Ep.2: สับสน
1401 คำ
อายนอนอยู่บนเตียงกว้างในห้องนอนของตัวเอง เธอกำลังมองโทรศัพท์ในมือด้วยความลังเลในใจ ว่าควรจะโทรหามอสดีหรือไม่เพราะตอนนี้มืดแล้วและที่สนามจะยุ่งอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“เอาวะ” เมื่อตัดสินใจได้อายก็กดโทรศัพท์หามอสตามเบอร์ที่เขาให้ไว้ทันที แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่สายก็ไร้การตอบรับ อายขมวดคิ้วมองหน้าจออย่างสงสัย ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
“ยุ่งอยู่เหรอ?? งั้นส่งข้อความก็ได้”
อาย : พี่มอส
อาย : นี่อายนะคะ อายเพื่อนนามิ
อาย : อายโทรหาพี่แล้วแต่พี่ไม่รับสายเลยคิดว่าพี่น่าจะยุ่งอยู่ ถ้าว่างแล้วอย่าลืมโทรหาอายนะคะ
อาย : อายจะคุยเรื่องเลี้ยงข้าวพี่
หลังจากส่งข้อความ อายก็นอนพลิกตัวไปมาบนเตียงกว้าง สายตายังคงมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังคงไร้การตอบกลับจากมอส ในหัวรู้สึกสับสนและยังคงมีคำถาม
“หรือว่าพี่มอสจะยุ่งอยู่จริง ๆ” เธอพึมพำกับตัวเองพลางถอนหายใจเบา ๆ แล้ววางโทรศัพท์ลงข้างตัว
แต่ผ่านไปมานานเธอก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยไล่ดูข้อความที่ส่งไป แต่มันยังไม่ถูกอ่าน อายเม้มปากแน่นรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ต้องมากระวนกระวายการตอบกลับจากเขาแบบนี้
“โอ๊ย!! เป็นอะไรมากไหมเนี่ย นอน ๆ เดี๋ยวเขาว่างก็ติดต่อกลับมาเองแหละ” อายร้องบอกตัวเองก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงพยายามข่มตาบังคับให้ตัวเองนอนหลับ แต่จู่ ๆ เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้น ติ๊ง!!
เธอรีบเปิดผ้าห่มแล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยความเร็ว แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะมันเป็นข้อความของเพื่อนในห้องเรียนที่ส่งมาเตือนเรื่องงานพรุ่งนี้
อายถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวังอีกครั้งก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้ว เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงต้องรอและกระวนกระวายใจแบบนี้ รอข้อความจากเขาทั้งที่เธอกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแถมยังไม่สนิทกันอีกด้วย เพียงแค่เขาช่วยช่วยดูแลตอนเมา แต่ทำไมเขาในหัวเธอถึงได้แต่มีเรื่องของเขาอยู่ในหัวมากมายขนาดนี้
"โอ๊ย!! จะนอนจริง ๆ ละนะ" อายร้องโวยวายกับตัวเองอีกครั้ง พลางกอดหมอนข้างแน่นพยายามทำให้ตัวเองหลับ แต่ยังไม่ทันที่สติจะดับวูบ เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นอีกครั้ง ติ๊ง!!
อายไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและมันก็เป็นข้อความจากมอสจริง ๆ หัวใจของอายเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอรีบหยิบกดเข้าไปดูข้อความทันที
มอส : เพิ่งว่าง ขอโทษที มีอะไรหรือเปล่า
อาย : ไม่เป็นไรค่ะ อายแค่จะถามว่าพรุ่งนี้พี่ว่างไหม
มอส : ยังไม่แน่ใจ มีอะไรหรือเปล่า
อาย : พอดีพรุ่งนี้อายว่างเลยจะชวนพี่ไปทานข้าว
มอส : อืม... ยังไงตอนเลิกเรียนโทรหาพี่อีกทีนะ
อาย : ถ้าอายโทรไปพี่มอสอย่าลืมรับสายนะ
มอส : ไม่ลืม
อาย : ค่ะ
หลังตอบข้อความมอสเสร็จรอยยิ้มยังคงติดอยู่บนใบหน้าของอาย แม้เธอจะพยายามบอกตัวเองว่าไม่ควรตื่นเต้นขนาดนี้ แต่ก็ห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้จริง ๆ
เธอพลิกตัวไปมาบนเตียง ความตื่นเต้นทำให้เธอหลับไม่ลง ก็แหม... เธอไม่เคยนัดทานข้าวกับผู้ชายแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
"พอเลยไอ้อาย ไอ้บ้า หลับได้แล้ว! พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า" เธอพึมพำดุตัวเอง ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง พยายามข่มตาหลับ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามตัดความคิดนั้นออกไปแค่ไหน ภาพของมอสก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธออยู่ดี
หลังอาจารย์ปล่อยคลาสอายเดินลงจากอาคารเรียนพร้อมกับนามิ ก่อนทั้งคู่จะแยกกันหลังจากนามิเห็นโปรดที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ส่วนอายก็เดินแยกไปอีกทาง แต่ระหว่างที่เดินก็ไม่ลืมจะกดโทรศัพท์หามอส รอสายไม่นานปลายสายก็ตอบรับกลับมา
[ว่าไง?? เลิกเรียนแล้วเหรอ]
“เลิกแล้วค่ะ พี่มอสยุ่งอยู่หรือเปล่า”
[ถ้ายุ่ง คงคุยโทรศัพท์ไม่ได้ หึหึ]
“พี่มอส!!” อายเรียกมอสเสียงเข้มด้วยใบหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดออกแนวกวน ๆ กับน้ำเสียงหัวเราะชอบใจของเขา
[หึหึ ว่าแต่ตอนนี้อยู่ไหน]
“มหาลัยค่ะ”
[อยู่กับใคร??]
“คนเดียวค่ะ” ทันทีที่รู้ว่าอายอยู่ที่มหาลัยคนเดียวมอสก็รีบตอบกลับมาด้วยความเร็วจนทำให้คนฟังอย่างอายอ้าปากค้างไปทันที
[งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับ]
“ไม่ต้องหรอกค่ะ อายไปเองได้ พี่มอสอยู่ที่สนามใช่ไหม เดี๋ยว...” คำพูดปฏิเสธมากมายที่กำลังจะออกจากปากของอายก็หยุดลงเมื่อได้ยินน้ำเสียงเข้ม ๆ ของมอสทำให้อายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับเบา ๆ
[รออยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องไปไหน]
“ก็ได้”
[ดีมาก]
หลังจากวางสายของมอสไปอายก็ยืนมองโทรศัพท์ด้วยสีหน้าสับสนงุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ให้กับความเอาแต่สั่งของอีกฝ่าย เมื่อทำอะไรไม่ได้อายเลยเลือกที่จะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะหินอ่อนใกล้ ๆ เพื่อนั่งรอตามที่มอสสั่ง
อายที่นั่งได้ไม่นานก็มีเสียงรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ขับมาจอดใกล้ ๆ กับที่เธอนั่งอยู่ พร้อมกับเสียงพูดคุยซุบซิบมากมายของสาว ๆ บริเวณนั้นดังมาให้ได้ยิน
‘แก... ดูสิผู้ชายคนนั้นโคตรเท่ห์’
‘ใช่ ๆ ขนาดยังไม่เห็นหน้านะยังเท่ห์ขนาดนี้’
‘แล้วเขามารับใครนะ’
‘นั่นสิ โคตรอิจฉา’
‘เขามารับฉันหรือเปล่าแก ฮ่า ๆ ๆ ๆ’
‘มโนย่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ’
เสียงของสาว ๆ ที่ดังมาให้ได้ยินแต่อายกลับไม่ได้หันไปมองหรือสนใจทั้งรถหรือคนมากกว่าโทรศัพท์ในมือ จนกระทั่งมีคนเดินมาหาเธอที่นั่งอยู่ทั้งที่อีกฝ่ายยังสวมหมวกกันน็อกเต็มใบจึงทำให้เธอไม่เห็นใบหน้าว่าคนคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง แต่พอได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยเท่านั้นแหละก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเขาเป็นใคร
“อาย”
“พี่มอส!!”
“อื้ม พี่เองไปกัน”
“นี่พี่ขับรถคันนี้มาเหรอคะ??” อายมองไปที่บิ๊กไบค์คันใหญ่ด้วยสายตาแปลกใจ เพราะขับบิ๊กไบค์มานี่เองถึงได้ไวนักแต่อย่างว่าเธอไม่เคยเห็นมอสขับรถคันนี้เลยสักครั้งปกติเขาจะขับแค่รถยนต์ แต่พอได้เห็นแล้วบอกได้คำเดียวเลยว่าเขาโคตรเท่ห์
“ใช่ไง ไปกันเถอะ” มอสพูดพร้อมกับสวมหมวกกันน็อกที่ถือติดมือมาสวมหัวให้อายด้วยความเบามือพร้อมกับจับมือเธอเดินไปยังรถ ก่อนเขาจะถอดเสื้อแขนยาวของตัวเองที่สวมอยู่มาผูกเอวให้เธอแล้วอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนรถให้เสร็จสรรพ เขาขึ้นคร่อมรถ แต่ก่อนจะออกรถก็ไม่ลืมจะหันมาสั่งคนซ้อนเสียงทุ้ม
“กอดเอวพี่แน่น ๆ นะ ถ้าตกพี่ไม่เก็บนะ”
“พี่มอส!!!”
“หึหึ”
ตลอดทางถึงแม้ว่ามอสจะขับเร็วแต่ก็ไม่ได้เร็วมากเพราะเป็นห่วงคนซ้อนท้ายที่กอดเอวเขาแน่นจะหัวใจวายก่อนจะถึงที่หมาย ต่างกับอายที่ไม่ค่อยได้ซ้อนท้ายรถบิ๊กไบค์เท่าไหร่จึงได้แต่กอดเอวเขาแน่นไปพร้อมกับซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างไม่แม้แต่จะลืมตามองอะไรทั้งนั้น
มอสขับรถพาอายตรงมาที่สนามแข่งเพราะเขามีงานที่ยังต้องเคลียร์อีกนิดหน่อยหลังจากจัดการงานเสร็จค่อยพาเธอไปทานอาหารตามที่นัดกัน
- ผู้เขียน
