เมียเดียวของพวกเฮีย

Chapter 6: แทนคำขอโทษ

ฝัน! หนูฝันไปแน่ ๆ ! เฮียเชียนบอกว่าหนูได้รับสิทธิ์เอาทั้งเฮียเชียนและเฮียอิงทำผัวพร้อมกันแบบโปรโมชัน 1 แถม 1 แบบแพ็กคู่ถูกกว่า แบบสมนาคุณให้ลูกค้า อะไรทำนองนั้น

ผลดาคิดในใจแล้วอ้าปากหวอ ดวงตากลมโตที่รอบตายังบวมช้ำแลดูสับสนและมีแววสงสัยปนอยู่

“พวกเฮียพูดบ้าอะไร?! หนูจะมีผัวสองคนได้ยังไง? ผัวหนูมีเมียสองคนนะ เรื่องอะไรหนูจะยอมมีผัวสองคนซ้ำรอยพี่โจว? หนูไม่ได้เป็นพวกมักมากแบบพี่โจวนะ” ผลดาที่เหมือนจะหมดเรี่ยวแรงเพราะตรอมใจพอได้ยินเรื่องน่าเหลือเชื่อกลับมีแรงเถียงกับสองหนุ่มหล่ออย่างน่าประหลาด

“หนูจะไปเหมือนอาโจวได้ยังไง? หนูไม่ได้อยากมีผัวสองคนเสียหน่อย พวกเฮียอยากให้หนูมีผัวสองคนต่างหาก หนูฟังนะ... กรณีของหนูกับพวกเฮียและกรณีของอาโจวกับเมียน้อยมันเทียบกันไม่ได้ หนูไม่ยอมให้อาโจวมีเมียคนที่สอง แต่เฮียกับอาอิงยอมให้หนูมีผัวสองคน หนูเห็นความแตกต่างไหม?” พันทวีพยายามอธิบายให้น้องฟัง

“สุดท้ายก็สองใจเหมือนกัน มันต่างกันตรงไหน?” ผลดานิ่วหน้าแล้วถาม

“ต่างสิ พวกฉันมีรสนิยมแบบนี้อยู่แล้ว ที่อาปาไล่พวกฉันออกจากบ้านก็เพราะจับได้ว่าพวกฉันเอาผู้หญิงคนเดียวกัน... ถ้าจะพูดให้ถูกคือเอาผู้หญิงคนเดียวกันและพร้อมกัน อาปาคงกลัวคนอื่นขุดคุ้ยเลยบอกว่าพวกฉันไปเรียนต่อและทำงานที่ฮ่องกง แต่คราวนี้เป็นอาปาเรียกพวกฉันกลับมาให้เป็นผัวเธอ แล้วยังเอาสมบัติมาหลอกล่ออีกต่างหาก อาปาบอกว่าถ้าพวกฉันกลับมาจะคืนมรดกส่วนที่เป็นของพวกฉันให้” ทวิชอธิบายเพิ่มเติม

ผลดาได้แต่เบิกตาโตทำหน้าตกใจกับเรื่องราวที่ได้รับรู้ ที่แท้พวกเฮียไม่มาร่วมงานแต่งงานที่เล็กแสนเล็กของเธอกับพี่โจวเพราะพวกเขาถูกตัดขาดออกจากตระกูลหลี่นี่เอง

“งั้น... พวกเฮียกลับมาเพราะสมบัติเหรอคะ? ถ้าหนูยกเลิกเรื่องที่จะเปลี่ยนผัวพวกเฮียก็จะไม่ได้มรดกจากอาปาเหรอคะ?” ผลดาถาม รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุให้พวกเขาต้องเสียเวลากลับมาเมืองไทย

หากเธอยกเลิกข้อเสนอตอนนี้พวกเฮียจะโกรธเธอไหมเนี่ย?

“เรื่องฉุดเธอออกจากขุมนรกเป็นเรื่องหลัก เรื่องสมบัติเป็นแค่ผลพลอยได้ ถึงอาปาจะไม่ยกสมบัติให้ ฉันกับเฮียเชียนก็หาเองได้ พอกินพอใช้ และน่าจะพอเลี้ยงเมียตัวเล็ก ๆ สักคนหนึ่ง” ทวิชพูดแล้วยักคิ้วให้หญิงสาว

“ว่ายังไงผักต้ม? หนูจะยอมเป็นเมียหลวงของอาโจวต่อหรือยอมเป็นเมียเดียวของพวกเฮีย? เป็นเมียพวกเฮียไม่แย่นะคะผัก ถ้าได้หนูมาเป็นเมียพวกเฮียจะเลียให้ล้มเลยแหละ” พันทวีกล่อมน้องแล้วหันไปส่งยิ้มแฝงความหมายให้สาวน้อย

“ตะ... ตะ... แต่... อย่างพวกเฮียน่าจะมีผู้หญิงมาต่อแถวให้เลือกเป็นเมียเยอะแยะ พวกเฮียจะมาเอาแม่หม้ายอย่างหนูไปเป็นเมียทำไมถ้าไม่มีสมบัติมาล่อ?” ผลดาถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความงุนงง

“ผักต้ม... หนูจำได้ไหมตอนเป็นเด็กหนูเดินตามอาโจวตลอด เวลาที่อาโจวยังไม่มาหรือยุ่งอยู่กับอย่างอื่นหนูถึงจะเดินมาเล่นกับพวกเฮีย พออาโจวเรียก หนูก็วิ่งไปหาทันที ไม่เคยสนใจพวกเฮียเลย...” พันทวีพูดถึงความหลัง

ผลดาก้มหน้าลงมองพื้น พอเฮียเชียนพูดเธอถึงรู้สึกว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ใจร้ายเอามาก ๆ

“ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกฉันต้องเอาคืนบ้างแล้ว ต่อไปนี้เวลาพวกฉันเรียก เธอต้องมา ถึงเธอจะคุยกับเฮียโจวอยู่ เธอจะนอนหลับอยู่ หรือเธอจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ถ้าผัวเรียกเมียก็ต้องมา เข้าใจไหม?” ทวิชก้มใบหน้าหล่อใสคล้ายนักร้องเกาหลีลงมาใกล้กับใบหน้าน้อยของหญิงสาวแล้วเชยคางเธอให้แหงนเงยขึ้นมองเขา

“ไม่เข้าใจ! ไม่เอา! ไม่ซื้อโปร 1 แถม 1! อยากได้แค่ชิ้นเดียว!” ผลดาเอ่ยคำขาดออกไป

“ดื้อ... ดื้อเหมือนตอนเด็ก ๆ ไม่มีผิด เฮียเรียกให้มาเล่นด้วยกันก็ดื้อจะไปหาแต่อาโจว จนถึงทุกวันนี้ก็ยังดื้อถึงได้เจ็บใจร้องไห้ตาบวมปูดแบบนี้ ถ้าหนูยังไม่อยากซื้อ 1 แถม 1 ก็ยังไม่ต้องซื้อ โปรมีตั้งสามเดือนนี่นา ระหว่างนี้เฮียกับอาอิงจะจีบหนูรอไปพลาง ๆ จะตื๊อเช้าตื๊อเย็น จะตามเป็นหมาตามเจ้าของเลย ดีไหมคะผักต้ม?” พันทวีถามน้องยิ้ม ๆ

ว้าย! เฮียเชียนพูด ‘คะ’ กับหนู! หนูอยากให้พี่โจวหวาน ๆ กับหนูแบบนี้บ้างแต่ไม่เคยเห็นเขาจะหวานขนาดนี้เลย แล้วยิ่งหน้าขรึม ๆ แบบเฮียเชียนแต่ดันมาพูดหวานกับหนู โอ๊ย! หัวใจผักต้มเหลวเป็นผักเละ ๆ เลยค่ะเฮียขา

สาวน้อยคิดในใจ แต่ต่อหน้าน่ะหรือ? ได้แต่เงียบแล้วทำหน้าแดง

“คิดดูให้ดีนะผัก ถ้าเธอยอมเป็นเมียพวกฉันสองคนเฮียโจวกระอักเลือดตายแน่ เชื่อฉัน เฮียโจวชอบทำตัวเป็นคนดี มือถือสากปากถือศีล ไม่เหมือนพวกฉัน พวกฉันมันดูเลวแต่ข้างในน่ะ... ลูกแมวเชื่อง ๆ และเชื่องกับเจ้าของคนเดียวด้วย รับรองว่าถ้าเธอได้พวกฉันเป็นผัวไม่มีวันที่เธอจะได้เห็นพวกฉันมีเมียน้อยแน่ ๆ เออ... เรื่องผู้หญิงมาเกาะแกะอาจมีบ้างเพราะพวกฉันมันหล่อ แต่เรื่องเมียน้อยลืมไปได้เลย...” ทวิชบอกน้องแล้วก้มเอาใบหน้าหล่อใสถูไปข้างแก้มเนียนที่ซูบซีดของเธอแล้วกระซิบไปที่ใบหูบาง

"ถ้าพวกฉันกินในบ้านจนอิ่ม ไม่มีทางไปหากินข้างนอก และถึงบางทีจะกินไม่อิ่มแต่แค่คิดถึงคนที่บ้านก็ไม่มีเวลามองสาวอื่นแล้วแหละ”

เสียงของทวิชที่กระซิบข้างใบหูของผลดามันชวนจั๊กจี้และทำให้เธอใจเต้นแรง หน้าแดงโดยอัตโนมัติ ท่าทางและคำพูดที่อ่อยเธอจนเธออดคิดไม่ได้ว่าเฮียอิงพูดจาหวานเป็นน้ำตาลเชื่อมแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่มันมีอานุภาพยิ่งใหญ่เกินกว่าใจดวงน้อย ๆ ของเธอจะรับไหวจริง ๆ

“สรุปเราคุยกันเข้าใจแล้วนะคะผักต้ม พวกเฮียจะตามจีบหนูสามเดือน ครบสามเดือนหนูก็หย่ากับอาโจวพอดี ถึงตอนนั้นเราก็แต่งงานกัน ไม่ต้องจดทะเบียนสมรสก็ได้ถ้าหนูเลือกไม่ได้ว่าอยากจดกับเฮียหรืออาอิง ขอแค่หนูยอมเป็นเมียพวกเฮียที่เหลือเฮียโอเคหมด” พันทวีรวบรัดตัดความแล้วดึงมือน้อยของผลดาให้เดินมุ่งหน้าไปยังบ้านใหญ่อันเป็นที่อยู่ของเจ้าสัวเทียนต่อ

ผลดาที่หมดแรงกับการร้องไห้มาหลายวันเดินตามคนเป็นพี่ไปอย่างงุนงง นี่เป็นครั้งแรกในหลายวันที่เธอไม่ได้คิดเรื่องเมียหลวง เมียน้อย และไอ้ผัวเลว

แต่หนูกลับต้องมาคิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องเฮียเชียนและเฮียอิงเนี่ย หนูจะบ้าตาย!

*****************************

ผลดาเหลือบมองหน้าเจ้าสัวเทียนแวบหนึ่ง แต่แค่ปลายหางตาตวัดไปมองพ่อสามีเธอก็ต้องก้มหน้าหลบแล้วเพราะชายชราทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อเห็นเฮียเชียนจูงมือเธอเข้าบ้านใหญ่โดยมีเฮียอิงเดินตามมาติด ๆ

“สวัสดีครับอาปา ไม่เจอกันนานนะครับ... นานมาก” พันทวีเป็นฝ่ายเริ่มเปิดบทสนทนาก่อน ทวิชที่เดินตามมาด้านหลังจึงยกมือไหว้ผู้เป็นพ่อบ้าง

“พวกแกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? พักที่ไหน? ไหนล่ะกระเป๋า?” เจ้าสัวเทียนถามขึ้นเสียงเรียบ ไม่ได้มีท่าทีดีใจหรือโกรธเกรี้ยว เขาทักทายลูกชายทั้งสองราวกับเจอกันเป็นปกติธรรมดา

“ผมให้แท็กซี่ขับเข้าไปส่งหน้าบ้านพักแขกเลย ลุงเฮงตัดหญ้าที่สวนหน้าบ้านพอดีผมเลยให้เปิดประตูแล้วเอากระเป๋าลงไปไว้ที่บ้านพักแขก” พันทวีอธิบายแล้วอ้างถึงคนสวนเก่าแก่ที่เขาเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย

“หรืออาปาจะให้พวกผมกลับมาอยู่บ้านใหญ่กับอาปา?” ทวิชยิ้มแล้วถามพ่อ

จริงอยู่ในอดีตเจ้าสัวเทียนทั้งโกรธทั้งโมโหเจ้าลูกชายสองคนที่ดันมีรสนิยมทางเพศชอบแบ่งปันหญิงคนรัก มันฟังดูเหมือนลูกชายของเขายกให้ผู้หญิงเป็นใหญ่ ยอมให้ผู้หญิงมีผัวหลวงผัวน้อย แต่เมื่อเวลาผ่านไป เจ้าสัวเทียนอายุมากขึ้นและเริ่มตระหนักได้ว่าสิ่งใด ๆ ล้วนไม่สำคัญเท่ากับการมีลูกหลานอยู่เคียงข้างในวัยชรา เมื่อผลดาประสบปัญหาและยื่นข้อเสนอที่จะรับลูกชายสองคนของเขามาเป็นสามีเขาจึงยินดีสนองอย่างเป็นที่สุด

และก็เป็นเหมือนที่เจ้าสัวเฒ่าคิดไว้ไม่มีผิด... การมีลูกหลานอยู่ด้วยเมื่อแก่เฒ่าสำคัญที่สุด แม้ชายชราผมขาวจะไม่แสดงออกว่าคิดถึงลูกแค่ไหนแต่ในใจมันกลับอิ่มเอม อบอุ่นที่เห็นหน้าลูกชายทั้งสองอีกครั้งก่อนตาย

“แกสองคนคุยกับหนูผักเรื่องที่ฉันเรียกพวกแกกลับมาแก้ปัญหาแล้วใช่ไหม?” เจ้าสัวเทียนถามขึ้น แสร้งทำเป็นคุยธุระเพื่อให้มีเรื่องคุยกับลูกชาย

“คุยแล้วครับ” พันทวีตอบคำคนเป็นพ่อ

“คุยกันก็ดีแล้ว พวกแกไม่ต้องกลับมาอยู่บ้านใหญ่กับฉัน แค่พาหนูผักมาเยี่ยมฉันบ่อย ๆ ก็พอ ตอนนี้พวกแกอยู่ที่บ้านพักแขกไปก่อน ฉันจะให้วิศวกรกับสถาปนิกที่บริษัทมาออกแบบบ้านใหม่ให้พวกแก” เจ้าสัวเทียนสั่งเสียงเรียบแต่เป็นคำสั่งที่ทำให้ทวิชถึงกับทำตาโต

“โอ้โห! บ้านใหม่เลยเหรออาปา? กลับมาอยู่กับอาปาที่นี่ก็ได้ ไม่เห็นต้องลงทุนสร้างบ้านใหม่” ทวิชทำท่าทางตื่นเต้นดีใจราวกับเด็กน้อย เขาไม่เคยคิดเลยว่าหายหน้าไปห้าปี กลับมาอาปาของเขาจะกลายเป็นคนใจดีขนาดนี้ไปได้

“ส่วนหนูผัก... พรุ่งนี้ให้ย้ายออกจากบ้านที่หนูอยู่ไปอยู่บ้านพักแขกอีกหลังก่อน” เจ้าสัวเทียนหันไปสั่งผลดาต่อ แสร้งเป็นไม่ได้ยินคำพูดของทวิช

“แต่... บ้านพักแขกมีสองหลัง ถ้าหลังหนึ่งเฮียเชียนและเฮียอิงอยู่ไปแล้ว อีกหลังหนึ่ง... พี่โจวกับเมียน้อยเขาอยู่ด้วยกัน จะให้หนูไปอยู่กับเขาได้ยังไงคะ?” ผลดาถามเจ้าสัวแล้วกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เหมือนข่มอารมณ์ไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

"ก็ยกเรือนหอของหนูให้อาโจวกับเมียน้อยมันไป...” เจ้าสัวสั่งเสียงเข้ม ผลดาได้แต่ก้มหน้า หยาดน้ำตาใส ๆ ใกล้จะร่วงลงมา และเฮียทั้งสองของเธอก็คงรู้สึกได้

“แต่อาปา... ได้ข่าวว่าบ้านหลังนั้นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นเรือนหอของผักกับอาโจว จะให้น้องย้ายไปอยู่บ้านพักแขกที่หลังเล็กกว่าได้ยังไง?” พันทวีทักท้วงบิดาทันที

“นั่นน่ะสิอาปา เมียน้อยเฮียโจวแย่งผัวคุณหนูผักไปแล้ว อาปายังเปิดโอกาสให้เขาแย่งเรือนหอของคุณหนูด้วยเหรอ?” ทวิชยกแขนขึ้นกอดอกแล้วถามคนเป็นพ่อ น้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ผลดาที่กำลังจะร้องไห้พอได้ยินพี่ ๆ ปกป้อง เธอก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด สาวน้อยจึงกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วลองถามเจ้าสัวเทียนดู

“หนูไม่ย้ายออกไม่ได้เหรอคะ?”

“ไม่ได้ หนูผักต้องย้ายไปอยู่บ้านพักแขกอีกหลัง ใกล้ ๆ กับบ้านพักแขกของอาเชียนและอาอิง รอเวลาบ้านใหม่ของอาเชียนและอาอิงเสร็จ ฉันจะสร้างให้ใหญ่พอ ๆ กับบ้านใหญ่ของฉันหลังนี้...” เจ้าสัวเทียนพูดแล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“...ฉันจะสร้างเอาไว้เป็นเรือนหอให้หนูกับอาเชียนและอาอิง เป็นการขอโทษหนูและพ่อแม่ของหนูที่ตายไป ขอโทษที่ปล่อยให้ไอ้ลูกระยำของฉันมันย่ำยีหัวใจของหนูจนแหลกละเอียด”