ไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงฉันจะมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยกับสามีของพี่สาวตัวเองโดยไม่ตั้งใจ “ถึงคุณกับพี่ปีใหม่จะไม่ได้รักกัน แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าหนูต้องยอมคุณนะคะ” “แล้วต้องทำยังไงถึงจะยอม” “คุณอย่าทำให้หนูลำบากใจเลยค่ะ…” ฉันก้มหน้าพูดเสียงแผ่ว เพราะกลัวว่าคุณเหนือจะเห็นความหวั่นไหวที่แสดงออกมาผ่านทางสายตา “ลำบากใจงั้นเหรอ” คุณเหนือกดเสียงต่ำถามทำเอาฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ “ขอเหตุผลที่ฟังขึ้นสักข้อ” “สะ สัญญาก่อนสิคะ” “สัญญาอะไร” “สะ สัญญาว่าถ้าหนูพูดไปแล้วคุณจะไม่โกรธ” เสียงลมหายใจหนักๆ ถูกพ่นออกมา ก่อนที่เขาจะพยักหน้าอย่างขอไปที “ขะ ข้อแรกคุณคือสามีของพี่ปีใหม่…” “ฉันบอก…” “ถึงคุณและพี่ปีใหม่จะไม่ได้รักกัน แต่คุณและเธอก็คือสามีภรรยากันอยู่ดี” พูดไปก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไป ไม่รู้ว่าหากพูดจบแล้วคุณเหนือจะฆ่าฉันหรือเปล่า “ละ และข้อสอง…หนูอยากมีครั้งแรกกับคนที่หนูรักเท่านั้น”

กฎเหล็กของเขาและเธอคือห้ามหลงรักอีกฝ่าย แต่ความสัมพันธ์ที่ใช้กายสื่อสารถึงกันมีเหรอที่จะไม่เกิดความหวั่นไหว “ขอโทษนะมิ้นท์ แต่ถ้ามีใครที่คิดเกินเลยแบบนี้..ตั้มว่าเราหยุดกันไว้แค่นี้เถอะนะ” แม้จะเตรียมใจไว้บ้างแล้วแต่เจอเข้าจริงๆก็แอบเจ็บเหมือนกันแฮะ.. “โอเคตั้ม” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากจะยืนส่งยิ้มให้ตั้มแบบฝืนๆ “ก่อนแยกกัน..เอาส่งหน่อยไหม..” “อื้อเอาสิ” อย่างน้อยๆจะได้เก็บเป็นความทรงจำครั้งสุดท้าย

ชีวิตของฉันหากไม่มีเขาป่านนี้ก็คงจะกลายเป็นคนเร่ร่อนไปตามทางอย่างน่าสมเพช เพราะแบบนี้ไม่ว่าเขาจะให้ฉันอยู่ในสถานะอะไรก็คงทำได้แค่ ‘จำยอม’ แม้จะต้องไปเป็น ‘ตัวแทน’ ของคนอื่นก็ตาม.. “ถ้าเธออยากตอบแทนฉันมาก ฉันก็พอมีสิ่งที่ต้องการอยู่บ้าง” “ได้เลยค่ะ เจ้าขาจะยอมทำตามความต้องการของคุณป๋าทุกอย่าง” “..มาเป็นเอื้อมดาวที่ตายจากไปแล้วให้ฉันสิ..” “....”

“เธอชอบไม่ใช่เหรอ?” คำถามของพี่ทศทำเอาหัวใจของฉันเต้นรัวไม่เป็นท่า แล้วมันก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ในตอนที่เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ ทำไมพี่ทศถึงได้หล่อและดูดีทุกระเบียดนิ้วแบบนี้นะ ในอกของฉันปั่นป่วนไปหมดเลยตอนนี้ รู้สึกหายใจได้ไม่ทั่วท้องเลยจริงๆ ประโยคนั้นของพี่ทศมันหมายความว่ายังไง หรือเขาจะรู้ว่าฉันแอบชอบเขาอยู่ “ชะ…ชอบอะไรคะ…” “ชอบฉันไง” เฟลมิตาสตันท์ไปจนพูดอะไรไม่ออก ร่างกายเธอแข็งทื่อราวกับถูกแม่มดสาปก็ไม่ปาน เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอชอบ หรือเพราะที่ผ่านมาเธอแสดงออกมากเกินไป? “เงียบแบบนี้แปลว่าใช่จริงๆ สินะ” ทศราชกังขังคนตรงหน้าด้วยสายตาพิฆาตที่พยายามจะจับพิรุธของเธอ อันที่จริงแล้วเขาแค่พูดแกล้งเธอไปงั้น ไม่คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมา ถึงเขาจะไม่ค่อยได้สนใจเพศตรงข้ามจนทำให้ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ แต่นั่นไม่ใช่กับเฟลมิตา แววตาของเธอมันฟ้องทุกครั้งเวลาที่มองว่ากำลังคิดอะไรที่เกินเลยกับเขา เพียงแค่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สนใจก็เท่านั้น “คะ…คือเฟลม…เฟลม…” หญิงสาวได้แต่หลุบตามองพื้นไม่กล้าสู้หน้ากับเขา เธอทั้งเขินและทั้งไปต่อไม่ถูกเมื่อโดนจี้ถาม “หึ” ร่างสูงแค่นเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะถอยออกห่างและเลิกมองเธอด้วยสายตาจับผิด จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” ก็คำตอบมันชัดเจนออกขนาดนี้ว่าเธอแอบชอบเขาอยู่ “มะ…หมายความว่ายังไงคะ?” เธอเงยหน้าขึ้นถามเขาอย่างไม่เข้าใจ “ก็หมายความว่าเธอชอบฉัน ไม่ต้องพูดก็รู้ “….” เฟลมิตาก้มหน้างุดอีกครั้ง เมื่อเขาพูดถึงเรื่องน่าอายอีกแล้ว “แต่ฉันขอเตือนนะ” ทศราชเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เขามีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยเพราะลึกๆ ก็ไม่ได้อยากที่จะพูดดับฝันคนตัวเล็ก แต่การตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลมเป็นสิ่งที่ทุกคนควรจะกระทำ “ตัดใจซะเถอะ…เพราะฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ”

เมื่อ \'วีนัส\' ถูกแฟนที่คบหากันมานานกว่าสามปีหลอกพามาทิ้งที่ประเทศเนเธอร์แลนด์ เธอลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางกองขยะเหม็นเน่า ทั้งร่างกายยังเปลือยเปล่า โชคดีที่เขา\'ฟิลลิปส์\' มาเฟียใหญ่ที่เป็นเจ้าถิ่นผ่านมาเห็นพอดี จึงรับเธอกลับไปดูแล เรื่องราวความรักที่เกิดจากการถูกทอดทิ้งจะจบลงอย่างไร..

ถ้าวันนั้นฉันไม่หวั่นไหวและรู้จักหักห้ามใจเอาไว้บ้าง วันนี้ก็คงไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดทรมาน เพราะเขาไม่ใช่คนเดิมที่ฉันเคยรู้จักอีกต่อไป… ‘คุณอาไม่ใช่ผู้ชายที่อบอุ่นของแป้งอีกต่อไปแล้ว อึก~’ ‘อย่างี่เง่ากับอา แป้งก็รู้ว่าอาไม่ชอบคนงี่เง่า’ ‘คนอย่างคุณอา…คงจะแค่ชอบเอาอย่างเดียวสินะคะ’

เมื่อปัญหาและภาระโถมเข้าใส่จนถึงทางตัน \'ลิลิน\' ต้องหาเงินมาจ่ายค่าผ่าตัดหัวใจและค่าพักฟื้นให้คนเป็นแม่ด้วยจำนวนเงินสองล้านบาท เธอจะทำอย่างไร งานที่ทำอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ได้ทำให้เธอมีเงินมากขนาดนั้น ในขณะที่กำลังเคร่งเครียดจนถึงขั้นที่คิดอยากจะไปขายตัวแต่ก็คงได้แค่คิดเพราะเธอคงไม่กล้าทำ อยู่ๆก็มีคนมายื่นข้อเสนอแปลกๆให้

"อะไรนะ! ภาคินขับรถตกหน้าผาหรอ!!" ผมตอบรับปลายสายด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและกระวนกระวายสุดชีวิต ภาคินที่ผมพึ่งออกเสียงเรียกไปนั้นคือชื่อของน้องชายผมเอง ตอนนี้มีเจ้าหน้าที่โทรมาแจ้งกับผมว่าน้องชายของผมประสบอุบัติเหตุขับรถตกหน้าผาอาการสาหัสมาก "ขอบคุณครับผมจะรีบไป" ผมตอบก่อนจะรีบกดวางสายแล้วตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาลที่น้องชายผมไปรักษาตัว เพราะยัยนั่นคนเดียวที่ทำให้ภาคินต้องเป็นแบบนี้ ผมสัญญาว่าผมจะต้องล้างแค้นเธอให้กับน้องชายผมให้ได้!!!

เมื่อความจนใกล้นำพามาซึ่งการสูญเสียคนสำคัญเธอ ‘พิมพ์ลภัศ’ จำต้องลดคุณค่าตัวเองโดยการยอมเข้าไปเป็นสะใภ้ของลูกชายคนรองของตระกูล ‘พิชญไพกุล’ เพื่อแลกกับเงิน ทว่าค่ำคืนที่ต้องเสียบริสุทธ์ให้กับเขา ‘ธัทรภี’ เธอกลับดันเข้าห้องผิดไปได้เสียกับ ‘ธีภัทร’ แฝดคนพี่ ความวุ่นวายและการแย่งชิงจึงเริ่มต้นขึ้น

เมื่อฉันต้องมาสวมรอยแต่งงานแทนพี่สาวกับผู้ชายที่เคยพลาดไปมีอะไรด้วย แถมยังเป็นคนแรก…แล้ววันนึงเขาก็ดันจับได้ว่าฉัน…หลอกลวง “คุณมันโคตรร่าน ปั่นหัวผมสนุกมากใช่ไหม!!” “อื้อ…ฉะ…ฉันเจ็บค่ะ” “เจ็บเหรอ? ก็เหมาะสมกับคนตอแหลอย่างคุณดีนิ”

ความจริงที่สุดแสนจะเลวร้ายปรากฏขึ้นพร้อมๆ กับอุบัติเหตุที่พรากความทรงจำและความรักของเขาที่มีต่อเธอไปจนสิ้น วันวานที่เคยหวานกลับขื่นขม จากรักกลายเป็นเกลียด ภาพจำเดียวของเธอที่เขามีคือ ‘นังลูกเมียน้อย’ “พี่เมฆ…” “รู้จักฉันด้วยอย่างงั้นเหรอ? นังลูกเมียน้อย”

"ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเป็นลูกหนี้ฉัน เพราะฉะนั้นถ้าเธอไม่มีเงินจ่ายก็เอาตัวเข้ามาแลกกับลมหายใจซะ" คาลไลน์ "ถ้าอย่างงั้นเธอคงเป็นผู้หญิงคนมึงคนเดียวไม่ได้ เพราะเธอก็เป็นลูกหนี้กูเหมือนกัน" รามิล "โอ๊ยยย!!! หยุดเถียงกันสักทีได้ไหม รำคาญ!!" เอสเธอร์ที่ทนฟังอยู่นานโวยวายขึ้นเสียงดังลั่น เมื่อเห็นทั้งสองฝ่ายเถียงกันเรื่องแย่งตัวเธอไม่เลิก แต่พอได้เห็นสีหน้าที่จริงจังกับด้ามปืนในมือของอีกฝ่ายก็รีบก้มหน้าหลุบตาลงเหมือนเดิม "งั้นเธอก็เลือกมาว่าจะอยู่กับฉันหรือกับมัน" เป็นคาลไลน์ที่เอ่ยถาม พร้อมกับย้ายกระบอกปืนที่จ่อใบหน้าของรามิลอยู่ มาจ่อที่ใบหน้าของเธอแทน สร้างความตกใจกลัวให้เธอไม่น้อย "ฉะ..ฉันเป็นหนี้ทั้งสองคนจริงๆ ขอเลือกอยู่กับนายคนนี้วันคู่.." "ฉันชื่อรามิล" มาเฟียหนุ่มแทรกขึ้นในตอนที่เธอกำลังพูดอย่างคนไร้มารยาท เขาจะไม่ยอมให้ดาราสาวเรียกแค่ชื่อของคาลไลน์คนเดียว เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นก็เท่ากับว่าตัวเองเป็นฝ่ายแพ้ "อะ..เอ่อ..เอาใหม่นะงั้น..ฉะ..ฉันจะอยู่กับรามิลวันคู่ส่วนคาลไลน์ฉันจะอยู่กับนายวันคี่..อะ..โอเคไหม"

ว่ากันว่าคนเราหาก ‘พลั้ง’ เพียงแค่ครั้งเดียวก็อาจจะทำให้ ‘พลาด’ ไปตลอดชีวิต..เห็นทีจะจริง.. ไม่คิดเลยว่า..เพียงชั่วข้ามคืนจะทำให้มีหนึ่งชีวิตกำเนิดอยู่ในกายฉัน ไม่คิดเลยว่าฉันจะถูก ‘ผู้ชายคนนั้น’ ปฏิเสธการรับผิดชอบ

ไม่คิดเลยว่าวันนึงฉันจะถูกหลอกให้มาขายตัว ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนั้นจะขอเลี้ยงดูฉันเพื่อแลกกับเซ็กซ์ ไม่คิดเลยว่าวันนึงฉันจะตกหลุมรักเขา และไม่คิดเลยว่าจริงๆ แล้วเขาอยู่เบื้องหลังการทำร้ายจิตใจของฉันด้วยการจ้างคนมาข่มขืน! ‘คุณจะเลี้ยงหนูเอาไว้จริงๆ เหรอคะ คุณจะไม่ทิ้งหนูใช่มั้ย...’ ‘ถ้าเธอซื่อสัตย์กับฉัน ฉันก็จะเมตตาเธอ แต่ถ้าเธอทรยศฉัน ฉันจะเอาคืนเธอให้สาสมเลย...คอยดูสิ’

ฉันก็เป็นแค่นางบำเรอคนนึงที่พี่ ‘เจ้าคุณ’ เกลียดเข้ากระดูกดำ ทั้งๆ ที่ไม่ควรคิดอะไร ทั้งๆ ที่ไม่ควรหวัง ทว่าฉันกลับ…กลับรักเขาหมดหัวใจ… "ชิโน..ชิโน.." พี่เจ้าคุณพึมพำเรียกชื่อฉันเสียงยานอย่างงัวเงีย พร้อมกับซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของฉันแทน เขาจะรู้ไหมว่าทำแบบนี้หัวใจฉันมันเต้นแรงแค่ไหน... "คะ? มะ..มีอะไรเหรอคะ" ฉันตอบรับเขาไปแบบนั้นแหละ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่เจ้าคุณเมาหนักมาก ถ้าพี่เจ้าคุณไม่ได้เมา พี่เจ้าคุณคงไม่มีทางมานอนกับฉันแบบนี้หรอก... "กูเกลียดมึง..กูเกลียดแม่มึง อึก"

“หนะ..ไหนชุดที่จะให้น้องดาเปลี่ยนเหรอคะ” ฉันรู้สึกกดดันและเริ่มอึดอัด แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพราะเหมือนว่าพี่แดนเทพเขาจะยอมรับในตัวของฉันแล้ว.. “แก้ผ้าออกสิ แล้วพี่จะดูให้ว่าขนาด..ของน้องดาใส่เสื้อผ้าตัวไหนได้บ้าง” พี่แดนเทพหรี่สายตาลงมองเรือนร่างของฉันไปมา ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเบา ๆ “กะ..แก้ได้ยังไงคะก็พี่แดนเทพ..” “เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ แค่แก้ผ้าต่อหน้าแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องอายเลยจริงมั้ย” พี่แดนเทพไม่พูดเปล่าเขาเดินเข้ามาใช้แขนทั้งสองข้างรวบเอวของฉันแล้วดึงร่างฉันเข้าไปประชิดกับร่างของเขา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ใบหน้าเนียนของฉันจนปลายจมูกของเรามันแตะกัน ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก! ตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นรัวและแรงมากจนฉันกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า ใบหน้าหล่อเหลาของพี่แดนเทพทำให้ฉันรู้สึกเขินจนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย... “แก้ผ้านะแล้วเดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะพาทำอะไรสนุก ๆ ถ้าน้องดายอมทำล่ะก็พี่จะรับน้องดาเป็นน้องสาวแทนเพียงฟ้าตกลงมั้ย ;)”

เมื่อเก้าปีก่อนฉันเคยร้องขอความรับผิดชอบจากเขา แต่เขากลับไล่ฉันอย่างกับหมูกับหมา ทว่าวันนี้เขาดันกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นพ่ออีกครั้ง… “มัด! อย่าเพิ่งไปมัด!” ลีวายที่เพิ่งรู้สึกตัวตื่นร้องปรามหญิงสาว ขณะที่เธอกำลังจะตั้งท่าเดินออกจากห้องนี้ แต่ก็ช้ากว่ามือหนาของเขาที่ยื่นมาจับรั้งเอาไว้ได้เสียก่อน “ปล่อยนะ! อึก..นะ..นายกล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” มัดไหมพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุม แต่กลับถูกเขาใช้ท่อนแขนแกร่งตวัดโอบรัดเอวบางเอาไว้แน่น “ฉันแค่อยากแก้ไขเรื่องราวเมื่อแปดปีก่อน จริงอยู่ว่าที่คืนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อคืนฉันตั้งใจที่จะมีอะไรกับเธอนะ”

“พะ…พี่องศา…อื้อ” ฉันใช้สติที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดท้วงขึ้นเพื่อให้เราหยุด ทว่ากลับถูกพี่องศาบดขยี้จูบอย่างหนักหน่วงเพื่อดูดกลืนคำพูดนั้นลงลำคอ ริมฝีปากหยักนุ่มจู่โจมจูบฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย แทบจะสูบลมหายใจของฉันออกไปจนหมด ลมอุ่นจากปลายจมูกเขาเป่ารดลงมาซ้ำๆ จนฉันรู้สึกร้อนรุ่ม ระหว่างนั้นมือหนาก็บีบขยำหน้าอกใหญ่ ทั้งยังใช้ปลายนิ้วไล้เกลี่ยจุกนมสีหวาน ส่วนมือของฉันก็กำลัง… ชัดรูดแก่นกายของเขาโดยที่ไม่ได้ถูกบังคับ… พี่องศาเอื้อมมืออีกข้างมาลูบไล้หน้าท้องแบนราบ แล้วเลื่อนต่ำลงสอดเข้ามาในแพนตี้ตัวบาง ใช้นิ้วกลางเกี่ยวกระหวัดติ่งกระสันอย่างหยอกเย้า ก่อนจะเลื่อนนิ้วลงปาดเอาน้ำเมือกสีใสขึ้นมาชโลมบดเคล้าอย่างหนัก สติของฉันถูกสัมผัสของเขามอมเมาจนลุ่มหลง อารมณ์วาบหวามที่รบกวนจุดอ่อนไหวทั้งข้างบนและข้างล่างก่อความปรารถนาที่ยากเกินจะหยุด ฉันเลิกต่อต้านพี่องศาทุกห้วงความรู้สึก ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความรัญจวนตรงหน้า พี่องศาถอนริมฝีปากออกแล้วดันฉันให้นอนราบลงไป ก่อนที่เขาจะขึ้นมาคร่อมร่างฉันไว้ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของฉันอย่างหลงใหล ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวด้วยความเขิน พี่องศาประกบริมฝีปากจูบฉันอีกครั้ง สัมผัสในครั้งนี้อ่อนโยนและนุ่มนวล สมองของฉันขาวโพลนและล่องลอย ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ต้องการเพียงสัมผัสที่เร่าร้อนจากคนข้างบน พี่องศาคว้ามือมาจับหน้าอกแล้วออกแรงบีบเคล้นอย่างเต็มแรง ไม่เพียงแค่นั้นแต่ยังใช้ปลายนิ้วทั้งสองข้างเขี่ยหัวนมจนมันแข็งนูนเป็นไต “อื้อ~” มือหนึ่งยอมผละออกจากอก เลื่อนลงลูบไล้เนินดอกไม้สวยฉ่ำ เขี่ยติ่งเกสรเล่นเบาๆ พอให้ท้องน้อยรู้สึกเสียววาบ ก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วนั้นลงแล้วสอดเข้ามาภายในช่องทางรักคับแคบ “อ๊า~” แล้วในจังหวะที่กำลังจะขยับนิ้ว พี่องศาก็หยุดทุกการกระทำแล้วผละริมฝีปากออก สีหน้าเขาดูตกใจเหมือนเมื่อกลางวันไม่มีผิด อย่าบอกนะว่าเขา…เล่นกับความรู้สึกของฉันอีกแล้ว “ฉันจะให้เธอเลือกอีกครั้ง” พี่องศาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นกระเส่า “ถ้าเธอออกไปจากห้องนี้ตอนนี้เธอจะรอด” “….” “แต่ถ้าเธอยังอยู่…ฉันจะจับเธอเอาและเธอก็จะต้องให้ฉันเอาไปตลอด”