเพราะผมพูดยาวขนาดนั้นเธอควรตอบอะไรผมกลับมาบ้าง
แต่ผมสังเกตุเห็นไหล่ของเธอไหวเล็กน้อยก่อนจะมีเสียงสะอื้น
“ฮึก แล้วคุณพอร์ชจะให้หยาทำยังไงคะ คุณเข้าใจไหมว่าเราต่างกัน คุณอยู่สูงแต่หยาอยู่ต่ำและหยาเจียมตัวเสมอ ต่อให้หยาชอบคุณมันก็หยุดอยู่แค่ชอบนี่แหละค่ะ ฮือออ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ฮึก หยาขอรู้สึกแบบนี้เงียบๆคนเดียวไม่ได้เหรอคะ หยาไม่อยากให้คุณอายคนอื่น หยาอยากให้คุณเจอคนที่เหมาะสมกับคุณมากกว่าหยา ฮึก”
“แต่คนที่ผมต้องการ...คือคุณคนเดียว”
“คนที่ต้องการคุณไม่ได้มีแค่หยาคนเดียวนะคะ”
เธอพูดตอบโต้ผมแต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาคุยกันดีๆ ในใจผมตอนนี้มันว้าวุ่นไปหมด ยิ่งรู้ว่าเธอร้องไห้ผมยิ่งรู้สึกแย่ที่เป็นต้นเหตุของน้ำตาผมยิ่งอยากเข้าไปกอดปลอบเธอ เมื่อคิดได้ดังนั้นสองขาก็รีบก้าวเดินไปหาเธอทันทีทว่าตัวเธอกลับก้าวถอยหลังหนีผมซะอย่างงั้น
“คุณกลัวผมเหรอ?”
ตากลมที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาช้อนมองผมอย่างหวาดระแวง
“แล้วคุณพอร์ชจะตีหยาไหมล่ะคะ หยากลัวคุณพอร์ชต่อยหยาเหมือนวันนั้นที่คุณโกรธแล้วต่อยผนังลิฟท์”
“ผมไม่มีวันทำร้ายคุณ”
เมื่อเธอกล้าสบตากับผมแสดงว่าเธอคงลดความกลัวลงได้บ้าง ผมก้าวเท้าเข้าไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง เราไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันน่าอึกอัดแบบนี้มาก่อน ถึงมันจะไม่อึดอัดแต่มันก็คลุมเครือนะ จะมีเมียสักคนทำไมมันยากเย็น ถ้าชอบกันก็คบกันไปเลยไม่ได้หรือไงพอคบๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละ
“คุณพอร์ชคะ ฮึก หยาขอพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“ไปคุยที่โซฟา”
ผมจูงมือเธอเดินไปที่โซฟาก่อนจะฉุดตัวเธอให้นั่งบนตักผม แขนสองข้างโอบกอดเธอไว้แน่นถึงแม้เธอจะไม่ปฎิเสธออกมาทางคำพูดในการที่ผมกอดเธอไว้แบบนี้ แต่เธอปฎิเสธผมโดยการร้องไห้หนักมากเสียจนผมต้องตั้งคำถามกับตัวเองขึ้นมาในใจ ว่าการที่ผมอยากครอบครองเธอ อยากได้เธอมาเป็นของผมมันทำให้เธอเสียใจขนาดนี้เลยใช่ไหม
เหมือนผมใช้ความเห็นแก่ตัวของตัวเองทำร้ายเธอทางอ้อม
“หยาชอบคุณค่ะ ชอบมาก ระยะเวลาเกือบเดือนที่ต้องอยู่ใกล้ชิดคุณแทบทุกวันมันทำให้หยาหยุดความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ฮือออ แต่คุณจะคบกับหยาไม่ได้ หยาไม่อยากดึงคุณให้ต่ำลงมา ฮึก ถึงหยาจะเดินข้างคุณแบบที่คุณหวังไม่ได้แต่หยาก็อยากเห็นคุณเดินไปอีกไกลๆ หยาขอมองคุณจากตรงนี้ได้ไหมคะ หยาขอแค่นี้ได้ไหม ฮึก”
ถ้าผมตอบว่าไม่ได้ล่ะ? เธอขอให้ผมเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดแล้วเธอเข้าใจความรู้สึกผมบ้างไหม? หรือความรู้สึกผมมันไม่ต้องมีใครแคร์ก็ได้?
“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้ ถ้าไม่มีคุณเดินข้างๆผมแล้วผมจะเอากำลังใจจากที่ไหนสู้กับปัญหา ”
เหนื่อยว่ะ วันนี้พูดเยอะว่าเหนื่อยแล้วแต่ในใจผมนี่เหนื่อยมากกว่าอีก จริงๆผมมีเหตุผลนะว่าทำไมผมถึงอยากมีเมียขนาดนี้ ทำไมผมถึงอยากให้เราคบกันเพราะผมตัดสินใจดีแล้ว ผมจริงจังกับเธอนะ เวลาของผมมันมีน้อยจนต้องเข้าหาเธอแบบรุกฆาตอย่างที่เห็น
ทีแรกคิดว่าสามเดือนจะเผด็จศึกปั้นหยาแต่ผมได้ข่าวแว่วๆมานิดหน่อยและคิดว่าเวลาของผมมันมีไม่พอ
เธอหยุดร้องไห้และนั่งนิ่งๆให้ผมกอด ความเงียบที่เกิดขึ้นมันคงทำให้ต่างคนต่างคิดอะไรของตัวเอง ผมน่ะรอคอยคนๆนี้มายี่สิบกว่าปี รอที่จะได้เจอผู้หญิงสักคนที่มาทำให้ผมรู้สึอยากจะอยู่ด้วย
“เราลองศึกษากันก็ได้ค่ะคุณพอร์ช ให้หยาตัดใจมันคงยากกว่า หยาไม่อยากลาออกจากที่นี่เพราะหยาต้องใช้เงินและอยากจะอยู่กับคุณแบบมีความสุขกว่านี้ค่ะ ถ้าวันนึงคุณเจอใครที่เหมาะสมแล้วคุณเลือกเธอหยาก็พร้อมจะก้าวออกมานะคะ หยาเข้าใจทุกอย่างดี”
หูผมไม่ได้ฝาดใช่ไหมเนี่ย?? ผมอุ้มตัวเธอให้ลงมานั่งข้างผมก่อนจะผลักให้เธอนอนราบกับโซฟาแล้วจัดการขึ้นคร่อมด้วยความว่องไว ไม่รอเวลาให้เธอได้สงสัยอะไรทั้งสิ้น ผมครึ้มอกครึ้มใจจนอยากจะฟัดเธอซะตรงนี้เลยล่ะแต่แล้วร่างกายมันก็ทำตามใจตัวเองทันที ปากบางสวยของเธอเผยอรับสัมผัสผมอย่างว่าง่าย ลิ้นเล็กที่ไม่รู้ประสีประสาพยายามตอบโต้จูบอันเร่าร้อนของผม
อยากให้เราเข้ากันได้ดีแบบนี้และลงเอยกันเสียทีก่อนที่คนๆนั้นจะมา ถ้าผมเป็นฝั่งเป็นฝาเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
“เราคบกันแล้วนะครับ”
ผมยังคงขบเม้มริมฝีปากล่างของเธอเล่นขณะที่เปล่งเสียงพูดไปด้วย อ่า ปากเธอมันเซ็กซี่จนผมไม่อยากจะห่างจากปากสวยนี้สักองศาเดียว นับจากนี้ผมจะทุ่มเทใจของผมเต็มที่กับเธอ ถึงแม้เธอจะพูดคำว่าลองคบแต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่ลอง ผมจริงจัง
กว่าผมจะเจอคนที่รู้สึกว่าใช่สักคน ผมคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ
แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าถ้าเธอรู้จักตัวตนจริงๆของผมเธอจะยังคงรู้สึกกับผมเหมือนเดิมรึเปล่า ผมมีความลับมากมายที่ไม่เคยมีใครรู้ประวัติเบื้องลึกเบื้องหลังว่าจริงๆแล้วผมเป็นคนยังไงกันแน่
บางทีคุณพอร์ชที่ทุกคนรู้จักอาจไม่ใช่ตัวตนของผมก็ได้...
“อย่าค่ะ!!”
ตายห่า ผมคิดอะไรเพลินๆแต่ก็ยังคงซุกไซร้ผิวเนียนไม่ยอมหยุด ทุกอย่างมันไปตามอารมณ์จนตอนนี้ผมถกกระโปรงเธอขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผมอยากจะทำอะไรให้มากกว่านี้ เราเปิดใจคบกันแล้วผมย่อมมีสิทธิในตัวเธอสิ เดี๋ยวก่อนเถอะ รอให้เธอไปนอนค้างที่บ้านผมได้เมื่อไหร่จะทิ่มไม่เลี้ยงเลย หึ!!
จ๊อกกก
“ถ้าหิว กินผมก็ได้”
“หยาหิวข้าวค่ะ เราทานข้าวกันเถอะนะคะ ถ้าคุณพอร์ชอยากให้หยาทานด้วยหยาก็จะทานค่ะ แต่ตอนนี้ลุกออกไปก่อนหยาหนัก!”
“ซ้อมไว้”
“ซ้อมอะไรเหรอคะ?”
“ปล้ำ”
เธอหลบสายตาผมทันที ที่ผมบอกก็ความหมายตรงตัวนั่นแหละ ว่าไปผมก็หิวข้าวเหมือนกันจึงลุกออกมาจากตัวเธอแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน วันนี้ผมทั้งสุขใจและทุกข์ใจไปพร้อมกันเลยแต่มันทุกข์ใจก่อนแล้วทุกอย่างมันก็ดีขึ้นมาตามลำดับ สรุปง่ายๆคือผมจะมีเมีย จะได้ปั้นหยาเป็นเมียที่น่ารักที่สุด ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าผมมีลูกแล้วลูกเราจะน่ารักขนาดได้ พ่อก็หล่อมาก แม่ก็น่ารักมากๆ ช่างเป็นกรรมพันธุ์ที่ลงตัว
“ปล้ำอะไรล่ะคะ คุณนี่ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย”
“ผมพูดจริง”
“คุณพอร์ช!! พูดเรื่องแบบนี้ด้วยสีหน้าปกติแบบนี้ได้ยังไงคะ หยาเป็นผู้หญิงนะอยู่ๆมีผู้ชายมาบอกว่าจะปล้ำแล้วหยาต้องรู้สึกยังไงคะ? หยาทำหน้าไม่ถูกเลยค่ะ”
โว้ยยยยยย ทำไมปั้นหยาน่ารักขนาดนี้!! ดูคำพูดคำจาเข้าสิแล้วแก้มแดงบ่งบอกได้ถึงอาการเขินนั่นอีก ตายๆๆ หัวใจคุณพอร์ชสั่นระริกไปหมดแล้ว ช่วยผมด้วย!!
END TALK
- ผู้เขียน
