บทนำ
704 คำ
"ฉันขอยอมตายซะยังดีกว่า ฆ่าฉันเลยซิ! ฆ่าฉันเลย!"
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดตามด้วยวิถีของกระสุนที่วิ่งเฉียดหน้าของเธอไป คนท้าทายยืนนิ่งแข็งเป็นหิน น้ำตาเอ่อล้นและร่วงเผาะลงมาด้วยความกลัว
"พี่แพง!"
"ถ้ายังดื้อดึง! มันตาย!"
ผู้ชายคนตรงหน้าหันปลายกระบอกปืนไปทางน้องชายของเธอที่ร่างกายบอบช้ำไปทั้งตัว
"อย่านะ!"
พะแพงร้องเสียงหลง เธอค่อยๆพาตัวเองเดินตรงไปข้างหน้าตรงที่เขายืนอยู่ เธอจงใจเดินให้หน้าผากชนปลายกระบอกปืนของคนตรงหน้า ซึ่งใบหน้านั้นยังไร้ความรู้สึกเช่นเดิม เขาส่งสายตาออกคำสั่งให้เธอก้าวขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างหลังพร้อมลดปืนลง
พะแพงไม่มีทางเลือกมากนัก เธอรู้สึกเป็นห่วงน้องชายตัวเองที่ยืนแทบไม่ไหว จึงต้องทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่ายไร้การขัดขืน
"พี่แพง! อย่าทำอะไรโง่ๆนะ ถ้าพี่ก้าวขึ้นไป...อัก!"
"อย่าทำอะไรน้องชายฉัน ได้โปรด"
ความแข็งกระด้างที่ใช้ยืนหยัดสู้เขา มันสลายหายไปจนสิ้นทันทีที่เห็นน้องชายถูกทำร้ายร่างกายอีกครั้ง
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ"
มือหนาบีบปลายคางมนคนตรงหน้าอย่างแรง พะแพงเจ็บจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ของเหลวสีใสไหลอาบแก้มนวล แววตาสั่นระริกด้วยความกลัวอย่างเห็นได้ชัด
เขาสะบัดมือออก ปล่อยคางของเธอให้เป็นอิสระ สายตาของเขาที่นิ่งไร้อารมณ์ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆออกมา เพียงแค่เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของคนตรงหน้า ยกปืนขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าเรียวเพียงเท่านั้น
"จำใส่กะโหลกของเธอไว้! อย่าได้คิดหนีอีก"
เขาตบกระบอกปืนสีดำเงาลงบนแก้มเธอเบาๆ
"...."
"ออกรถ!"
น้ำตาแห่งความโกรธเคืองไหลอาบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลจ้องคนตรงหน้าไม่วางตาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"คุณจะเก็บฉันไว้ทำไม อยากฆ่าก็ฆ่าฉันให้ตายไปเลยซิ"
ดวงตากลมมองคนตรงหน้าอย่างแข็งกร้าวทั้งน้ำตา แม้ร่างกายจะสั่นไหวด้วยความกลัว แต่จิตใจของเธอก็ยังแกร่งพอ
"ฉันบอกเธอแล้วไง"
"..."
"แม้กระทั่งความตาย ก็พรากเธอไปจากฉันไม่ได้หรอก"
"...."
"อย่าได้คิดทำอะไรโง่ๆอีก ไม่อย่างนั้นฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของพี่สาวและน้องชายเธอ...เธอคงรู้นะว่าฉันไม่ได้เป็นใจดีขนาดนั้น"
พะแพงเหยียดมองใบหน้าคมของคนตรงหน้าด้วยความโกรธ น้ำตาที่รินไหลเมื่อครู่มันเหือดหายแล้วเหลือแต่เพียงความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองแต่ไม่สามารถต่อกรกับคนตรงหน้าได้เลย
"ทำหน้าที่ของเธอซะ!"
พะแพงเบิกตากลมโตของเธอด้วยความตกใจ เธอมองตรงไปยังข้างหน้าที่เป็นที่ส่วนของคนขับรถและลูกน้องคนสนิทของเขา
"เธอจะทำหรือให้ฉันทำ พะแพง"
น้ำตาที่แห้งเหือดของพะแพงไหลอาบแก้มอีกครั้ง ค่อยๆปลดกางเกงขาสั้นของตัวเองลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ขยับตัวนั่งคร่อมบนตักหนา มือบางสั่นระรัวเมื่อต้องจับขอบกางเกงสีดำขลับปลดตะขอและรูดซิปกางเกงของคนตรงหน้าลง
ในใจนึก...เกลียดตัวเอง!! ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่ให้เลือกชีวิตตัวเองกับชีวิตของพี่น้อง เธอเลือกอย่างหลังมากกว่า
ไม่เป็นไรหรอกแพง ไม่เป็นไร ทำๆ ไปก็จบ เธอก็แค่ทาสของเขาที่ถูกจับมาเป็นนางบำเรอเท่านั้นเอง
พะแพงค่อยๆ ล้วงความแข็งขึงภายใต้ร่มผ้านั้นออกมา ซึ่งมันเด้งรับมือเธออย่างรวดเร็ว
ในเมื่อหญิงสาวมัวแต่ชักช้าไม่ทันใจ เขาจับเอวคอดเล็กนั้นไว้ ยกตัวเธอขึ้นและกดลงมาทาบทับความเป็นชายของเขาอย่างรวดเร็วไร้ความนุ่มนวล ไร้ความปรานีต่อหญิงสาวเหมือนดั่งเฉกเช่นทุกครั้ง
ปึก!!!!
"อื้อ!!! คุณไดมอนด์!!"
"อ่าส์!"
ฉันเกลียดเขา!!!
- ผู้เขียน
