สายใยรักสัมพันธ์สวาท

"อื้อมึนหัวจัง~" ร่างบางยกมือขึ้นกุมขมับขณะที่กำลังเดินโซซัดโซเซเพื่อกลับห้องพัก ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่เพิ่งดื่มมาอย่างหนัก แกร่ก~ มัดไหมเดินเข้าไปในห้องที่ประตูแง้มไว้อยู่เพราะคิดว่าเป็นห้องของตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเข้าห้องผิด เธอเดินมาจนกระทั่งถึงเตียงนอนแล้วทิ้งตัวลงช้าๆ หลับตาลงท่ามกลางความมืดสลัว "อื้อ~" เธอส่งเสียงครางเบาๆ ในตอนที่ริมฝีปากถูกคนข้างๆ ประทับรอยจูบลงมาอย่างอุกอาจ มือหนาบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เกินขนาดของเธออย่างรุนแรง ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีลีวายก็จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองและของเธอออกจนเรือนร่างเปลือยเปล่า เขาเลื่อนริมปีฝากลงมาหยุดอยู่ที่เนินดอกไม้ใจกลางความเป็นสาว ก่อนจะส่งเรียวลิ้นลงไปฉกชิมความหวาน "อ๊า~" ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย คงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่ทำให้เด็กรักนวลสงวนตัวอย่างมัดไหมเผลอไผลปล่อยกายไปตามอารมณ์ปราถนา ลีวายจัดแจงท่าทางของเธอโดยยกขาเรียวขึ้นมาพาดบ่า พร้อมกับดันแก่นกายใหญ่เข้าไปในร่องสวาท ใช้เวลานานนับห้านาทีกว่าที่จะเข้าไปได้จนสุดความยาว ความเจ็บปวดตรงเข้าเล่นงานจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยว ก่อนจะค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านในตอนที่สะโพกสอบขยับเข้าออกอย่างเนิบนาว เพลงรักอันเร่าร้อนถูกบรรเลงอย่างหนักหน่วงตลอดคืน ธารรักขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายสาวครั้งแล้วครั้งเล่า เขาตักตวงรสชาติสวาทจากเรือนร่างของเธอไม่ยอมห่าง จนฟ้าใกล้จะสางทั้งคู่จึงผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย โดยที่แก่นกายใหญ่ยังคาอยู่ในร่องสวาท “ไม่นะ..ไม่..ไม่!!” มัดไหมดีดตัวลุกจากที่นอนด้วยความตกใจพลางหอบหายใจถี่ๆ เมื่อภาพเหตุการณ์เลวร้ายฉายซ้ำเข้ามาในหัวอีกครั้งขณะกำลังนอนหลับพักผ่อน “คุณแม่เป็นอะไรเหรอคะ” เด็กสาววัยแปดขวบเอ่ยถามคนเป็นแม่ด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับยกมือเล็กๆ ขึ้นมาขยี้รอบดวงตาเบาๆ “แม่ไม่เป็นไร ขอโทษนะคะที่ทำหนูตื่น” เธอสลัดความรู้สึกแย่ๆ ออกจากหัวแล้วโน้มตัวลงมากอดลูกสาวเอาไว้พลางใช้มือลูบศรีษะเล็กเบาๆ ไม่นานมายมิ้นท์ก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง “เฮ้อ.. เรื่องก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ลืมสักทีนะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ นึกถึงเหตุการณ์จริงที่เพิ่งฝันถึงไปเมื่อสิบนาทีก่อน มัดไหมไล่ความคิดเหล่านั้นออกไปอีกครั้ง แล้วเอนตัวลงนอนพยายามข่มตาให้หลับ “อื้อ หลับไม่ลงจริงๆ” ดวงตากลมเบิกขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่พยายามข่มตาอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ผล มัดไหมค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบยานอนหลับมากินเพราะพรุ่งนี้เธอมีงานเช้า “....” เธอชะงักไปเล็กน้อยในตอนที่สายตาเหลือบไปเห็นสร้อยทองที่สั่งทำเป็นแบบล็อกเก็ตรูปหัวใจ มือเรียวหยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้งพลางนึกถึงคนที่มอบให้ ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นค่อยๆ ฉายเข้ามาซ้ำอีกครั้ง 9ปีก่อน.. “ละ..ลีวาย” ร่างบางเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่กำลังพักผ่อน หลังจากที่เขาเพิ่งถ่ายละครของมหาวิทยาลัยเสร็จด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ซึ่งท่าทีของเธอสร้างความรำคาญให้เขาไม่น้อย “มีอะไรอีกวะคนถ่ายงานเหนื่อยๆ จะพักผ่อนเว้ย” ลีวายบ่นออกมาเสียงดังด้วยความหงุดหงิด เมื่อโดนรบกวนการพักผ่อน เขาหยัดกายลุกขึ้นแล้วลืมตามองหน้าเธอแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาพลาดไปมีอะไรด้วยเมื่อหลายเดือนก่อน “ธะ..เธอ!” “ขะ..ขอคุยด้วยหน่อย..ดะ..ได้ไหม” “น่ารำคาญจังวะ มานี่!” “อ๊ะ! ละ..ลีวาย!” มัดไหมร้องออกมาด้วยความตกใจ ในตอนที่มือหนายื่นมากระชากมือบางของเธออย่างแรงแล้วพาเดินไปยังหลังตึกคณะที่ไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่าน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นระส่ำ ริมฝากอวบอิ่มอมยิ้มด้วยความเขินอาย ในตอนที่ได้สัมผัสกับฝ่ามือหนา มัดไหมแอบชอบลีวายตั้งแต่วันที่ตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองพลาดท่าเสียหัวให้กับเขา แม้แรกๆ จะรู้สึกเสียใจ แต่เธอก็ไม่สามารถลบภาพของเขาออกจากหัวใจได้เลยสักครั้ง “มีอะไรก็รีบๆ พูดมา” ลีวายเหวี่ยงร่างของมัดไหมอย่างแรงจนเธอเกือบจะเซล้ม “ลีวายทีหลังอย่าผลักเราแบบนี้อีกนะ เพราะถ้าเราล้มไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่” มัดไหมเผลอเสียงดังใส่ลีวาย เธอไม่ชอบที่เขาใช้ความรุนแรง เพราะกลัวว่ามันจะส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อสิ่งที่อยู่ในร่างกายเธอสักเท่าไหร่ “เธอแม่งเป็นใครวะถึงกล้ามาสอนฉัน” มือหนาผลักที่หัวไหล่มนของเธออย่างไม่แรงนัก แต่ก็พอทำให้ร่างบางเสียหลักเซถอยหลัง “ระ..เราไม่ได้กล้าสอนเธอ..ตะ..แต่ว่า..” “แต่อะไร มีอะไรก็รีบพูดมาดิวะ!! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอนานมันจะอ้วก!!” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อโดนเขาตวาดใส่เสียงดังจนตกใจสะดุ้งโหยง “ฉะ..ฉันท้อง! อื้อ!!” เธอหลับตากลั้นใจพร้อมกับโพล่งใส่หน้าเขาเสียงดัง ก่อนจะร้องท้วงเสียงอู้อี้เมื่อถูกมือหนาเอื้อมมาปิดปากเอาไว้ “อย่าเสียงดังดิวะ!” ลีวายทั้งตกใจและรู้สึกกลัวในเวลาเดียวกัน หากมีใครมาได้ยินเรื่องนี้คงพากันเข้าใจผิดแล้วเอาไปพูดในทางเสียๆ หายๆ รวมถึงอาจจะส่งผลให้เส้นทางในวงการบันเทิงของเขาคงไม่ราบรื่นเป็นแน่ “แล้วเมื่อกี้เธอบอกว่าเธอท้อง? ท้องแล้วไงมาบอกฉันเพื่อ” “กะ..ก็ฉันท้องกับนาย” “ว่าไงนะ! เธอเป็นบ้ารึเปล่า เอากันแค่ครั้งเดียวจะมาท้องได้ไง คิดจะหลอกเอาเงินจากฉันใช่ไหม ได้! ต้องการเท่าไหร่ก็ว่ามาฉันจะเอาให้ แล้วก็ไสหน้าทุเรศๆ ของเธอไปให้พ้นหน้าฉันด้วย!” “ละ..ลีวาย..ทะ..ทำไมพูดแบบนี้..ที่ฉันมาบอกฉันไม่ได้ต้องการเงินนะ” ภาพใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าค่อยๆ พร่ามัวจากม่านน้ำตาที่รื้นขึ้นมาคลอเบ้า ความเสียใจและความผิดหวังโถมเข้าใส่อย่างจัง เมื่อได้ยินถ้อยคำร้ายกาจออกจากปากของชายหนุ่ม “แล้วต้องการอะไร? อยากให้ฉันรับผิดชอบงั้นเหรอ? เหอะ! ไม่มีทาง เพราะถึงหน้าตาเธอจะไม่ดีแต่ก็ไม่ได้เป็นตัวการันตีว่าเอากับฉันแค่คนเดียว แล้วอีกอย่างถ้าฉันรู้ว่าคนในคืนนั้นคือเธอ ฉันไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นกับเธอหรอก!” “อึก..ฉะ..ฉันไม่เคยเอากับใครเลยนะ..ฮือ” หยาดน้ำตาค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบพวงแก้มนวล เมื่อได้ยินเขาพ่นคำเจ็บแสบออกมาอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้คำตอบจากเขาแบบนี้ “เอาแผนบีบน้ำตากลับไปใช้กับผู้ชายคนอื่นของเธอเถอะนะ มันใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก” ลีวายไหวไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านกับเสียงสะอื้นไห้และหยาดน้ำตาบนใบหน้าของหญิงสาว เขาเคยเจอผู้หญิงที่นอนกับเขาแล้วขอให้มารับผิดชอบตอนท้องแบบเธอมาหลายสิบคนแล้ว “อึก..ทะ..ทำไมเป็นแบบนี้..ฮือ” ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ความฝันตอนที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันระหว่างพ่อ,แม่,ลูกพังทลายลงอย่างหมดสิ้น “เดี๋ยวจะหาว่าฉันใจร้ายที่ไม่รับผิดชอบอะไรเลย อะ เอานี่ไป อย่างน้อยๆ ก็เก็บไว้ให้ลูกของเธอที่อีกไม่นานจะได้ลืมตาดูโลกนะ ถือว่าฉันรับขวัญหลานของอดีตคู่นอนอย่างเธอล่วงหน้า” ลีวายหยิบสร้อยทองที่สั่งทำเป็นแบบล็อกเก็ตยื่นใส่ในมือของหญิงสาว ก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋าออกไปจากตรงนี้ โดยทิ้งให้เธอนั่งจมกองพื้นอยู่กับหยาดน้ำตา