สัมพันธ์สวาท 6 รู้สึกแปลกๆ🔥
1032 คำ
@ห้องพักนักแสดง
ก๊อก~ ก๊อก~
“ขออนุญาตค่ะ” มัดไหมยกมือเคาะประตูอย่างคนมีมารยาท เมื่อไม่ได้ยินเสียงคนข้างในตอบอะไรกลับมา เธอจึงค่อยๆ เปิดประตูเดินเข้าไป
“แพ้เครื่องสำอางค์ตัวไหนไหมคะ..วะ..ว๊ายยย!!” ร่างบางส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นลีวายกำลังถอดเสื้อ ร่างกำยำที่ท่อนบนเปลือยเปล่าของเขา สร้างความรู้สึกร้อนวูบวาบให้เธอไม่น้อย
“ร้องทำไม ไม่เคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อรึไง” ดาราหนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ได้สนใจท่าทีที่ดูตกใจของเธอเลยสักนิด กลับกัน เขายังคงเดินทั้งที่ท่อนบนเปลือยเปล่าอย่างงั้นไปทั่วห้อง
“มะ..ไม่สะดวกแต่งหน้าตอนนี้เหรอคะ”
“เห็นไหมว่าฉันเปลี่ยนเสื้ออยู่ ถ้ารีบนักก็มาช่วยกันสิ”
“หะ..ให้ฉันช่วยตรงไหนคะ”
“รูดซิบกางเกงให้ฉัน แค่นี้ทำได้ไหม?” ดาราหนุ่มเลิกคิ้วเชิงเป็นคำถามอย่างเจ้าเล่ห์ เขาอยากรู้ว่าเธอเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นที่เขาเคยรู้จักมากน้อยแค่ไหน
“ตรงนั้นคุณลีวายจัดการเองดีกว่านะคะ มันคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่หากให้ฉันทำ” มัดไหมก้มหน้าก้มตาตอบ เธอไม่อยากเข้าใกล้เขามากกว่านี้ เพราะกลัวว่าความรู้สึกเก่าๆ จะกลับมา
“แต่ฉันอยากให้เธอทำ ถ้าไม่ทำฉันก็จะอยู่อย่างนี้แหละ” เขายืนกรานเสียงแข็งอย่างคนเอาแต่ใจ
“....” มัดไหมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ สุดท้ายเธอก็ต้องยอมทำตามที่เขาบอก เพราะอยากจะรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด เธอหลับตาปี๋พร้อมกับค่อยๆ ยื่นมือเรียวไปที่ซิบกางเกงของเขาช้าๆ
หมับ!
“อ๊ะ! จะ..ทำอะไรคะ!” ร่างบางร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกมือหนาตวัดรั้งเอวคอดเข้ามาแนบชิด ส่งผลให้ใบหน้าหวานกระแทกเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างจัง
“แค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง”
“อ๊ะ! คะ..คุณลีวาย..ปะ..ปล่อยนะคะ!” ร่างบางพยายามดีดดิ้นในตอนที่ใบหน้าคมคายโน้มลงมาซุกไซร้ไปตามซอกคอระหง ขณะที่มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างของหญิงสาว
“คุณลีวายฉันบอกให้ปล่อย!” กำปั้นเล็กๆ ฟาดลงบนแผงแกร่งอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านหรือหยุดการกระทำนี้เลยแม้แต่น้อย
“ลีวาย! ปล่อยมัดนะ! ไหนว่าจะไม่มีวันทำแบบนี้กับมัดอีกไง!!” เพราะกลัวว่าจะถูกเขาทำร้ายเกินเลยมากไปกว่านี้ มัดไหมจึงหลุดปากพูดถึงถ้อยคำที่เขาเคยบอกกับเธอเอาไว้
“....” ลีวายชะงักไปในตอนที่ได้ยินคำพูดจากอีกฝ่ายเมื่อครู่ ซึ่งมันช่วยตอกย้ำในสิ่งที่เขาสงสัยว่ามันจะเป็นเรื่องจริงให้ชัดเจนขึ้น มัดไหมคนนี้ก็คือคนเดียวกับที่เขาปฏิเสธเธอไปเมื่อเก้าปีก่อน “มัด..”
ผลั่ก!
“ดะ..ดิฉันขอตัวค่ะ” เธอใช้จังหวะที่ลีวายกำลังเผลอผลักเขาออกอย่างแรง แล้ววิ่งไปหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางค์ของตัวเอง ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
“....” ลีวายทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟาอย่างแรง หลากหลายความรู้สึกตีกันอยู่ในหัวของเขา แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าเธอจะสวยขึ้นมากจนจำเกือบไม่ได้
แม้หลายๆ อย่างจะดูเปลี่ยนไปแต่สิ่งที่ยังเหมือนเดิมก็คงเป็นดวงตากลมสวยคู่นั้น เธอมองเขาด้วยสายตาเหมือนเมื่อเก้าปีก่อนไม่มีผิด เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เธอมีให้เพราะมันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยสักครั้ง
หลายวันต่อมา..
“โอเคไหมวายที่วันนี้ไม่มีฉากคุณพ่อเลยต้องมากองถ่ายคนเดียว” ตั้วผู้กำกับที่เป็นเหมือนพี่น้องของอัศวินเอ่ยถามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง นี่คือครั้งแรกที่เขาต้องมากองถ่ายโดยที่ไม่มีอัศวินมาด้วย เพราะอัศวินต้องบินไปงานที่พัทยา
“โอเคสิครับ ไม่มีพ่อดีจะตาย วายขี้เกียจโดนบ่น” ดาราหนุ่มตอบหัวเราะปนขำกับผู้กำกับของกอง หากจะรู้สึกแปลกๆ เวลาไม่เห็นใครมากองเห็นทีคนๆ นั้นคงจะเป็นมัดไหมเสียมากกว่า เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เขาเผลอล่วงเกินเพื่อให้เธอพูดความจริงก็ไม่เห็นเธอมาที่กองละครอีกเลย
“น้าตั้วครับ..น้าพอจะรู้ไหมว่าทำไม..อะ..เอ่อ..” เขาพูดตะกุกตะกักเพราะไม่กล้าที่จะถามออกไปตรงๆ กลัวคนอื่นจะคิดว่าตัวเองรู้สึกอะไรกับช่างแต่งหน้าคนนั้น
“มีอะไรก็ถามมาได้ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“เอ่อคือ..ทะ..ทำไม..ช่างหน้าที่ชื่อมัดไหมถึงไม่มากองแล้วล่ะครับ” เมื่อได้ยินหนุ่มวัยกลางคนพูดเช่นนั้น ลีวายก็กวาดสายตามองซ้ายมองขวา ก่อนจะโน้มใบหน้าไปกระซิบถาม
“เรื่องนี้คงต้องไปถามน้องเจ้านายนะ น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ๋อ ครับ” เขาพยักหน้ารับอย่างเสียดาย แม้จะไม่ชอบขี้หน้าเจ้านายสักเท่าไหร่ แต่เห็นทีครั้งนี้คงต้องเข้าไปแกล้งถามสักหน่อย
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูหนักๆ ทำให้เจ้านายละสายตาจากหน้าจอมือถือ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้กับเจ้าของเสียงเคาะ
แกร่ก!
“มึงมาทำไม” เจ้าของห้องเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อถูกอีกฝ่ายรบกวนการท่องบท วันนี้เป็นฉากสำคัญที่ผู้กำกับขอคัทไม่เกินสามเทค ดังนั้นเขาจึงต้องรีบจำบทให้ได้แม่นที่สุด เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด
“...ชะ..ช่างแต่งหน้ามึงล่ะ..กะ..กูว่าจะจ้างสักหน่อย” ใบหน้าคมคายเลิ่กลั่กไปมาขณะที่กำลังเอ่ยถาม อาการที่ดูผิดสังเกตไปของเขาทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสงสัย
“มัดลางานอาทิตย์นึง..”
“ลาไปไหน!” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้พูดจบ เขาก็ถามแทรกขึ้น
“นี่กูชักจะสงสัยแล้วนะว่าที่มึงมานี่มึงต้องการอะไรกันแน่”
- ผู้เขียน
