เมียเดียวของพวกเฮีย

Chapter 9: วิธีทำให้หายเจ็บจากผัวเก่า

ลินจงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลานสาวคนดีของเธอที่จู่ ๆ ก็ทำท่าทางแข็งกร้าวราวกับเป็นคนละคน เมื่อแรกรู้เรื่องราวการตั้งครรภ์ของลิตา หลานสาวของเธอได้แต่ร้องไห้กระซิก ๆ มีตัดพ้อต่อว่าแต่ไม่มีการด่าทอหยาบคายใด ๆ ทั้งสิ้น

หญิงสาววัยกลางคนหันไปมองลิตาที่นั่งข้าง ๆ เด็กสาวเริ่มร้องไห้น้ำตาร่วงผล็อยเปื้อนแก้มที่ปัดสีชมพูอ่อน ๆ ดูบอบบางน่าสงสาร

“ผัก! ทำไมต้องตะคั้นตะคอกกันด้วย? หนูไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา พูดจากันดี ๆ ก็ได้ ลิตากำลังท้องกำลังไส้ มาด่ากันแบบนี้ไม่ควรเลย หนูผักก็รู้ว่าการคุยกันเป็นการแก้ปัญหาที่ถูกต้อง ไม่ใช่การด่าทอ” ลินจงขมวดคิ้วนิ่วหน้าแล้วสั่งสอนหลานสาว

ผลดาเม้มริมฝีปากแน่นก่อนที่เฮียอิงจะเข้ามากระซิบที่ข้างหูเธอราวกับปิศาจร้ายภายใต้หน้ากากเทพบุตร

“อยากด่าอะไรก็ด่าไป พวกฉันสนับสนุนเธอเต็มที่ เมียจะทำอะไรผัวไม่ขัด"

ผลดานิ่วหน้าแล้วยกมือน้อยขึ้นตีมือเฮียอิงเพียะหนึ่ง

“โอ๊ย! คุณหนูผัก! นี่เธอตีฉันทำไม?”

“ก็ยุให้หนูทำเรื่องไม่ดี” ผลดาเริ่มรู้ตัวว่าที่ด่าลิตาไปออกจะเกินเลยไปนิดหน่อย

“เอาเป็นว่าคุณอารีบพาลิตากลับไปก่อนเถอะค่ะ ร้องไห้น้ำตาอาบหน้าแล้ว หนูยังทนเห็นหน้าเมียน้อยของพี่โจวไม่ได้หรอกค่ะ” ผลดาพูดจาอ่อนลง

พันทวีชำเลืองมองน้องตัวน้อยแวบหนึ่ง

ผักต้มก็ยังคงเป็นผักต้ม ใจดี ใจอ่อน ขนาดกับคู่แค้นแค่เห็นน้ำตาก็ยอมยกธงขาวเสียแล้ว ผักน่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าเด็กลิตาเองก็ใช่ย่อย ไม่อย่างนั้นจะแย่งผัวผักได้ยังไง

“แม่ลินจงพาลิตากลับไปก่อนเถอะครับ ไว้พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปหาแม่ลินจงกับอาปาที่บ้านใหญ่อีกรอบ” พันทวีรวบรัดตัดความ

“แต่... ผัก... ไม่ไปกับอาเหรอ?” ลินจงถามแล้วมองหน้าสองหนุ่มสลับกันพร้อมกับเกิดความกังวลในใจ

“ทำไมคะ? ทำไมหนูต้องไปพร้อมกับคุณอาด้วย?” ผลดาถาม น้ำเสียงเหมือนขัดเคือง

“ก็... อยู่ในบ้านกับผู้ชายสองคนมันไม่ดี” ลินจงพูดขึ้นในขณะที่ส่งมือไปลูบหลังลิตาเป็นการปลอบโยนให้เด็กสาวหยุดร้องไห้

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ลินจงเพราะผู้ชายสองคนนี้เป็นว่าที่ผัวของคุณหนูผัก พอผักหย่ากับเฮียโจวปุ๊บ พวกเราก็เสียบได้ปั๊บเลย เอ... หรือว่าจะเสียบระหว่างที่ยังไม่หย่าเลยดี? เพราะถึงยังไงก็แค่เป็นผัวเมียที่รอวันหย่าอยู่แล้ว” ทวิชพูดขึ้นแล้วทำท่าครุ่นคิด

คำพูดของทวิชทำให้ลิตาเกิดความสงสัยในใจ ทวิชใช้คำพูดแปลก ๆ กำกวมหลายคำจนเธออดสงสัยไม่ได้

"ทำไมเฮียอิงถึงพูดว่า ‘ผู้ชายสองคนนี้เป็นว่าที่ผัว’ ของคุณผักล่ะคะ? ในเมื่อคุณผักต้องเลือกแต่งกับใครแค่คนใดคนหนึ่ง” ลิตาเช็ดน้ำตาแล้วแสร้งสะอื้นพลางถามไปด้วย

ลินจงมีสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด

“หือ? แม่ลินจงไม่ได้บอกเธอเหรอ?” ทวิชถามแล้วหันไปมองคนเป็นน้องที่นั่งข้าง ๆ เขาเห็นผลดากัดริมฝีปากแล้วส่ายหน้าห้ามไม่ให้เขาพูดเรื่องที่พวกเขาทั้งคู่ต้องการมีเธอเป็นเมียพร้อมกัน

“ถ้าแม่ลินจงไม่บอกแสดงว่าเธอยังไม่ควรรู้ กลับไปได้แล้ว ว่าที่เมียฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ เมียน้อยมานั่งเสนอหน้าให้เมียหลวงเห็นตำตาแถมยังมีท่าทีสุขกายสบายใจ เมียหลวงที่ไหนเขาจะชอบกัน” ทวิชพูดเหมือนไล่

พอลินจงได้ฟังก็รู้สึกปวดใจอยู่บ้างเพราะเธอก็เคยเป็นเมียน้อยมาก่อน

ตีวัวแต่กระทบไปถึงคราด ลินจงรู้ว่าทวิชไม่ได้ตั้งใจพูดถึงเธอแต่ปมด้อยของเธอที่เคยเป็นอนุท่านเจ้าสัวจะไม่มีวันจางหายไปเด็ดขาด

“กลับกันลิตา เดี๋ยวอาโจวคงกลับถึงบ้านแล้ว” ลินจงพูดพลางพยุงลิตาให้ลุกขึ้นยืน

“อ้อ... แล้วเรื่องอาโจวกับลิตา... พอกลับไปถึงบ้านก็แพ็กของเตรียมย้ายไปอยู่เรือนหอของอาโจวกับผักได้เลยนะครับ อาปามีคำสั่งไว้ว่าให้อาโจวกับเมียน้อยย้ายไปอยู่เรือนหอ...” พันทวีเกริ่นขึ้นมา

พอได้ยินว่าตัวเองจะได้ย้ายไปอยู่เรือนหอที่ทั้งหรูหรา หลังใหญ่และสวยงาม นัยน์ตาของลิตาก็มีแววพอใจและตื่นเต้นดีใจปรากฏขึ้นมาวูบหนึ่ง มันแค่ชั่วครู่เดียวแต่สองหนุ่มพันทวีและทวิชกลับจับสังเกตได้

“จะ... จะ... จริงเหรอคะ?” ลิตาเช็ดน้ำตาแล้วถามขึ้นทันที

ในที่สุดหนูก็จะได้อยู่ในบ้านหลังนั้นในฐานะคุณผู้หญิงอีกคนแล้ว!

“แล้วเธอก็จะได้เป็นคุณผู้หญิงเพียงคนเดียวในบ้านหลังนั้นไปเลย ไม่ต้องมีเมียหลวงตัวเล็ก ๆ มาคอยขวาง” พันทวีพูดขึ้นมาเหมือนเดาออกว่าลิตาคิดอะไรอยู่

“หือ? เฮียเชียนหมายความว่ายังไงคะ?” ลิตาถามขึ้นทำเสียงใสหน้าตาซื่อ

พันทวีขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเด็กสาวเรียกเขาอย่างสนิทสนม

“อย่าเรียกฉันว่า ‘เฮียเชียน’ ฉันไม่ได้เป็นเฮียของเธอ เรียกฉันว่า ‘คุณเชียน’ กับอาอิงก็เหมือนกัน เธอต้องเรียกอาอิงว่า ‘คุณอิง’ ฉันไม่ชอบให้ ‘คนอื่น’ ตีสนิท” พันทวีเตือนด้วยเสียงเย็นชาทำให้ลิตาหน้าจ๋อยลงไปทันที

“ส่วนที่ว่าอาปาจะให้เธอไปอยู่บ้านหลังนั้นน่ะเรื่องจริง... อาปาจะให้ผักย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านพักแขกแทน ส่วนเธอกับอาโจวก็ไปอยู่เรือนหอ” หนุ่มหล่อใช้สายตาเสือมองเด็กลิตาด้วยความรังเกียจก่อนจะพูดต่อ

“จริงเหรอคะ?! นี่แสดงว่าเจ้าสัวยอมรับหนูเป็นสะใภ้แล้วสิคะ” หน้าที่จ๋อยอยู่เพียงครู่เดียวของลิตาสว่างสดใสขึ้นมาทันทีด้วยคิดว่าตำแหน่งสะใภ้อีกคนของตระกูลหลี่คงตกเป็นของเธอแน่ ๆ

“จริงสิ อาปาบอกให้ผักมาอยู่บ้านพักแขกก่อน ระหว่างนั้นอาปาจะให้คนสร้างบ้านหลังใหม่ใหญ่กว่าเดิมให้ผัก” ทวิชพูดพลางยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นลิตาชะงักกับคำบอกเล่านั้น แม้จะเป็นเพียงครู่เดียวแต่ทวิชก็ทันเห็นว่าเด็กลิตามีแววตาเคืองขุ่นและริษยาอย่างร้ายกาจราวงูพิษก่อนจะปรับเป็นดวงตาของกระต่ายน้อยตามเดิม

“ในเมื่อรู้แล้วก็กลับไปเก็บของเตรียมตัวย้ายไปอยู่เรือนหอของคนอื่นได้แล้ว เดี๋ยวฉันกับอาเชียนจะไปช่วยผักเก็บของเหมือนกัน เชิญ” พันทวีบอกแล้วลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มผายมือเชิญให้เด็กลิตาและลินจงเดินออกจากบ้าน

ลินจงเดินนำหน้าลิตาออกไปจนพ้นประตูบ้าน ลิตายังอดหันหน้ามามองสองหนุ่มหล่ออีกครั้งไม่ได้ ในใจมีความรู้สึกอยากเสนอหน้าอยู่กับพวกเขานานกว่านี้ พวกเขาอาจมีอคติที่เธอเป็นเมียน้อยของทวีป แต่หากพวกเขารู้จักเธอนานกว่านี้เธอมั่นใจว่าเธอจะสามารถทำให้พวกเขาสงสารและเห็นใจได้แน่นอน

ดีไม่ดีอาจจะเห็นอย่างอื่นด้วยก็ได้ ไม่ใช่แค่เห็นใจ... ใครจะไปรู้ ผู้ชายไม่ว่าจะหล่อ จะขี้เหร่ จะรวย จะจน ล้วนแพ้ให้มารยาหญิงทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นเฮียโจวจะยอมศิโรราบให้นังเด็กในบ้านอย่างนังลิตาคนนี้เหรอ? ซื่อ ๆ เรียบร้อย อ่อยใครไม่เป็นเหมือนนังผักรังแต่จะโดนเขาทิ้ง เหอะ! ไม่เป็นไร... ตราบใดที่เฮียเชียนกับเฮียอิงยังอยู่ที่บ้านตระกูลหลี่ฉันก็มีโอกาสจับเฮียทำผัว! แม่จะรวบให้หมดทั้งตระกูลเลย!

พอสองแม่ผัวลูกสะใภ้เดินพ้นประตูบ้านผลดาก็อดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่ได้

“หนูเจ็บที่ใจจัง เฮียเชียน เฮียอิง... พวกเฮียว่าเมื่อไหร่หนูจะหาย?” สาวน้อยเอนหลังพิงพนักโซฟาแล้วแหงนเงยใบหน้าขึ้นมองเพดาน

สองพี่น้องสุดหล่อสบตากันเหมือนรู้ใจ ก่อนที่ทวิชจะยักคิ้วให้คนเป็นพี่แล้วเคลื่อนร่างใหญ่ขึ้นไปคร่อมร่างเล็กของผลดา สองเข่าคุกบนโซฟา สองแขนยันพนักกั้นสาวน้อยไม่ให้หลบหนีไปทางใดได้

“เฮ้ย! เฮียอิง! มานั่งคร่อมหนูทำไม?!” ผลดาเด้งตัวลุกขึ้นมาหมายจะนั่งยืดตัวตรงแต่โดนเฮียอิงจู่โจมก้มหน้าหล่อใสลงไปใกล้จนเกือบชิดกับใบหน้าน้อยซีดเผือดของเธอ

“ฉันจะทำให้เธอลืมความเจ็บที่ใจเอง ถ้าอยากให้ฉันช่วยก็ทำตัวตามสบายแต่ถ้าอยากเจ็บที่ใจต่อก็ขัดขืนได้ ให้เวลาตัดสินใจสามวินาที” เฮียอิงบอกเธอแบบรวบรัด

“หนึ่ง... สอง...” เฮียเชียนช่วยเฮียอิงนับ

ผลดาสับสนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในใจมันกำลังงุนงงว่าต้องตอบรับความช่วยเหลือจากเขาหรือปฏิเสธดี

“สาม! จ๊วบ!” เฮียอิงนับสามแล้วก้มใบหน้าหล่อใสลงมาประกบปากจูบกับเธอ

เรียวปากหนากดจูบบดขยี้รุนแรง มือใหญ่ของเฮียอิงข้างหนึ่งบีบคางเธอน้อย ๆ ให้ผลดาอ้าปากออกรับลิ้นร้อนของเขา สาวน้อยนิ่วหน้าแล้วหลับตาปี๋ ตอนแรกเธอหวาดกลัวกับสัมผัสเปียกแฉะและลิ้นอุ่นฉ่ำแต่ต่อมาความรู้สึกของสาวน้อยก็กลายเปลี่ยนจากความกลัวเป็นความหวามไหวในหัวใจแทน

เฮียเชียนที่นั่งข้าง ๆ ร่างเธอมองน้องชายของเขาบดจูบกับเธอ สายตาเสือส่งประกายวิบวับราวกับกำลังมองดูลูกเสือที่เขาแสนภูมิใจขย้ำเหยื่อต่อหน้าต่อตา

“เบา ๆ หน่อยอาอิง มึงทำผักต้มหายใจไม่ทัน” เฮียเชียนเตือนเฮียอิงเสียงดุ

เฮียอิงถอนจูบออกแล้วกลับไปนั่งยิ้มอยู่ข้างกายของสาวน้อย น้ำลายที่ผสมปนเปกันระหว่างของเขาและของเธอไหลยืดออกมาตรงมุมปากของสาวน้อย ผลดาหอบหายใจน้อย ๆ หน้าตาแดงก่ำเพราะเขินอายด้วย และหายใจไม่ทันก็ด้วย

เฮียเชียนยกนิ้วโป้งขึ้นปาดเช็ดน้ำลายที่ย้อยติดอยู่ตรงมุมปากของผลดาออกมาแล้วก้มใบหน้าหล่อจัดลงจูบแผ่วเบาบนเรียวปากงามที่เริ่มบวมเจ๋อเพราะจูบร้อนของเฮียอิง

“จุ๊บ! ไม่ต้องตกใจนะคะคนดี อาอิงมันแค่อยากให้หนูเลิกเจ็บที่ใจ ทำไมหนูจูบได้อ่อนหัดแบบนี้? ผัวหนูไม่สอนให้หายใจตอนจูบเหรอคะ?” เฮียเชียนบอกเธอแล้วถามต่อ

“จะอ่อนหัดหรือเปล่าก็เรื่องของหนู! พวกเฮียทำอะไรกับหนูกันเนี่ย?” ผลดาผลักอกเฮียเชียนออกแล้วถามเสียงปนหอบน้อย ๆ

“ก็ทำให้เธอหายเจ็บใจไง วิธีทำให้หายเจ็บจากผัวเก่าคือต้องมีผัวใหม่ ถ้าไม่รีบก็เริ่มจากจูบแล้วค่อยขยับไปสเต็ปอื่น แต่ถ้าเธอรีบ อยากลืมเร็ว ๆ... ขึ้นเตียงเย่อกันวันนี้เลยก็ได้นะ” ทวิชตอบแล้วยักคิ้วให้เธอ

กรี๊ด! อีเฮียอิงบ้า! จู่ ๆ จะให้หนูเย่อผู้ชายใหม่ให้ลืมผัวเนี่ยนะ!? วิธีทำให้หายเจ็บที่ใจบ้าบออะไรกันเนี่ย?!