‘เชื่อกูดิ มึงชอบเค้า’
เสียงไอ้พีทดังอยู่ในหัวของผม หลังจากวันหยุดอันแสนล้ำค่าของผมได้ผ่านไป ผมก็กลับมาทำงานอยู่ร้านมินิมาร์ทเช่นเดิม ผมกำลังถือไม้ถูพื้นและทำความสะอาดร้านอย่างขะมักเขม้น ในขณะที่ไอ้พี่แบงค์ยืนชิลๆ อยู่หน้าเคาน์เตอร์อย่างสบายอกสบายใจ
ความจริงแล้ว ผมมักจะตื่นตัวอยู่ตลอดเวลายกเว้นเวลาเรียนและทำงาน ผมจะรู้สึกง่วงอย่างไร้สาเหตุ ผมหาวหวอดๆ ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม สำหรับคนอื่นคือเวลานอน สำหรับผมคือเวลาหาเงิน
ผมถูพื้นไป ฟังเพลงไป ก่อนจะบังเอิญสบตากับคนมาใหม่ที่กำลังยืนเลือกซื้อของ เธอยกยิ้มให้ผมด้วยท่าทีเก้อเขินก่อนจะหยิบขนมใส่ในตะกร้า
“กินขนมดึกๆ เดี๋ยวก็อ้วนหรอกพี่”
“ก็มันหิวอ่ะ”
“จริงๆ ไม่ได้อยากกินขนมแต่คิดถึงน้องใช่เปล่า” ผมร้องแซวก่อนที่พี่มิ้งจะหน้าขึ้นสีแล้วเสมองไปทางอื่น ผมเลยติ๊ต่างเอาว่าพี่มิ้งคิดถึงผมจริงๆ แล้วพอผมคิดแบบนี้ เสียงไอ้พีทก็ดังขึ้นมาหลอกหลอนผมอีก
‘เชื
