บทที่ 3
2648 คำ
“คุณแพรคะ คุณทิวกับคุณหนูดีมาหาค่ะ” นกแก้ว สาวใช้วัยไล่เลี่ยกับแพรรัมภาเดินสวนกับตรัยคุณเข้ามาบอกแล้วสังเกตุเห็นใบหน้าของเจ้านายสาวมีคราบน้ำตา “คุณแพรร้องไห้ คุณตรัยทำอะไรคุณแพรคะ”
“เปล่าจ้ะ” หญิงสาวปฏิเสธพลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยรอยน้ำตาออกจากสองแก้ม “นกแก้วไปบอกพี่ทิวกับหนูดีให้นั่งรอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวฉันลงไป”
“ค่ะ” นกแก้วรับคำแล้วเดินออกไป แต่แล้วก็หันกลับมาถามย้ำอีกครั้งด้วยความสงสัย “คุณตรัยไม่ได้ทำอะไรคุณแพรแน่นะคะ”
“ไม่ได้ทำจริงๆ” แพรรัมภาฝืนยิ้มกลบเกลื่อน “แล้วไม่ต้องไปฟ้องป้าแสงนะ ฉันขี้เกียจตอบคำถาม”
“รับรองไม่พูดค่ะ นกแก้วจะปิดปากให้เงียบกริบเลยว่าเห็นคุณตรัยเข้ามาในห้องคุณแพร แปลกนะคะ ร้อยวันพันปีคุณตรัยไม่เคยเฉียดเข้าใกล้คุณแพร แต่วันนี้บุกถึงห้องนอนเลย” นกแก้วพูดแทงใจดำคนฟังโดยไม่รู้ตัวแล้วเดินออกไป
แพรรัมภาเดินเข้ามาหานวดีและทิวสนซึ่งนั่งรออยู่ในสวนเมื่อมาถึงจุดที่เพื่อนทั้งสองนั่งอยู่ เธอก็ปรับสีหน้าที่หม่นหมองให้เป็นปกติให้มากที่สุด แล้วเอ่ยทักทายเพื่อนๆ ด้วยน้ำเสียงสดใสที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ
“พี่ทิว หนูดี ขอโทษนะที่ปล่อยให้รอนาน”
“แพรทำอะไรอยู่ หนูดีนั่งรอจนรากจะงอกแล้ว” นวดีแกล้งว่าขำๆ แล้วสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างบนใบหน้าของเพื่อนซี้ “เอ๊ะ...ทำไมแพรตาบวมเหมือนเพิ่งร้องไห้มา ปากก็เจ่อ แดงช้ำไปหมดเลย”
“เอ่อ...มดกัดน่ะ” แพรรัมภารีบแก้ตัวอึกอักแล้วหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาของทิวสนที่กำลังมองมาอย่างจับพิรุธ
“มดกัดจริงเหรอ?” นวดีไม่อยากเชื่อ “ทำอีท่าไหน มดถึงได้กัดปากบวมเจ่อขนาดนี้”
“แพร...แพรกินขนมแล้วไม่ทันมองว่ามันมีมดอยู่น่ะ”
“อ๋อ...คราวหลังก็ระวังหน่อยละกัน” นวดีพยักหน้ารับเหมือนจะเชื่อ หากแต่ในใจยังนึกสงสัย แต่ก็ไม่อยากซักอะไรมาก เพราะคิดว่าถ้าเพื่อนอยากบอกก็คงจะเล่าออกมาเอง “นี่แพร หนูดีกับพี่ทิวมีข่าวดีมาบอกแพรด้วยนะ”
“ข่าวดีเหรอ อย่าบอกนะ ว่าหนูดีกับพี่ทิวจะมาแจกการ์ด” แพรรัมภาแกล้งแซวยิ้มๆ เพราะรู้ดีว่านวดีแอบชอบทิวสนมานานแล้ว แต่สถาปนิกหนุ่มมาดเซอร์รีบพูดขัดขึ้นทันที
“แพรหยุดคิดเรื่องนี้ไปเลยนะ ต่อให้โลกนี้เหลือหนูดีแค่คนเดียวพี่ก็ไม่แต่งด้วยหรอก”
“ทำเป็นพูดดี แล้วอย่ามาเสียดายหนูดีทีหลังก็แล้วกัน” นวดีสะบัดหน้าใส่ทิวสนอย่างหมั่นไส้
“พี่ทิวนี่ก็ชอบยั่วโมโหหนูดีอยู่เรื่อยเลย” แพรรัมภาพูดขำๆ แล้วพาทุกคนกลับเข้าเรื่อง “ตกลงหนูดีกับพี่ทิวมีข่าวดีอะไรมาบอกแพรเหรอ”
“เรื่องงานไง”
“อ๋อ...” แพรรัมภาลากเสียงยาวเมื่อนึกได้ว่าเคยบอกนวดีให้ช่วยแนะนำงานให้ เพราะหลังจากมารดาเสียชีวิต หญิงสาวก็วางแผนจะย้ายออกจากบ้านของเจ้าสัวธนาและหางานทำเลี้ยงตัวเอง “หนูดีมีงานอะไรให้แพรทำ”
“หนูดีไม่มีหรอก”
“อ้าว”
“แต่พี่ทิวมี” นวดียิ้มทะเล้น “เชิญพี่ทิวนำเสนอเลยค่ะ”
ทิวสนส่ายหน้าเบื่อความท่ามากของนวดีแล้วหันไปพูดกับแพรรัมภา “ที่บริษัทพี่กำลังหาเจ้าหน้าที่ฝ่ายสื่อสารการตลาด ทำหน้าที่วางแผนการตลาด คิดแคมเปญโฆษณาให้โครงการใหม่ๆ ของบริษัท พี่เห็นว่าเหมาะกับแพร ก็เลยลองแนะนำแพรกับเจ้านาย ท่านสนใจเลยให้พี่มาชวนแพรไปทำงานด้วย”
“เจ้านายพี่ทิวรับแพรเข้าทำงานง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอคะ ยังไม่ได้สัมภาษณ์ ไม่ได้ดูประวัติแพรเลย” แพรรัมภาแปลกใจ
“พี่ทิวเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ระดับท็อปไฟว์ของเมืองไทย คอนโดที่ผุดเป็นดอกเห็ดทั่วกรุงเทพตอนนี้ ก็เป็นโครงการของบริษัทพี่ทิวมากกว่าครึ่ง แค่พี่ทิวบอกว่าแพรทำงานได้ก็ผ่านฉลุยแล้ว ไม่ต้องสัมภาษณ์ให้เสียเวลา” นวดีอธิบายยาวเหยียดแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ “เออนี่แพร หนูดีมีของฝากจากญี่ปุ่นมาให้ด้วย แต่ลืมไว้ในรถ ขอไปหยิบแป๊บนะ” พูดจบ แอร์โฮสเตสสาวที่เพิ่งบินกลับจากญี่ปุ่นก็วิ่งออกไป
“แพรไปทำงานกับพี่นะ” ทิวสนพูดพลางเอื้อมมือไปดึงมือเรียวเล็กของคนตรงหน้ามากุมไว้ พร้อมกับมองสบตาวิงวอน เขาอยากให้เธอไปทำงานด้วยกัน โดยเฉพาะในเวลาที่เพิ่งสูญเสียมารดาไปอย่างนี้ เขายิ่งอยากดูแลเธอให้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น
“พี่ทิวปบ่อยมือแพรก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูดีมาเห็นจะเข้าใจผิด”
“พี่ไม่ปล่อย จนกว่าแพรจะตอบตกลงไปทำงานกับพี่”
“ฉันไม่อนุญาต” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของตรัยคุณดังขึ้น พร้อมกับที่เจ้าตัวเดินเข้ามาดึงมือแพรรัมภาออกจากมือทิวสนอย่างไม่สบอารมณ์
“พี่ตรัยปล่อยแพร แพรเจ็บ” แพรรัมภาที่ถูกกระชากตัวไปยืนอยู่ข้างผู้ชายเอาแต่ใจตัวเองทำหน้าเบ้เพราะถูกบีบข้อมือไว้อย่างแรง
“เมียคนเดียวฉันเลี้ยงได้ ไม่ต้องออกไปทำงานหาเงินแค่เดือนละไม่กี่บาทหรอก” ตรัยคุณประกาศความเป็นเจ้าของทั้งที่ยังไม่มีสิทธิในตัวหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย
“แพรเป็น...” ทิวสนอึ้งจนพูดไม่ออก
“ไม่ใช่นะคะ” แพรรัมภารีบปฏิเสธ
“ถึงตอนนี้จะยังไม่ใช่ แต่อีกไม่กี่วันก็ใช่ เพราะเรากำลังจะแต่งงานกัน”
“จริงเหรอแพร” ทิวสนงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ที่อยู่ๆ หญิงสาวที่เขาแอบรักมานานก็กำลังจะกลายเป็นภรรยาของคนอื่น
แพรรัมภาทำท่าจะอธิบายทุกอย่างให้ทิวสนเข้าใจ แต่ก็ถูกตรัยคุณกระซิบขู่เสียก่อน
“ถ้าไม่อยากถูกจูบต่อหน้าไอ้หมอนี่ก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
หญิงสาวชะงักกึก ไม่กล้าพูด
“ว่าไงแพร ความจริงมันเป็นยังไงกันแน่” ทิวสนถามย้ำด้วยความสับสนวุ่นวายใจ
แพรรัมภานิ่งเงียบ ไม่กล้าปริปากตอบอะไร เพราะกลัวคำขู่ของตรัยคุณ หากถูกเขาจูบต่อหน้าทิวสน เธอคงอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“พี่ทิวกลับไปก่อนเถอะค่ะ แล้วแพรจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังวันหลัง” แพรรัมภารีบบอก เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของตรัยคุณกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ และคาดว่าคงจะถึงจุดระเบิดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“ออกไปจากบ้านฉัน!” ตรัยคุณตะคอกใส่ทิวสน แล้วทำท่าจะกระโจนเข้าใส่ ดีที่แพรรัมภารั้งตัวไว้ได้ทัน และเป็นจังหวะเดียวกับที่นวดีถือถุงของฝากจากญี่ปุ่นเดินกลับเข้ามาพอดี
“หนูดีรีบพาพี่ทิวกลับไปก่อนเร็ว” แพรรัมภารีบบอก
“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่ทิว” นวดีกระซิบถามทิวสนท่าทางตกใจพลางชำเลืองมองตรัยคุณแบบหวาดๆ
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ทิวสนตอบเสียงแข็ง โดยที่สายตายังคงจ้องเขม็งอยู่ที่ตรัยคุณอย่างไม่ยอมแพ้
ตรัยคุณทำท่าจะกระโจนใส่ทิวสนอีก แพรรัมภารีบรั้งแขนเขาเอาไว้
“หนูดีรีบพาพี่ทิวกลับไปเร็วๆ สิ”
นวดีเห็นสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจ จึงรีบลากทิวสนกลับ แต่กว่าจะลากคนตัวโตกลับไปขึ้นรถได้ก็เล่นเอาหอบแฮ่ก
เมื่อเห็นนวดีพาทิวสนออกไปไกลจนพ้นจุดอันตรายแล้ว แพรรัมภาจึงปล่อยมือจากตรัยคุณ แล้วรีบเดินหนีทันที แต่ก็ถูกเขากระชากตัวกลับมาอย่างแรง จนร่างบางถลามาซบอยู่กับแผงอกแกร่งของคนเจ้าอารมณ์ทั้งตัว
“คุยกันก่อน” เขาบอกเสียงแข็ง
“แพรไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ตรัย” แพรรัมภาจะดันตัวออก แต่ก็ถูกตรัยคุณกอดล็อคไว้อย่างแน่นหนาจนอึดอัด
“เธอไม่มี แต่ฉันมี!” ตรัยคุณจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าตาไม่กะพริบ พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงกดต่ำจนน่ากลัว “ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร”
“รุ่นพี่ที่มหา’ลัยค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เป็นแค่เพื่อน แล้วทำไมต้องจับมือกันด้วย” ชายหนุ่มกัดฟันถามอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเพราะหวงหรือว่าหึงกันแน่
“แพร...” ใจจริงหญิงสาวอยากจะตอบว่า เธอไม่ได้เต็มใจให้ทิวสนจับมือ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปว่า “...แพรจะให้ใครจับมือหรือจับอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่ตรัยซะหน่อย”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อเธอกำกลังจะเป็นเมียฉัน ร่างกายเธอต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น” เขาขบกรามแน่นแล้วบอกกับตัวเองว่าเขาไม่ได้สนใจไยดีผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่หรอก แต่อะไรที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นของเขา ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิแตะต้อง
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่ตรัยไม่มีสิทธิอ้างแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น ทำแบนี้แพรเสียหาย”
“เรากำลังจะแต่งงานกัน ยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่ดี ทำไมฉันจะพูดไม่ได้”
“แพรบอกแล้วไงคะว่าแพรไม่แต่ง พี่ตรัยได้ยินมั้ยคะว่าแพรไม่อยากแต่งงานกับพี่ตรัย ไม่อยากแต่ง!” หญิงสาวตะโกนบอกเขาซ้ำๆ ด้วยน้ำตานองหน้า
“จะดื้อไปถึงไหน” ตรัยคุณดุด้วยความหงุดหงิดแล้วฉุดข้อมือเธอให้กลับเข้าไปในบ้าน
“พี่ตรัยจะพาแพรไปไหน ปล่อยแพรนะ” แพรรัมภาพยายามฝืนตัวไว้ไม่ให้ไหลไปตามแรงฉุดแต่ไม่เป็นผล
“เลิกดื้อสักทีได้มั้ย” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มแล้วพาเดินเข้าไปในบ้านหน้าตาเฉย
ตรัยคุณอุ้มร่างนุ่มนิ่มของแพรรัมภาเข้ามาในบ้านด้วยความไม่พอใจที่เห็นชายอื่นมาถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย ถึงแม้เธอจะพูดตอกย้ำอยู่ตลอดเวลาว่าไม่ต้องการแต่งงานกับเขา แต่เธอจะไม่มีวันปฏิเสธเขาได้เด็ดขาด ในเมื่อขอกันดีๆ แล้วไม่ยอมก็ต้องมีการบังคับกันบ้าง
“พี่ตรัยปล่อยแพรเถอะค่ะ อย่าทำอะไรแพรอีกเลยนะคะ” หญิงสาววิงวอนแต่ไม่เป็นผล
“อย่าดิ้น ถ้าตกลงไปแข้งขาหักฉันไม่รับผิดชอบนะ” ตรัยคุณบอกเสียงเข้มพลางก้มมองดวงหน้าสวยหวานของคนที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนอย่างเผลอไผล และเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอก็ช้อนสายตาขึ้นมองหน้าเขาเหมือนกัน จึงทำให้สายตาของทั้งคู่ประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าสวยหวานกับดวงตาวาวใสไร้พิษสงทำให้เขาใจอ่อนยวบได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ปกติเธอไม่ใช่คนดื้ออย่างนี้ แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้ดื้อนัก” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พลางกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ส่งผลให้ร่างนุ่มนิ่มที่อุ้มอยู่ยิ่งแนบชิดกับแผงอกของเขามากยิ่งขึ้น “ไหนลองบอกมาสิ แต่งงานกับฉัน ไม่ดีตรงไหน”
แพรรัมภาไม่กล้าตอบคำถาม และไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ จึงซ่อนหน้าเข้ากับแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างสุดต้านทาน
“ร้องไห้ทำไม ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย” ตรัยคุณบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เมื่อหยาดน้ำตาของหญิงสาวซึมผ่านผ้าเนื้อดีของเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมอยู่เข้าไปสัมผัสกับผิวเนื้อบริเวณหน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจพอดี “หยุดร้องเดี๋ยวนี้”
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เพราะแพรรัมภาร้องไห้หนักกว่าเดิม จนตรัยคุณไม่รู้จะทำอย่างไร จึงต้องวางร่างบอบบางให้ยืนกับพื้น แล้วจ้องตาพร้อมออกคำสั่งอีกครั้ง “ฉันสั่งให้หยุดร้อง ผู้หญิงเจ้าน้ำตามันน่ารำคาญรู้มั้ย”
เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แพรรัมภาจึงคิดจะเดินหนี แต่ตรัยคุณก็ก้าวยาวๆ ไปยืนดักหน้าเอาไว้ หญิงสาวไม่ทันระวังตัว จึงปะทะเข้ากับแผงอกแกร่งของคนตัวโตอย่างจัง
“ห้ามเดินหนีฉัน” ชายหนุ่มพูดพลางตวัดแขนรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้
“พี่ตรัยจะมาจับตัวแพรไว้ทำไม” หญิงสาวต่อว่าพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่ง แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก
“ก็จับไว้ทำเมียไง”
“พี่ตรัย!” แพรรัมภาตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้
“เธอจะตกใจอะไร ไม่ว่ายังไงเธอก็ปฏิเสธความเป็นเมียฉันไม่ได้อยู่ดี” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มร้ายกาจที่มุมปาก
“ทำไมพี่ตรัยใจร้ายกับแพรแบบนี้คะ รังแกกันมาตั้งแต่เด็กยังไม่พอ คิดจะรังแกกันไปจนตายหรือไงคะ” หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น พลางใช้สองมือทุบตีแผงอกของตรัยคุณเป็นพัลวัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะเด็กดื้อ” ตรัยคุณร้องห้าม แล้วกำข้อมือเล็ก ทั้งสองข้างไว้มั่น ทว่าหญิงสาวก็ยังไม่หมดฤทธิ์ เธอยังคงพยายามดิ้นรนต่อสู้เต็มที่ จนตรัยคุณเกือบจะหมดความอดทน “ฉันสั่งให้เธอหยุด ถ้าไม่หยุด เจอดีแน่”
“แพรไม่หยุด! อุ๊บ!”
คำพูดของแพรรัมภาถูกริมฝีปากหยักสวยของตรัยคุณกลืนกินเข้าไปจนหมดสิ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มลงโทษเด็กดื้อของเขาด้วยการบดขยี้ริมฝีปากนุ่มนั้นอย่างไม่ออมแรง เนิ่นนานจนร่างบางยอมสงบ เขาจึงผ่อนกำลังลง จากจูบที่หนักหน่วง กลายเป็นจูบที่อ่อนโยน นุ่นนวล ชายหนุ่มเลื่อนริมฝีปากไปจูบซับหยาดน้ำตาที่พวงแก้มให้หญิงสาวอย่างแผ่วเบา แล้วไล้เรื่อยไปยังซอกคอที่หอมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ อย่างเผลอไผล ทั้งดอมดม ทั้งดูดเม้ม จนผิวเนื้อที่ขาวละเอียดเกิดรอยแดงเป็นจ้ำตลอดทางที่ริมฝีปากของเขาลากผ่าน
แพรรัมภาอยากจะผลักไสร่างสูงที่ซุกไซ้อยู่กับซอกคอของตนให้ออกห่าง แต่กระแสความอบอุ่นและวาบหวามที่แล่นพล่านไปทั่วร่างกายกลับเรียกร้องให้เธอเดินไปตามเส้นทางที่ตรัยคุณเป็นผู้นำพาไปราวกับต้องมนต์ หญิงสาวร้อนท้องวูบวาบเมื่อริมฝีปากของเขาเคลื่อนกลับมาประทับบนริมฝีปากของเธออีกครั้งแล้วบดขยี้อย่างเร่าร้อนจนเธอแทบหลอมละลาย
ในวินาทีที่สติของแพรรัมภากำลังเตลิดเปิดเปิงไปกับไฟพิศวาสที่ตรัยคุณเป็นคนจุดขึ้น เสียงเล็กแสบแก้วหูของกวินตราก็ดังแทรกเข้ามา
“นังแพร! แกทำอะไรพี่ตรัยของฉัน” พร้อมกันนั้นเจ้าของเสียงก็ปรี่เข้ามากระชากตัวแพรรัมภาออกห่างจากตรัยคุณ แล้วตบหน้าเธอเต็มแรง
แพรรัมภาได้แต่ยืนหน้าชากับข้อหาที่ถูกยัดเยียด เธอต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำ โดนจูบแล้วยังโดนตบอีก
- ผู้เขียน
