ตอนที่ 4 มนต์แห่งเสียงเพลง

2908 คำ

เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอ่อนๆสาดส่องกระทบเปลือกตาสวย หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น ร่างบางยันกายลุกนั่งบนเตียงนอน สายตาเหลือบมองนาฬิกาข้างเตียงบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า เท้าเล็กก้าวลงจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำทำธุระส่วนตัว เตรียมตัวไปทำงาน ทุกครั้งตอนอาบน้ำช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดต่อหัวใจดวงน้อยเมื่อมือได้สัมผัสร่องรอยแผลเป็นตรงดอกไม้สาวยิ่งลูบไล้ทำความสะอาดมันยิ่งตอกย้ำบาดแผลปวดลึกตอกย้ำความทรงจำแสนเลวร้ายของลูกผู้หญิงที่ถูกทำร้ายแสนสาหัส ถ้าหากเป็นไปได้เธออยากให้ความทรงจำนั้นเลือนหายไปพร้อมกับกาลเวลาแต่ทำไมมันช่างยากเย็นเหลือเกิน หยดน้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มรวมกับสายน้ำเย็นจากฝักบัว เพลงทิสาฝืนใจอาบน้ำอย่างเจ็บปวดเธอทนกับเรื่องร้ายในอดีตนั่นมาเป็นเวลากว่าสามปีแต่ทุกครั้งเธอก็ผ่านพ้นไปได้ แล้วทำไมครั้งนี้จะผ่านมันไปไม่ได้ละ เสียงปลุกปลอบใจตัวเองดังขึ้นให้ลุกสู้อีกครั้ง เพลงทิสาทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อ ซึ่งที่ทำงานอยู่ไม่ไกลจากบ้านนักจึงสะดวกสบายเวลาเดินทาง จริงอยู่ว่าเธอมีความสามารถในการร้องเพลงหลายครั้งที่น้ายี่หวาเคยชวนไปช่วยร้องแต่เธอกลับเลือกปฎิเสธเพราะเหตุการณ์วันนั้นทำให้เธอไม่อยากร้องเพลงอีกแล้ว ไม่มีจิตใจ ไม่มีความรู้สึกอยากมอบความสุขให้ใครอีกแล้ว อยากเก็บตัวอยู่เงียบๆแบบนี้คนเดียว เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้หญิงสาวเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เสียงร้องแสนหวานที่เคยดังอยู่ในบ้านก็พลันหายไปไม่เคยมีใครได้ยินอีกเลย เพลงทิสาสวมชุดยูนิฟอร์มสีฟ้าอ่อน กางเกงผ้าขายาวสีดำ ร่างบางหันปิดประตูบ้านแล้วเดินไปทำงานอย่างใจเย็น เวลาเข้าทำงานในช่วงเช้าเป็นเวลา 08.30 น เดินไม่ถึง15นาทีด้วยซ้ำ ร่างบางเดินมาถึงที่ทำงานประตูเปิดพร้อมเสียงต้อนรับดังขึ้น เพลงทิสาเดินไปหลังร้านเตรียมพร้อมทำงานเหมือนทุกครั้ง พนักงานคนอื่นๆย่อมรู้ดีว่าหญิงสาวไม่ค่อยพูดค่อยจากับใครจึงไม่ค่อยมีใครทักทายเหมือนเพื่อนพนักงานคนอื่น แต่เพลงทิสาทำงานดีขยันขันแข็งเพื่อนร่วมงานจึงยกเว้นไม่ค่อยพูดนินทาลับหลังเหมือนพนักงานคนอื่นๆ เหตุนี้เธอจึงทำงานที่นี้ได้อย่างสบายใจ อีกด้านหนึ่งในย่านเศรษฐกิจ โรงแรมหรูต่างตั้งเรียงรายเด่นสง่าแสดงถึงความมั่งคั่งในย่านแห่งนี้ สถานที่มีแต่นักธุรกิจชาวต่างชาติเข้ามาลงทุนทำธุรกิจมากมาย หนึ่งในนั้นคือโรงแรม โรเพิร์ล โรงแรมโรเพิร์ลโรงแรมหรูหราอันดับต้นๆในย่านแห่งนี้นักธุรกิจชาวต่างชาติย่อมให้ความสำคัญและถูกจับตามองต่อการเจริญเติบโตเพราะถือเป็นแหล่งทำรายได้อย่างมากมายมหาศาลจากน้ำมือของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแห่งดินแดนตะวันออกกลางที่ได้มาร่วมลงทุนทำธุรกิจกับเพื่อนชาวไทย คาร์ลรีฟ หนุ่มหล่อมหาเศรษฐีจาก ไบนาร่า รัฐเล็กๆในตะวันออกกลาง รูปร่างสูงใหญ่ผิวขาว ใบหน้าคมเข้ม คิ้วสีดำหนา จมูกเป็นสันโด่งเข้ารับใบหน้าสไตล์แขกและความเป็นชาวตะวันออกกลางได้อย่างเด่นชัด ริมฝีปากเรียวได้รูปดั่งคันศรธนูน่าสัมผัส ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนชวนหลงใหล ยามจ้องมองเหล่าไฮโซสาว เธอเหล่านั้นพร้อมยอมมอบตัวและหัวใจให้ทันที คาร์ลรีฟ เศรษฐีหนุ่มทำธุรกิจร่วมหุ้นกับ หัสดิน เพื่อนชาวไทย เขาทั้งสองรู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยในอังกฤษจนกระทั่งเรียนจบ สองหนุ่มเพื่อนรักช่วยกันดูแลพัฒนาจนโรงแรมโรเพิร์ลเป็นที่รู้จักในวงกว้างโดยเฉพาะในด้านของการท่องเที่ยว โรงแรมที่ให้ความสะดวกสบายครบวงจรทั้งห้องพักแสนหรูหราระดับห้าดาวอีกทั้งมีความบันเทิงหลากหลายคอยรองรับความต้องการของผู้คนมาใช้บริการ ภายในห้องทำงาน VIP ชายหนุ่มดวงตาสีน้ำตาลยืนมองกระจกใส สายตาจดจ้องมองสภาพแวดล้อมด้านนอกที่มีตึกสูงใหญ่มากมายตั้งเรียงรายสลับกัน ถนนหนทางทับซ้อนคดไปมา รถยนต์หลากหลายยี่ห้อแล่นอยู่บนถนนอย่างเร่งรีบ “อ้าว คาร์ลรีฟ มาตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงทุ้มดังจากด้านหลังเอ่ยทักทายผู้เป็นเพื่อนรักที่มักจะมาโรงแรมแห่งนี้เป็นประจำทุกเดือน “นายน่าจะรู้ดีนะ หัสดิน ฉันมาที่นี้บ่อยออกจะตายไป” คาร์ลรีฟหันหน้ามาก้าวเดินตรงไปหาเพื่อนชาวไทย ร่างสูงยอบตัวนั่งลงโซฟาตัวใหญ่ “ฉันรู้แล้วละน่า มันเป็นคำทักทาย” หัสดินเดินเข้ามานั่งใกล้ยิ้มอารมณ์ดี “ว่าแต่คืนนี้นายจะพาฉันไปไหนบ้างละ” หนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยถามเพื่อนรักชาวไทย “ก็คงไม่พ้นไนท์คลับชั้นใต้ดินนี้แหละ” หัสดินทำเสียงทะเล้น ไนท์คลับชั้นใต้ตินที่ว่านี้คือห้องอาหารที่ทางโรงแรมเปิดบริการสำหรับลูกค้าที่เข้ามาพักโดยเฉพาะ ภายในตกแต่งด้วยวัสดุราคาแพงทำให้ดูหรูหรายิ่งกว่าห้องอาหารชั้นบนดาดฟ้าของโรงแรมคู่แข่งเสียอีก “ใจคอนายจะไม่พาฉันไปที่ไหนเลยใช่ไหม” คาร์ลรีฟนิ่วหน้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “นายจะไปไหนอีกละ เที่ยวในโรงแรมนี่แหละ เงินจะได้ไม่รั่วไหล” หัสดินพูดติดตลก “ตลอดเลยนะ” เขาส่ายหน้าเบาๆ “เย็นนี้เจอกันที่ไนท์คลับแล้วกันนะ ฉันจะไปสั่งงานคุณยี่หวาซะหน่อย” พูดเสร็จร่างสูงก็ลุกเดินออกจากห้องไปปล่อยให้เพื่อนชาวต่างชาติพักผ่อนเต็มที่ ด้านหลังเวที ไนท์คลับชั้นใต้ดิน พนักงานแต่ละคนต่างจัดเตรียมงานเป็นพิเศษกว่าทุกครั้ง วันนี้พวกเขาจะต้องต้อนรับหุ้นส่วนสำคัญของคุณหัสดินเหมือนครั้งก่อนๆที่ผ่านมา ร่างสมส่วนเดินคุยโทรศัพท์สีหน้าเคร่งเครียด แน่นอนจะเป็นใครเลยไม่ได้หล่อนคือ ยี่หวา น้าสาวที่ดูแลเพลงทิสาแทนพ่อของเธอตั้งแต่เกิดเรื่องในครั้งนั้น “ห๊ะ ว่ายังไงนะ มาไม่ได้” หญิงสาววัยกลางคน ถามย้ำคู่สนทนาที่อยู่ปลายสาย “แล้วฉันจะหานักร้องที่ไหนทันละนี่” ท่าทางร้อนรนเดินวนไปวนมาโดยไม่รู้สึกเวียนหัว "ถ้าหากวันนี้ไม่มีนักร้องมีหวังคุณหัสดินเอาตายแน่ๆ" “เดี๋ยว เดี๋ยว อย่าเพิ่งวาง” ตื้ด ตื้ด ตื้ด ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย แน่นอน ความลำบากตกมาอยู่ที่หล่อนแน่ๆ ความเครียดรุมเร้าหนักก่อนที่สมองจะแวบนึกถึงใครบางคน 'เพลงทิสา'ว่าแล้วรีบกดโทรศัพท์ต่อสายทันที ในร้านสะดวกซื้อกำลังเป็นช่วงเวลาพักเบรกของหญิงสาว เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น ร่างบางกำลังจะหย่อนกายนั่งพักรีบลุกขึ้นล้วงกระเป๋ากางเกงคว้าโทรศัพท์เห็นหน้าจอแสดงเบอร์น้าสาวจึงกดรับทันที “ค่ะ น้ายี่หวา” เพลงทิสากรอกเสียงคุยกับผู้เป็นน้าสาว “ เพลง น้ามีอะไรอยากให้เพลงช่วยหน่อย” ผู้เป็นน้าสาวรีบพูดขึ้นน้ำเสียงร้อนรนแกมขอร้อง “เรื่องอะไรคะ” เพลงทิสาถามเสียงเรียบ “เพลงช่วยมาร้องเพลงให้น้าที่โรงแรมหน่อยได้ไหม น้าขอครั้งนี้ครั้งเดียว น้าหาคนไม่ทันจริงๆ” เสียงจากปลายสายดังรัวแทบไม่มีจังหวะให้คู่สายได้ทักท้วง “เพลงเคยบอกน้าไปแล้วนี่คะ” “แต่ครั้งนี้น้าจำเป็น ขอร้องละ ไม่งั้นน้าตายแน่ๆ” น้ำเสียงสั่นเครือดังก้องอยู่ปลายสายจนหญิงสาวเริ่มใจอ่อน “แต่...ว่า เพลงไม่ได้ร้องเพลงนานแล้วนะคะ ” เพลงทิสาคิดหาข้ออ้างตลอดสามปีเธอไม่คิดที่จะร้องเพลงอีกเลย ความเจ็บปวดในครั้งนั้นมันทำให้จิตใจไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน “ไม่หรอก น้าเชื่อในตัวของเพลงนะ ขอร้องละ นะ” น้าสาวยังไม่ละความพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าหว่านล้อม เพลงทิสาครุ่นคิดอยู่นานจึงยอมตกลงถ้าหากครั้งนี้ปฎิเสธเหมือนกับครั้งก่อนๆอีกมีหวังน้าสาวของเธอจะต้องลำบากใจแน่ๆ เธอก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน ตลอดเวลาน้าสาวดูแลราวกับลูกในไส้คงถึงเวลาที่จะตอบแทนน้ายี่หวาสักที “ตกลงค่ะ เลิกงานเพลงจะไปหาคุณน้านะคะ” “ขอบใจมากจ๊ะเพลง ขอบใจมากๆ ไว้ตอนเย็นน้าจะไปยืนรอที่หน้าโรงแรมนะจ๊ะ” น้ำเสียงดีใจดังก้องอยู่ในสาย เพลงทิสารีบดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู หลังจากน้าสาววางสายไปแล้ว เพลงทิสาคิดอยู่ในใจว่าคงถึงเวลาที่จะต้องลืมอดีตอันเลวร้ายเสียทีแล้วเดินหน้าทำในสิ่งที่ตัวเองรักนั่นก็คือการร้องเพลง ตกเย็นหลังเลิกงาน เพลงทิสามาถึงหน้าโรงแรมโรเพิร์ล ร่างบางยืนรอน้าสาว “เพลง เพลง” เสียงร้องเรียกชื่อจากน้าสาวดังจากด้านหลัง “น้ายี่หวา” หญิงสาวหันตามเสียง รีบเดินเข้าไปหา “มาถึงเร็วจัง เร็วๆ เดี๋ยวน้าจะพาไปแต่งตัว” ยี่หวารีบจูงมือหญิงสาวเดินเข้าไปในโรงแรมเตรียมตัวร้องเพลงในคืนนี้ ใกล้จะถึงเวลาเปิดบริการไนท์คลับหรู สองเพื่อนรักต่างเชื้อชาติเดินเข้ามานั่งโต๊ะหรูตรงหน้าเวทีถูกจัดขึ้นโดยเฉพาะสำหรับสองหุ้นส่วนใหญ่ เศรษฐีหนุ่มนั่งมองบริเวณรอบๆผู้คนเริ่มทยอยเดินเข้ามาใช้บริการในไนท์คลับอย่างเนื่องแน่น เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงจากนักเล่นดนตรีชั้นนำกำลังขับกล่อมสร้างบรรยากาศให้ไนท์คลับสุดหรูแห่งนี้ เสียงดนตรีบรรเลงเพลงอย่างช้าๆและเป็นจังหวะต่อเนื่องกันหลายเพลง ด้านหลังเวทีเพลงทิสาในชุดเดรสเรียบสีขาวเข้ากับผิวขาวเนียนนุ่มผ่านการบำรุง ใบหน้าตบแต่งเครื่องสำอางค์อย่างดีเพิ่มสวยงามและดูสดใส ริมฝีปากถูกทาด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน ร่างบางยืนประหม่าทำตัวไม่ถูก ข้างนอกคนเยอะเสียจริงๆ หญิงสาวยืนปลอบใจตัวเองเรียกความมั่นใจของตัวเองกลับคืนมาเหมือนครั้งก่อนๆ ทันทีที่เสียงบรรเลงดนตรีจบลง น้ายี่หวาเดินขึ้นบนเวทีใบหน้าสวยสดใสยิ้มแย้มมือคว้าไมโครโฟน พูดเสียงหวานชวนน่าฟังกล่าวต้อนรับแขกที่มาใช้บริการพร้อมกล่าวต้อนรับและแนะนำหุ้นส่วนสำคัญของโรงแรมทั้งสอง หัสดินกับคาร์ลรีฟลุกขึ้นยืนโชว์ตัวโบกมือให้ เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกัน ยี่หวาแนะนำสองหุ้นส่วนสำคัญเสร็จก็มาถึงช่วงแนะนำนักร้องที่จะมาร้องเพลงในนี้เพื่อให้แขกได้รู้จัก “วันนี้ขอเชิญทุกท่านพบกับนักร้องสาวคนใหม่เธอชื่อ เพลงทิสา ขอเชิญรับชมและรับฟังได้เลยค่ะ” เสียงปรบมือต้อนรับดังกึกก้องผู้คนนั่งรอคอยความแปลกใหม่ รวมทั้งสองหนุ่มเพื่อนรักด้วย เสียงดนตรีเพลงดังขึ้นอย่างช้าๆ น้ำเสียงหวานฮัมเพลงเคล้าคลอตามจังหวะดนตรี ฮื้อฮือ ฮือฮื้อ ฮื้อฮือ ฮื้อฮือ ฮื้อฮือ แอบเก็บเอาไว้ บอกใครไม่ได้ทั้งนั้น ทั้งๆที่ฉัน รักเธอ รักเธอกว่าใคร ใจเอย ยิ่งห้ามเท่าไหร่ ยิ่งฝันไปไกล ไม่ยอมเชื่อฟังสักที เพลงใจเอย มาช่า วัฒนพาณิชย์ เสียงร้องหวานดังกังวาน ร่างบางเจ้าของเสียงร้องยืนเด่นสง่าสวยงามอยู่บนเวที เสียงร้องกังวานกำลังสะกดใจผู้คนนั่งฟังนิ่ง คล้ายถูกมนต์สะกด คาร์ลรีฟนั่งเคลิ้มเก็บอาการไม่อยู่ ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวบนเวทีกำลังยืนร้องเพลงด้วยสีหน้าสดใส ดวงตาคมจ้องมองลึกรู้สึกภายในดวงตาของเธอนั้นเศร้าสร้อยเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตาคู่นั้นหรือว่าเพราะเนื้อเพลงที่เธอร้องนั้นเศร้าจนเกินไป คำถามเกิดขึ้นในหัวใจทำไมดวงตาของเธอช่างแสนเศร้าเหลือเกิน มองแล้วหัวใจกลับรู้สึกแปลกๆเกิดความสงสัย อยากค้นหาตัวตนของเธอ อยากรู้จักนักร้องสาวคนนี้เหลือเกิน เวลานี้เขารู้สึกหลงใหลดวงหน้าสวยหวานนั่นซะแล้ว อยากได้เธอมาครอบครอง เผลอคิดว่าเธอคงเหมือนนักร้องสาวทั่วไปที่ใช้ตัวเข้าแลก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคืนนี้เธอจะต้องตกเป็นของเขา “เฮ้ย นักร้องใหม่เหรอว่ะ ไม่เคยเห็นหน้า” หัสดินนั่งพึมพำ อดชื่นชมความสวยของเธอไม่ได้ บังเอิญชำเรืองเห็นคาร์ลรีฟนั่งตกตะลึงมองแม่นักร้องสาวไม่ยอมละสายตาเลย หัสดินนั่งยิ้มพอใจอย่างน้อยเพื่อนคนนี้ก็มีท่าทีให้ความสนใจผู้หญิงในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เพลงทิสายืนร้องเพลงอย่างมีความสุขแม้จะไม่ได้ร้องมานานถึงสามปีแต่ความชอบในการร้องเพลง มันฝังอยู่ในสายเลือดจึงไม่ยากที่เปล่งเสียงร้องออกมาได้อย่างไพเราะเพราะพริ้งเหมือนเมื่อครั้งเป็นนักร้องของชมรมสมัยเรียนในมหาวิทยาลัย ญิงสาวกวาดดวงตาคู่สวยมองทุกคนที่นั่งมองมา พลันสะดุดกับชายหนุ่มหน้าคมสไตล์แขกกำลังนั่งจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ไม่ว่าเธอเคลื่อนตัวไปทางไหนสายตาคู่นั้นจ้องมองตามไปทุกที่ ความรู้สึกถูกจู่โจมด้วยสายตากำลังตามเล่นงาน จนเพลงทิสารู้สึกไม่มีความเป็นตัวของตัวเองสูญเสียความมั่นใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมสายตาคู่นั้นมีอิทธิพลต่อความรู้สึกภายในใจของเธอด้วย เสียงร้องหวานของเพลงทิสาคอย เคลาคลอสร้างบรรยากาศให้กับผู้คนที่มาใช้บริการเกือบสิบเพลงเวลาก็ล่วงเลยตามที่ตกลงกับน้ายี่หวาเอาไว้ เพลงทิสาก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อมและเดินลงหลังเวทีด้วยความเหนื่อยล้าหญิงสาวจึงขอน้ายี่หวากลับบ้านก่อน โดยไม่รอกลับพร้อมกันเพราะเหนื่อยล้าอยากพักผ่อนเต็มที น้ายี่หวาดีใจจนเนื้อเต้นที่อย่างน้อยวันนี้งานก็ผ่านพ้นไปด้วยดี “เพลง นี่ค่าแรงของเพลงวันนี้จ๊ะ” น้าสาวยื่นซองสีขาวให้ภายในมีเงินอยู่จำนวนหนึ่งมากกว่าเงินเดือนหญิงสาวเสียอีก “ไม่เป็นไรค่ะ น้ายี่หวา เพลงแค่มาช่วยวันเดียวเอง” เพลงทิสาปฎิเสธเพราะทำไปทั้งหมดอยากช่วยน้าสาวจริงๆ “เอาไปเถอะ เพลงยังต้องใช้มัน” ยี่หวายัดซองใส่ในมือบางรู้ดีว่าหญิงสาวมีความจำเป็นที่จะต้องใช้ ทุกวันนี้หล่อนเห็นเธอทำงานหนักก็สงสารถึงแม้จะเคยชวนมาร้องเพลงอยู่หลายครั้งแต่ก็ปฏิเสธมันทุกครั้งไป “ก็ได้ค่ะ เพลงจะรับไว้” เพลงทิสารับเงินด้วยความจำใจเพื่อความสบายใจของน้าสาว เธอรีบเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัว “หัสดิน แม่นักร้องสาวนั่น พามาหาฉันหน่อยสิ” คาร์ลรีฟเศรษฐีหนุ่ม หันมาสั่งเพื่อนสนิทให้พาเธอคนนั้นมาพบเขาเป็นการส่วนตัว “คือว่าฉันเองก็ไม่รู้จักแม่นักร้องนั่นหรอก เพิ่งเห็นหน้าพร้อมนายนั่นแหละ” หัสดินตอบยิ้มแหย่ๆ “บ้าฉิบ ว่าไงนะ เอ่อก็ได้ ฉันจะไปหาเธอเอง” คาร์ลรีฟลุกขึ้นยืนเต็มตัวสูง สบถเดินตรงไปด้านหลังเวที หัสดินมองตามหลัง อยู่ๆเพื่อนคนนี้ก็หงุดหงิดเอาเสียดื้อๆ ด้านหลังเวทีเพลงทิสาเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นชุดยูนิฟอร์มทำงานตัวเดิม เดินมาบอกน้าสาวแล้วก็เดินออกไป อีกด้านคาร์ลรีฟวิ่งเข้ามาตรงเข้าไปถามยี่หวา “คุณยี่หวา นักร้องคนนั้นละ ฉันอยากเจอนักร้องคนนั้น” คาร์ลรีฟเอ่ยเสียงเข้มคาดคั้นต้องการคำตอบสายตาคมกวาดมองหาร่างของแม่นักร้องสาวคนนั้น “เอ่อๆ” “เร็วๆสิ” เขาตะคอกเสียงอย่างใจร้อน “เอ่อ คือว่าเธอกลับไปแล้ว เพิ่งเดินออกไปเมื่อตะกี้นี่เองค่ะ” ยี่หวาตอบกลับมองเจ้านายอีกคนอย่างงงงัน “อะไรนะ ออกไปแล้ว” เขาฟังเสร็จบ่นออกมาอีกครั้ง รีบวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว ยี่หวามองตามไม่เข้าใจท่าทางของเจ้านายอีกคนหนึ่ง ด้านนอกเพลงทิสายืนรอรถแท็กซี่บริเวณหน้าโรงแรม ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วรถเมล์ที่เธอเคยนั่งก็หมดเที่ยวแล้ว ร่างสูงใหญ่วิ่งตามหลังเห็นร่างบางยืนรอรถอยู่ต้องหน้าโรงแรม คาร์ลรีฟยืนยิ้มอย่างพอใจรีบก้าวเท้าวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันรถแท็กซี่ขับมาจอดก่อนเสียและเธอก็ขึ้นรถแท็กซี่นั่นไปแล้ว “บ้าฉิบ” เขาสบถอย่างหัวเสียก่อนจะคิดอะไรบางอย่าง คาร์ลรีฟรีบวิ่งตรงไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดไว้ ไม่นานรถยนต์คันหรูขับออกไปอย่างรวดเร็ว “ฉันจะต้องรู้จักเธอให้ได้แม่นักร้องสาว” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีอะไรบางอย่างแอบแฝง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more