เมียบำเรอ

"อีชิโน มึงแต่งตัวเสร็จหรือยังเนี่ย!" ฉันสะดุ้งเฮือกแล้วรีบเอามือรีบปาดน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงแม่ตะโกนเรียกขึ้นมาจากชั้นล่าง "จ้าแม่หนูจะลงไปเดี๋ยวนี้" ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เพราะไม่อยากให้แม่รู้ว่าฉันกำลังร้องไห้ ทำไมฉันถึงร้องไห้น่ะเหรอ...ก็วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องถูกส่งตัวไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่พ่อเลี้ยงของฉันติดหนี้เขาเอาไว้น่ะสิ แม้ฉันจะเสียใจและไม่อยากไปแค่ไหน แต่ฉันก็ปฏิเสธพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ดี ท่านบอกว่าถ้าฉันไม่ไปพ่อกับแม่จะถูกฆ่าตาย เป็นแบบนี้แล้วจะให้ฉันไม่ยอมได้ยังไง ฉันลุกขึ้นยืนสำรวจตัวเองในกระจกอีกครั้งก่อนจะเดินลงไปที่ชั้นล่างเพื่อกอดลาพ่อกับแม่ "พ่อจ๋า แม่จ๋า ชิโน.." "อีชิโน!!" เพียะ!! พอขาของฉันแตะที่บันไดขั้นสุดท้าย พ่อเลี้ยงก็พุ่งเข้ามาตบหน้าของฉันอย่างแรง นี่ฉันทำอะไรผิดอีกแต่ช่างเถอะ..ฉันชินมือชินเท้าพ่อกับแม่แล้วล่ะ โดนมาตั้งแต่เด็กๆ แค่นี้ฉันไม่เจ็บหรอก "พ่อตบชิโนทำไมจ๊ะ" ฉันถามพ่อเลี้ยงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าพ่อจะเกลียดอะไรฉันนักหนา "มึงมันชักช้า ถ้าคุณเจ้าคุณเค้าไม่พอใจขึ้นมาแล้วเปลี่ยนใจมาฆ่ากูกับแม่มึงล่ะ มึงคิดบ้างไหมอีลูกเวร!!" "พี่พอแล้ว อย่ามัวแต่ด่ามันเลย รถคุณเจ้าคุณมารอรับแล้วนู่น ขืนมัวแต่ด่ายิ่งช้ากันไปใหญ่" เมื่อกี้พ่อจะเข้ามาตบฉันอีกครั้งแต่แม่เข้ามาห้ามไว้ทัน พ่อมองฉันด้วยสายตาเกลียดชังก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน ฉันหันหน้าไปมองแม่ทั้งที่น้ำตายังคลอเบ้าอยู่ "ขอบใจมึงที่ยอมทำเพื่อกูนะอีชิโน อยู่ที่นั่นก็ดูแลตัวเองดีๆ" คำพูดอวยพรของแม่แม้จะไม่เลิศหรูแต่มันก็มีคุณค่าทางจิตใจกับฉันมาก เพียงแค่นี้ฉันก็พร้อมที่จะไปสู้เพื่อครอบครัวของเราแล้ว "ขอบใจจ้ะแม่ ฮึก ขอชิโนกอดแม่เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมจ๊ะ" ฉันสะอื้นออกมาเบาๆ พยายามห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้อยู่ เพราะแม่ไม่ชอบเวลาที่ฉันขี้แง "โอ๊ย กอดเกิดอะไรมึงรีบไปได้ละ เห็นไหมว่าเค้ามารอแล้ว!" แม่ขึ้นเสียงใส่ฉันด้วยความรำคาญพร้อมกับดันตัวฉันให้ออกมายืนหน้าบ้าน แม่ผลักให้ตัวฉันกระเด็นไปชนกับรถตู้คันหรู ก่อนที่แม่จะปิดประตูบ้านแล้วล็อคกลอนเดินเข้าบ้านไป แสดงว่าที่แม่พูดเมื่อกี้คงแค่แกล้งพูดใช่ไหม... ครืด~ ขณะที่น้ำตาของฉันมันกำลังไหลลงมาอาบหน้า ประตูรถก็ถูกเปิดออก ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองแบบลวกๆ ก่อนจะหันไปเพื่อที่จะเตรียมตัวขึ้นรถ "มึงจะยืนดราม่าอีกนานไหม กูรอนานแล้วนะ!" เสียงแข็งกร้าวของผู้ชายคนนึงที่สวมแว่นดำพูดขึ้นกับฉันอย่างคนไม่สบอารมณ์ ทำไมเจอหน้ากันครั้งแรกเขาถึงพูดจากับฉันแบบนี้นะ... "เฮ้ย!! เป็นใบ้เหรอวะ! ขึ้นรถ!!" "อะค่ะๆ" ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วก้าวขาขึ้นรถไปนั่งอยู่ข้างๆเขา เชื่อไหมว่าที่เขาตวาดมาเมื่อกี้ฉันตกใจมากจนหัวใจมันหล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม ทำไมเขาต้องเสียงดังด้วยนะพูดดีๆไม่เป็นรึไง พอขึ้นรถมาทุกอย่างมันก็เงียบไปหมด ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉันเขาเอาแต่นอนเอนหัวพิงเบาะ เขาดูนิ่งมาก นิ่งจนฉันแอบคิดว่าเขาตายแล้วหรือเปล่า แล้วทำไมเขาต้องใส่แว่นนะอยู่บนรถแท้ๆ "จะมองกูอีกนานไหม" จู่ๆริมฝีปากบางของเขาก็ขยับพูดกับฉัน นี่เขาไม่ได้หลับหรอกเหรอ "ปะ..เปล่าค่ะ ชิโนไม่ได้มองนะคะ" ฉันก้มหน้าแล้วส่ายหัวรัวๆ เพราะตอนนี้ผู้ชายข้างๆฉันเขาลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วเป็นฝ่ายมาจ้องฉันแทน "ชื่อชิโน หึ ตอแหลสมกับเป็นลูกแม่มึงจริงๆ" "พี่เป็นใครมาว่าแม่หนูแบบนี้ได้ไงคะ!" ฉันขึ้นเสียงใส่เขาด้วยความโมโห ฉันไม่โกรธหรอกที่ด่าฉันตอแหลน่ะ แต่ที่ฉันโกรธเพราะจู่ๆเขาก็มาด่าถึงแม่ของฉันเสียๆหายๆ หมับบ!! "โอ๊ยย! หนูเจ็บนะ!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อถูกคนตรงหน้าบีบแก้มฉันเข้าหากันอย่างรุนแรง ความรู้สึกมันปวดหนึบไปหมดเลยตอนนี้ "มึงเป็นแค่ลูกหนี้กู อย่าริอาจมาปากดีกับกูสิ่งที่กูพูดทุกอย่างมันคือเรื่องจริง แม่มึงมันตอแหลเป็นกะหรี่ขายxx ต่ำไม่พอยังมามั่วกับผัวชาวบ้านอีก จำใส่หัวมึงไว้ อีลูกกะหรี่!!" เขาพูดพร้อมกับสะบัดมือที่จับหน้าฉันออกอย่างแรง ทำให้หน้าฉันมันหันตามเขาไปด้วย เพียะ!!! ฉันทนฟังคำพูดดูถูกของเขาไม่ไหวเลยพลั้งมือตบหน้าเขาไปอย่างแรงจนแว่นหลุดออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ช่างขัดกับการกระทำและคำพูดอย่างสิ้นเชิง "มึงกล้าตบกูเหรออีลูกกะหรี่!! เดี๋ยวมึงเจอเอาคารถแน่!!" แคว่กก!! "กรี๊ดดดด!!" ฉันกรีดร้องออกมาพร้อมกับดิ้นพล่าน เมื่อถูกสองมือของเขาฉีกเสื้อของฉันจนมันขาดลิ่ว ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองที่มีเพียงแค่เสื้อในตัวเดียวบดบังร่างกายเอาไว้ "ปากดีก็ต้องเจอแบบนี้!!"