ความจริงแค่เดินมาส่งถึงหอฉันก็ขอบใจมากอยู่แล้ว นี่เล่นจะเดินไปส่งถึงหน้าห้องเลย ฉันทั้งเกรงใจและดีใจที่น้องแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยฉันขนาดนั้น ฉันเสมองไปทางอื่นแต่ก็แอบมองหน้าน้องไปด้วย คนอะไรไม่รู้ มองมุมก็เท่ แค่เดินธรรมดา ยังเหมือนหลุดมาจากแคตวอล์กเลยอ่ะ
รู้สึกดีจังที่เกิดมา
“หออาร์ตอยู่ข้างหน้าแล้ว” ฉันว่าพลางชี้ไม้ชี้มือไปยังตึกใหญ่ๆ ด้านหน้า ฉันแอบเสียดายที่มันจะถึงแล้ว เพราะฉันอยากจะเดินกับน้องตี๋ต่ออีกสักหน่อย ฉันจะแกล้งพาน้องอ้อมก็ไม่ได้ เพราะฉันไม่รู้จักทาง กลัวอ้อมไปอ้อมมา ฉันพาหลง ก็บันเทิงเลยทีนี้
Rrrr Rrrr…
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของน้องดังขึ้น เขาเลยผละจากมือฉันแล้วหยิบขึ้นมามองหน้าจออยู่สักพัก แต่กลับไม่รับซะงั้น ฉันย่นคิ้วมองคนตัวสูงอย่างสงสัยแล้วเอ่ยถาม
“ไม่รับเหรอ?”
“ขี้เกียจคุย”
“แน่ะ สาวๆ รึเปล่า?” ฉันแกล้งแซวเล่นๆ แต่น้องดันชะงักแล้วมองฉันตาปริบๆ เขาทำท่าคาดไม่ถึงก่
