ปานราคี

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง หญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายใบหน้าจิ้มลิ้มถักเปียสองข้างเดินเข้ามาในโรงพยาบาลแห่งนี้ ด้วยรอยยิ้มของหญิงสาวทำให้ผู้ป่วยทุกคนในโรงพยาบาลแห่งนี้ต่างจำได้ดี เมธาวีหรือน้องมีน ลูกสาวคนเล็กของนายปฐวีผู้เป็นบิดาที่ในตอนนี้นอนรักษาตัวในโรงพยาบาลแห่งนี้มานานนับหลายเดือนแล้ว “สวัสดีค่ะคุณพ่อ วันนี้น้องมีนซื้อขนมเจ้าโปรดของคุณพ่อมาฝากด้วย” หญิงสาวพอเห็นใบหน้าของคนเป็นพ่อก็พูดคุยออกมาด้วยรอยยิ้ม ชายชรามองหน้าลูกสาวคนเล็กด้วยรอยยิ้มเพราะลูกสาวคนนี้ทำให้เขาอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ “วันนี้สอบเป็นไงบ้างน้องมีนได้อ่านหนังสือรึเปล่า” “อ่านค่า น้องมีนไม่ทำให้คุณพ่อผิดหวังแน่นอน” เธออ่านหนังสือตั้งใจเรียนเรียกได้ว่าได้เกรดดีทุกเทอมก็ว่าได้ เมธาวีเป็นเด็กน่ารักอยู่ในกรอบทุกอย่างผู้ใหญ่ทุกคนที่ได้เห็นหญิงสาวก็รู้สึกชอบพอในนิสัยของคนตัวเล็กไม่น้อย ทุกๆ วันเมธาวีจะมาเยี่ยมปฐวีทุกวันถ้าวันไหนเป็นวันหยุดหญิงสาวก็จะมาอยู่นานกว่าทุกวัน ปฐวีทำธุรกิจจนมีรายได้แต่ละเดือนหลายสิบล้านแต่ทว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ชายชราเจ็บป่วยอยู่เสมอจนล่าสุดหมอตรวจเจอโรคร้ายทำให้ชายชราต้องมานอนรักษาตัวในโรงพยาบาลตลอด ในบริษัทตอนนี้ก็มีคุณหญิงผกามาศเมียแต่งของเขาเป็นผู้ดูแล “แม่ใหญ่เขาให้เงินเดือนรึยังน้องมีน” เสียงบิดาถามบุตรสาวอย่างรู้จักภรรยาตัวเองดี “น้องมีนพอเหลืออยู่ค่ะ ค่อยเอาก็ได้” เสียงหวานตอบกลับก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้คนเป็นพ่อ นายปฐวีส่ายหน้าไปมาในความไม่สู้คนไม่หือไม่อือของลูกสาวคนเล็กคนนี้ “ไม่ได้เดี๋ยวพ่อคุยให้ นั้นมันเงินของน้องมีนที่พ่อต้องให้” “คุณพ่อทานขนมก่อนนะคะ เดี๋ยวน้องมีนจะอ่านหนังสือให้ฟัง” นายปฐวีพยักหน้าให้ก่อนจะตักขนมตรงหน้าที่ตนชอบเข้าปาก พร้อมฟังน้ำเสียงไพเราะของลูกสาวที่อ่านหนังสือให้ฟังเฉกเช่นทุกวัน หลังจากที่นั่งพูดคุยกับผู้เป็นพ่อเสร็จเมธาวีก็เดินทางกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองหลวงเสียงเพลงดังกระหึ่มตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดดังขึ้นมา ทำให้หญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มถอนหายใจออกมา เธอจับถุงของขวัญในมือด้วยรอยยิ้มไม่รู้ว่าของขวัญที่หล่อนตั้งใจจะซื้อนี้จะถูกใจเมธิษารึเปล่า “นังมีนไปไหนมาฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าสอบเสร็จให้รีบกลับบ้าน” เสียงเมธิษาดังขึ้นทันทีที่เห็นร่างของน้องสาวเดินเข้ามาในบ้าน “น้องมีนไปหาคุณพ่อมาค่ะอีกอย่างน้องมีนไปซื้อของขวัญให้พี่เมด้วย” เมธิษาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะพยักหน้าตัดความรำคาญออกไปให้แก่น้องสาว “เอามาสิ และก็ไปช่วยแม่บ้านจัดอาหารเดี๋ยวเพื่อนๆ ฉันจะมาแล้วอย่าทำให้ฉันขายหน้านะนังมีน” “ค่ะพี่เม” หญิงสาวยื่นของขวัญให้คนเป็นพี่ด้วยรอยยิ้มเมธิษารับก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องไปแต่งหน้าต่อ สำหรับเมธาวีแล้วถึงแม้แม่ใหญ่กับพี่สาวอาจจะดุไปบ้างแต่สำหรับเธอก็รักและเคารพทั้งสองคนอยู่มาก เพราะตั้งแต่แม่วารินเสียชีวิตตอนคลอดเธอหญิงสาวก็ถูกแม่ใหญ่เลี้ยงดูมาถึงแม้จะโดนดุโดนตีก็ตาม ใบหน้าสวยเชิดของเมธิษาเดินกลับเข้ามาในห้องของตนก่อนจะโยนของขวัญของน้องสาวต่างมารดาทิ้งลงอย่าไม่สนใจ เจ้าหล่อนแต่งหน้าแต่งตัวต่อ ในวันนี้เป็นวันคลายวันเกิดอายุครบยี่สิบสี่ของหญิงสาว มือเรียวสวยหยิบโทรศัพท์ก่อนจะกดโทรหาแฟนหนุ่มอย่างนทีกรณ์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ถึงไหนแล้วค่ะกรณ์ เมรออยู่นะ” “ผมกำลังเลิกงานยังไงจะรีบไปนะครับ” เสียงทุ้มบอกผ่านเครื่องมือสื่อสารราคาแพง “ได้ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” หญิงสาววางสายก่อนจะยิ้มหวานออกมา เธอกับนทีกรณ์คบหากันมาเกือบห้าเดือนได้เพราะรู้จักกันในฐานะนักธุรกิจด้วยกันตอนที่เธอออกงานพร้อมคุณหญิงผกามาศทำให้ได้มีโอกาสรู้จักกับชายหนุ่ม นทีกรณ์เป็นทายาทของคุณหญิงมุกดากับท่านอดิพัฒน์เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านอสังหาริมทรัพย์ ใครบ้างจะไม่รู้จัก การที่จะได้เป็นแฟนของชายหนุ่มไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดเพราะนิสัยของนทีกรณ์นานๆ คนจะได้เห็นหน้าเห็นตาเพราะชายหนุ่มนั้นเอาแต่ทำงาน “วันนี้คุณต้องเป็นของเมคนเดียว” หญิงสาวหยิบบางอย่างขึ้นมาก่อนจะอมยิ้ม ถึงเขาและเธอจะคบหากันแต่ทว่านทีกรณ์ไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ที่มั่วกับผู้หญิงไปทั่วขนาดคบหากันมาห้าเดือนกว่าแล้วเธอกับเขายังไม่ได้หลับนอนด้วยกันเลยสักครั้งและที่สำคัญคุณหญิงมุกดาก็ดูท่าจะไม่ชอบเธออยู่มากทำให้เมธิษาเลือกวิธีนี้เพื่อจะได้เป็นสะใภ้ของตระกูลสัตยาภิรมณ์ถ้าวันนั้นเป็นจริงบางทีหนี้สินที่มารดาเธอติดอาจจะไม่จำเป็นต้องคืนด้วยซ้ำ เมธาวีช่วยแม่บ้านจัดเตรียมอาหารก่อนจะยกไปจัดว่างให้เรียบร้อย ตอนนี้มีแขกของพี่สาวต่างมากันแล้ว คนส่วนมากเป็นเพื่อนที่รู้จักกันไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากมายเพราะในแวดวงนักธุรกิจน้อยคนนักที่จะคบหากันด้วยความจริงใจ “เม สุขสันต์วันเกิดนะจ้ะวันนี้เธอสวยที่สุดเลย” เสียงทิพย์อาภาบอกเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มแต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้จริงใจเลยสักนิด เมธิษารับของขวัญก่อนจะหันหน้ามายิ้มตอบ “ขอบใจนะทิพย์ที่มางานวันเกิดฉัน ไปนั่งก่อนสิ” สาวปากแดงยิ้มให้ก่อนจะเดินไปนั่งร่วมกับคนอื่น หน้ากากจอมปลอมที่ต่างฝ่ายต่างใส่เข้าหากันทำเอาเมธาวีส่ายหัวออกมา “พี่เมขา อาหารน้องมีนจัดเสร็จแล้วน้องมีนขอตัวขึ้นห้องเลยได้ไหม พรุ่งนี้น้องมีนมีสอบอีกวิชาหนึ่ง” “ไปไหนก็ไปเถอะ วันนี้คุณแม่ก็ไม่อยู่บ้านบอกคนใช้ด้วยนะให้ตรวจข้าวของในบ้านดีๆ” “ได้ค่ะพี่เม สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะคะพี่เมของน้อง มีนสวยที่สุดเลย ขอให้มีความสุขที่สุดนะคะ” “อืมขอบใจ” หญิงสาวพยักหน้าให้คนเป็นน้องก่อนจะไปร่วมกันเพื่อนคนอื่น “เมครับ” แต่ทว่าไม่ทันได้เดินไปไหนเสียงโทนต่ำของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก็ดังขึ้นมา นทีกรณ์ส่งยิ้มมาให้แฟนสาวก่อนจะเบี่ยงสายตาไปมองหญิงสาวในชุดนักเรียนเล็กน้อย เขาพอรู้เรื่องของเมธิษามาเล็กน้อยที่ว่าคุณปฐวีมีลูกสาวอีกคนกับภรรยานอกสมรสแต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าตาของเธอ พี่น้องสองคนนี้แตกต่างกันอย่างชัดเจนคนพี่สวยสง่าหน้าค้นหาส่วนคนน้องจากที่ดูเหมือนจะอ่อนหวานแต่ในความอ่อนหวานนั้นมีความดื้อรั้นอยู่ “กรณ์ขา ดีใจจังที่คุณมาสักทีเมคิดถึงคุณจะแย่” เมธาวีเห็นอย่างนั้นก็เดินเข้าบ้านไปทันที อีกอย่างงานนี้ไม่ใช่แนวที่เธอชอบเหมือนหมดหน้าที่เธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ “รอนานไหมครับ” “นาน แต่เมเข้าใจว่าคุณต้องทำงาน งั้นเราเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ” ชายหนุ่มอมยิ้มพร้อมโอบกอดร่างแฟนสาวเข้าไปในงาน ผู้หญิงที่มาในงานวันเกิดของเมธิษาพอเห็นนทีกรณ์ก็ต่างพากันหันหน้ามามองเมธิษารู้ดีว่าคนพวกนี้อิจฉาเธอมากแค่ไหนเพราะแบบนี้ไงเธอถึงอยากแต่งงานกับผู้ชายคนนี้เร็วๆ ได้เป็นภรรยาของนทีกรณ์เหมือนหนูตกถังข้าวสารไม่มีผิด