ปานราคี

ตอนที่1 จุดเริ่มต้นของราคี

เสียงเพลงดังจนคนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอนถึงกลับไม่มีสมาธิ เธออยู่ห้องนอนเล็กชั้นสองของบ้านเดิมทีห้องนี้เป็นรับแขกแต่พอมีเธอแม่ใหญ่เลยให้มาอยู่ห้องนี้ ถึงจะไม่ชอบที่แม่ของเธอมาแย่งคุณพ่อไปแต่คุณหญิงผกามาสก็ไม่ได้เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายขนาดนั้น เธอเคยได้ยินแม่บ้านพูดกันว่าที่เมื่อก่อนคุณหญิงผกามาสยอมให้สามีอย่างนายปฐวีมีเมียน้อยก็เพราะแรกกับการที่ทั้งสองต้องไม่หย่าขาดกัน ทุกคนรู้ดีว่าคุณหญิงผกามาสแต่งงานกับปฐวีเพราะหน้าตาทางสังคมไม่ใช่เพราะความรัก

“คุณแม่ขาวันนี้น้องมีนตั้งใจสอบเพื่อให้ได้เกรดดีๆ คุณพ่อจะได้ภูมิใจ น้องมีนจะสอบหมอจะได้มาดูแลคุณพ่อ คุณแม่ว่าน้องมีนทำถูกแล้วใช่ไหมคะ”หญิงสาวหยิบรูปมารดาที่มีเพียงใบเดียวมาลูบไปมาด้วยรอยยิ้ม ที่เธอขยันตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีก็เพราะคุณพ่อและแม่ใหญ่พี่สาวจะได้ภูมิใจเธอ ถึงบ้างครั้งการที่ต้องเรียนเก่งมันทำให้เธอเหนื่อยไม่น้อยก็ตาม

อีกด้านในเวลาเดียวกัน

“ผมไม่ดื่มนะครับคืนนี้”ชายหนุ่มพูดห้ามทันทีที่เห็นเมธิษายื่นแก้วน้ำสีอำพันมาให้ตน หญิงสาวทำหน้างอแงไม่น้อยที่ชายหนุ่มไม่ยอมดื่มฉลองวันเกิดของเธอ

“ได้ไงกันคะกรณ์ วันนี้วันเกิดเมนะคุณจะไม่ฉลองกับเมหน่อยเหรอคะ”

“ผมต้องขับรถกลับบ้านนะครับไม่อยากดื่ม”

“คนขับรถที่นี่ก็มีเมให้คนไปส่งก็ได้นะคะกรณ์ดื่มเป็นเพื่อนเมหน่อยนะคะ”หญิงสาวคะยั้นคะยอจนชายหนุ่มปฏิเสธไม่ได้เขาจึงรับแก้วเหล้าขึ้นมากระดกลงคอรวดเดียวหมด

“น่ารักที่สุดแฟนใครก็ไม่รู้”หญิงสาวซบอกแกร่งก่อนจะโอบกอดไว้แน่น ปกติชายหนุ่มก็เป็นคนดื่มอยู่แล้วเขาเองก็ไม่ได้ดีอย่างที่ใครเขาคิดหรอก แค่บุคลิกเรียบนิ่งดูเข้าถึงยากก็เท่านั้น

“ผมขอให้เมมีความสุขมากๆ นะครับนี่ของขวัญ”ชายหนุ่มหยิบกล่องสร้อยเพชรขึ้นมาจนทำให้บรรดาคนที่มาร่วมงานต่างมองมาอย่างตกใจไม่ต่างกัน

“ให้เมงั้นเหรอค่ะ”เธอถามด้วยความดีใจ แค่วันเกิดของเธอเขาถึงลงทุนซื้อสร้อยเพชรเม็ดโตขนาดนี้งั้นเหรอ ถ้าแหวนแต่งงานจะขนาดไหนแค่คิดใบหน้าสวยก็ยิ้มกว้างออกมา

“ครับ เพื่อผู้หญิงของผม”เขาบรรจงสวมใส่สร้อยให้กับหญิงสาวอย่างอ่อนโยนสร้างเสียงฮือฮาขึ้นมาไม่น้อย

“สวยมากเลยเม คุณนทีกรณ์นี่น่ารักจริงๆนะเม”

“แน่นอนสิคุณกรณ์ของฉันน่ารักที่สุดอยู่แล้ว ขอบคุณนะคะ”หญิงสาวเอ่ยปากขอบคุณก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มชายหนุ่มฟอดใหญ่ นทีกรณ์อมยิ้มออกมาก่อนจะหันไปหยิบแก้วเหล้ามาดื่มต่อ

ผ่านไปนานหลายชั่วโมง

นทีกรณ์รู้สึกเริ่มมึนเขาหันไปบอกแฟนสาวว่าจะกลับแล้วแต่ทว่าเมธิษาก็ไม่ยอมให้กลับง่ายๆ เธอขอให้ชายหนุ่มอยู่ต่ออีกนิดแต่ร่างสูงโปร่งก็รู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆ

“งั้นเมให้เด็กไปเอาน้ำผลไม้มาให้นะคะคุณจะได้ไม่มึนหัว”เขาหันไปหาแม่บ้าน จอยแม่บ้านสาวพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำผลไม้ที่เจ้านายสาวให้ใส่ยาบ้างอย่างลงไป

“ดื่มก่อนนะคะจะได้รู้สึกดีขึ้น เดี๋ยวเมส่งแขกก่อนจะให้คนขับรถไปส่งนะคะ คุณไปพักที่ห้องรับแขกก่อนก็ได้ถ้าอย่างนอนพัก”

“งั้นก็ได้ครับ”หญิงสาวพยักหน้าให้ก่อนจะลุกพาร่างสูงโปร่งเข้าไปในบ้านก่อนจะพาขึ้นไปห้องรับแขกที่อยู่ห้องข้างๆ ของเมธาวี

“งั้นคุณนอนพักก่อนนะคะ อุ๊ย”หญิงสาวทิ้งร่างกำยำแต่ทว่าเมธิษาก็ล้มไปด้วย ความแนบชิดทำให้ร่างกายของชายหนุ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาไม่น้อย เขามองใบหน้าสวยตรงหน้าก่อนจะพลิกร่างบางอรชรของเมธิษาให้นอนอยู่ใต้ร่าง

“คุณกรณ์”เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มออกมาด้วยแววตาประกายวาววับ

“คือผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ผมว่าผมกลับบ้านก่อนดีกว่า”เขากัดฟันข่มความอยากที่กำลังประทุขึ้นมา เขายังอยากเรียนรู้เธอมากกว่านี้ไม่อยากให้ความสัมพันธ์เขาและเธอพัฒนาเร็วเกินไป

"เมรักคุณนะคะ ถ้าคุณต้องการเมยอม"ชายหนุ่มชะงักไปไม่น้อยกับคำพูดของหญิงสาวใต้ร่าง เมธิษาเลื่อนมือขึ้นมาลูบใบหน้าหล่อเหลาด้วยรอยยิ้มเชิญชวน ฤทธิ์ยาที่ชายหนุ่มเพิ่งกินไปตอนนี้มันเริ่มออกฤทธิ์เสียแล้ว รอยยิ้มของนทีกรณ์เผยออกมาก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปก่อนจะซุกไซร้ตามซอกคอของหญิงสาวอย่างช้าๆ เสียงครางเบาๆ ของหญิงสาวดังออกมาสร้างความร้อนระอุในกายของชายหนุ่มเป็นอย่างดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ทว่าเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำเอาชายหนุ่มชะงักทุกอย่างไปทันที

"คุณเมขาแย่แล้วค่ะ เพื่อนคุณเมมีเรื่องกันจะทำยังไงดีคะ?"เสียงแม่บ้านเรียกเจ้านายด้วยความร้อนอกร้อนใจ

"พวกบ้าพวกนี้หนิ! เดี๋ยวเมมานะคะกรณ์รอเมก่อนะคะ"หญิงสาวจะไม่ลงไปก็ไม่ได้ เมธิษาหัวร้อนไม่น้อยเมื่อมีคนมาขัดจังหวะความสุขของหล่อน ร่างอรชรเดินมาก่อนจะชักสีหน้าออกมา

"เป็นบ้าอะไรกันมาตีกันในบ้านฉันทำไม!"

"ถ้าฉันรู้ว่าเธอชวนมันมาฉันคงไม่มา!"เสียงไฮโซสาวมองจิกทิพย์อาภาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ฉันก็เหมือนกันหึ! เห็นหน้าแล้วจะอ้วก!"

"อีทิพย์!"

"ทำไมอีเอม!"

"พอสักทีเถอะ! ฉันเหนื่อยงานเลิกแล้วก็กลับกันไปสักที!"

อีกด้านของชายหนุ่มความร้อนระอุของร่างกายทำเอาเขาแทบคลั่ง สีหน้าเรียบนิ่งเย็นชาในตอนแรกแปรเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน กำปั้นหนาทุบลงที่นอนด้วยความไม่พอใจเขาไม่ใช่ผู้ขายแสนดีอย่างที่ใครๆ คิดกันหรอกนะเขาเองก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงเหมือนคนอื่นทั่วไป ความผิดปกติของร่างกายทำให้นทีกรณ์รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ไม่คิดว่าเมธิษาจะกล้าใช้ยานรกนั้นกับตน ร่างสูงโปร่งพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเขาต้องออกไปจากที่นี่เขาจะไม่ยอมให้ทุกอย่างเป็นแบบนั้นเด็ดขาด มือหนาเปิดประตูออกไปทว่ากลับชะงักไปทันที แววตากลมโตของหญิงสาวอีกคนที่เปิดประตูออกมาพร้อมกันกับเขาเมธาวีเหมือนถูกแช่แข็งก็ไม่ปาน สภาพของบุรุษเพศตรงหน้าทำเอาเมธาวีตกใจไม่น้อย เสื้อเชิ้ตสีขาวในตอนนี้ไม่ติดกระดุมเลยสักเม็ดเผยให้เห็นหน้าท้องแกร่งเป็นชั้นๆ คนตัวเล็กรีบถอยหลังเข้าห้องตัวเองทันที สายตาของเธอจ้องมองเขาเหมือนกับไม่ใช่คนยิ่งทำให้นทีกรณ์ไม่พอใจออกมา

"บ้าซิบ!"ชายหนุ่มสบถคำออกมาก่อนที่ประตูห้องนอนหญิงสาวจะปิดลงมือหนาของนทีกรณ์ก็รีบคว้าเอาไว้เขาทนมันไม่ไหวแล้วร่างกายของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ถ้าเกิดไม่ได้ปลดปล่อยเขาต้องตายแน่ๆ

"คะ คุณปล่อยนะคะ!"เสียงสั่นเครือพูดออกมาด้วยความไม่พอใจที่จู่ๆ เขาก็มาจับประตูเธอไว้ ชายหนุ่มไม่พูดอะไรออกมาเขาแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนของคนตัวเล็กทันที เมธาวีจะกรีดร้องออกมาแต่ทว่ามือหนาของนทีกรณ์ก็รับปิดปากขอองหญิงสาวเอาไว้ทันที