2.2 แฉ

1646 คำ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังกรีดความรู้สึก อัคคีมองมันอยู่นานกว่าจะกดรับ “อาเพลิง… เป็นยังไงบ้างคะคลิปเด็ด” เสียงปลายสายหัวเราะระรื่นตามมาจนคนฟังต้องระบายความโกรธและความอับอายด้วยการบดกรามแน่น “โทร.มาทำไม?!” เสียงห้าวห้วนบ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตรชัดเจน แต่มธุรสกลับไม่ยักกลัว หญิงสาวมองนาฬิกาตั้งโต๊ะเรือนเล็กแล้วยิ้มให้ตนเอง “แหม… ก็แค่อยากจะโทร.มาปลอบใจอาเพลิงไงคะ หวานอยากบอกอาเพลิงว่า อย่าคิดมาก…” ริมฝีปากได้รูปของคนฟังกระตุก ก่อนจะส่งเสียงคำรามห้วนจัด “เธอนี่มัน… ถ้าจะบ้า!” เล่นเอาคนฟังหน้าม้านไปเป็นครู่ ก่อนจะแสร้งทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สา “อ๋อ… แน่อยู่แล้วค่ะ! ใครจะดีเหมือนว่าที่ภรรยาของอาเพลิงได้ล่ะคะ แต่ถึงยังไง หวานก็คิดว่าอาเพลิงคงไม่หลับหูหลับตารับผู้หญิงคนนั้นมาเป็นภรรยาเพียงเพราะกลัวเสียหน้าหรอกนะคะ แค่นี้นะคะอาเพลิง บายค่ะ” “เดี๋ยว! หวาน! หวาน! โธ่เว้ย!!” สบถเสียงขรม ก่อนจะยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋า แล้วหมุนตัวออกไปจากห้องทำงานของตนอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ เวลานี้เขาไม่มีแก่ใจจะทำงานอีกต่อไปแล้ว… ประตูเปิดผลัวะ เลขาหน้าห้องรีบลุกขึ้นยืนหน้าตาตื่น “วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทอีกแล้วนะ มีอะไรด่วนโทร.เข้ามือถือผมได้เลย” “เอ่อ… ค่ะ” เลขาสาวอ้าปากค้างมองตามรางสูงของเจ้านายหนุ่มรูปหล่อที่เดินหน้าบึ้งออกไปด้วยอาการหัวใจจะวายเสียให้ได้ เลขาสาวนั่งแหมะลงกับเก้าอี้ ได้แต่บ่นพึมพำเบาๆ “ไปกินรังแตนที่ไหนมา หน้าเป็นจวักเชียว…” นับแต่ออกจากบริษัทอัคคีก็ขับรถไปเรื่อยเปื่อย เขาปล่อยให้ความคิดล่องลอยไม่มีจุดหมาย จนมืดค่ำจึงพาตัวเองเข้ามาหยุดยังคลับหรูที่เขาแทบจะไม่ย่างกาย แต่แล้ววันหนึ่งต้องสมัครสมาชิกไว้ก็เพราะมณีที่รบเร้า หลายสิ่งหลายอย่างตระเตรียมไว้เพื่อนหล่อน ทว่ามณีกลับหักหลังเขาได้ลงคอ ชายหนุ่มสั่งบรั่นดีจากพนักงานเมื่อเลือกที่นั่งได้แล้ว เพียงครู่เดียวเท่านั้นเครื่องดื่มมึนเมาขวดหรูก็พร่องลงไปกว่าครึ่ง เขาดื่ม ดื่มและดื่ม ดวงตาคมกวาดมองไปทั่ว แววตาคมกริบไม่เป็นมิตร ยิ่งกับสาวสวยที่เฉียดกายเข้าใกล้เขาจะกวาดมองแต่หัวจรดเท้าและเหยียดยิ้มอย่างดูแคลน เล่นเอาเจ้าหล่อนถอยร่นไปตามๆ กัน เพียงครู่… เสียงเรียกเข้าคุ้นชินดังขึ้นพร้อมแสงสว่างวูบวาบที่หน้าจอ ดวงตาสีเข้มวาววับก่อนจะกดตัดสายอย่างสิ้นเยื่อใย หันไปสนใจแก้วบรั่นดีในมือ อีกครู่เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มปิดเครื่องและจ้องมองมันด้วยสายตาเหยียดหยัน คืนนี้เขาจะเมา! เมาให้สะใจ แล้วพรุ่งนี้ทุกอย่างจะต้องจบด้วยฝีมือของเขาเอง เหมือนกับที่มันเริ่มด้วยฝีมือของเขาเช่นกัน! เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านของอัคคี ทำให้คนรอคอยการกลับมาของเขาทุกขณะจิตรีบลุกขึ้น คนตัวบางวิ่งออกจากบ้านของตนตรงมายังคนที่กำลังขับเคลื่อนรถยนต์เข้าไป หญิงสาวรอดตัวผ่านไปภายในรั้วสูงก่อนที่มันจะปิดเข้าหากันอีกครั้งด้วยระบบอัตโนมัติ คนภายในรถยังคงไม่ยอมลงมา หญิงสาวจึงต้องเคาะกระจกสองสามครั้งเรียก เป็นเหตุให้คนที่ซบหน้าลงกับพวงมาลัยเงยขึ้นมอง นัยน์ตาสีจัดเขม้นออกไปยังคนภายนอก คิ้วหนาขมวดมุ่นแล้วดับเครื่องพร้อมกับเปิดประตู… “มาทำไม?” มธุรสไม่สนใจเสียงห้าวห้วน ทว่าหญิงสาวทำจมูกย่นเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์โชยคลุ้งออกมาจากลมหายใจของเขา “กินเหล้า?” น้ำเสียงดูแคลนของมธุรสเรียกสายตากราดเกรี้ยวให้ลุกโชน มือหนาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนข้างหนึ่งในขณะที่หญิงสาวไม่ทันระวัง “อุ๊ย!! อาเพลิงหวานเจ็บนะ” “ดี! อยากแส่เรื่องชาวบ้านนัก ถามจริงเถอะ เธอมายุ่งกับฉันทำไม?” หญิงสาวเม้มปากแน่น ความหวังดีของหล่อนถูกมองเป็นอื่น “หวานจะยุ่ง! ลองคิดดูนะคะ ถ้าหวานไม่บอกความจริง อาเพลิงก็คงไม่รู้ว่าถูกแม่นั่นสวมเขาให้ตั้งแต่ยังไม่แต่งงานจนแต่งไปแล้วหรอกค่ะ!” “หวาน!!” หญิงสาวนิ่วหน้า เมื่อเขาออกแรงบีบมากขึ้น หญิงสาวพยายามแกะมือนั้นออกแต่ไม่เป็นผล “ปล่อยนะคะอาเพลิง หวานเจ็บ ทำไมคะ? โกรธหวานมากเลยหรือไง ทั้งที่หวานหวังดีไม่อยากให้อาเพลิงถูกหลอก แล้วทำไมอาเพลิงต้องมาโกรธหวานด้วย ทำไมคะ” เสียงหวานสั่นเครือแต่อัคคีซึ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผิดหวังและโกรธแค้นจึงไม่อาจรู้ตัวว่ากำลังให้หญิงสาวเจ็บช้ำแค่ไหน “ฉันไม่ชอบให้เธอมายุ่งเรื่องของฉันเธอก็รู้!” ตะคอกเสียงดัง “ฮึ!” มธุรสแสยะยิ้ม นึกสมเพชคนตรงหน้านัก เขายังหน้ามืดตามัว คนที่ควรโกรธกลับไม่พูดถึง แต่มาลงความโกรธที่หล่อนซึ่งเป็นคนที่หวังดีกับเขามากที่สุด “อาเพลิงต้องขอบคุณหวานสิถึงจะถูก หวานช่วยให้อาเพลิงรู้ความจริง ไม่ใช่มาใส่อารมณ์กับหวานแบบนี้ ที่หวานทำเพราะหวานเป็นห่วง!” อัคคีอึ้งไปกับคำพูดของมธุรส ก่อนจะบอกตัวเองว่าหล่อนเองก็ใช่ว่าจะดีกว่าใครคนไหน แม้แต่กับมณีก็ไม่ได้ดีไปกว่าเลยสักนิด… “ไม่จำเป็น! ไม่ต้องมาห่วงฉัน ห่วงตัวเธอดีกว่า…” “อาเพลิง!!” มุมปากได้รูปแสยะยิ้ม มองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียดหยัน “เธอเองก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงพวกนั้นสักนิด… ร่าน!” “อาเพลิง!!” ร่างบางถูกผลักออกห่างอย่างไม่ทันระวังจนทรุดลงไปกองกับพื้นถนนหน้าบ้าน ชายหนุ่มชะงักไปนิดกับการกระทำของตน ทว่าเมื่อคิดถึงความแพศยาของพวกผู้หญิงอย่างหล่อน เขาก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาสุภาพ! “กลับไปซะ! แล้วไม่ต้องมาให้เห็นอีก ฉันเกลียดผู้หญิงมักมากอย่างพวกเธอ ทั้งเกลียดและขยะแขยง!” รั้วสูงเลื่อนออกคล้ายไล่ ดวงตาเกรี้ยวกราดของอัคคีบ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตรชัดเจน แต่หญิงสาวไม่กลัว และไม่เคยคิดกลัว… “ไม่ค่ะ!” ร่างบางในชุดนอนแบบเสื้อเชิ้ตตัวเดียวพยุงตัวลุกขึ้นยืน ดวงตาคู่สวยมุ่งมั่น แม้อีกฝ่ายจะนิ่วหน้าและเริ่มอารมณ์เสียมากขึ้น “หวานเป็นห่วงอาเพลิงจริงๆ นะคะ ทำไมไม่เข้าใจหวานบ้าง” คราวนี้ชายหนุ่มกวาดตามองคนพูดตั้งแต่หัวจดเท้า มธุรสหน้าร้อนวูบแต่ก็ยังสู้ตาไม่หลบ “แน่ใจหรือ ว่าแค่ห่วงน่ะ…” มธุรสใจเต้นแรง เมื่อร่างสูงของอัคคีก้าวจนประชิดตัวหล่อนรวดเร็วเกินถอยหนีได้ทัน แม้จะแรง จะแกร่งมานักต่อนัก แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายที่กำลังผิดหวังคลั่งรักหล่อนก็เริ่มจะกลัว… “อาเพลิงเมามากแล้วนะคะ” คนฟังกระตุกยิ้ม “เมาเหรอ? เปล๊า… ฉันไม่เมา ถึงฉันจะดื่มไปเยอะพอควร แต่ฉันรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ทุกอย่าง” เขาก้าวเข้าหาหล่อน ดวงตาคมคู่ใหญ่จรดจ้องไม่วางตา กวาดมองไปทั่วเรือนร่างระหงในชุดนอนบางเบาสีขาวนวล หญิงสาวหลุบตาลงมองเท้าของตนเองก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาคมของคนที่หล่อนแอบรักมาเนิ่นนาน “เข้าบ้านสิคะ คืนนี้หวานจะดูแลอาเพลิงเอง…” หญิงสาวทำใจกล้าเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม มือบางยกขึ้นวางทาบบนแผงอกกว้างแล้วลูบไล้เบาๆ มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็ก ก่อนแสยะยิ้มด้วยแววตาเหยียดๆ “เธอดูแลตัวเธอดีกว่านะหวาน ฉันไม่อยากกินเดนใครอีก! กลับไปซะ!” พูดจบ หญิงสาวก็ถูกผลักห่างอีกครั้ง พร้อมกับร่างสูงที่หมุนตัวเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว หญิงสาวกำมือแน่นเกือบตามอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ทัน แต่เมื่อพิจารณาก็รู้ว่าเขากำลังสับสน หมกมุ่นอยู่แต่กับคนรักที่ไม่รักดีอย่างมณี หล่อนเองรักเขา รอเขา แต่เขากลับไม่ยอมมอง ดีละ! ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลสิ! หญิงสาวบอกตนเองพลางเดินตามเข้าไปติดๆ จนเมื่อชายหนุ่มเปิดประตูหญิงสาวก็มุดนำเข้าไปก่อนที่อีกฝ่ายจะคว้าตัวหล่อนไว้ได้ทัน “หวาน!!” มธุรสไม่สะทกสะท้าน หล่อนเตรียมกายเตรียมใจมาแล้ว “ออกมาจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มตวาดลั่น โกรธจนแทบจะฉีกหล่อนออกเป็นชิ้นๆ “ไม่! หวานจะอยู่ด้วย” กรามแข็งแกร่งบดจนนูน ก่อนจะสบถออกมาจนคนฟังสะอึก “หน้าด้าน!” ไม่คิดจะถนอมใจใครอีกแล้ว ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าหญิงสาวไปยังบาร์เหล้า แล้วคว้าเอาบรั่นดีออกมาขวดหนึ่ง เทมันลงไปในแก้วทรงสวย หญิงสาวมองเขากระดกเหล้าราวกับน้ำ เขาไม่พูดอะไรอีก ไม่มองแม้แต่หน้าหล่อน เพียงครู่ เขาก็ฟุบหน้าลงกับบาร์หญิงสาวฉวยโอกาสนั้นหยิบยานอนหลับอย่างแรงที่ได้มาจากอุษาเทใส่ลงไปในแก้วของเขาทันที คืนนี้ไม่ว่าอย่างไรเขาต้องเป็นของหล่อน พรุ่งนี้ป้าของหล่อนจะกลับมาแล้วทุกอย่างต้องสำเร็จ…

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more