04 มายารัก
3568 คำ
เจ็บเจ็บไปหมดทั้งตัวทั้งความรู้สึกไม่เหลืออะไรอีกเเล้วผมไม่เหลืออะไรให้เขามารักอีกเเล้ว เขาใจร้ายกับผมใจร้ายกับผมมากจริงๆเขากล้าพูดมันออกมาได้ไงว่าสำหรับผมคงไม่ต้องอ่อนโยน ใช่ครับเเล้วเขาก็ทำมันจริงๆเขาโหดร้ายป่าเถื่อนใส่ผมไม่หยุด ล้างภาพในหัวที่เขาเคยอ่อนโยนกับผมไปจนหมดไม่เหลือเเม้เเต่คำพูดดีๆที่เคยให้กัน
ผมอยากทำใจยอมรับว่ามันก็สมควรเเล้วครับที่ผมต้องเจอเเบบนี้ผมทำกับเขาก่อนผมก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เขาทำกับผม ก็คงได้เเค่หวังว่าวันหนึ่งเขาจะรับฟังผมบ้างเเค่นั้นก็พอใจเเล้วครับ
ถามว่าผมรักเขาไหม ผมไม่เคยไม่รักเขาครับถึงเเม้ผู้ชายที่ผมต้องยอมเเต่งงานด้วยไม่ใช่เขาผมก็ยังคงรัก ผมรักของผมมานานรักของผมมาคนเดียว ต่อให้ร้ายสักเเค่ไหนพูดไม่ดีใส่ผมเเค่ไหนผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิมเเละจะไม่เลิกรักด้วยครับ ถ้าเขาคนนั้นคิดเหมือนผมสักนิดของหัวใจเขาก็คงดี
ตั้งเเต่ที่เขาตอกย้ำสถานะให้กับผมเเละคำพูดดูถูกต่างๆที่พูดทิ้งท้ายไว้ให้กับผมจนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้นอนเลยครับ ผมนอนไม่ไหวร้องไห้ทั้งคืนปวดตัวปวดหัวไปหมดขยับตัวเเทบจะไม่ได้ รุนเเรงมากครับรุนเเรงเกินไปถ้าเขาทำเเบบนี้กับผมทุกวันผมคงตายเเน่ๆ
เเสงจากข้างนอกสาดกระทบเข้ามาผมตาบวมเป่งจากการร้องไห้ทั้งคืนค่อยๆกระพริบตาช้าๆมันเจ็บไปหมด เจ็บตัวเหมือนจะเเหลกไม่มีเเรงทำอะไรสักอย่าง ใช่ครับเขาไม่กลับมาไม่กลับมาจริงๆด้วย ผมพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเเต่ช่วงล่างผมเหมือนเป็นอัมพาตเเทบจะไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเจ็บที่เเล่นเข้ามาไม่หยุด
“อึก!”
ผมค่อยๆลุกออกออกจากเตียงพร้อมกับใช้ผ้าห่มห่อตัวไว้ปลายเท้าผมเเตะลงกับพื้นเเค่นั้นเเหละผมล้มพับลงกับพื้นทันทีผมร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะความเจ็บ ผมชันเข่าทั้งสองข้างขึ้นก่อนจะกอดเข่าร้องไห้ออกมา น้ำรักที่ค้างอยู่ในตัวผมไหลออกมาเลอะผ้าห่มที่ผมคลุมอยู่ตอนนี้ผมไม่สนเเล้ว เกินไปเเล้วผมจะไม่ไหวเเล้วมันเจ็บมันใจร้ายกับผมเกินไป
“ฮือออพอเเล้วไม่เอาเเล้วพี่คาร์ลเอินเจ็บ พี่คาร์ลครับเอินเจ็บ” ผมกอดเข่าร้องไห้ออกมาพร้อมกับเรียกชื่ออีกคนไม่หยุด ผมอยากให้เขากอดผมกอดผมในตอนนี้ พระเจ้าได้โปรดช่วยผมด้วย
เเอ๊ดดด
เสียงประตูดังขึ้นมาทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองตาผมพร่ามัวไปหมดเพราะร้องไห้จนตัวบวมผมรีบเช็ดน้ำตาออกเเล้วโฟกัสไปที่คนที่เดินมาไม่ใช่ครรชิต ผมรีบกระชับผ้าห่มไว้เเน่นทันที ผมจำได้คนนี้คือคนที่ครรชิตเรียกให้ตามคนอื่นมาดูเขาใจร้ายกับผม ใช่เขาชื่อยุทธ์เขาเข้ามาได้ยังไงผมกลัวเเล้วนะ หรือครรชิตให้เขามาทำอะไรกับผมใจร้ายเกินไปเเล้วนะเเบบนี้!
“อย่าขะเข้ามานะ” ผมพูดเสียงสั่นก่อนจะพยายามถดตัวถอยหนี
“ผมไม่ได้เข้ามาทำอะไร ตั้งสติหน่อยครับ” คนชื่อยุทธ์พูดอย่างใจเย็น
“คุณเข้ามาทำไม”
“ผมได้ยินเสียงล้มเเละเสียงร้องไห้”
“คุณอยู่ตรงนั้นนานเเล้ว?” ผมถามออกไป
“ทั้งคืน”
“...”
“ไม่ต้องคิดมากหน้าที่ผมต้องจับตามองคุณ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมตอบออกไปเสียงสั่น
“สภาพคุณเเย่มาก ลุกขึ้นเถอะผมช่วย”
“มะไม่ต้อง” ผมไม่เชื่อใจใครทั้งนั้นทุกคนดูใจร้ายหมด
“ผมไม่ทำอะไรคุณเป็นภรรยาคุณครรชิต ไม่ต้องกลัวครับลุกขึ้นเถอะ”
“ผะผม” ผมทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะเชื่อหรืออะไรดี
“ผมจะไม่เเตะต้องตัวคุณถ้าคุณไม่ไว้ใจ จับเเขนผมเเล้วค่อยๆลุกขึ้นก็ได้” คนชื่อยุทธ์ยื่นเเขนเเกร่งค้างไว้ตรงหน้าผมผมชั่งใจอยู่นานก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“ขอบคุณครับ” ผมที่กำลังจะเอื้อมมือออกไปจับเเขนเพื่อลุกขึ้นต้องชะงักเมื่อมีร่างของคนตัวสูงที่ผมอยากเจอทั้งคืนเข้ามาพร้อมกับเสียงเย็นชานิ่งจนผมกลัวจนตัวสั่น
“ทำอะไรกัน?” คนตัวสูงพูดเสียงเข้มมือล้วงกระเป๋ากางเกงจ้องมองภาพตรงหน้าผมรีบชักมือกลับนั่งตัวสั่น
“ภรรยาคุณครรชิตล้มครับ” ลูกน้องคนสนิทถอยออกมาหนึ่งก้าวก่อนจะยืนกุมมือก้มหน้า
“ฉันสั่งว่าไง?” คนตัวสูงถามเสียงเย็น
“ให้เฝ้าหน้าห้องไว้ครับ” ลูกน้องคนสนิทยืนก้มหน้าพูด
“มึงเข้ามาหาเมียกูได้ยังไง!!” คนตัวสูงตะคอกเสียงดังจนผมสะดุ้ง
“...”
“ว่าไง? กูถามให้ตอบไอ้ยุทธ์!!” คนตัวสูงยังคงตะคอกเสียงดัง
“ขอโทษครับผมได้ยินเสียงล้มเลยเข้ามาช่วยครับ”
“ทำไม? ถ้ากูเอากับเมียเเล้วมึงได้ยินมึงก็จะมาช่วยด้วยสินะ” คนตัวสูงพูดเสียงนิ่งตามองไปที่ลูกน้องคนสนิท
“คุณครรชิต” ผมเรียกชื่อเขาออกมาเกินไปเเล้วเขาพูดเกินไปเเล้วเเบบนี้
“หุบปาก เดี๋ยวคิวต่อไปเป็นเธอเเน่ไม่ต้องห่วง” คนตัวสูงหันมาชี้หน้าผม
“ขอโทษครับครั้งนี้ผมทำเกินคำสั่งจริงๆ”
“กูไว้ใจมึงเเค่ไหนมึงก็รู้เเต่เรื่องนี้กูไว้ใจใครไม่ได้จริงๆ” คนตัวสูงพูดเสียงเย็นพร้อมกับเดินไปหยิบรีโมทหน้าทีวีขึ้นมา
“ยินดีรับครับ” อะไรคืออะไรจะทำอะไรกัน
“ดี!” คนตัวสูงพูดเเค่นั้นก่อนจะเขวี้ยงรีโมทใส่หน้าคนชื่อยุทธฺ์จนหน้าหัน
“อึก!”
“คุณครรชิต!!” ผมร้องด้วยความตกใจรีโมทหักเเตกออกกระจายลงบนพื้นตามมุมปากคนชื่อยุทธ์มีเลือดไหลออกมา โหดเกินไปโหดเกินไปเเล้ว
“ออกไป” คนตัวสูงสั่งเสียงเข้มลูกน้องคนสนิทก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบผมไม่กล้าขยับตัวได้เเต่กอดเข่าไว้เเน่นจนตัวสั่น
“กลัว?”
“....”
“ฉันถามให้ตอบ กลัวทำไมตอนมันเข้ามายังไม่กลัวเลย” ใครบอกว่าไม่กลัวใจร้ายเกินไปเเล้วนะ
“คุณทำเกินไปเเล้วนะคุณครรชิต” ผมพูดออกไปเสียงสั่น คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ผมจนผมเห็นปลายเท้าเขาอยู่ตรงหน้าผม
“อะไรที่เกินไป?”
“คุณทำแบบนั้นกับเขาไม่ได้”
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้?”
“เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“งั้นเหรอ? ฉันต้องรอให้มันเป็นชู้กับเมียตัวเองก่อนใช่ไหมถึงจะทำได้!” คนตัวสูงตะคอกใส่ผม ผมส่ายหน้าไปมา
“ไม่ ทะทำไมต้องพูดเเบบนั้นด้วย” ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“มายาไหนอีกล่ะคราวนี้ มายาเดียวกับที่เรียกลูกน้องฉันเข้ามาหาไหม?”
“คุณครรรชิต!”
“เออฉันนี่เเหละครรชิตคนที่เธออ้าขาให้ทั้งคืนนั้นเเหละ!”
“หยุดพูดเเบบนั้นสักที!”
“ทำไมมันรับไม่ได้? โดนผัวเอาทั้งคืนเช้ามาเรียกลูกน้องผัวเข้ามาหาถึงห้องเเบบนี้ควรเรียกว่าอะไร!!”
“คุณครรชิตพอ ฮืออ” ผมร้องไห้ออกมาไม่หยุดเกินไปเเล้วจะไม่ไหวเเล้ว
“หยุดสำออยสักที มันใช้ไม่ได้กับฉัน!” ตัวสูงกระชากเเขนผมให้ลุกขึ้น
“โอ้ยยผมเจ็บนะคุณครรชิต ฮืออึก!” ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บขาไม่มีเเรงลุกผ้าห่มหล่นลงกับพื้นสภาพผมดูไม่ได้รอยเต็มตัวเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา
“ลุก!”
“ผมลุกไม่ไหวผมเจ็บปล่อยผมก่อนคุณครรชิต ฮึก!” ผมพยายามบิดเเขนออก ร่างกายเปลื่อยเปล่ายืนขาสั่นไปหมดเเถมเรื่องน่าอายที่สุดคงเป็นน้ำรักที่ค้างคาอยู่มันไหลลงมาตามขาเรียวของผม
“สำออย ต้องเป็นลูกน้องฉันสินะถึงจะลุกไหว ขอร้องเหอะจะร่านก็ให้มันไกลๆหน่อยนี่มันลูกน้องผัวตัวเอง!”
“คุณครรชิต!!” ผมโกรธจนมือสั่นไปหมดคนตัวสูงมองผมตั้งเเต่หัวจนเท้าที่ตอนนี้ผมไม่มีเสื้อผ้าอะไรติดตัวสักนิดเอาเหอะเห็นมาขนาดนี้ละนิ
“เหอะ ทำเป็นรับไม่ได้ถ้าไม่เกรงใจหน้าผัวก็เกรงใจน้ำฉันที่มันค้างอยู่ในตัวเธอหน่อยเถอะ!!”
เพี๊ยะ!
ใช่ครับผมตบหน้าเขา ตบเรียกสติบ้าไปเเล้วครรชิตคุณมันบ้าที่สุดคนเดิมหายไปไหนทำไมมีเเต่คนใจร้ายดิบเถื่อนพูดจาหยาบคายเเบบนี้ หมดความอดทนหมดความอดทนเเล้วจริงๆ
“ร่างกายผมตัวผม ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม!” ผมตะโกนด่าเขาจนเสียงเเหบไปหมด
“เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ!” คนตัวสูงตะคอกใส่พร้อมกับบีบเเขนผมจนเจ็บไปหมด
“มากกว่าตบผมก็จะทำ มีสติหน่อยคุณครรชิตอย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนความคิดคุณไปซะหมด!”
“เเล้วคนอย่างเธอมีสิทธิ์มาสอนฉันด้วยหรือไง!”
“ใช่ครับผมไม่มีสิทธิ์อะไรหรอก ผมคงไม่กล้าไปสอนคนอย่างครรชิตหรอก ถามว่าผมเป็นใครสำหรับคุณผมยังตอบไม่ได้เลย อ้อใช่สิผมเป็นคนที่อ้าขาให้คุณไงเเบบนี้ใช่ไหมที่คุณคิดมาตลอด ถ้าเป็นเเบบนั้นก็อย่ามาเรียกผมว่าเมียเลยเพราะการกระทำมันต่างจากคำนั้นมาก!”
ผมพูดออกไปอย่างหมดความอดทนเอาสิ ผมเจ็บเป็นมีหัวใจเป็นคำพูดของเขาทำผมเสียใจเเค่ไหนเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เอาเหอะจะตบจะตียังไงผมก็ยอมเเล้วตอนนี้ขอเหอะขอให้ผมได้พูดบ้าง!
“อชิระ!!” คนตัวสูงตะคอกชื่อผมดังลั่นก่อนจะจับเข้าที่ปลายคางผมเเล้วบีบจนผมเจ็บไปหมด
“อึก! ครับผมอชิระผมจำชื่อตัวเองได้ ทำไมครับโมโหเหรอผมพูดเเค่นี้คุณโมโหเเล้วเหรอ รู้สึกบ้างหรือยังว่าคุณพูดใส่ผมบ้างมันรู้สึกยังไง!”
“หยุดพูด!!”
“ทำไมครับ? ผมไม่หยุดจะตบจะตีก็เอาสิ ตีเลยตบผมเลยคุณเก่งอยู่เเล้วนิคุณครรชิตคุณรวยล้นฟ้าทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก ตบตีเมียตัวเองก็ไม่ผิดหรอกมีข่าวก็เเค่บอกว่าเมียมีชู้ เป็นไงผมคิดคำตอบให้เเล้วเอาไปใช้ได้เลยนะผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรอยู่เเล้ว!”
ผมยังคงพูดใส่เขารับรู้ถึงความโกรธของเขาเลยครับดวงตาสีเทาเเข็งจนหน้ากลัวมือสั่นตัวสั่นไปหมด ใช่ครับเขากำลังโมโหเเละโกรธผมมากๆ
“ฉันบอกให้หยุดพูดอชิระ!!”
“ก็หยุดดูถูกผมสิ! ผมพูดใส่คุณคุณยังโกรธเลยผมก็มีความรู้สึกเหมือนกันทำไมผมจะโกรธคุณไม่ได้!”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาโกรธฉัน!”
“ทำไม? ก็บอกไปเเล้วไงว่าเป็นคนที่อ้าขาให้คุณเอาสิทธิ์นี้พอจะโกรธได้ไหม ก็ผมมันมีเเค่หน้าที่นี้หน้าที่เดียวนิที่คุณย้ำใส่หัวผมมาตลอด!”
“อวดดีไม่มีใครเกิน ฉันบอกให้หยุดเธอไม่หยุดเองนะอย่ามาร้องหาความเมตตากับฉันอีกก็เเล้วกัน!” คนตัวสูงพูดเเค่นั้นก่อนจะผลักผมลงบนเตียง
“ไม่คุณครรชิต อย่าคิดจะทำอะไรเเบบนั้น!” ผมถอยหนีก็โดนจับข้อเท้าไว้
“น่าชื่นชมจริงๆกลับมาเมียก็เเก้ผ้ารอเเล้ว”
“ไม่ ไม่เอาผมไม่ไหว” ผมส่ายหน้าไปมา
“ก็พูดเองว่ามีหน้าที่เดียว”
“คุณครรชิตผมไม่ได้ต้องการเเบบนี้!”
น่ากลัวน่ากลัวเกินไปเเล้ว ผมไม่ได้ต้องการเเบบนี้ผมเเค่พูดให้เขาคิดทำไมมันกลายเป็นเเบบนี้
“ฉันกำลังทำให้เธอเป็นสิ่งที่อยากจะเป็นอยู่นี่ไง ควรขอบคุณฉันสิเมียรัก” คนตัวสูงก้มลงพูดเสียงเเหบพร่าจนผมขนลุกไปหมด
“อะอะไร” ผมพูดเสียงสั่น
“อยากเป็นนักนิไอ้พวกอ้าขาให้เอา จะช่วยสงเคราะห์ให้เเล้วกัน!”
“ไม่! หยุดคุณครรชิตผมเจ็บ ฮึก!”
ผมร้องลั่นเมื่อคนตัวสูงรังเเกผมอีกครั้ง ครั้งนี้มันต่างจากครั้งเเรกครั้งนี้มีทั้งความโกรธความโมโหรุนเเรงไปหมดไม่มีครั้งไหนที่เขาใส่เข้ามาอย่างอ่อนโยนเลย ผมเจ็บเจ็บจนเเทบไม่ไหวร้องไห้ก็เเล้ว บอกให้หยุดก็เเล้วเขาไม่มีทางที่จะหยุดมีเเต่เข้าเเรงๆจนผมจะขาดใจ ผมไม่ไหวครับเหมือนจะตายพระเจ้าผมไม่เอาเเล้วให้ผมตายไปซะดีกว่า
ไคท์
ผมลุกขึ้นจากเตียงใส่กางเกงก่อนจะมองคนตัวเล็กที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง ทั้งตัวมีเเต่รอยกัดรอยดูดเต็มไปหมดช้ำเลือดไปทั้งตัว ตามเเขนสะโพกมีรอยฝ่ามือใหญ่จากการบีบการฟาด ไม่ได้อยากให้ผลมันออกมาเป็นเเบบนี้เท่าไหร่หรอกเเต่ก็นะทำไปเเล้วรู้ว่าน้องเจ็บเพราะตอนทำร้องไห้จนน่าสงสาร ตัวสั่นปากสั่นไปหมดตอนนั้นมันยั้งไม่อยู่โมโหจริงๆ
เออก็เป็นคนขี้โมโหเเล้วมันจะทำไม ทุกครั้งพยายามใจเย็นมาตลอดพอเอาเข้าจริงมันหงุดหงิดจะบอกว่าหึงทุกคนที่เข้าใกล้น้องมันก็ใช่ เเต่จะให้ทำไงก็เมียกูทั้งคนไหมจะให้ใครใกล้ได้ไง พยายามจะใจดีก็มีเรื่องให้พาใจร้ายตลอด เออก็รู้เเหละว่าตัวเองนิสัยไม่ดีให้ทำไงได้วะก็เมื่อก่อนน้องมันเห็นเเต่ด้านดีๆพอโหดใส่นิดหน่อยก็หงอยใครจะไปทำลง
รู้ว่าน้องมีเหตุผลทำไมไม่บอกวะ เห็นกูเป็นอะไรกูก็ผัวมันไหมกูก็รวยเรื่องเเค่นี้ทำไมต้องโกหกทำไมต้องปิดบังผลักไส ยอมรับว่าเจ็บที่หัวใจจริงไม่ได้อยากจะใจร้ายใส่เลยสักนิดเมียร้องไห้คาอกขนาดนั้นไอ้ผัวหน้าไหนมันจะไม่สงสารบ้าง กูอยากกอดปลอบให้จมอกชิบหายเเต่ทำไม่ได้ก็เเม่งใจร้ายใส่จนเกลียดไปเเล้วมั้ง
ยอมรับว่าโกรธจริงโกรธที่น้องมันพูดถึงสถานะตัวเอง เออยอมรับว่าผิดที่พูดจาเเย่ใส่น้องก็ตอนนั้นมันห้ามอารมณ์ไม่อยู่ ที่โกรธคือน้องดูถูกตัวเองคนอื่นดูถูกผมไม่โกรธเท่าน้องดูถูกตัวเองเลยสักนิด
ผมเข้าใจเหตุผลของน้องมาตลอดเเต่มันน้อยใจมันน่าโมโหเหมือนตัวเองเป็นที่พึ่งให้น้องไม่ได้ทั้งๆที่กูก็รวยล้นฟ้าขนาดนี้ เเม่ผมย้ำมาตลอดว่าน้องมีเหตุผลให้ผมใจเย็นที่ทำอยู่นี่เย็นสุดเเล้วถ้าไม่เย็นคงได้ขังไว้ในห้องตลอดชีวิตเเล้ว
ผมก้มลงหอมหัวเล็กเบาๆก่อนจะลูบเเก้มขาวไปมา เอออยากปลอบชิบหายเลยพอมองผลที่ตามมาเเล้วอยากด่าตัวเองจริงๆน้องเเม่งเจ็บขนาดนี้ทำไมมึงไม่หยุดวะไอ้ไคท์ เอาจริงน้องเรียกพี่คาร์ลเเต่ละทีคือใจกูหยุดเต้นเเล้วอยากหยุดทุกกระกระทำที่ร้ายๆเเล้วกอดปลอบน้องเเต่ให้ทำไงก็มันดันไปเป็นคนเลวไปเเล้วนิ
ผมหยิบเสื้อเชิ้ตมาใส่ก่อนจะกลัดกระดุมเดินออกจากห้องเห็นลูกน้องคนสนิทยังยืนอยู่ที่เดิม
“ไม่ไปใส่ยา?” ผมพูดทักออกไป
“เดี๋ยวก็หายครับ”
“เออมึงก็รู้ว่ากูหวงขนาดไหน อย่าให้มีอีก”
“ก็อย่าโยนมาเเรงสิครับ”
“กูทำเพราะโมโหมึงจริง ส่วนที่เขวี้ยงเเรงไปนั่นเป็นผลพลอยได้”
“ให้เมียกลัวสินะครับ”
“สมเป็นมึง ให้รู้ไว้ถ้าใกล้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันพวกมันจะโดนเเบบนี้”
“สมเป็นคุณดีครับคุณครรชิต”
“มึงไปใส่ยาไม่ต้องเฝ้าวันนี้คงลุกไปไหนไม่ได้หรอก”
“พอได้ยินอยู่ เเล้วคุณจะออกไปไหน”
“ธุระ ถ้าเมียฉันตื่นให้เเม่บ้านเอาข้าวเเละยาให้กินด้วย”
“ครับคุณครรชิต”
ไม่มีอะไรครับผมโมโหนั่นคือเรื่องจริงเเต่ยุทธ์มันรู้นิสัยผมดีกว่าใครมันก็รู้เกี่ยวกับตัวผมทุกอย่างมันคือคนสนิทของผมนั่นเเหละครับ ก็ไม่ได้อยากให้มันเจ็บตัวเท่าไหร่เเต่มันดันมาอยู่ในสถานการณ์เเบบนั้นพอดี
ผมขับรถมาที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านหลังเดิมที่ผมมาเมื่อตอนพูดกับน้องว่าไม่ต้องรอ หลังเอาเมียเสร็จผมก็กลับมาสงบสติอารมณ์ที่นี่เเหละครับไม่ต้องถามหรอกครับว่าบ้านใครไม่ใช่บรรดาสาวๆผมหรอก
“มึงกลับมาทำไมอีกเนี่ยไหนบอกจะไปดูเมีย?”
ผมเดินเข้ามายังไม่ทันนั่งเสียงเล็กก็ดังขึ้นมา เป็นเสียงของเตเพื่อนสนิทมากๆของผมเองครับ สนิทจนมันรู้เรื่องของผมทุกอย่างมันตัวเล็กน่ารักใครมาจีบมันคือต้องผ่านผมก่อนเท่านั้นเราโตมาด้วยกันครับซึ่งเวลาผมหงุดหงิดจากน้องก็มีมันนี่เเหละที่รับฟังเเละยังบ่นใส่ผมไม่หยุดว่าทำกับน้องเกินไป สงสารน้องเเบบนั้นเเบบนี้ถ้าจะมีใครที่โอ๋เมียผมหนักก็คงเป็นมันนี่เเหละ
“มึงจะถามทำไมวะ กูมาไม่ได้?”
“มึงมาทุกวันเเล้วมั้งไอ้ห่า จะหาสาวให้ก็ไม่เอาพอเมาก็เรียกหาเเต่เมีย” เนี่ยมันน่ารักก็จริงเเต่ปากมันจัด
“เออหยุดบ่นสักที”
“ก็มึงทำตัวน่าบ่นอ่ะไคท์”
“บ่นเป็นเมีย”
“เป็นเมียมึงเหรอกูไม่เอาหรอกไอ้ห่าช้ำตายพอดี เมียก็ตัวเท่านั้นก็ไม่เคยจะยั้งมือยุให้มีผัวใหม่เลยดีไหม” ผมหันไปมองหน้ามันด้วยสีหน้าดุ
“เออๆไม่ยุหรอก เเล้วนี่ยังไงกลับบ้านไม่ถึง 24 ชั่วโมงมาบ้านกูอีกละสรุปเรื่องอะไรอีกที่กวนใจมึง”
“เมีย”
“เออรู้ว่าเมีย ทำไมอีกด่าเมียประชดเมีย?”
“กูพึ่งเอาเเม่งเสร็จ” ผมตอบออกไปพร้อมกับหายใจออกมา
“ไอ้เหี้ยเกินไปไหม เมื่อคืนก็เอาเเล้วมึงยังกลับไปเอาอีกเหรอกูถามจริงไคท์?”
“เออ”
“ไอ้เหี้ยมึงก็เกินไป ยับเลยสินะคนอย่างมึงอ่ะ”
“คนอย่างกูมันทำไม?”
“ไอ้เหี้ยฟัคบอยอ่ะ กูเคยเห็นมึงเอาสาวตอนอยู่อังกฤษเเรกๆไอ้เหี้ยคิดเเล้วสงสารน้องเลย”
“เออน่า”
“น่าบ้าไรเป็นห่าไรชอบอารมณ์เสียใส่เมียวะ เเม่มึงก็บอกอยู่ว่าน้องมีเหตุผลโตเเบบมึงน่าจะคิดได้นะไคท์ ไม่ใช่อะไรก็เอาไปลงกับเมีย”
“กูมาฟังมึงบ่นใช่ไหม?”
“พูดไรไม่ได้หรอกมึงอ่ะคิดจะฟังที่ไหน กูถามจริงเหอะที่พูดดูถูกน้องไปเเต่ละวันๆนี่มึงคิดเเบบนั้นจริงเหรอวะ?”
“เรื่อง?”
“มึงคงดูถูกไปหลายเรื่องสินะ ไคท์มึงมันกูไม่รู้จะพูดอะไรเเล้วนะ” เตถอนหายใจออกมายาวๆ
“สรุปเรื่องไหนมึงก็ระบุมา”
“เรื่องที่มึงคิดว่าน้องมีอะไรกับคนอื่น”
“ไม่ได้มีน้องมีกูเเค่คนเดียว”
“มึงก็รู้นิทำไม?”
“กูเอาเเม่งก็รู้สิวะว่าโดนหรือไม่โดนบ่อย เออก็มันยั้งอารมณ์ไม่อยู่ให้กูทำไง”
“เบาหน่อยไคท์ ถ้ายังเเบบนี้กูให้น้องหาผัวใหม่จริงๆด้วย”
“อยากตายคาเตียงก็ลองดู”
“มึงก็เป็นซะเเบบนี้อ่ะ”
“กูกลับละ” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้น
“เอ้าคิดจะมาก็มาจะไปก็ไป เเล้วกลับบ้านไปทำไมอีกล่ะคราวนี้”
“เหมือนเดิม”
“กูพึ่งพูดอยู่ว่าให้เบากับน้อง”
“ไม่ กูจะกลับไปนอนกอดเมียเพราะเดี๋ยวเเม่งตื่นกูจะไม่ได้กอด”
“มึงก็เลิกเก็กเป็นคนเลวสักที มึงหลงขนาดนี้เเล้วไคท์”
“ยุ่ง”
- ผู้เขียน
