บทที่ 5
1662 คำ
บทที่ 5
จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี...ตอนนี้เธอเรียนมัธยมปีที่ 3 กำลังจะสอบเข้ามัธยมปลายในสายเรียนที่ชอบคือ วิทย์-คณิต ถึงจะไม่เก่งได้เท่าเขา แต่ขอให้ได้สักครึ่งหนึ่งก็ยังดี...
เธออยากทำให้คุณป้ากับคุณลุงพอใจ...และเธอไม่อยากให้พ่อผิดหวังในตัวเธอ
“ลูกกวางคิดหรือยังว่าจะเรียนสายอะไร...” คุณป้าเอ่ยถามเธอขณะที่เรากำลังนั่งแกะสลักผลไม้กันอยู่ นี่คือสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้...คืองานบ้าน เย็บปักถักร้อย และอื่น ๆ อีกมากมาย
“คิดไว้แล้วค่ะ...”
“ลูกกวางอยากเรียนอะไร อยากจะทำอะไร ป้าตามใจหนูนะลูก...อย่ากดดันจนเกินไป” รอยยิ้มบาง ๆ ส่งมาให้เธอ
อุษามองเด็กผู้หญิงที่นั่งพับเพียบแกะสลักผลไม้อยู่ข้างกาย...ปีนี้เธออายุ 15 ปีแล้ว แต่รูปร่างหน้าตาเธอช่างดูโตกว่าวัยเสียเหลือเกิน ผิวพรรณนวลลออ ผมดำขลับ กิริยามารยาทเรียบร้อย เรียนเก่ง...ลูกกวางคืออีกหนึ่งความภูมิใจของเธอ
“ได้เจอพี่เขาบ้างไหมลูก...”
“..........”
“พรุ่งนี้พี่เขาจะเข้ามาหาแม่...หนูก็อยู่ด้วยกันก่อนเนอะ พี่น้องไม่ได้เจอกันนานแล้ว” เธอเพียงยิ้มบาง ๆ ตอบกลับไป
“ตั้งใจแกะนะ อันนี้แม่จะเอาไว้ใส่แกงในสำรับวันพรุ่งนี้ ต้อนรับพี่เขากลับบ้าน...” มือเรียวจับมีดแน่น ค่อย ๆ บรรจงแกะสลักลูกฟักทองอย่างดี…
หลังจากที่พี่สิงห์เรียนมหาวิทยาลัย พอปีสอง คุณป้าก็อนุญาตให้เขาพักที่คอนโดได้ ก็ไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน...เราจึงไม่ค่อยเจอกัน
และอาจจะมีบ้างที่เจอกันตามห้าง เพราะโรงเรียนกับมหาวิทยาลัยเราไม่ได้ใกล้กันเท่าไร และห้างที่เธอชอบไป พี่สิงห์กับเพื่อนก็มักจะไปเดินเล่นกันที่นั่น…
‘น้องมึงไม่ใช่เหรอวะ!’ เธอที่กำลังเลือกชานมไข่มุกร้านดังกับมิ้นถึงกับชะงัก เมื่อหันไปเห็นกลุ่มเพื่อนเขาที่กำลังเดินผ่านหน้าเธอไป...
‘น้อง? สิงห์มีน้องสาวด้วยเหรอคะ?’ เธออึกอักกำมือเพื่อนแน่น เมื่อผู้หญิงหน้าตาดีข้างกายเขาเอ่ยถามเขาเสียงแข็ง
‘..........’
‘เธอเป็นน้องสาวสิงห์เหรอคะ?’
‘ไปเหอะ...’ เพียงแค่คำพูดนั้น...เธอยิ้มออกมา ก่อนจะค้อมหัว ดึงแขนเพื่อนและเดินฝ่าฝูงชนออกมาทันที!
‘แกอยากร้องก็ร้องเถอะ...’ ภายในบันไดหนีไฟห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เด็กหญิงกับเพื่อนสาวกำลังนั่งปลอบใจกันอยู่
‘เราไม่อยากร้องไห้แล้ว...ฮึกกก’ เธอโผเข้าซบลงที่ซอกคอ ‘มิ้น’ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ไม่เคยรังเกียจเธอ และรู้สถานะของเธอในบ้าน เวชญานันท์ แต่ก็ไม่เคยพูดให้ใครฟัง
แม้จะมีคนมาคาดคั้นสักเพียงใดว่า ลูกกวางเป็นอะไรกับคุณสิงห์….
#เย็น
เธอรู้ตัวเองดี...ว่าเขาไม่ชอบหน้าเธอเท่าไร เธอจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยง เมื่อจัดโต๊ะเสร็จจึงอ้างกับคุณป้าว่าเธอปวดท้องประจำเดือน ขอนอนพัก…
“ลูกกวางล่ะ...ไปดูสิ ว่าลุกไหวไหม พี่น้องจะได้ทานข้าวพร้อมหน้า...”
“ผมพาลินดามาให้แม่รู้จักนะครับ ไม่ได้มาทานข้าวพร้อมหน้าใคร...”
“เด็ก ๆ ไปเรียกมา และแกกินไป!” อุษาพูดเสียงลอดไรฟันอย่างไม่ไว้หน้าใครบนโต๊ะ วันนี้เขาพาเพื่อนมาคือ วัฒน์ พรีม และลินดาแฟนสาวของเขา…
“คุณป้าอาหารอร่อยมากเลยครับ...ผมชอบอันนี้มากเลย คืองดงามมากไม่กล้าทานเลยครับ” วัฒน์ที่เหมือนจะอยู่เป็นที่สุด มันเอ่ยบอกแม่และชี้ไปที่ลูกฟักทองแกะสลัก แค่เห็นลูกฟักทองเขาก็รู้แล้วว่าใครแกะ…
“คนทำคงว่างมากเลยนะคะเนี่ย…”
“..........” เขาหันขวับไปมองหน้าลินดาที่เอ่ยขึ้นมา โดยไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย...บอกว่าให้เงียบไว้!
“ที่บ้านพ่อแม่ไม่ได้สอนหนูหรือจ๊ะ...อาหารชาววังน่ะจ้ะ ป้าว่างก็เลยให้ลูกกวางฝึกฝีมือไว้ ตบแต่งกับชายคนใดจะได้เอาเสน่ห์ตรงนี้ไว้มัดใจเขา”
“อื้ม...คุณแม่ไม่ได้สอนอะค่ะ บอกแค่ว่าเป็นผู้หญิงต้องดูแลตัวเองให้ดี ต้องดูดีตลอดเวลา...” แม่เขาหัวเราะออกมาเสียงแหลม ก่อนจะปลายตามองเขาด้วยแววตาที่...เขาต้องกลืนน้ำลายลงคอ
“เอาเถอะจ้ะ ทานอาหารกันดีกว่า...เด็ก ๆ ไปเรียกลูกกวางมาที บอกว่าฉันรอทานข้าว...”
บรรยากาศในห้องอาหารมาคุ...ซึ่งเขากับเพื่อนเรารู้นิสัยแม่กันอยู่แล้ว แต่กับแฟนสาวที่เพิ่งคบกันได้ไม่นาน เธอกลับวางท่าทีไม่เหมาะไม่ควรเลย...ซึ่งขืนเป็นแบบนี้ต่อไปคงต้องเลิก!
“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักทุกคนในห้องอาหาร เธอยกมือพนมกลางอก ก่อนจะเดินตรงมาที่เก้าอี้ข้างซ้ายตรงข้ามกับเขา และข้าง ๆ แม่...
เด็กหญิงในชุดเดรสลายทางแขนกุด ผมดำขลับถูกมัดรวบขึ้นไปเป็นหางม้าอย่างที่เธอชอบทำตอนเด็ก ๆ ภายใต้ใบหน้ารูปไข่ เธอสวมแว่นสายตาไว้ มันดูหนาเตอะกว่าเดิมเสียอีก…
“ดีขึ้นไหมลูกฮื้ม...” มาถึงยังไม่ทันได้ยกน้ำขึ้นดื่มก่อนทานข้าวเลย...แม่เขาก็ประเคนอาหารบนโต๊ะให้เต็มจานแล้ว
“ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอวางหนังสือที่เล็กเชอร์ไว้ ก่อนจะลงมือทานข้าว ไม่เงยหน้าสบตาใครในโต๊ะ
“น้องลูกกวางแกะลูกฟักทองเองเหรอครับ” พรีมเอ่ยถามทำลายความเงียบ
“ค่ะ” ตั้งแต่มาถึงโต๊ะเธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา…
“ลูกกวาง...” เขาเรียกเธอเสียงเย็น...นี่เธอไม่เห็นเขาที่นั่งหัวโด่อยู่หรือไง!
“คะ...”
“นี่คุณลินดา...แฟนฉัน”
“สวัสดีค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้น ยกมือไหว้แฟนสาวเขา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไป
“ชื่อลูกกวางเหรอจ๊ะ...”
“ค่ะ”
“อันนี้พ่อแม่ตั้งให้...หรือเพิ่งมาตั้งตอนโตจ๊ะ” ดวงตากระปุกกลมโต มองสบกับดวงตาสีเทาที่สวมใส่คอนแท็กต์เลนส์ไว้...เธอขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าพูด
“ลินดามีอะไรกับหลานสาวป้างั้นหรือ?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณแม่ แค่ชื่อน่ารักดีค่ะ เลยลองถามน้องดู เผื่ออยากจะเปลี่ยนจากดา เป็นลูกดาบ้าง คิก ๆ ๆ” เขาถอนหายใจออกมา...ลินดาเธอเป็นคนที่ขี้หึงมาก ๆ จนเขาก็นึกระอา จบงานนี้คงต้องเท!
“บางทีลูกดา ก็อาจจะไม่น่ารักเท่าลูกกวางหรอกนะ...จริงไหมไอ้สิงห์” พรีมเอ่ยขึ้นมาเสียงเข้ม มันยกยิ้มให้เขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปคุยกับแม่ตัวปัญหาต่อ!
“คุณชื่อดาก็พอแล้ว...ไม่ต้องมีลูกอะไรนำหน้าหรอก มันน่ารำคาญ...” เขาพูดและหันไปจับแก้มแฟนสาว และเหลือบมองไปทางเธอ ซึ่งเห็นว่าแม่มองมาทางนี้ตาเขียวปั้ด!
“คุณป้าลูกกวางขอไปอ่านหนังสือได้ไหมคะ...”
“ได้จ้ะ ไปเถอะลูก...” เธอลุกขึ้น ก่อนจะค้อมตัวและเดินออกไป
“น้องลูกกวางเธอน่ารักนะครับคุณป้า...เรียบร้อยมากเลย ผมอาจจะมาฝากท้องบ่อย ๆ” ไอ้วัฒน์เอ่ยขึ้นมาทีเล่นทีจริง!
“ห้ามเด็ดขาดจ้ะ ป้าหวงมาก ไม่ยอมให้พวกเรามาจีบง่าย ๆ แน่ ๆ” แม่เขาเอ่ยออกมากลั้วเสียงหัวเราะ แต่เขารู้ว่าท่าทีที่แสดงออกคือ...แม่เขาหวงลูกกวางจริง ๆ
“ห่างกับมึงกี่ปีนะสิงห์...”
“7 ปี” เขาเอ่ยออกมา ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“15 ย่าง 16 คุกนะจ๊ะ...”
#สระว่ายน้ำ
เธอเดินออกมาจากห้องอาหารแสนอึดอัดนั่น ตอนนี้ค่ำแล้ว...ก่อนจะมาจุ่มขาลงในสระน้ำเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า เธอชอบมานั่งเอาขาจุ่มน้ำเย็น ๆ และอ่านหนังสือไปด้วย เสียดายที่วันนี้ไม่มีขนมคุกกี้ติดมือมา...
มือเรียวเปิดหนังสือหน้าที่อ่านค้างไว้ ก่อนจะยกหนังสือขึ้นสูงเพื่อไม่ให้เงาที่ตัว ตกกระทบบนหน้าหนังสือที่จะอ่าน...เธออาศัยเพียงแสงไฟจากกำแพงบ้านที่ติดไว้เท่านั้น…
ไม่ได้เจอเขาเกือบปี...เขาก็ดูโตขึ้นทุกปี ทรงผมก็เปลี่ยนไปตลอด ครั้งนี้สีเทาควันบุหรี่...และยังพกแฟนสาวที่เจอหน้าร้านชานมไข่มุกมาด้วย เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะปิดหนังสือลงเพราะอ่านไม่รู้เรื่องเลย
“..........” เธอวางหนังสือลงข้างตัว เท้าแขนมือไปด้านหลัง ก่อนจะค่อย ๆ ยกขาขึ้นจากน้ำ เอี้ยวตัวมาด้านหลัง ชันตัวเองให้ยืนขึ้น เธอก็พบกับคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้…
“มาอ่านหนังสือมืด ๆ อะไรตรงนี้...”
“คะ...คือลูกกวางมาจุ่มขาลงสระเฉย ๆ ค่ะ”
“เธอรู้ใช่ไหม...ว่าเขาจะมานั่งดื่มไวน์ที่นี่”
“ลูกกวางไม่ทราบค่ะ” เงาดำที่ขยับเข้าใกล้ จนเท้าเธอที่ยืนอยู่หมิ่นเหม่ขอบสระโผล่ออกไปเกือบครึ่ง! เหลือเพียงขาข้างเดียว! เธอพยายามทรงตัวไว้!
“แน่ใจเหรอ...ไม่ใช่ตั้งใจมาอ่อยเขา!” เธอเงยหน้ามองคนพูดน้ำตาคลอเบ้า! คนพูดเอาเท้าเหยียบลงที่หนังสือเล็กเชอร์บนพื้น!!
“ถอยไปหน่อยค่ะ ลูกกวางจะตกแล้ว...ตรงนี้น้ำลึก ลูกกวางว่ายน้ำไม่เป็น...”
“อยากอ่านมากใช่ไหมหนังสือเนี่ย!! ไปอ่านในน้ำแล้วกัน!”
“อย่านะคะ!!!”
“ตูม!!”
- ผู้เขียน
