เมียเดียวของพวกเฮีย

Chapter 8: เฮียอยากให้ผักอยู่

ลินจงทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อเห็นสะใภ้ใหญ่นั่งอยู่ในบ้านหลังเดียวกับสองหนุ่มหล่อ ไม่รู้ว่าผลดาจะทราบหรือไม่ว่าอาเชียนและอาอิงมีรสนิยมแบ่งปันคนรักกัน แต่ถึงทราบแล้วอย่างไร? ไม่ทราบแล้วอย่างไร? สุดท้ายโอกาสที่ลูกชายในไส้ของเธอจะง้อผลดาให้กลับมาคืนดีด้วยได้คงจะยากเต็มที ยิ่งเห็นสาวน้อยมานั่งอยู่ในบ้านของอาเชียนและอาอิงยิ่งโอกาสน้อยลงไปอีก

“ผัก... หนูมาหาพวกเฮียเหรอลูก?” ลินจงทักสะใภ้ใหญ่แล้วเดินเข้าไปนั่งโซฟาตัวตรงข้ามกับผลดา

สาววัยกลางคนอยากจะหลบหน้าสะใภ้อยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่อเจอกันจัง ๆ แบบนี้ก็ต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติเข้าไว้ ลิตาเองเห็นเมียหลวงนั่งอยู่แทนที่จะถอยกลับ แต่กลับทำหน้าตาใสซื่อ น่าสงสาร เดินเข้ามานั่งพื้นอยู่ข้างกายคุณนายลินจง

“จะนั่งพื้นไปทำไม? โซฟามีให้นั่ง” ผลดาไม่ตอบคำถามแม่สามีแต่กลับถามลิตาเสียงห้วน เธอเริ่มรู้แล้วว่าลิตาไม่ได้ใสซื่อเหมือนที่เธอคิด ยิ่งเห็นลิตาหน้าด้านอยู่ต่อทั้ง ๆ ที่เธอนั่งหัวโด่อยู่ในบ้านของเฮียเชียนและเฮียอิง ผลดายิ่งรู้แน่ชัด

เด็กลิตามันร้าย... และร้ายมาตลอด

สาวน้อยกัดริมฝีปากอิ่มของตัวเองเบา ๆ แล้วมองหน้าลิตา ความโศกเศร้าหายไปแล้วหลายส่วนเพราะตอนนี้ในใจของเธอมีความโกรธแค้นเข้ามาแทนที่

“หนู... หนูไม่กล้านั่งโซฟาเสมอกับคุณ ๆ หรอกค่ะ” ลิตาพูดจาได้น่าเวทนาเหลือเกิน

“ลิตาขึ้นมานั่งข้างฉันสิ กำลังท้องกำลังไส้ นั่งพื้นลำบากเปล่า ๆ” ลินจงบอกเมียน้อยของลูกชายเสียงมีเมตตา ก่อนที่จะก้มตัวลงช่วยพยุงลิตาให้ลุกขึ้นมานั่งเคียงกัน

เหอะ! ขนาดคุณอาลินจงยังหลงกล หรือจะดูไม่ออกจริง ๆ ว่ายัยลิตามันเสแสร้ง? แต่ก็นั่นแหละนะ... หนูเองก็ดูไม่ออก นึกว่าเป็นเด็กเรียบร้อยน่าสงสาร น่าเวทนา กว่าจะรู้ว่ามารยามากก็เสียผัวให้เด็กในบ้านไปแล้ว

ผลดาคิดแล้วเบือนหน้าหนี ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเมียน้อยของผัวตัวเอง

“สวัสดีครับ แม่ลินจง แม่สบายดีนะครับ” พันทวียิ้มน้อย ๆ ให้คนที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของเขาแล้วกวาดตามองไปทางเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่นั่งด้านข้างคุณนายลินจงแวบหนึ่ง

ลิตาเงยหน้าขึ้นสบตากับพันทวีเพียงเสี้ยววินาที แค่นั้นก็นานพอที่จะทำให้หัวใจของเด็กสาวเต้นรัวแรง เขามีดวงตาเรียวรีชี้ขึ้น นัยน์ตาคมราวตาเสือ มีความน่าเกรงขาม จมูกโด่งเป็นสันแต่ผิวขาวตามแบบชาวจีน ในบรรดาลูกชายเจ้าสัวทั้งสามคนดูเหมือนเฮียเชียนคนนี้จะมีส่วนคล้ายเจ้าสัวเทียนมากที่สุด ใบหน้าหล่อเหลารวมส่วนดีของท่านเจ้าสัวไว้ ทั้งจมูก ทั้งริมฝีปากหยักได้รูปล้วนเหมือนท่านเจ้าสัว แต่ดวงตาและรูปหน้าดูมีเสน่ห์แฝงอยู่อาจเหมือนแม่ที่เสียไปแล้ว มันเป็นดวงตาคู่สวยซึ้งแต่แฝงแววดุร้ายและลึกลับ ไม่ได้เล็กตี่ชี้ตั้งเหมือนเจ้าสัวเทียน

ทำไมนังผักถึงได้แต่ของดี ๆ!

ลิตาคิดอย่างริษยา ในใจคิดว่าแย่งพลอยอย่างเฮียโจวมาได้ แต่พอเจอเพชรเม็ดงามถึงสองเม็ดมือกลับไม่ว่างจะหยิบเสียแล้วเพราะดันคว้าพลอยมาถือ

“แม่สบายดีจ้ะ ลูก ๆ กลับมาจะมาช่วยอาปาบริหารงานบริษัทใช่ไหม? อาปาจ้างคนอื่นบริหารงานมานานแล้ว ทั้งงานบริษัทก่อสร้าง บริษัทอสังหาริมทรัพย์ บริษัทนำเข้ารถหรู อาปาทำไม่ไหว อาโจวเองก็ไม่ชอบงานบริหาร เขาบอกมันยุ่ง วุ่นวาย อยากไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยมากกว่า อาปาก็ตามใจ เห็นว่างานมีหน้ามีตาอยู่ ไม่บังคับให้สืบทอดกิจการ แม่ยังเสียดายอยู่เลย ลูก ๆ มาจะได้ช่วยกันดูงานได้” ลินจงพูดเจื้อยแจ้ว ไม่ได้เจอชายหนุ่มทั้งสองคนเนิ่นนานจนมีเรื่องจะสนทนากับพวกเขามากมายไปหมด

"ถ้าคุณอาลินจงอยากอยู่คุยกับเฮียเชียนและเฮียอิง หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ” ผลดาพูดขึ้นมาก่อนที่พี่ ๆ ของเธอจะตอบคำถามของลินจง สาวน้อยลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับบ้านถึงจะรู้ว่าพี่โจวอาจจะยังอยู่ที่บ้านหลังนั้นก็ตาม

สาวน้อยรู้สึกเหมือนตัวเองทำตัวเป็นนางร้าย ทั้ง ๆ ที่ลินจงผู้เป็นอาไม่ได้เป็นคนทำร้ายเธอโดยตรงแต่เธอกลับเสียมารยาทกับผู้ใหญ่

แต่คุณอาก็เอ็นดูเมตตายัยเด็กลิตานั่น! หนูไม่ได้อยากกลับเพราะคุณอาลินจงหรอกนะ หนูแค่ไม่อยากนั่งร่วมห้องกับยัยลิตา

“อ้าว! ผักจะรีบกลับไปไหน? นั่งคุยกับอากับเฮียก่อนสิ” ลินจงทักท้วงสาวน้อย

พันทวีปรายตามองลิตาที่ดูเหมือนจะแอบเงยหน้าขึ้นมามองเขาและทวิชเป็นระยะ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่ายัยเด็กลิตาคิดอะไรอยู่ ด้วยรูปร่างหน้าตาของเขากับทวิช เขามั่นใจว่าผู้หญิงส่วนใหญ่เห็นแล้วคงต้องหันกลับมามองอีกรอบดังนั้นเด็กสาวอย่างลิตาเองก็คงอดมองพวกเขาสองคนหลาย ๆ รอบไม่ได้

“ผักต้มคงไม่ได้อยากรีบกลับหรอกครับแม่ลินจง แต่ดูเหมือนน้องจะไม่สบายใจเพราะเด็กคนนั้น...” พันทวีบอกแม่ลินจงแล้วบุ้ยหน้าไปทางลิตา

ลิตาทำหน้าเลิ่กลั่กทันทีก่อนที่จะขมวดคิ้วแล้วตีหน้าเศร้า ก้มหน้ามองตักของตัวเองเหมือนเธอเป็นนางเอกผู้น่าสงสาร

“เด็กคนนั้นเป็นใครกันครับแม่ลินจง?” พันทวีถามเสียงขรึม

“อา... เออ... คือ... เด็กในบ้านน่ะจ้ะ ชื่อลิตา” ลินจงอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบออกไปก่อนที่จะเหลือบมองหน้าของผลดาที่นิ่งเฉยเหมือนกำลังสะกดกลั้นอารมณ์

“แม่ลินจงบอกว่าน้องเขาเป็น ‘คนของเฮียโจว’” ทวิชพูดต่อให้ทันที เหมือนต้องการสุมเชื้อไฟในการเพลิงกองนี้ให้มันเจิดจ้าราวพร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งอย่าง

“อ้อ... เมียน้อยอาโจว” พันทวีแสร้งพยักหน้ารับรู้แล้วพึมพำขึ้นมา

ลิตาก้มหน้าไม่ยอมเงย หน้าแดง มิใช่อับอาย แต่โกรธอย่างบอกไม่ถูก

โกรธ... แต่ไม่รู้จะโกรธใครดี นังผักที่เกิดมาได้ทุกอย่างและทำตัวเป็นนางเอกน่ารำคาญจนฉันอยากจะตบเหรอ? คุณนายลินจงที่รับฉันเข้ามาอยู่ในบ้านตั้งแต่ฉันเริ่มเรียนมัธยมปลายแต่ไม่เคยใส่ใจฉันจริงจังเหรอ? หรือจะโกรธโชคชะตาที่ทำให้ฉันต้องมาเป็นเมียน้อยเฮียโจวให้คนอื่นเย้ยหยัน?

“หนู... หนูขอโทษค่ะ” ลิตากลั่นน้ำตาแห่งความเคียดแค้นออกมาแล้วแสร้งว่ามันคือน้ำตาแห่งความอับอายและน้อยเนื้อต่ำใจ

ลินจงเริ่มกระสับกระส่าย ตัวเธอมีจุดอ่อนอยู่ที่การเป็นเมียน้อยดังนั้นจึงสงสารเมียน้อยของลูกชายเป็นพิเศษ ถึงแม้สถานการณ์ของเธอและลิตาจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงก็ตามแต่เมียน้อยก็คือเมียน้อยอยู่วันยังค่ำ แม้สักวันจะได้ขึ้นเป็นเมียหลวงแต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียน้อยมาก่อน

“เออ... ลิตา กลับไปก่อนไหม? ตอนนี้คงยังไม่เหมาะจะมารบกวนอาเชียนและอาอิง พวกเฮียเขาเพิ่งกลับมาจากฮ่องกง น่าจะเหนื่อย ให้พวกเขาพักผ่อนกันก่อนดีไหม?” ลินจงพยายามพูดให้ทุกอย่างดูไม่แย่ไปกว่านี้

“ถ้าเมียน้อยอาโจวจะหน้าบางปานนั้นก็ปล่อยเขากลับไปเถอะครับ กล้าแย่งผัวคนอื่นได้ แต่ไม่กล้าอยู่สู้หน้าเมียเขา” พันทวีพูดเสียงเรียบก่อนจะดึงมือน้อยของผลดาให้นั่งลงข้างเขาตามเดิม

สาวน้อยอดรู้สึกสะใจเล็ก ๆ ไม่ได้กับสิ่งที่เฮียเชียนทำให้เธอในวันนี้ เขาไม่ได้ตบหน้ายัยเด็กลิตาก็จริงแต่เธอรู้สึกราวกับเขากำลังตบหน้ามันให้เธอดูอย่างไรอย่างนั้น

“ผักไม่ต้องกลับ เฮียอยากให้ผักอยู่ค่ะ” พันทวีเอียงหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูของผลดาแบบไม่กรงสายตาของลินจงเลยสักนิด

“อาเชียน! อย่าทำตัวสนิทสนมกับน้องขนาดนั้น มันไม่งาม!” ลินจงพูดโพล่งออกมาทันที

“ที่เด็กลิตาทำกับเฮียโจวไม่งามกว่านี้อีกนะครับแม่ลินจง ทำไมเฮียโจวทำได้แต่เฮียเชียนทำไม่ได้ครับ?” ทวิชที่ยืนดูละครฉากใหญ่มาพักหนึ่งเดินมานั่งประกบผลดาอีกข้างบนโซฟาตัวเดียวกันแล้วทำหน้าตาใสซื่อถามแม่ลินจงของเขา

“ก็... ก็... ก็... ผักยังได้ชื่อว่าเป็นเมียของอาโจวอยู่” ลินจงตอบทันที

“แม่ลินจงพูดถูกแค่ครึ่งเดียวครับ ผักเป็นเมียอาโจว แต่เป็น ‘เมียหลวง’ เป็นโดยไม่ยินยอมเสียด้วย แม่ลินจงอาจเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติเพราะตัวแม่เองก็เคยเป็นน้อย แต่ความจริงแล้วเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องของการยินยอมพร้อมใจกันทุกฝ่ายครับ ถ้าเมื่อใดมีคนใดคนหนึ่งในความสัมพันธ์ไม่ยินยอม มันคือความผิด... อาโจวยินยอม เด็กลิตานั่นก็ยินยอม แต่ผักไม่ได้ยินยอม ดังนั้นความสัมพันธ์ของผักและอาโจวมันไม่มีทางไปต่อได้อีกแล้ว รอแค่วันหย่า ระหว่างรอหย่าพวกผมก็มีสิทธิ์จีบผัก และผักก็มีสิทธิ์เปิดใจให้คนใหม่ ๆ หรือแม่ลินจงจะยัดเยียดให้ผักเป็นเมียหลวงของอาโจวตลอดชีวิตครับ?” พันทวีพูดยาวเหยียด อยากให้ลินจงยอมรับว่าลูกชายของตัวเองทำผิด

"แต่ผักกับอาโจวยังไม่ได้หย่ากัน” ลินจงพูดต่อทันที

“หรือคุณอาลินจงจะให้หนูหย่ากับพี่โจวพรุ่งนี้เลยดีคะ? หลังจากหย่าเรียบร้อยหนูจะทำอะไรกับคนอื่นคุณอาจะได้สบายใจขึ้น” ผลดาถามขึ้นมา น้ำเสียงเหมือนน้อยเนื้อต่ำใจที่ดูท่าทางคุณอาลินจงของเธอไม่ได้เอ็นดูเธอมากไปกว่าเด็กลิตาที่เป็นเมียน้อยสักเท่าไหร่

“อย่า! หนูผักอย่าเพิ่งหย่า! อย่างน้อยรอจนกว่าอาโจวจะได้รับตำแหน่งรองคณบดีหรือไม่ก็รอจนกว่าลิตาจะคลอดลูกได้ไหม? อาไม่อยากให้เรื่องราวมันใหญ่โต รอให้กระแสข่าวมันเงียบลงไปก่อน” ลินจงพยายามกล่อมหลานสาว

“ก็ได้ค่ะ หนูจะรอจนกว่าพี่โจวรับตำแหน่งตามสัญญา แต่คุณอาลินจงต้องพานังเด็กลิตาดอกทอง แรดร่าน หน้าด้านไร้ยางอายนี่ออกไปให้พ้นหน้าหนู เดี๋ยวนี้!” ผลดาตวาดขึ้นมาด้วยเสียงอันดังลั่น ทำเอาลินจงต้องยกมือขึ้นทาบอก ไม่คิดว่าหลานสาวผู้เรียบร้อยจะกล้าขึ้นเสียงกับคุณอาอย่างเธอ

พันทวีและทวิชหันหน้ามาสบตากัน ก่อนจะแอบส่งยิ้มให้กัน

ว่าที่เมียของพวกเขาเริ่มมีลูกบ้าขึ้นมากับเขาบ้างแล้ว มิเสียแรงที่อุตส่าห์ถ่อมาจากฮ่องกงเพื่อมาแต่งงานกับเธอ