ช่วงเย็นในมหาลัย เรรันต์เลิกเรียนแล้วแต่ยังไม่ได้กลับบ้าน เธอมีกิจกรรมที่จะต้องทำต่อ นั่นคือการซ้อมละครเวที ซึ่งถูกรุ่นพี่รับมอบหมายให้เป็นนางเอก คู่กันกับนักศึกษาชายแปลกหน้า ถ้าให้ถามถึงความชอบพอไหมในสิ่งที่ทำนี้ เรรันต์บอกได้เต็มปากเลยว่า เธอไม่ได้เต็มใจ เหตุผลที่ทำมาจากความเกรงใจล้วนๆ
“ดีมากเลยจ้ะน้องรันต์ นี่ขนาดซ้อมนะ ยังเริ่ดขนาดนี้ แสดงจริงล่ะก็ คงเพอร์เฟ็คน่าดู”
“ชมเกินไปแล้วพี่เหมียว ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งคะ”
เรรันต์บอก พลางยิ้มกว้าง ในขณะที่มือเธอนั้นกำลังเก็บของจากล็อคเกอร์ใส่กระเป๋าอยู่
“เกินไปที่ไหน พี่พูดจากใจค่า”
“ขอบคุณนะคะ”
“ว่าแต่กลับบ้านยังไง คนที่บ้านมารับเหรอ”
“เปล่าค่ะ รันต์ขับรถมาเอง”
“อ่อ งั้นขับรถดีๆนะจ๊ะ ระวังโดนฉุดล่ะ”
“ฮ่าๆๆ ค่า ^^”
เธอขำ ก่อนจะปิดล็อคเกอร์ ยกกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ทำท่าจะเดิน แต่ทว่า..
“อุ๊ย..ผู้ชายมา..”
ต้องมาชะงักกับเสียงเหมียว ที
