Chapter 2 คุณเข้ม
1196 คำ
พุดแก้วไม่อยากไป คิดว่า สาขานั้นมันไม่เกี่ยวกับงานในไร่เลย ถ้าจะเรียน เธออยากเรียนทางด้านเกษตรมากกว่า เหนือสิ่งอื่นใด เธอกลัว กลัวใครจะมาแย่งคุณเข้มไป
ร่างบอบบางผุดลุกจากที่นอน ยังไงก็ต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง บอกเขาว่าเธอไม่อยากไป
โรมรันเป็นคนเดียวที่ตัดสินใจชีวิตเธอได้
พุดแก้วคิดดีแล้ว คิดไปมากกว่านั้นด้วย จึงตัดสินใจออกจากห้อง ตรงไปขึ้นบันได บ้านนี้มีสองชั้นยกพื้นสูง ชั้นล่างเป็นอิฐกับปูนแบ่งเป็นห้องครัว และห้องที่สร้างเพิ่มเพื่อให้เธอใช้พักอาศัย ชั้นสองเป็นไม้ทั้งหมด ระเบียงชานไม้และห้องนอนอีกสองห้อง ห้องทำงานของโรมรัน ครัวอเนกประสงค์อีกหนึ่งห้อง เพื่อที่เขาจะได้หาอะไรดื่มกินตอนดึกได้สะดวก
สาวน้อยแทบกลั้นหายใจ เมื่อมาหยุดที่หน้าบานประตูไม้ ห้องนอนของโรมรัน เธอสูดหายใจลึกแรง อึดใจใหญ่ถึงได้ยกมือเคาะ
“คุณเข้มคะ”
“ใคร” เสียงห้าวแข็งดังออกมา
“พะ...พุดเองค่ะ”
โรมรันขมวดคิ้วมุ่น เขาเพิ่งกลับเข้ามาไม่นาน พรุ่งนี้วันเสาร์เป็นวันหยุด เขาเลยอยู่กินเหล้ากับพวกคนงานเล็กน้อย หลังจากตรวจดูงานต่างๆ แล้ว วันหยุดสำหรับคนงานส่วนใหญ่ แต่มีคนงานจำนวนหนึ่งต้องทำงานเช่นกัน โดยผลัดเวียนเปลี่ยนเวรกันหยุด ตอนนี้โรมรันไม่ได้ทำแค่ปลูกข้าวโพด ปลูกผัก เลี้ยงโคนม เขาหันมาผสมพันธุ์กระบือขาย ขายพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ และกำลังทดลองเลี้ยงกระบือนม พูดง่ายคือ กำลังทดลองเลี้ยงควายนม ซึ่งในประเทศไทยยังไม่มีธุรกิจนี้แพร่หลาย มีฟาร์มควายนมเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้น ฟาร์มของเขาก็ต้องมีคนงานคอยดูแลทุกวัน
ไร่พฤกษ์พนาทุกวันนี้ มีปลูกข้าวโพด อ้อยเลิกปลูกเพราะมันทำให้เขานึกถึงพ่อแม่ที่จากไป ปลูกผักพวกผักกาดขาว กะหล่ำปลี ปลูกหญ้าสำหรับเป็นอาหารให้โคและกระบือ รายได้หลักๆ มาจากการขายแม่พันธุ์พ่อพันธุ์กระบือนี่แหละ
“เข้ามาสิ”
โรมรันเดินไปปลดล็อกแล้วเปิดประตู สิ้นคำอนุญาต สาวน้อยที่เขาอุปการะก็เดินตัวลีบเข้ามา มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง นับแต่วันที่เขาสั่งให้เธอมาอาศัยอยู่ด้วยกัน
“มีอะไร”
พุดแก้วหายใจสะดุด จะอะไรซะอีก ถ้าไม่เพราะร่างสูงใหญ่ผิวกายสีแทนเข้มสวยนั้น มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างอยู่ผืนเดียว กลิ่นกายผสมเหงื่อไคลบนตัวเขากระแทกจมูกเธออย่างจัง มันไม่ได้น่ารังเกียจหรือเหม็น มันเป็นกลิ่นความเป็นชายที่เขย่าหัวใจสาวน้อยได้เป็นอย่างดี
“เอ่อ...”
โรมรันเหมือนจะไม่สนใจสภาพโชว์ซิกซ์แพ็กของตนเองเท่าไหร่ เอนตัวกอดอก นั่งหมิ่นๆ บนที่พักแขนของเก้าอี้ไม้ตัวยาว
“ว่ามาสิ นี่มัน...” เขาเหลือบไปมองนาฬิกา “จะสามทุ่มแล้ว ทำไมยังไม่นอน”
สามทุ่มกับสภาพบ้านไร่มันมืดสนิทและดึกพอควร ผู้คนส่วนใหญ่ต่างนอนหลับกันหมดแล้ว
พุดแก้วสูดหายใจไล่ความประหม่า พยายามมองหน้าคมเข้มรกหนวดเครา มันควรจะน่ากลัวน่าเกลียด ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาเมื่อเจ็ดปีก่อนเปลี่ยนไป แม้ว่าคิ้วเข้มพาดยาว ดวงตาคมกล้า จมูกโด่งเป็นสัน กับริมฝีปากหนายังมีรูปลักษณ์เหมือนเดิม สิ่งที่เปลี่ยนคือสีผิวจากสีขาวเป็นสีแทนเข้มขึ้น หนวดและเคราดกครึ้ม กล้ามแขน กล้ามท้อง ท่อนขา มันบึกบึนหนาดูแข็งแกร่ง แต่ทำไมนะ ลุคดิบๆ เถื่อนๆ ของโรมรันถึงกระชากหัวใจสาวน้อยสาวใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่เธอ
ตาคมจ้องร่างบอบบาง เสื้อนอนตัวยาวแบบสวมหัว ลายมิกกี้เมาส์ มันไม่กลบกลิ่นกรุ่นสาบสาวเอาซะเลย ร่างกายหนุ่มแน่นมันเต้นยิบๆ ตามธรรมชาติ ยิ่งได้เหล้ามาเป็นกระสาย โรมรันจึงยิ่งปั้นหน้านิ่ง ท่องย้ำตัวเองในใจ เธอเป็นเด็กในปกครอง ไม่ใช่แม่พวกผู้หญิงที่เขาจะกระชากมาลองลิ้มแบบเนื้อจิ้มเนื้อ ปลดปล่อยความใคร่ได้
“อ้าว ยืนอึ้งอะไร รีบๆ พูดมา ฉันจะได้ไปอาบน้ำนอน เหนียวตัวเหม็นเหงื่อจะตายชักอยู่แล้ว” หนุ่มวัยสามสิบสองถามเสียงห้าว ไม่ถึงกลับห้วนแต่ก็ไม่ได้อ่อนโยน ตามแบบฉบับของเขา
พุดแก้วออกอาการลน ทำตัวไม่ถูก กลัวถูกดุก็กลัว แต่ถึงขั้นนี้ เธอต้องพูด
“พุดรอจะคุยกับคุณเข้ม พุดอยากบอกว่าไม่อยากไปเรียนกรุงเทพค่ะ”
คนฟังนิ่งไปสักพัก หากดวงตาคมกริบราวใบมีดคู่นั้นมองหน้าหวานๆ อย่างพิจารณามากขึ้น
“ทำไม”
“พุด...คือ พุดไม่อยากไป พุดอยากทำงานที่นี่ อยากช่วยทำงานที่ไร่มากกว่าค่ะ” สาวน้อยรีบบอกเสียงลนลาน หากซุกซ่อนความรู้สึกแท้จริงไว้ เธอไม่อยากไป ไม่อยากห่างเขา
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หน้ารกหนวดยิ่งดุดันมากขึ้น
“พุดเรียนไม่เก่ง” เธอรีบสำทับ
“อ้อ แค่คิดว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง เลยไม่อยากไป ไม่อยากหาความก้าวหน้าให้ตัวเอง พุดแก้ว เธออายุเท่าไหร่แล้ว คิดเองไม่เป็นรึไง นี่ตกลงว่า หลายปีที่ผ่านมา ฉันขายควายส่งควายเรียนรึไงกัน”
“คุณเข้ม!”
คำพูดขวานผ่าซากกระแทกหัวใจสาวน้อยจนจุกไปทั้งอก หน้าสวยงอง้ำ น้ำตาพานจะหยด รู้หรอกว่าโรมรันเป็นคนขวานผ่าซาก แต่ทำไมจะต้องพูดเหมือนด่าเธอด้วย
“ทำไม ฉันพูดผิดตรงไหน” โรมรันกระชากเสียงถาม ส่ายหน้าเหมือนระอาเด็กไม่เอาไหน
มันทำให้พุดแก้วเชิดหน้า นานๆ ครั้งที่เธอจะได้คุยกับเขานานๆ ต่อเมื่อมีเรื่องให้เขาอนุญาต เช่นขอไปทัศนศึกษากับที่โรงเรียน ให้เขาเขียนความคิดเห็นของผู้ปกครองในสมุดบันทึกเวลาเกรดออก
“ทำไมจะต้องพูดหยาบคายด้วย ไร่นี้ไม่ได้ขายแค่ควายนี่คะ ข้าวโพดก็มี ผักก็เยอะ”
“แต่เงินส่วนมากก็ได้จากแม่พันธุ์พ่อพันธุ์ควายนี่แหละ ถ้าเธออยากพูดแค่เรื่องนี้ ก็กลับไปนอน ใช้เวลาว่างๆ ตอนนี้เที่ยวเล่นในไร่ให้สนุก ให้เต็มที่ แล้วเตรียมตัวไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เดือนหน้า”
“พุดไม่อยากไป พุดไม่ไป เรียนในเมืองก็ได้ พุดอยากเรียนเกษตร”
“สอบได้แล้ว ทำไมจะไม่ไป นึกถึงคนที่เขาอยากเรียนแต่สอบไม่ได้มั่ง อย่ามาทำตัวเกเรเป็นเด็ก”
“ก็พุดยังเด็ก คุณเข้มไม่เข้าใจพุดหรอก พุดไม่อยากไปนี่”
สาวน้อยร้องเถียง หน้าตาของเขาบอกว่ายังไงก็คงไม่ยอม และคำที่เขาว่า มันสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจจนน้ำตาร่วง พุดแก้วหมุนตัวจะวิ่งออกจากห้อง ไม่อยากคุยกับเขาอีกแล้ว คุณเข้มใจร้าย
- ผู้เขียน
