Chapter 10: เสียท่า
1624 คำ
“เย่อบ้า เย่อบออะไรกันคะ ?! พูดจาน่าตีปากมาก นี่เราไม่ได้เจอกันสิบกว่าปีแล้วนะคะ พอเจอหน้ากันอีกทีทำไมหื่นกันแบบนี้เนี่ย?” ผลดาทำหน้างอแล้วถามพี่ ๆ แบบกระเง้ากระงอด
“ก็ครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอเธอ เธอเพิ่งจะ 12 ก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อมัธยมที่อังกฤษไง ใครจะไปคิดเย่อเด็ก 12 วะ? คุกน่ะสิ” ทวิชบอกน้องแล้วหัวเราะอย่างขบขันกับท่าทางแสนงอนของเธอ
เหมือนที่เฮียอิงพูด... พออายุ 12 เธอก็ถูกส่งไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้ว แต่พอต้องเข้าเรียนต่อระดับปริญญาเธอก็ต้องบินกลับมาเรียนต่อที่เมืองไทยเพราะตอนนั้นคุณผลิตผู้เป็นพ่อของเธอเริ่มมีแต่โรครุมเร้า พอกลับมาถึงเธอก็ไม่ได้ติดต่อกับตระกูลหลี่เหมือนเมื่อยังเด็ก รู้ตัวอีกทีคุณพ่อก็เสีย ต่อมาไม่นานคุณแม่ก็ป่วยทางใจและเสียตามกันไป เรื่องราวมาจบลงตรงที่เธอแต่งงานกับพี่โจวตอน 20 ยังไม่ทันเรียนจบเสียด้วยซ้ำจึงได้แต่จัดงานแต่งเล็ก ๆ และเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าเฮียอิงกับเฮียเชียนอีกเลยจนถึงวันนี้นี่แหละ... วันที่พวกเขายอมบินกลับเมืองไทยเพื่อมาเป็นผัวของเธอ
"ตอนที่เฮียรู้ข่าวหนูอีกครั้งก็คือตอนที่หนูแต่งงานกับอาโจว แม่ลินจงส่งรูปอาโจวกับหนูตอนแต่งงานมาให้ดู เฮียยังพูดกับอาอิงเลยว่าหนูสวยขึ้นกว่าตอนเป็นเด็ก... สวยมาก” เฮียเชียนพูดแล้วยกนิ้วสากขึ้นมาไล้แก้มของเธออย่างเบามือ
สัมผัสแผ่วเบาของเฮียเชียนเหมือนมีไฟฟ้าอ่อน ๆ ช็อกเธอจนใจมันสั่นชอบกล หน้าของเธอต้องแดงขึ้นมาอีกแล้วแน่ ๆ เพราะผลดารู้สึกได้ว่ามันร้อนผ่าวเลยทีเดียว
“ไม่ได้แต่งงานใหญ่โต แค่งานยกน้ำชาตอนเช้าแล้วส่งตัวเข้าหอแค่นั้นเองค่ะ ชุดก็ชุดแต่งงานสีแดง แบบจีน ธรรมดา...” ผลดาพูดแล้วก้มหน้า น้ำตาเหมือนจะไหลเมื่อคิดถึงวันแต่งงานและวันส่งตัวเข้าหอ
‘พี่จะไม่แตะต้องผักจนกว่าผักจะพร้อม’
นั่นคือคำพูดของพี่โจวที่บอกเธอหลังจากส่งตัวเข้าหอ เธออยากจะบอกพี่โจวว่าเธอพร้อมมากแต่ด้วยความว่าเป็นหญิงสาวแสนซื่อ บอกไปแบบนั้นคงไม่งาม เธอเหนียมเกินกว่าที่จะพูดออกไปได้ สุดท้ายจึงได้แต่เงียบและยอมรับความเป็นสุภาพบุรุษของพี่โจว
ใครจะไปรู้ว่าไอ้สุภาพบุรุษจอมปลอมนั่นไม่แตะต้องเธอเพราะสาบานรักกับคนอื่นแล้ว
ไอ้พี่โจวเลวระยำ!
สาวน้อยคิดแล้วกัดฟันกรอด
“พอพูดถึงเรื่องแต่งงานแล้วคิดถึงเฮียโจวล่ะสิ จู่ ๆ จากหน้าแดงด้วยความอาย ตอนนี้หน้าเลยแดงเพราะความโกรธแทน” เฮียอิงแซวเธอตามประสาคนหัวไว รู้ทันเธอไปหมดทุกอย่าง
“ถ้าผักยังลืมอาโจวไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืนใจ เฮียรู้ว่าผักรักของผักมานาน แต่เฮียแค่อยากรู้ว่าเฮียกับอาอิงพอจะมีโอกาสเข้าไปเป็นเจ้าของหัวใจหนูแทนที่อาโจวไหม?” เฮียเชียนที่ปกติพูดน้อยและดูขรึมกลับถามอ้อนเธอเสียงหวาน เจ้าเสือร้ายกลายเป็นแมวน้อยต่อหน้าผลดาอย่างไม่น่าเชื่อ
แล้วยิ่งทำสายตาหวานอ้อนมาทางหนู ใครกันจะใจร้ายกับเฮียเชียนได้ลง?
“พวกฉันจะแก้ปัญหาทุกอย่างให้เธอเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเฮียโจวหรือเรื่องยัยเด็กลิตานั่น ได้ยินแบบนี้แล้วพอจะใจอ่อนให้พวกฉันได้ไหม?” เฮียอิงถามต่อแล้วใช้นิ้วใหญ่ม้วนผมที่มัดเป็นหางม้าของเธอเล่นไปมาก่อนจะจับปลายผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลเข้มของเธอขึ้นมาจรดปลายจมูกแล้วสูดกลิ่นหอมของน้องเข้าปอดเบา ๆ
เฮียอิงก็ชอบกวนประสาทแต่พอเขาพูดดีและทำตัวน่ารักหนูก็สงสารอยู่หรอกแต่ว่า...
“ไอ้ที่จะแก้ปัญหาให้หนูนี่คือการเสนอให้หนูขึ้นเตียงนอนกับเฮียด้วยหรือเปล่า? แก้ปัญหาบ้าบออะไร? เอะอะก็เอาเป็นเมีย เอะอะก็เย่อ” ผลดาพูดแล้วทำปากยื่นอย่างแง่งอน
“ก็ฉันไม่ถนัดแก้ปัญหา ถนัดแก้ผ้ามากกว่า” เฮียอิงตอบออกมาทันทีแล้วหัวเราะเสียงดัง
“เฮียอิง! พูดจาน่าจับแก้ผ้าแล้วมัดประจานหน้าบ้านเสียจริง” ผลดาต่อว่าคนเป็นพี่แล้วตีแขนเขาเพียะหนึ่ง
“พูดเรื่องแก้ปัญหาขึ้นมาก็ดีแล้ว เฮียว่าเรามาเคลียร์ปัญหาของหนูให้จบให้สิ้น ให้หนูตัดใจจากอาโจวได้แบบไม่มีเยื่อใยกันดีกว่า ขืนค้างคาใจกันอยู่แบบนี้หนูจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพวกเฮียได้ยังไง ดังนั้นหนูมีอะไรจะให้พวกเฮียช่วยเรื่องอาโจวก็บอกมา ยกเว้นอย่างเดียว... ถ้าขอให้พวกเฮียช่วยเอาอาโจวคืนมาให้หนู พวกเฮียไม่ทำ!” เฮียเชียนพูดขึ้น ตอนแรกก็ฟังดูอ่อนโยนดีอยู่หรอกแต่พอพูดถึงพี่โจวเฮียเขาก็ดูดุดันขึ้นมาทันทีเลย
"หนูไม่เอาคนแบบนั้นกลับเข้ามาในชีวิตหรอกค่ะ” ผลดานิ่วหน้าแล้วพูดขึ้น
“ขอให้จริงเถอะ พวกผู้หญิงพอผัวมาง้อหน่อยก็เห็นใจอ่อนทุกราย เจ็บแล้วไม่จำ ถ้าฉันรู้ว่าเธอคิดจะกลับไปหาเฮียโจวฉันจะจับตีให้ก้นลายเลยคอยดู” คราวนี้เป็นตาเฮียอิงพูดเสียงจริงจังกึ่งดุขึ้นมาบ้าง
“หนูไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น...”
แล้วอีกอย่างพี่โจวยังไม่ทันได้เป็นผัวหนูจริง ๆ ค่ะ!
“ดังนั้นหนูไม่กลับไปคืนดีกับพี่โจวแน่นอนค่ะ หนูแค่อยากหายเจ็บที่ใจเวลาที่เห็นเขากับเด็กลิตานั่น มันไม่ได้แค่เจ็บเพราะรักเขา มันเจ็บเพราะเสียหน้า มันเจ็บเพราะเหมือนตัวเองไร้ค่า มันเจ็บเพราะไว้ใจผิดคน พวกเฮียเข้าใจไหม?” ผลดาพูดแล้วพาลจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
“หยุด! อย่าร้องนะคะผักต้ม หนูร้องจนตาบวมแล้ว พอได้แล้ว ถ้าเฮียเห็นหนูร้องอีกเฮียจะจับตีก้นเหมือนที่อาอิงขู่หนูเมื่อกี้เลย” เฮียเชียนดุผลดาจนเธอต้องกลืนน้ำตากลับเข้าไปเลยทีเดียว
“งั้นสรุปตามนี้ เธออยากตัดใจ ไม่อยากเจ็บ พวกฉันช่วยได้ เรื่องที่เธอเสียหน้า เธอก็ไม่ต้องห่วง พวกฉันจะหาวิธีทำให้เธอได้หน้ากลับคืนมาเอง” เฮียอิงสรุปความต้องการของเธอให้ตัวเธอเองฟังเสร็จสรรพเรียบร้อย
“เรื่องแก้แค้นที่หนูเสียหน้าพวกเฮียอาจพอทำได้ แค่พวกเฮียยอมแต่งกับหนูก็เหมือนตอกหน้าพี่โจวอยู่แล้ว แต่เรื่องที่จะทำให้หนูตัดใจ... ทำให้หนูไม่เจ็บ... มันไม่ยากไปหน่อยเหรอคะ? หนูรักพี่โจวมาเป็นสิบปี รักตั้งแต่เด็ก...จะตัดใจได้ยังไง?” ผลดาถาม อยากจะร้องไห้แต่ก็กลัวเฮียอิงกับเฮียเชียนทำเหมือนที่ขู่ไว้ ‘จับเธอตีก้น’ สาวน้อยจึงได้แต่กลืนน้ำตากลับเข้าไป
“อาอิงบอกหนูไปแล้วนี่คะ... หนูต้องมีผู้ชายคนใหม่ จะได้ตัดใจจากคนเก่าเร็ว ๆ” เฮียเชียนบอกเธอแล้วยกนิ้วขึ้นไล้แก้มบางของเธอเบา ๆ
เฮียเชียนชอบเอานิ้วถูแก้มหนู ตอนเด็ก ๆ ก็ชอบทำแบบนี้... แต่ตอนนั้นหนูแก้มป่องนี่นา ตอนนี้นอกจากมันจะไม่ป่องเท่าตอนเป็นเด็กมันคงดูโทรมเป็นที่สุดเพราะหนูเอาแต่ร้องไห้ด้วย
“เฮียเชียนขา อย่าลูบแก้มหนู... หนูไม่ได้น่ารักเหมือนตอนเด็ก ๆ แล้ว” ผลดาพูดกับเฮียเชียนเสียงอ่อย
“ทำไมถึงจะไม่น่ารักเหมือนตอนเด็ก ๆ ล่ะคะ? น่ารักจะตาย” เฮียเชียนยิ้มให้เธอแล้วบอกเธอเสียงหวาน
“ช่างต่อปากต่อคำขึ้น แต่ก็น่ารักขึ้น สวยขึ้นด้วย ใครกันกล้าบอกว่าเธอไม่น่ารัก?” เฮียอิงที่นั่งอยู่ข้างเธอแต่คนละฟากกับเฮียเชียนพูดขึ้นมาบ้าง
“ถ้าน่ารักทำไมพี่โจวไม่รักหนู? เขารักเด็กลิตา... เขาไม่ได้รักหนู”
“นี่ผักต้ม... สเต็ปแรกของการตัดใจคือหนูต้องเสียใจให้เต็มที่ ดูจากตาบวม ๆ ของหนูเฮียว่าหนูน่าจะเสียใจพอแล้ว ฉะนั้นหยุดเสียใจได้แล้วค่ะ แล้วก็หยุดโทษตัวเองด้วย” เฮียเชียนบอกเธอแล้วลูบหัวเธอเบา ๆ
“เฮียเชียนไม่ต้องทำมาเป็นสอนหนู หนูอ่านมาหมดแหละ พวกบทความที่เขาว่าทำยังไงถึงจะตัดใจจากแฟนเก่าได้น่ะ ที่สำคัญ...” ผลดาพูดแล้วหันขวับไปมองเฮียอิงที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของเธอ
"...เขาบอกว่าไม่ต้องรีบมีคนใหม่ก็ได้นี่คะ เฮียอิงหลอกหนู"
อุ๊ย! ยัยผักบื้อดันรู้ทัน
ทวิชได้แต่ยิ้มแหยให้น้อง ก็ในเมื่ออยากได้สาวน้อยมาครอง ทั้งทักษะการล่อหลอก สกิลการจีบหญิงมันก็ต้องแน่นหน่อยไหม?
- ผู้เขียน
