ตอนที่ 3 ศีลข้อสาม ถามว่ากลัวไหม
1655 คำ
“ให้พี่เดินไปส่งนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่บอมเข้าบ้านไปเถอะชิชากลับเองได้ค่ะ”
หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าบ้านของปณภัทร ร้านขายกวยจั๊บญวนที่ปิดประตูเหล็กลง ถัดจากบ้านของชายหนุ่มซึ่งเป็นทาวน์โฮมติดกันอีกสองคูหาก็จะเป็นทางเข้าหมู่บ้านของชิชาแล้วซึ่งระยะทางไม่ไกลมาก
“ไม่เป็นไร มันดึกแล้ว”
ปณภัทรยังคงดื้อดึงที่จะไปส่งหญิงสาว อาจจะเพราะด้วยตัวของเขาเองที่มีน้องสาววัยใกล้เคียงกับชิชาจึงติดนิสัยที่ชอบดูแลน้องสาวนี้มาดูแลชิชาด้วย
“ดึกตรงไหนคะ เพิ่งจะสองทุ่มเองค่ะ”
ชิชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาพร้อมกับหันหน้าจอไปทางปณภัทร เสียงรถยนต์และรถมอเตอร์ไซค์ยังคงวิ่งผ่านไปผ่านมาบนท้องถนนกว้าง เมืองหลวงเจ้าของฉายา ‘เมืองที่ไม่เคยหลับใหล’
“ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เก้าโมงพี่ไปรับชิชาที่หน้าบ้านนะ”
“ค่ะ ฝันดีนะคะ”
“เช่นกันครับ”
ชิชายิ้มกว้างให้อีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางบ้านของเธอ
ตึก ตึก!
เพียงแค่ก้าวออกมาหน้าบ้านของปณภัทรไม่กี่ก้าว ชิชาก็สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังเดินตามเธอมาทางด้านหลัง หญิงสาวก้มหน้าพยายามข่มความกลัวและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ข่าวฆาตกรรมมีให้เห็นอยู่บ่อยๆ ตามสื่อออนไลน์ อีกนิดเดียวก็จะถึงป้อมรปภ. หมู่บ้านของเธอแล้ว
ปริ๊นนน! ปริ๊นนน! เอี๊ยดดด!
“กรี๊ด”
เสียงรถยนต์เหยียบเบรกพร้อมกับบีบแตรดังลั่นผสานกับเสียงร้องอย่างตกใจของชิชา หญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าเดินจึงไม่ได้ทันระวังรถยนต์ที่กำลังจะเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน
“โอ๊ย”
หญิงสาวอุทานด้วยความเจ็บ แต่ไม่ใช่ความเจ็บจากการถูกรถชน โชคดีที่ว่ามีมือแกร่งกระชากตัวของเธอเอาไว้ ร่างนิ่มนวลของชิชาจึงกระแทกเข้ากับแผ่นอกกว้างจนต้องร้องอุทานออกมา
“ชิชาเจ็บหรือเปล่า”
ปณภัทรนั่นเองที่เข้ามาดึงตัวของเธอเอาไว้
“พี่บอม…”
หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดครางชื่อของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความตกใจที่เห็นเขาอยู่ตรงนี้ในเวลานี้
“ชิชาไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
ชายหนุ่มยังคงถามย้ำอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงหรือเป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอต้องรีบเดินกัน
“ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
เสียงหัวใจที่เต้นรัวของชิชาดังออกมาจนเกรงว่าปณภัทรจะรับรู้ด้วย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวของเขาดึงสติของชิชาให้หลุดลอยไป
…ใช่ หัวใจของเธอเต้นแรงเพราะอ้อมกอดของพี่บอม จนลืมเรื่องที่เกือบจะถูกรถชนไปเสียสนิท…
“เป็นอะไรหรือเปล่าแม่หนู”
ชายวัยเลยกลางคนรีบเปิดประตูรถลงมาดูอาการคนที่เขาเกือบจะขับรถชน แต่พอเห็นว่าแม่หนูมีคนมาช่วยไว้ได้ทัน เขาจึงโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
“น้องไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมดูแลต่อเอง…ขอโทษด้วยนะครับ”
ปณภัทรโค้งศีรษะเป็นเชิงขอโทษแทนหญิงสาว
“ขอโทษด้วยค่ะ”
ชิชาผละออกจากอ้อมอกกว้างแล้วยกมือไหว้ชายเจ้าของรถที่เกือบทำให้ต้องเกิดอุบัติเหตุเพราะความประมาทของเธอ
“ชิชาไม่เจ็บแน่นะ”
“ไม่ค่ะ แล้วพี่บอมล่ะคะเป็นอะไรหรือเปล่า”
“พี่ไม่เป็นอะไร…แล้วทำไมชิชาถึงเดินไม่มองทางแบบนั้นล่ะ”
“ชิชารู้สึกเหมือนว่ามีคนเดินตามมา จึงรีบเดินไม่ทันได้มองรถค่ะ แต่เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า…”
“น่าจะใช่…พี่เอง”
ชายหนุ่มยิ้มแหะๆ อย่างรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
“พี่บอม ชิชาเกือบตายเลยนะคะเนี่ย”
หญิงสาวเอื้อมมือไปตีที่แขนแกร่งเบาๆ หนึ่งทีด้วยความโมโหเล็กน้อย
“ก็พี่ไม่อยากให้ชิชาเดินกลับบ้านคนเดียว ตั้งใจว่าจะเดินไปส่งเงียบๆ แค่ป้อมยามหน้าหมู่บ้านก็จะกลับ”
“เงียบมากค่ะ เงียบจนชิชาคิดว่าเป็นคนร้าย”
ถ้าเขายังโสด…หญิงสาวคงคิดเข้าข้างตัวเองว่าชายหนุ่มอาจจะมีใจให้เธอก็เป็นได้เพราะการกระทำที่เขาเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ แต่ลึกๆ เธอเองก็รู้ว่าเขาดูแลเธออย่างน้องสาวคนหนึ่งก็เท่านั้น
“พี่ขอโทษ…ไป ครั้งนี้พี่จะเดินไปส่งดีๆ จนถึงหน้าบ้านเลย”
“ขอบคุณมากนะคะ…พี่ชาย”
สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้เขาเดินไปถึงหน้าบ้านเพราะเกรงว่าปณภัทรจะแอบตามมาเงียบๆ อีก ทั้งสองหนุ่มสาวเดินเคียงข้างกันไปตามทางฟุตบาท แสงสว่างจากโคมไฟของหมู่บ้านและต้นดอกโมกที่ปลูกไว้ริมข้างทางส่งกลิ่นหอมรวยระริน…ถ้าเธอไม่ได้กำลังอกหักและเขาก็ยังไม่มีคนรัก สถานะของเธอและเขาจะขยับมากกว่าที่เป็นอยู่ไหมนะ
“พร้อมยัง”
ปณภัทรเอ่ยถามหญิงสาวหลังจากที่ยกกระเป๋าเดินทางของเธอใส่ท้ายรถเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหันมาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มด้วยแววตาตื่นเต้น ตั้งแต่ทำงานมาสองปีเธอยังไม่เคยเข้าร่วมประมูลงานใหญ่ๆ เลยสักครั้ง
“พร้อมค่ะ”
ชิชายิ้มรับอย่างอารมณ์ดี แค่นึกถึงบรรยากาศในห้องประชุมก็ทำให้เธอรู้สึกมีพลัง ปณภัทรจะต้องชนะการประมูลในครั้งนี้อย่างแน่นอนและเธอจะลุกขึ้นปรบมือให้เขาอย่างภาคภูมิใจ
“บอม แม่ฝากชิชาด้วยนะลูก”
ผู้เป็นแม่ยืนอยู่หน้าบ้านมองลูกสาวและรุ่นพี่ที่ทำงานของชิชา เวลาที่ลูกสาวต้องออกไปทำงานต่างจังหวัดคนเป็นแม่ก็อดที่จะกังวลใจไม่ได้ แต่เพราะครั้งนี้มีปณภัทรไปด้วยก็พอเบาใจลงไปได้บ้าง
สำหรับปณภัทรแล้วคุณแม่ของชิชาก็พอรู้จักมาบ้างแม้จะไม่ได้สนิทสนมเป็นการส่วนตัว แต่ก็มักจะเห็นชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ทำงานของชิชาตื่นมาช่วยคุณพ่อคุณแม่ของเขาเปิดร้านขายกวยจั๊บญวนในตอนเช้าอยู่เสมอ
“ครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงชิชานะครับ”
ปณภัทรรับปากพร้อมกับเอื้อมมือปิดท้ายรถด้วยช่วงตัวที่สูงโปร่งและทะมัดทะแมงเนื่องจากเข้าฟิตเนสเป็นประจำ
“ชิชาไปก่อนนะคะ”
หญิงสาวเข้ามาสวมกอดคุณแม่ก่อนจะเดินขึ้นรถไป ทั้งสองคนพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว ปณภัทรนั่งประจำที่ของคนขับโดยมีชิชานั่งอยู่เคียงข้างกัน จุดมุ่งหมายของทั้งสองคือจังหวัดจันทบุรี
“ดีนะคะที่พี่บอมช่วยพูดให้ พี่อุ้มถึงยอมให้ชิชามาด้วย”
“พี่อุ้มแกใจดีนะเอาจริงๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ดีเสียอีกพี่จะได้ไม่ต้องเหงา”
“พี่บอมไม่ได้กำลังว่าชิชาว่าพูดมากใช่ไหมคะ”
หญิงสาวอมยิ้มพร้อมกับหันไปมองใบหน้าเนียนใสของคนข้างๆ อย่างลืมตัว
…ผู้ชายคนนี้หล่อจัง ผมที่ดกดำละกรอบหน้า ดวงตาชั้นเดียวเรียวยาวดูขี้เล่นรับกับจมูกโด่งได้ดี ปากเป็นกระจับได้รูป ผิวหน้าก็เนียนละเอียดราวกับน้ำนม…
“ชิชา หน้ามีพี่อะไรติดหรือเปล่า”
ปณภัทรดึงสติของชิชาให้กลับมา
“ปะ เปล่าค่ะ…เอ่อ แล้วพี่บอมจองที่พักแถวไหนไว้คะ”
…ฮู้ เกือบไปแล้วเรา…
ชิชาหันหน้าเข้ากับกระจกคนนั่งแล้วเป่าปากออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก แต่หารู้ไม่ว่ากระจกมันสะท้อนเงาและปณภัทรก็เห็นทุกการกระทำนั้น
“ใกล้ๆ โรงแรมที่จะไปยื่นประมูลพรุ่งนี้เลย เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่พา ชิชาแวะทานข้าวแถวชลบุรีและพาไปดูลิงด้วยดีไหม”
ปณภัทรมักมีวิธีมาเอาใจหญิงสาวเสมอเพราะน้องสาวของเขาก็ชอบให้พามาให้อาหารลิงที่นี่อยู่บ่อยครั้ง
“ลิงเหรอคะ…”
…ใช่ เธออยากไปให้อาหารลิงกับพี่บอมของเธอ…พี่บอมของเธออย่างนั้นเหรอ ไม่ๆ เธอเพิ่งอกหักมานะชิชาและที่สำคัญพี่บอมมีแฟนแล้ว…
“อืม ลิงแสมอยู่กันเป็นฝูงเลย ชิชาต้องชอบมากแน่ๆ”
“ก็น่าจะชอบค่ะ”
สำหรับลิงนั้นชิชารู้สึกเฉยๆ แต่สำหรับปณภัทรแล้วเธอเองก็รู้สึกดีที่มีเขาคอยอยู่ใกล้ๆ โดยเฉพาะเวลาที่ทุกข์ใจ…มันเรียกว่าชอบได้หรือเปล่านะ
“แค่น่าจะชอบอย่างนั้นเหรอ”
ปณภัทรเอ่ยถามทั้งที่กำลังมองจ้องถนนกว้างตรงหน้า เขาเองก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ถามออกไปแบบนั้น
“แค่น่าจะชอบค่ะ…ชิชาแค่น่าจะชอบลิงค่ะ”
หญิงสาวย้ำกับตัวเอง เธอไม่อาจรู้สึกอะไรไปได้มากกว่าพี่ชายที่แสนดีเท่านั้น ชิชาไม่อยากผิดศีลข้อสามเพราะรู้ว่าการโดนนอกใจมันเจ็บปวดขนาดไหน
“ใช่ พี่ก็หมายถึงลิงเหมือนกัน”
ปณภัทรเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังเล็กน้อยก่อนที่เขาจะกลบเกลื่อนมันด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ มีวูบหนึ่งที่เขาคิดอะไรเกินเลยกับสาวน้อยข้างๆ กายไปมากกว่าคำว่า ‘น้องสาว’ ภายใต้แววตาที่ผิดหวังนั้นมีบางอย่างที่เขายังไม่ได้บอกกับเธอ
“เอ่อค่ะ…แล้วเราจะไปถึงจันทบุรีทันก่อนมืดใช่ไหมคะ”
หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่สถานการณ์จะพาให้เธอกลายมาเป็นมือที่สามในความรักของหนุ่มรุ่นพี่ที่ทำงานกับแฟนสาว
“ชิว เรายังมีเวลาอีกทั้งวัน”
ปณภัทรดึงสติของตัวเองให้กลับมา เมื่อลองคำนวณเวลาเดินทางจากบ้านไปถึงที่พักที่จังหวัดจันทบุรีก็ประมาณเกือบห้าชั่วโมง จึงยังพอมีเวลาพาหญิงสาวพักผ่อนหย่อนใจได้อีกสักนิด
- ผู้เขียน
