ผิดห้อง
1220 คำ
“นี่มันอะไรกันค่ะเฮีย ผู้หญิงคนนั้นคือใครทำไมป๊าถึงได้หลงเขาขนาดนี้ ” ฉันถามทันทีที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของเฮียผาก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆโต๊ะทำงานของเฮีย “ผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้สักพักแล้วหล่ะ ป๊าพาเขามาแล้วมาบอกพวกเฮียว่านั่นคือว่าที่ภรรยาของท่าน” เฮียผาพูด ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา “แล้วทำไมไม่มีใครโทรไปบอกน้องเลย ตอนที่โทรคุยกันทำไมไม่เห็นบอกน้องอ่ะ แล้วนี่เฮียพีไปไหนค่ะ” พวกเฮียต่างมองหน้ากัน “ไอ้พี่ออกไปอยู่คอนโดตั้งแต่วันที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาแล้วหล่ะ” เฮียธารตอบฉัน
“แล้วที่ไม่มีใครบอกน้องก็เพราะยังงี้ไง ถ้าบอกน้องไปน้องต้องรีบกลับมาไทยแน่นอน พวกเฮียตั้งใจว่าจะบอกตอนที่น้องเรียนจบกลับมาบ้าน แต่ก็คิดไม่ถึงว่าป๊าจะพาผู้หญิงคนนั้นมาก่อน” เฮียผาพูดจบก็เดินมานั่งที่โซฟาข้างๆฉัน “นี่เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่มีใครบอกสกาย นี่ถึงกับเฮียพี่ออกไปอยู่นอกบ้านอ่ะ” บอกตรงๆตอนนี้ฉันหัวเสียมากๆ เรื่องใหญ่ขนาดนี้แต่ทุกคนกลับนิ่งเฉยไม่คิดจะบอกฉัน “น้องจะลงไปเครียกับป๊า” พูดจบฉันก็เดินลงมาข้างล่างทันที ซึ่งมียัยคุณแววรัตน์ "นี่ป๊าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าลูกกว่าหลานตัวเองได้ไงอ่ะ" เฮียพี่ที่ฉันพูดถึงก็คือลูกของป้าครีมและลุงกันนั่นเอง “อะไรของแกอีก นี่อย่ามาพูดอย่างนี้กับป๊าน่ะสกาย” ป๊าพูดก่อนจะลุกขึ้นมาที่ที่ฉันยืนอยู่ แต่ฉันไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่นอน
“ทำไมจะพูดไม่ได้ค่ะ ป๊าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าลูกของตัวเองได้ไงกันค่ะ เธอนี่เก่งเน๊าะ ครอบครัวของฉันอยู่กันมาอย่างมีความสุขมาตลอด แต่พอเธอเข้ามา ครอบครัวของฉันกลับต้องมาทะเลาะกันเพราะเธออ่ะ ”
ฉันเดินเข้าไปหมายจะไปคุยกับยัยนั่น แต่ทันทีที่ฉันเดินไปจะถึงยัยนั่น เพี๊ยะ!! ป๊าเดินมาตบที่หน้าของฉันอีกครั้ง น้ำตาของฉันไหลมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันหันไปมองหน้าป๊าก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องนั้นแล้ววิ่งไปที่รถทันที “คุณหนูค่ะ คุณหนูจะไปไหนค่ะ” แม่นมวิ่งตามฉันมา ก่อนที่จะถามฉัน “สกายจะไปบ้านเพื่อนค่ะนม สกายไม่อยากอยู่ที่นี่ให้ป๊าเขาตบตีสกายต่อหน้ายัยคนนั้นหรอกค่ะ ฝากบอกเฮียด้วยนะคะ”
ฉันรีบเปิดประตูรถแล้วขับรถออกมาทันที ฉันขับรถด้วยความเร็วมาก ขับแบบไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของฉันคือที่ไหน แต่ที่แน่ๆคือฉันต้องออกมาจากบ้านหลังนั้นให้เร็วที่สุด ที่นั่นมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ป๊ารักคนอื่นมากกว่าลูกของตัวเอง ป๊าตบฉันทั้งๆที่เมื่อก่อนป๊าไม่เคยทำกับฉันแบบนี้มาก่อน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหายัยรินเพื่อนสนิทของฉัน “ฮัลโหลว่าไงจ๊ะเพื่อนรัก” ทันทีที่รับสาย ปลายสายก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูดีใจที่ฉันโทรไป “รินแกอยู่ที่ไหน” ฉันถามยัยริน “เห้ยย!! ยัยสกายแกเป็นไรเนี้ย น้ำเสียงแกดูไม่โอเคเลย” ยัยรันถามฉันด้วยความเป็นห่วง “เปล่า ไม่มีอะไร แกอยู่คอนโดหรือเปล่าว่ะ” ฉันปฎิเสธยัยรินไป ทั้งๆที่น้ำตาของฉันไหลรินอาบสองแก้ม “เอ่อ ฉันอยู่คอนโดนี่แหล่ะ แกมีอะไรหรือเปล่า” ไพรินตอบกลับมา “เคร เดี๋ยวเจอกัน” ฉันตัดสายยัยรินก่อนที่จะขับรถตรงไปที่คอนโดของเธอทันที
กริ้งๆๆ ฉันกดกริ้งที่หน้าห้องของยัยริน ฉันยืนกดกริ้งสักพักยัยรินก็ออกมาเปิดประตู แต่คนที่เปิดกลับไม่ใช่ยัยรินแต่กลับเป็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งน่าตาดีมากเลยทีเดียว “เอ่อ ขอโทษนะคะ นี่ใช่ห้องของไพรินหรือเปล่าค่ะ” ฉันถามผู้ชายคนนั้นไป เขายังยืนทำหน้าตาเฉย ไม่ยอมตอบ “เอ่อคุณค่ะ นี่ใช่ห้องยัยรินหรือเปล่าค่ะ” ฉันถามเขาไปอีกรอบ “ไม่ใช่ เสร็จธุระเธอหรือยัง” นายนั่นตอบฉันพรางปิดประตูใส่หน้าฉันทันที
^^อะไรของหมอนั่นว่ะ คนเค้าถามดีๆ ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ ว่าแต่ห้องนี้มันก็ห้องของยัยไพรินนิ^^ ว่าแล้วฉันก็หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหายัยเพื่อนรักของฉันทันที “ฮัลโหลว่าไงแกกก” ยัยรินรับสายก่อนที่จะพูดแบบลากเสียงยาว “ยัยรินแกอยู่ไหนเนี้ย ทำไมฉันมาเค๊าะประตูห้องแกถึงมีผู้ชายมาเปิดว่ะ ” ฉันถามมันทันทีทีมันรับสาย “เอออ ก็พอฉันกำลังจะบอก แกก็ตัดสายฉันนิย่ะยัยคุณหนูสกาย” ยัยรินพูดแบบประชด “บอกอะไรของแก รีบบอกมาดิ” ฉันพูดออกไป “คือว่าฉันย้ายที่แล้วไง ฉันย้ายมาอยู่อีกทที่นึงอ่ะ เดี๋ยวฉันส่งโลให้น่ะแก” ยัยรินรีบตอบฉันมา ไงล่ะหน้าแตกไปดิไปเค๊าะประตูห้องใครก็ไม่รู้เนี้ย ทันทีที่ยัยรินส่งโลเคชั่นมา ฉันก็ขับรถออกไปทันที ^^ดิ๊งด๊อง^^ ฉันกดกระดิ๊งที่หน้าห้องยัยรินก่อนที่ยัยนั่นจะเปิดประตูออกมา
“สกายยย คิดถึงแกจังเลยย” ยัยนั่นโผลเข้ามากอดฉัน ทันทีที่ยัยนั่นกอดฉันน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว “เห้ย ยัยกาย แกเป็นอะไรว่ะ” ยัยริยมองหน้าฉันแล้วพาฉันเข้าไปในห้อง
“ไหนเป็นอะไรว่ามาซิ ใครทำให้คุณหนูวริศราน้ำตาตกได้เนี้ย” ยัยรินถามด้วยความเป็นห่วง “มึง ป๊าเขาไม่รักฉันเรา เขาเลือกคนอื่น เขาแคร์คนอื่นมากกว่าลูกตัวเองอ่ะ” ฉันพูดแล้วร้องไห้ออกมาทันที “แกพูดอะไรของแกเนี้ย เกิดอะไรขึ้น เล่ามาซิ” และฉันก็เล่าทุกอย่างให้ยัยรินฟังตั้งแต่ต้นจนจบ “ก็ไม่แปลกหรอกที่พี่ชายแกเขาไม่บอกแกอ่า เพราะพวกเขารู้ไงว่าถ้าบอกแก แล้วแกจะเป็นอย่างงี้อ่ะ แกก็อย่าไปโกรธพวกเขาเลยสกาย พี่เขาคงเป็นห่วงแกจริงๆนั่นแหล่ะ” ที่ยัยรินพูดก็มีเหตุผลอยู่หรอกแต่ไม่เข้าใจทำไมต้องปิดบังกันด้วยอ่ะ “คืนนี้ไปดื่มกันเหอะ โทรชวนยัยแนนด้วย” ฉันพูดตัดบททันที “เออๆ เดี๋ยวฉันโทรบอกยัยแนนก่อนล่ะกัน แกก็พักผ่อนสักหน่อยเหอะ พึ่งกลับมาไม่ใช่หรอ” พูดจบยัยรินก็หยิบโทรศัพท์ออกไปที่ระเบียงทันที ฉันก็เอนตัวลงนอนที่โซฟาทันทีเหมือนกัน ตั้งแต่กลับมาถึงก็ยังไม่ได้พักผ่อนเลยด้วยซ้ำ
- ผู้เขียน
