เกิดใหม่เป็นผู้ชายยากจน

เจ้าคนไร้ค่า

"ท่านแม่! ท่านพ่อกำลังจะตีน้องรอง ข้าเข้าไปปกป้องน้องรอง!" เสียงลูกชายคนโตร้องไห้สะอึกสะอื้นฟ้องผู้เป็นแม่

"เจ้าทั้งสองอย่าโกรธท่านพ่อของเจ้าเลย ไปพักผ่อนเถอะ" หนิงเอ๋อปลอบประโลมลูกทั้งสองด้วยความอ่อนโยน

แม้ว่าจางเสี่ยวหนิง เจ้าของร่างเดิมจะทำร้ายตบตีเธอมากแค่ไหน แต่ด้วยหัวใจที่ใสซื่อบริสุทธิ์และรักเพียงจางเสี่ยวหนิงผู้เป็นสามี เธอจึงไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งเขาไปไหนเลย หวังว่าความรักของเธอจะเปลี่ยนเขาได้ในสักวัน

"ขอรับท่านแม่" ลูกชายคนโตจูงมือน้องรองคนเล็กไปนอนพักผ่อน หนิงเอ๋อจึงรีบออกมาดูว่าจางเสี่ยวหนิงกำลังทำอะไรอยู่ในครัว

แต่เมื่อเธอเดินออกไปกระสอบถ่านสิบกระสอบที่เคยตั้งเด่นตระหง่าน อยู่กลับหายไปอย่างสิ้นเชิง มันเป็นกระสอบถ่านที่พ่อเฒ่าจางเก็บสะสมเพื่อจะเอาไว้ขายส่วนหนึ่ง และเก็บเอาไว้ทำเป็นเชื้อเพลิงในช่วงฤดูหนาวที่ใกล้จะมาถึงอีกสองเดือนข้างหน้า

หนิงเอ๋อตกใจมากที่เห็นว่าทุกอย่างหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอรีบวิ่งไปหาผู้เป็นสามีจางเสี่ยวหนิง ที่กำลังทำอะไรบางอย่างในครัวอย่างขะมักเขม้น ภาพที่หนิงเอ๋อเห็นคือตัวของจางเสี่ยวหนิงผู้เป็นสามีเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเต็มไปหมด

"ท่านพี่ ท่านฆ่าอะไรอยู่?" หนิงเอ๋อตกใจหน้าถอดสีเมื่อเห็นสภาพเลือดท่วมของสามีที่เดินออกมาจากครัว

"หนิงเอ๋อ มานี่สิ" จางเสี่ยวหนิงเรียกภรรยาของเจ้าของร่างให้เดินเข้ามาหา

"ไม่! ท่านพี่จะโหดร้ายถึงขนาดฆ่ากันได้ลงคอเลยหรือ?"

หนิงเอ๋อกลัวจนถอยหลังหนี เพราะภาพความจำเลวร้ายในอดีต ที่เธอทั้งถูกบีบคอและตบตีทรมานสารพัดวิธี แต่ไม่เคยคิดว่าสามีจะใจร้ายถึงขนาดจะฆ่าเธอได้ลงคอ

"ข้าฆ่าอะไรกันเล่า ข้าให้เจ้าไปดูไก่ทอดในครัว ว่ามันยังเหลืออีกตัวนึง จะสามารถทำอย่างอื่นได้หรือไม่" จางเสี่ยวหนิงรีบเอามือที่เปื้อนเลือดเช็ดไปที่เสื้อแล้วชี้ไปที่ไก่อีกตัวนึงที่ยังไม่ได้เชือดคอ

"ไก่ทอดหรือเจ้าคะ? ท่านพี่ไปเอาไก่มาจากไหน ที่หมู่บ้านนี้แทบจะไม่เหลืออาหารแล้วนะเจ้าคะ ทุกคนไม่ได้กินเนื้อกันมาเป็นแรมปี" หนิงเอ๋อกล่าว

"เจ้าไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าเอามาจากไหน แต่ข้าให้เจ้าเข้าไปทำอาหารที่เหลือให้กับท่านพ่อและเด็กๆ กินในมื้อนี้ ก่อนที่จะอดตายกันหมด" จางเสี่ยวหนิงรีบพูดเสียงเข้ม

"เจ้าค่ะ น้องจะทำเดี๋ยวนี้ ท่านพี่ไม่ต้องเป็นกังวล" หนิงเอ๋อรีบเข้าครัวอย่างกระวนกระวาย ทั้งกลัวทั้งระแวง

เธอเห็นไก่ทอดตัวใหญ่วางอยู่บนโต๊ะ ส่งกลิ่นหอม เสียงท้องของเธอร้องจ๊อกแจ๊ก นี่หลายปีมาแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสเนื้อ นอกจากผักป่าหรือหัวมัน ก็ยังนานๆ ทีได้กิน

หนิงเอ๋อได้ประกอบอาหารเย็นขึ้นมา มีเมนูไก่ตุ๋นน้ำแกง และไก่ทอดตัวใหญ่ของจางเสี่ยวหนิงที่ทอดเอาไว้ เมื่อมื้อเย็นมาถึง หนิงเอ๋อจึงเรียกเด็กๆ และไปพยุงพ่อเฒ่าจาง พ่อของสามีออกมาจากห้อง

"ทุกคนออกมากินอาหารเย็นกันเร็ว" หนิงเอ๋อเรียกทุกคนออกมา และทุกคนที่มาถึงก็ไม่มีใครกล้าที่จะแตะไก่เลย

"ท่านแม่ ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม น่องไก่!" เสียงของน้องรองเด็กผู้หญิงตัวเล็กถามขึ้น

"เจ้าไม่ได้ฝันไป ท่านพ่อของเจ้าเป็นคนนำไก่ทั้ง สองตัวนี้กลับมา" หนิงเอ๋อบอกกับลูกทั้งสอง

"จางเสี่ยวหนิง ลูกชายที่ไม่ได้เรื่องของข้าน่ะหรือ เป็นคนนำไก่สองตัวนี้กลับมา?" พ่อเฒ่าจางก็ไม่เชื่อหู

"ข้าพูดจริงท่านพ่อ ท่านพี่เป็นคนนำไก่สองตัวนี้กลับมา ท่านพี่บอกว่าให้ข้าทำอาหารรอ ท่านพี่จะรีบกลับ นี่ก็นานแล้วท่านพี่ยังไม่กลับมาเลย หรือว่าท่านพี่จะกลับไปที่โรงพนันอีกแล้ว?" หนิงเอ๋อน้ำตาไหลนอง

กลิ่นหอมเย้ายวนของไก่ทอดและต้มซุปไก่ที่ชาวบ้านไม่ได้กลิ่นนี้มาเนิ่นนาน ทุกคนได้กลิ่นหอมจึงเดินตามกลิ่นนั้นมาจนมาหยุดอยู่ที่บ้านของจางเสี่ยวหนิง

"นี่บ้านยากจนของจางเสี่ยวหนิงทำอะไรกินกัน ถึงได้หอมฟุ้งไปทั้งหมู่บ้านแบบนี้นะ?"

ป้าฉิงอี้ที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน ได้เดินตามกลิ่นมาและชาวบ้านอีกหลายคนที่เป็นผู้หญิงก็ตามมาด้วย

"นั่นสิ ข้าก็ได้กลิ่นหอมเหมือนเนื้อเลย" ชาวบ้านจึงมาหยุดและยืนดู หนิงเอ๋อที่เห็นชาวบ้านมามุงจึงรีบออกมาดูและถามว่า "พวกป้ามาทำอะไรกันที่หน้าบ้านของข้า?" หนิงเอ๋อสงสัย

"วันนี้บ้านของพ่อเฒ่าจางทำอะไรกินส่งกลิ่นหอมไปทั้งหมู่บ้าน" หนิงเอ๋อหน้าซีดลงเล็กน้อย เธอกลัวว่าชาวบ้านจะเข้ามาแย่งอาหารในครอบครัวเหลือเกิน

"คือว่า เรื่องของครอบครัวข้าไม่เกี่ยวกับพวกท่าน พวกท่านกลับไปเถอะ" หนิงเอ๋อออกปากไล่ป้าฉิงอี้และชาวบ้านคนอื่นๆ ให้ไปให้พ้นจากหน้าบ้านของเธอ

"ทำไม? มีอะไรไม่คิดจะแบ่งพวกเราบ้างหรือ? มีของดีๆ กินกันแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่? สามีของเจ้าก็แค่คนขี้ขโมยไม่ได้เรื่อง จะเอาอะไรมากินดีอยู่ดี" ป้าฉิงอี้พูดขึ้น

"ใช่ๆ สามีของนางเป็นผีพนัน ทั้งไม่เอาไหนและขี้ขโมย หากพวกเจ้ามีไก่กินมีเนื้อกิน ก็ต้องเอามาแบ่งพวกข้า เพราะสามีของเจ้ามักจะมาขโมยของของบ้านข้าเป็นประจำ" ป้าฉิงอี้พูดอีกครั้ง

"นี่มันเป็นเนื้อที่ ท่านพี่ของข้าหามาด้วยความยากลำบาก พวกท่านอยากกินก็ไปหากินกันเองสิ ออกไปให้พ้นจากบ้านข้านะ!" หนิงเอ๋อทำตัวเข้มแข็งเพื่อปกป้องคนในครอบครัว

"ได้ยังไงล่ะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าผัวเจ้าเคยมาขโมยเอาผักบ้านข้าไปด้วยนะ" ชาวบ้านอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

"ใช่ อย่าว่าแต่ผักเลย ของเล็กๆ น้อยๆ ผัวเจ้าก็หยิบฉวยเอาไปหมด หากเจ้ามีแบบนี้เจ้าก็ต้องแบ่งพวกข้า เพราะข้าถือว่าเป็นผู้มีพระคุณของบ้านพวกเจ้าที่ยากจนอย่างตระกูลจาง ถ้าไม่มีพวกข้า ตระกูลจางอดตายไปนานแล้ว" ป้าฉิงอี้ยังคงพูดด้วยความเห็นแก่ตัว

"ตระกูลจางไปเป็นหนี้บุญคุณป้าฉิงอี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หากท่านพี่ข้าทำเช่นนั้นจริง ป้าฉิงอี้เอาหลักฐานออกมาสิ!" หนิงเอ๋อยังคงยืนกรานหนักแน่น

"นั่น เด็กคนนี้! ต้องตบสั่งสอน!" ป้าฉิงอี้ง้างมือจะตบหนิงเอ๋อ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีมือหนาคู่หนึ่งผลักป้าฉิงอี้จนกระเด็นหงายหลัง

"อย่ามาแตะต้องเมียข้านะ!" เสียงนั้นคือ จางเสี่ยวหนิงที่กลับมาพร้อมกับปลาในมือเป็นสิบตัว...