5 เจ้าของคนใหม่
1046 คำ
คำกระซิบของเขาเหมือนรอยประทับที่ฝังลงกลางใจเธอ ทั้งเย็นเฉียบ เด็ดขาด และไม่เปิดช่องให้เธอได้หนี ร่างของเพียงขวัญสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่ใช่แค่เพราะความกลัว แต่เพราะความอับอายที่ถาโถมเข้ามาแรงจนแทบหายใจไม่ออก
น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้งไปเมื่อครู่ กลับมารื้นขึ้นที่ขอบตาอีกครั้ง ก่อนจะไหลทะลักลงมาเป็นทาง
“ฮือ... ทำไม...ทำไมฉันต้องเลือกด้วย” เธอพึมพำเสียงสะอื้นปนตัดพ้อ ใบหน้าสวยซบลงกับฝ่ามือตัวเองอย่างคนหมดหนทาง “ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณมาช่วยซะหน่อย...”
มันคือเสียงประท้วงที่แผ่วเบาราวกระซิบ คือการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของคนที่รู้ดีว่าตัวเองกำลังจะจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง
ภาคย์มองภาพนั้นด้วยสายตาเรียบเฉย เขารอ... รอจนเสียงสะอื้นของเธอเริ่มขาดห้วง ก่อนจะยื่นมือออกไปอย่างเชื่องช้า นิ้วเรียวยาวที่แข็งแรงของเขาแตะลงที่ปลายคางมน แล้วค่อยๆ เชยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาขึ้นมาสบตากับเขาตรงๆ
สัมผัสของเขาไม่ได้อ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้รุนแรง มันเป็นเพียงการออกคำสั่งที่ไร้เสียง
“หรืออยากไปซ่อง... ใช่มั้ย” เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงโทนเดิม แต่คำพูดนั้นเสียดยิ่งกว่าคมมีด มันกรีดลึกลงไปในแผลที่ยังสดใหม่ของเธอ
เพียงขวัญสะดุ้งเฮือก เธอหันมองหน้าเขาขวับ! ดวงตาแดงก่ำวาวโรจน์ขึ้นมาด้วยแรงโทสะที่หลงเหลืออยู่ “แล้วฉันผิดอะไร! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักอย่าง!”
“...”
“คุณมันก็ไม่ต่างอะไรจากพวกมัน! ใช้เงินฟาดหัว บังคับขู่เข็ญคนอื่น... ฮือ... คุณมันก็แค่พวกเดียวกัน!” เธอตวาดใส่หน้าเขาอย่างลืมตัว ปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดออกมา
ในแววตาของภาคย์ฉายประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก มันเป็นความประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นแมวตัวน้อยพยายามจะแผลงฤทธิ์ใส่ราชสีห์ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธ ตรงกันข้าม...มุมปากของเขากลับยกสูงขึ้นเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ
“ใช่... ฉันอาจจะเหมือนพวกมัน” เขยอมรับอย่างหน้าตาเฉย “แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือน...”
เขาโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง จนปลายจมูกของทั้งคู่แทบจะสัมผัสกัน กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ ของเขาปะทะเข้ากับกลิ่นคาวน้ำตาของเธอ
“...คือเธอจะได้เป็นของฉัน...แค่คนเดียว”
เขาเน้นคำสุดท้ายอย่างชัดเจน ก่อนจะเอ่ยประโยคปิดท้ายที่ทำลายกำแพงป้องกันตัวเองของเธอจนพังพินาศ
“เลือกเอาแล้วกัน”
สิ้นคำนั้น... หัวใจของเพียงขวัญก็พลันสลายลงอย่างสมบูรณ์แบบ มันไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ไม่มีทางหนี ไม่มีทางรอด ระหว่างนรกที่ต้องถูกย่ำยีโดยคนทั้งโลก กับนรกที่มีซาตานเพียงตนเดียวเป็นเจ้าของ...
คำตอบมันชัดเจนในตัวของมันเอง
หยาดน้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงมาจากหางตา ก่อนที่เธอจะหลับตาลงอย่างยอมจำนน เป็นการยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่โหดร้าย เสียงของเธอแหบโหยและสั่นเครือเมื่อเอ่ยออกมา
“ฉัน...เลือกคุณ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของภาคย์ มันเป็นรอยยิ้มของผู้ชนะที่ได้ทุกอย่างมาครอบครองตามที่ต้องการ
“ดีมาก” เขาพึมพำ ก่อนจะผละตัวออกห่างเล็กน้อย “ห้องเธออยู่ชั้นไหน”
เพียงขวัญยังคงยืนพิงผนังอย่างหมดเรี่ยวแรง เธอตอบเสียงแผ่วโดยไม่มองหน้าเขา “ชั้น 15”
“นำทางไปสิ”
มันไม่ใช่คำขอร้อง...แต่เป็นคำสั่งแรกในฐานะเจ้าของคนใหม่ของเธอ
เพียงขวัญไม่มีทางเลือกอื่น เธอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆ แล้วหมุนตัวเดินไปยังลิฟต์อย่างเชื่องช้า ทุกย่างก้าวรู้สึกหนักอึ้งราวกับมีโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นถ่วงขาเอาไว้ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินตามหลังมาไม่ห่าง เป็นเสียงที่ตอกย้ำถึงชะตากรรมที่เธอเพิ่งเลือกเดินเข้าไปหา
ภายในลิฟต์ที่เคยเป็นจุดเริ่มต้นของความพังพินาศ บัดนี้ได้กลายเป็นโลงศพที่กำลังนำพาเธอไปสู่การจองจำครั้งใหม่ ความเงียบที่น่าอึดอัดทำให้เธอได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองเงาสะท้อนของเขาในกระจก
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 15 เพียงขวัญก้าวเดินออกไปราวกับตุ๊กตาไขลานที่ไร้วิญญาณ เธอเดินตรงไปยังห้องของตัวเองที่อยู่สุดทางเดิน ไขกุญแจเข้าไปด้วยมือที่สั่นเทา แล้วเปิดประตูออกกว้างเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้เจ้าชีวิตคนใหม่ของเธอก้าวเข้ามา
ทันทีที่ภาคย์ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาแล้วปิดมันลง... โลกภายนอกก็ถูกตัดขาดไปโดยสิ้นเชิง ห้องพักขนาดพอดีที่เคยเป็นพื้นที่ปลอดภัยของเธอ ตอนนี้ได้กลายสภาพเป็นกรงขังไปในทันที
เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างรวดเร็ว มันเป็นห้องที่จัดอย่างเรียบง่ายและเป็นระเบียบ สมกับเป็นเจ้าของห้อง ก่อนที่สายตาของเขาจะหยุดลงที่ร่างบางที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เดินตรงเข้ามาหาเธอ ถอดเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มของตัวเองออกอย่างไม่รีบร้อน เผยให้เห็นแผงอกกำยำและกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงตัวสวยงาม ก่อนจะโยนมันพาดไว้บนพนักเก้าอี้อย่างไม่ไยดี
ตอนนี้เขาเหลือเพียงกางเกงขายาวสีดำสนิทตัวเดียว ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขาภายใต้แสงไฟสีนวลของห้อง
เพียงขวัญเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งกลัว ทั้งอาย ทั้งขยะแขยงใจในโชคชะตาของตัวเอง
แต่แล้วมือหนาของเขาก็เอื้อมมาจับที่ต้นแขนของเธอ บังคับให้เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“จะเริ่มจ่ายหนี้คืนแรกกันเลยดีไหม” เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงที่เจือความหิวกระหายอย่างปิดไม่มิด
- ผู้เขียน
